📍ژاپن و چند عدد و رقم

🔵یک- در آمریکا ، فقط مساحت ایالت #تگزاس، دوبرابر کلِ مساحت کشور #ژاپن است. [حدوداً]

🔴دو- از #سیصدوهشتادهزارکیلومترمربع #مساحت_ژاپن ، بخش زیادی از آن کوهستان است و قابل سکونت و استفاده نیست.

🔵 سه- مزیت اصلی آمریکا در برابر ژاپن ، فقط وسعت و مساحتش نیست. جذب مغزها و نیروهایِ تولید کننده تکنولوژی و دانش از کشورهای مختلف است. دانش در ژاپن [عمدتاً] توسط متخصصین ژاپنی تولید می شود.

🔴چهار- #جمعیت_ژاپن "صدوبیست وشش میلیون" نفر است در حالی که #جمعیت_چین "یک میلیارد و سیصد میلیون نفر" است . بخش مهمی از مزیت چین نسبت به ژاپن ، نیروی کارِ ارزان و جمعیت انبوه متخصصین است. متخصصینی که طی این دو سه دهه اخیر تولید شده اند. لشکری از متخصص ها که چند دهه پیش نبودند.

🔵پنج- ژاپن به مدت چند دهه ، شدیداً ثروتمند می شُد به دلیل برخورداری از شرکت هایِ فن آوری که #مواد_اولیه را از کشورهای دیگر #وارد می کردند و در کشورشان تبدیل به #کالا و محصول می کردند برای #صادرات. خودرو و تلویزیون و دوربین و لب تاب و فولاد و ... الان کشورهایی که خودشان مواد اولیه را دارا هستند ، به باشگاهِ صاحبانِ دانش فنی وارد شده اند. شرکت های ژاپنی نگرانند.

🔴 شش- داستانِ نگرانی از رقبا، فقط به چین و آمریکا ختم نمی شود. #جمعیت_هند یک میلیارد و دویست وپنجاه میلیون نفر است [نزدیک به چین] و امروزه در هندوستان هم لشکر متخصصین حضور دارند. هند هم در صفِ کنار زدن اقتصاد ژاپن ایستاده است. سیاستمداران ژاپنی نگرانند.

🔵 هفت- #دوره_بازگشت_زلزله توکیو حدودا صدسال است. زلزله قبلی 1923 آمده و الان 2017 است و در این مدت در پایتخت، زلزله بزرگی نیامده. بعد از آسیب "#235_میلیار_دلار"ی #زلزله_توهوکو، بروز زلزله در پایتخت ژاپن، دغدغه جدی دولت است. پتانسیل جُنبایی #گسلهای_توکیو ، ایجاد زلزله با بزرگای هشت (Mw) است. مدیران ارشد نگرانند.

🔴 هشت- داستان #کره و #شرکتهای_کره ای را هم همه می دانیم.
- - - - -

🔶اینها گوشه ای از دغدغه ها و نگرانی های مدیران ، سیاستمداران و شرکتهای ژاپنی است. همه ی این موارد را عموم شهروندان ژاپنی می دانند. شما اگر شهروند ژاپنی بودید، چه احساسی داشتید؟

باقی ماندن در قلّه، یا به تعبیر دیگر قلّه نشینی، در دنیایِ امروز که دنیایِ عدد و رقم و حساب و کتاب است ، راحت نیست. به گمان، و وهم و خیال و شعار نمی شود. توشیبا در حال ورشکستگی است و احوال فشار خون سونی هم خوش نیست. پاناسونیک به زجر ، در این رقابت هنوز سرپاست. به والذّاریات [متن بالا👆: "به زمین خوردنِ غول ها" ]. تویوتا البته همچنان قله نشین خودروسازهاست ولی نگران سونامی خودروسازهای چینی است. مغزها در ژاپن باید فکر کنند و دارند می کنند که : چه باید کرد؟

* در ادامه ی این بحث به مرور خلاصه ی کتاب دکترنقی زاده ، استاد اقتصاد دانشگاه میجی گاکوئین در مقایسه سه اقتصاد ژاپن، آمریکا و چین (و اعداد و ارقام ایشان) می پردازیم.
- - - - - -
📌پی نوشت: همه ی متن بالا را دوباره بخوانیم و [بجز بند پنجم] در همه جا، بجای کلمه "ژاپن" بگذاریم #ایران. و اعدادِ متناظر با ایران را جایگزین کنیم[در بند هفتم هم عدد هشت را با "شش و نیم" برای #زلزله_تهران ، جایگزین کنیم]. شهروند ایرانی چه احساسی باید داشته باشد؟

به نظر می رسد که کارآفرینی و تولید دانش، تنها راه چاره است. دنیای پیش رو، دنیای راحتی نیست.

- - - -
https://telegram.me/solseghalam

✍️مناظره ؛ پارسال آمریکا

-🔴 اگر این مناظرۀ سوم نقاطِ تاریکی داشت (که داشت) و ممکن هست که موجباتِ ناامیدی و سرخوردگی را برایمان پیش بکشد، باید خاطرمان باشد که همین میزان از گفتگو در فلات ایران محصول تلاش و تقلّایی هست که از مشروطه تا به امروز انجام شده .

-🔵 یادمان نرود که پارسال مناظره های انتخابات ریاست جمهوری آمریکا چه افتضاحی بود. شبکه رادیویی #ان_پی_آر برنامه ای گذاشته بود مبنی بر اینکه چرا تُنِ صدایِ کاندیداهای ریاست جمهوری 2016 نسبت به افرادِ مشابه در پنج شش دهه پیش ، اینقدر افتضاح شده است؟ بعد بخشهایی از مناظره های آمریکای 1940 یا 1950 را پخش کرد که صداها آرام ، کلام منطقی و بحث ها مستدل و رفتار فاخر بود.

-🔴 یکی از زشت ترین مناظره ها مربوط به مناظرۀ "درون حزبی" و حرفهایی بود که بین هم حزبی ها یعنی: مارکو روبیو و تِد کروز، با دونالد ترامپ رد و بدل شد (مورخ 25/2/2016) ،که لینک یوتیوب اش را در پایین قرار داده ام. در یکی از موارد بینِ این سه "هم حزبی"، کار به جایی رسید که بدون استفادۀ مستقیم از بدترین کلمه جنسی ، زننده ترین متلک ها را بار هم کردند. این فارغ از مواقعی بود که ترامپ به راحتی دیگری را
Puppet
"عروسک خیمه شبازی" خطاب می کرد. این جور خطاب کردن ها برای مواقع ملایم و مهربان ماجرا بود!

-🔵 مسلماً آمریکا الگو نیست ولی این یادآوری برای این بود که زیادی ناامید نشویم. و البته خاطرمان هست که قبل از مناظرۀ دوم #سی_ان_ان بین هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ، در نشستِ خبری توسط ترامپ، یک ردیف از خانم هایی آمدند و مصاحبه کردند و راجع به تعدی بیل کلینتون به خودشان در زمان ریاست جمهوری اش حرف زدند. دو ساعت قبل از مناظره .

-🔴 بله آمریکا الگو نیست ولی باز برای اینکه خاطرمان باشد کجای تاریخ و کجای جغرافیا ایستاده ایم باید این فکت یا واقعیتِ رویِ نقشه جغرافیا را پذیرفت که از سمت شرق و تاجیکستان و پاکستان و افغانستان اگر شروع کنیم و دور بزنیم پیرامونِ این فلات ایران را و برسیم به آذربایجان و ترکیه اردوغانی و عراق و برویم پایین تر و برسیم به قطر و ابوظبی و عربستان ، خیالِ برگزاریِ چنین مناظره ای مشابه آنچه دیروز عصر در تهران بود، تا دو سه دهه آینده هم شاید ممکن نباشد. و البته در این منطقه بلازده [که مناظره با کلاشینکف برگزار می شود] اگر دورتر برویم و سمت مصر و اردن و لیبی و ... اوضاع فلاکت بارتر هم می شود. یحتمل ممکن است گفته شود چرا با اینها مقایسه شود؟ خب اینها پیرامون ما هستند. نقشه جغرافیا را مگر می توانیم پاک کنیم؟

-🔵 اینکه یک خانواده ، مسائل و منازعاتشان را در درونِ خود چگونه حل و فصل می کنند رمز و راز همه ماجراهاست. بله ایرانِ دیروز عصر ، تا آنچه باید باشد فاصله زیاد دارد . ولی کجای تاریخ و جغرافیا ایستاده ایم؟ ناامید نباید بود. اصلاً.


گذشت عمر و به دل ، عشوه می خریم هنوز/
که هست از پِیِ شامِ سیاه ، صبحِ سپید

به دورِ ما که همه خونِ دل به ساغر هاست/
ز چشمِ ساقیِ غمگین، که بوسه خواهد چید ؟
(ه.ا. سایه)


#مناظره #ریاست_جمهوری #مشروطه #ایران #امید
https://t.iss.one/solseghalam

✍️ابعادِ صنعت بیمه در آمریکا
محمدرضا اسلامی

🔷این روزها بحث ها پیرامون تصمیم دونالد ترامپ مبنی بر باطل کردن #بیمه_اوباما حسابی بالا گرفته است. گاه برای افراد این سوال پیش می آید که این مناقشه بر سر چیست و بیمه اوباما چه مشخصاتی داشته که ترامپ می خواهد آن را از بین ببرد؟ این تصمیم چه عوارضی برای چه کسانی خواهد داشت؟ در این باره در آینده صحبت خواهیم کرد اما برای ورود به این بحث مناسب است که مروری کنیم روی ابعادِ صنعت بیمه در ایالات متحده.

#صنعت_بیمه در آمریکا، بزرگترین گردش مالی را در مقایسه با بحث بیمه در سایر کشورهای دیگر دنیا داراست. در واقع در #بیمه هیچ کشوری در دنیا پولی با ابعاد بیمه در کشور آمریکا خرج نمی شود.

🔷در سال 2009 گردش مالی بازار بیمه آمریکا معادل 520میلیارد دلار بوده است.
برای یک مقایسه ذهنی در خصوص ابعادِ این عدد، با فروش #نفت_ایران در سال 1387 (که پرفروش ترین سالِ نفت دولت احمدی نژاد بود) ، کشور ما حدود 82میلیارد دلار نفت فروخت. یعنی گردش مالی بیمه آمریکا در سال مورد اشاره (520میلیارد دلار) ، بیش از شش برابرِ بهترین سالِ فروشِ نفت کشور نفتخیزی مثل #ایران بوده است (فروش نفت ایران در سال گذشته متاسفانه تنها حدود چهل میلیارددلار بوده). این رقم حدوداً دوبرابرِ گردش مالی شرکت (امپراطوری) تویوتا محسوب می شود (یادداشت بالا در خصوص #تویوتا 🔺). اما سوال اینجاست که چرا همچین پول عظیمی در بحث بیمه در کشور آمریکا خرج می شود؟

🔶پاسخ به این سوال مستلزم ملاحظه چندوجهی «ساختارهای اقتصادی» و «قانونی» ایالات متحده است. اما یک مقایسه ذهنی دیگر در این بحث می تواند ما را به دلایل این امر رهنمون سازد. شرکت های بیمه جمله معروفی دارند مبنی بر اینکه :
« #احتمال اینکه از الان تا دوازده ماه آینده یک طوفان، باعثِ ضررِ بیمه ای 60میلیارد دلاری شود 5% است. احتمال اینکه از الان تا دوازده ماه آینده رخداد یک زلزله بزرگ باعث #ضرر بیمه ای 50میلیارد دلاری شود 1% است.»

یعنی شرکت های بیمه در طول یکسالِ کاری، باید خود را در برابر #ریسک و در معرض پرداخت چنین ارقام وحشتناک درشتی بدانند. مثلاً طوفانی مثل #کاترینا ممکن است باعث شود شرکت بیمه ای مثل ای.آی.جی مجبور شود پولی بیشتر از فروشِ نفت یکسال یک کشور نفتی را ، #خسارت به بیمه گذاران بپردازد.

🔶سوال دیگری که در اینجا شکل می گیرد اینکه شرکت های بیمه چطور این محاسبات ریسک را انجام می دهند؟ پاسخ این است که شرکت هایی در آمریکا شکل گرفته که اینها، مغزهای متفکر شرکت های بیمه ای محسوب می شوند و «خدماتِ مدلسازی» برای بیمه ها انجام می دهند. در واقع شرکت های #مدلسازی، میزانِ ریسک شرکت های بیمه را در سوانحِ مختلف مدل می کنند تا شرکتِ بیمه بداند در سناریوهای مختلفِ بحران ( اعم از انسانی یا طبیعی ) باید آماده پرداخت چه میزان پول یا ضرری باشد.

این شرکت های مدلساز، کار بسیار پیچیده مالی-فنی را عهده دار هستند و در واقع شرکت های بیمه بر مبنایِ مدلهایِ اینها، #سیاست_مالی خود را تعیین می کنند.

📌در خصوص صنعت بیمه در آمریکا در یادداشت های بعد بیشتر گفتگو خواهیم کرد.

#بیمه #خسارت #ریسک #بیمه_اوباما

https://t.iss.one/solseghalam

📝 ایرانیان بالاترین تجربه منفی را در زندگی دارند
(#گالوپ - قسمت دوم )

🔴ویدئوی سه دقیقه ای زیر گزارش دیشب (چهارشنبه) بی بی سی فارسی راجع به نتایج اخیر #مؤسسه_نظرسنجی گالوپ است که در آن ایران، کشوری معرفی شده که مردمش #بالاترین_تجربه_منفی را در زندگی دارند.

این گزارش گالوپ (که در یادداشت قبل به تفصیل راجع به آن صحبت شده🔺) مصداق تمام عیارِ یک تحقیر ملی و یک توهین ملی است. اینکه به بهانه مصاحبه با یک #جامعه_آماری حدوداً هزار نفری (از هر کشور) ، مردمِ #ایران را عصبی ترین مردمِ روی کره زمین و یا دارای بیشترین تجربه منفی معرفی کنی.

🔵به عنوان کسی که شش سال و نیم در ژاپن (کشور ادب و سکوت) انواع و اقسامِ رفتارهای عصبی را چشیده و در آمریکا (این سرزمین وسعت و برخورداری) انواع و اقسام اندوه را در چهرۀ نژادها دیده، واقعاً اسباب حیرت است که کسی اینگونه بگوید ایران عصبی ترین کشورِ روی زمین است.

🔴ایران ما جایِ آرمانی و ایده آلی نیست اما اینگونه تخفیفِ ایران به زیرِ تمام کشورهایِ بسیار مشکلدار، واقعاً بی انصافی است.

🔵کم فروشی؟

شاید این کم فروشیِ ایرانیان خارج از کشور است که راجع به محاسنِ ایران یا معایبِ جامعه مقصدشان کم سخن می گویند. وگرنه چرا باید کسی از بیرون، اینچنین روحیه ما را خرد کند؟ و بعد رسانه ها برایش مقاله و مستند و فیلم و محتوا منتشر کنند که عصبی ترین نقطه روی زمین کشف شد؟

🔴میثم مطیعی؟
یک آقایی به نام میثم مطیعی کار بدی کرد و حرفهایی زد که باعث رنجشِ طیفی از جامعه شد . این درست. ولی چرا یک صدمِ واکنشی که به این فعل، در شبکه های اجتماعی صورت گرفته ، به این گزارش #گالوپ و این تحقیرِ واضحِ یک ملت صورت نمی گیرد؟
چرا نتایج اش "#فورواد" می شود؟

تخریبِ روحیه یا ارتقاءِ روحیه یکی از تأثیر گذارترین مسایل در کیفیتِ زندگی و سطح #تاب_آوری جامعه است.
نگذاریم به این راحتی روحیه مان را تخریب کنند. ایران در خیلی چیزها بهترین نیست، ولی این مدل "ترینِ" گالوپی هم نیست.
- - - - -
📌ویدئو 🔻🔽

#ترین_گالوپی

https://t.iss.one/solseghalam

🎥 #شکسته_نستعلیق_نویسی
قلم استاد اسرافیل شیرچی و صدای نازنین مرحوم #ایرج_بسطامی و ساز #مشکاتیان
#هنر_ایرانی

مرحوم علی حاتمی در آن دنیا هم ذوق میکند در دیدن این لحظات
#خوشنویسی #ایران_من
@solseghalam

✔️ژاپنى ها براى سفر به ايران، بايد ويزا بگيرند

🔹 در تكميل بحث فوق، ذكر اين نكته ضرورى است كه، شهروندان #ژاپن، برای سفر به 180 کشور دنیا، #ویزا نیاز ندارند، ولی برای آمدن به #ایران، باید ویزا بگیرند!...
خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

*هرچند وزارت خارجه پروسه صدور ويزا را آسان كرده، ولى به هرشكل، منطق چنين سياستى را نمى فهمم ؛ آنهم در روزگارى كه #گردشگرى يكى از منابع مهم ورود ارز به يك كشور محسوب مى شود.

@solseghalam

✍️آیا نخست وزیر ژاپن باید بعد از هر زلزله ای به منطقه برود؟
(ساختار مدیریت بحران ژاپن)

🖊محمدرضا اسلامی

🔹از جامِ بلا، و از انواع و اقسام مشکلات، نه جرعه ای، که به قدر وسع نصیب و بهره ای به خاک ژاپن رسیده است. از لرزشها و تکانهای شدید زمین گرفته، تا سیلیِ سخت طوفان، تا بوی گوگرد و خروش آتش فشان.

در همین یکسال گذشته، دوبار در ژاپن #طوفان آمد و فردای طوفان، #زلزله آمد! (لینک یادداشت در پی نوشت🔻 ) #کابینه درگیر مسائل طوفان در گوشه ای و زلزله در گوشه ای دیگر شد!

🔹اما آیا بعد از بحرانهای بزرگ، نخست وزیر در منطقه حاضر می شود؟

پاسخ این سوال آری یا خیر نیست. پاسخِ این سوال، سوالی دیگر است و آن اینکه:
«ساختار مدیریت بحران در ژاپن، چگونه است؟»

✔️جواب:

🔹ژاپنی ها پذیرفته اند که کشورشان [به تعبیر حافظ] از میانِ «جام مِی و خونِ دل» دومی را در «دایرۀ قسمت» نصیب داشته و لذا بر خلاف آمریکا که «سازمان مدیریت بحران فدرال» یا در اصطلاح «فیما»
FEMA
دارد، در ژاپن «وزیر مدیریت بحران» دارند و در زمان بروز بحران، این وزیرِ کابینه، در کنار نخست وزیر، متولی بحث مدیریت بحران هستند.

🔸در ساختاری که تعریف شده، «سه سطح» مدیریت بحران برای کشور طراحی شده. سطح اول شامل نخست وزیر و وزیرِ مدیریت بحران (#کابینه). سطح دوم شامل استاندار و مقامات استانی. سطح سوم شامل شهردار و مقامات شهرداری.

🔹زمانی که یک بحران بزرگ رخ می دهد (تعریفِ «بحران بزرگ» هم "مشخص" است) کابینه به فاصله سی دقیقه تشکیل جلسه می دهد و به موازات ستادِ بحرانِ استانی و شهرداری، آسیبهای وارد به کشور مورد بررسی قرار می گیرد.

🔸حضور مقاماتِ ارشد کشور در یک منطقه آسیب دیده، (معمولا) جز دردسر برای مقامات استانی چیزی به همراه نخواهد داشت. چرا که مقامات استانی به قدر کافی به مسایل منطقه اشراف دارند و وظیفه مقامات در #توکیو، پشتیبانی و حمایت است (و نه حضور در منطقه).
در بحث سیلِ هیروشیما و کشته شدن شهروندان هم اشاره کردم که #شینزو_آبه (نخست وزیر) چهار روز بعد از رانش زمین عازم منطقه شد (که البته به دلیل بد بودن هوا برگشت).

🔴دو نکته را در بحث مدیریت بحران در خاطر داشته باشیم:
یک- حضور نیروهای نظامی
دو- بحث رسانه ها در بحران

✔️🔹نظامی ها: بعد از سونامی و زلزله توهوکو شاهد حضور ارتش ژاپن در منطقه توهوکو بودم. (بر خلاف تصور ذهنی که گمان می کردم ژاپن #ارتش منسجم ندارد، ولی شاهد بودم که) حضور قوی ارتش با امکانات لجستیک بسيار گسترده اى که داشت، مدیریت منطقه را به دست گرفت و ضمن تامین امنیت، وظیفه مراحل اولیه امدادرسانی و گشودن راههای حمل ونقل و آواربرداری اولیه را داشت.

حضور نظامیان در منطقه بحران زده بسیارمهم است.

امکانات لجستیک و ماشین آلات نیروهای نظامی را کمتر ارگانی داراست. درواقع نیروهای نظامی بازوی استاندار و مقامات استانی در هنگام بحران خواهند بود. فعلا این بحث در ایران به سطح یک بحث رسانه ای و تصاویری از حضور فرمانده سپاه در آب، تقلیل داده شده است. (حال آنکه اهمیت حضور نیروهای نظامی، جای این دست شوخی ها و استهزاء ها را ندارد)
همکاری نظامی ها در کنار نیروهای #امداد_و_نجات بسیار مهم است.

✔️🔹رسانه: مسئله رسانه هم در روزگار ما فرق کرده.

دو رسانه داریم: یکی رسانه های رسمی (مثل شبکه های خبری و روزنامه ها) دومی موبایلهای دست مردم (فیس بوک و اینستاگرام و تلگرام و گرام های دیگر).

در لحظات بعد از بحران، اطلاع رسانی "لازم"، اما حفظ روحیه ملی لازمتر است. بارها نوشته ام که اگر کسی ساعتها هم وقت بگذارد در تمام وب، و وبسایت ها، یک عکس از یک جنازه ژاپنی در جریان سونامی #توهوکو (با بیست هزار کشته) یا سیل هیروشیما نخواهد یافت (عکسی اگر یافت شود نه در وبسایت های شبکه های خبری، بلکه در برخی وبلاگهای شخصی – عمدتا غیرژاپنی- است). ژاپنی ها شدیدا نسبت به مسئله نشان ندادن جنازه، و تخریب روحیه جمعی، حساس هستند.

🔷می دانم که مجددا بعد از این یادداشت افرادی متذکر خواهند شد که ژاپن و #ایران را نباید باهم مقایسه کرد. نخست وزیر ژاپن کجا و رئیس جمهور ایران کجا؟ و تذکراتی از این دست.

بحث اینجا، مقایسه نیست. همین "اصول" برای نپال هم صادق است. و برای ترکیه هم. و برای هر کشور دیگری که بخشی از کشور در جریان یک بحران، «مجروح» می شود.

- - - -
*تصویر: حضور شینزو آبه در کنار مقامات ارتش و محلی بعد از زلزله بزرگ در شهر آتسوما

@solseghalam

https://sites.google.com/site/mrezaeslamisite/_/rsrc/1554059158547/Home/abe2.jpg
▪️▪️▪️
📌پی نوشت:
✔️سوابق وزیر بحران فعلی را از وبسایت کابینه ژاپن می توانید در این لینک ملاحظه کنید:
https://japan.kantei.go.jp/97_abe/meibo/daijin/okonogi_hachiro.html
✔️لینك: رخداد همزمان زلزله و طوفان در ژاپن در سال گذشته میلادی🔻
https://t.iss.one/solseghalam/1371

✍️کنکور و اختراع دوباره چرخ

🔹آقای امیر ناظمی در یادداشتی در شبکه توسعه به نقدِ کنکور پرداخته اند. ایشان با مقدمه ای گویا و مناسب شرح داده اند که "هوش" در انسانها انواعِ مختلف دارد و یک «آزمون واحد» نباید مبنایِ سنجشِ توان و استعدادِ انسانها باشد.

✔️این سخن اگر چه در مقام نظر می تواند حرفی درست ارزیابی شود اما در مقامِ عمل چه؟

✔️در مقام عمل کشورهایی مثل ژاپن یا سوئیس یا آمریکا برای حذفِ کنکور چه کرده اند؟

✳️مگر ما می توانیم چرخ را دوباره اختراع کنیم؟!

در انتهای یادداشتِ مذکور، به نحوه ارزیابی دانش آموز در کشورهایی مثل "آمریکا" اشاره شده است. اما سوال اینجاست که: «آیا در کشوری مانند آمریکا که کنکور واحد (مانند ایران) وجود ندارد، ایرادهایی مثل "نابرابری آموزشی" و "نقص روش ارزیابی" هم برطرف شده است؟!»

واقعیت امر این است که مسئله آموزش (بخوانیم: "صنعت آموزش") در آمریکا یکی از بزرگترین حوزه های گردش مالی محسوب می شود و با وجود اینکه «یک کنکور واحد» برگزار نمی شود ولی مسئله "نابرابری" به هیچ عنوان حل نشده است.

✳️ مسائلی که بشر نتوانسته است حل کند

سخنِ اصلی با افرادی همچون جناب ناظمی (و دیگر بزرگوارانی که دغدغه ایران دارند) این است که ما باید نگاه روشنی به تجربه دیگر کشورها داشته باشیم و قبول کنیم که ما نباید چرخ را از اول اختراع کنیم. برخی از مشکلات، گریبان جوامع انسانی را گرفته است و ما نمی توانیم ادعا کنیم که «راه حل» وجود دارد حال آنکه «دیگران» هم در تلاش برای پیدا کردنِ راه حل هستند. «کنکور» و اساسا مسئله ارزیابی دانش آموز از جمله آنهاست. اگر دانشگاه توکیو را در جایگاهی مشابه دانشگاه تهران فرض کنیم برای ژاپن، و دانشگاه توکیو تِک را در جایگاه مشابه دانشگاه شریف فرض کنیم، فزرندانِ کدام خانواده های ژاپنی امکانِ حضور در این دو دانشگاه برایشان میسر می شود؟

✔️آیا در ژاپن روندِ ارزیابی دانش آموز به جایی رسیده که فرزندانِ خانواده های غیربرخوردار، بتوانند براحتی وارد دانشگاه توکیو تِک بشوند؟
✔️آیا در ژاپن چنین نیست که «دبیرستانهای مشخصی» ، آمار قبولیِ بالایی در توکیو تِک دارا هستند؟
✔️آیا در آمریکا مشکلِ میزان دسترسیِ فرزندان خانواده های معمولی به دانشگاههایی مثل استنفورد، برکلی و هاروارد و ... حل شده است؟
✔️آیا در سوئیس یک نظام آموزشی برقرار شده که فرزندِ یک خانواده کارگر روزمزدِ سوئیسی، بتواند براحتی وارد دانشگاه EPFL بشود؟

🔹پاسخ به پرسشهای فوق بسیار تلخ است

واقعیت امر این است که با وجودِ تلاشهای بشر برای حل مشکلِ نابرابری آموزشی، ولی این ماجرا هنوز تا حدود زیادی «حل نشده» باقی مانده است.
ترم گذشته فرصت تدریس و عضویت در هیات علمی دانشگاه Savanah State University در ایالت جورجیا برایم فراهم شد. قبل از رفتن به جلسه آزمایشیِ ارزیابی هیات علمی، با استاد راهنمایم در میشیگان تماس گرفتم. توضیح داد که این دانشگاه جزء دانشگاههایی است که در آمریکا تحت عنوان
Historically black colleges & universities
شناخته می شوند. توضیح داد که ایده تاسیس این دانشگاهها این بوده که فرزندان خانواده های سیاه پوست بتوانند وارد مرحله تحصیلات تکمیلی بشوند. لذا «الزاما» مجبور هستند تعداد مشخصی، دانشجوی سیاه پوست جذب کنند. همچنین گفت: بنیاد علوم آمریکا و همچنین وزارت دفاع یک ردیف بودجه مخصوص پژوهش به این دانشگاهها اختصاص می دهند (هر سال) و لذا اساتیدِ دانشگاههای دیگر سعی می کنند با اساتید این دانشگاهها، «پروپوزال مشترک» بدهند (چون دسترسی به بودجه پژوهش برای اینها راحتتر است!). روزی که برای جلسه آزمایشی به این دانشگاه رفتم، رئیس گروه گفت: بگذار همین ابتدا بهت بگم، تدریس در اینجا رو نباید با کالیفرنیا یکی بدونی. خیلی باید مراعات دانشجو رو بکنی و امتحان سخت هم نگیری(!) و اگه کسی هم غیبت داشت (چند جلسه) بجای اینکه طرف رو بیندازی باید قبلِ امتحان بری دنبالش، و ببینی مشکلش چیه؟(!) بچه های سیاه پوستِ ما در اینجا، گاهی دو شیفت کاری در کنار درس دارند کار می کنند...

✅مسئله آموزش و «کیفیت آموزش» در دنیای امروز به شدت به میزانِ برخورداریِ خانواده ها وابسته است و با وجود کارهای متعددی که در کشورهایی همچون ژاپن و آمریکا در این بحث انجام شده (مانند در نظر گرفتن بورسیه های تحصیلی و...) ولی مشکل «حل نشده است». حضور در «چند دانشگاه برتر» فقط به تلاشِ دانش آموز بستگی ندارد و پارامترهای بسیاری در این موفقیت موثر هستند.

مقصود از این یادداشت، این نیست که نظامِ کنکور در کشور #ایران را تایید کنیم؛ بلکه بحث در اینجاست که مسئله نابرابری آموزشی راه حلهای آسان و دم دستی ندارد که بگوییم از فردا کنکور را حذف کنیم و با آن راه حلها جلو برویم.

جزئیاتِ کارهای کشورهای دیگر را باید به دقت مطالعه کنیم.


t.iss.one/solseghalam
▪️▪️▪️
📌پی نوشت: یادداشت مرتبط
✍️ من خوش شانس بودم!

✍️در ژاپن، آمار «کشته های خودکشی» بیشتر از آمار کشته های کروناست

#خبرخوانی
🖊محمدرضا اسلامی

🔷 گزارش جدید سی.ان.ان دربارۀ آمار اخیر خودکشی در #ژاپن برای بسیاری حیرت آور بوده است. کرونا در ژاپن هم باعث ایجاد مشکلاتی در روندِ زندگیِ عادی مردمان شده است ولی، طبق آمار منتشر شده، در ماه اکتبر تعدادِ افرادی که به دلیل فشارهای روحی #خودکشی کرده اند از تعداد افرادی که به دلیل #کرونا مُرده اند بیشتر بوده و این تناقض، محل تعجّب و تاملِ جدی است.

🔷 آمار خودکشی در ماه اکتبر 2153 نفر (دوهزار و صدوپنجاه و سه نفر) بوده در حالی که تعداد کشته های ناشی از #ویروس_کرونا 2087 نفر (دوهزار و هشتادوهفت نفر) بوده است. اما چرا چنین است؟

🔷این سوال وقتی پررنگ تر می شود که بدانیم که دولت، در ژاپن به هیچ عنوان به سمت #قرنطینه نرفت و مردم (همانند مردم برخی کشورهای اروپایی یا آمریکای شمالی) خانه نشین "نشدند" (پیشتر در مورد تصمیم دولت ژاپن در عدمِ اعلام قرنطینه در "اینجا" صحبت شد)، ولی با وجود اینکه افراد دچار خانه نشینیِ #اجباری نشده اند ولی مشکلات روحی/اقتصادی ناشی از کرونا، باعث جهش در آمار #خودکشی شده است.

🔴سابقه خودکشی در ژاپن
کشور ژاپن سابقه طولانی در این ماجرا داشته است. یک تصوّرِ ذهنیِ ساده از خودکشی در ژاپن به زمانِ سامورائی ها بازمی گردد؛ به وقتی که یک سامورائی، به دلیلِ لکه دار شدن غرور یا شرف (یا وفاداریِ) خود نسبت به #هاراگیری (خودکشی با خنجر Seppuku) اقدام می کرد. امّا ماجرا در دنیایِ جدید، به این سادگی ها نیست.

🔴آمارهای رسمی (سازمان جهانی بهداشت) می گوید:
در سال 2016 نرخ خودکشی در ژاپن، عدد 18.5 نفر برای هر #صدهزار_نفر بوده است. از حوالیِ زمان شکل گیری انقلاب در ایران (سال 1978) سالهاست که دولت ژاپن در این زمینه کارهای جدی کرده است تا اینکه نهایتا (با موفقیت هایِ زیاد دولت) در سال 2019 تعداد کسانی که به زندگی خود پایان دادند، 20هزار نفر بوده است (!؟).
این عدد (بیست هزار نفر) کمترین میزانِ خودکشی در طول یک سال، در کشور ژاپن بوده است.

حال #کرونا آمده و حاصل چهل سال زحماتِ دولت و کارشناسان ژاپنی را در این زمینه، به چالش کشیده است.

✳️اما چرا چنین است؟
همه می دانیم که آمار کشته هایِ سوانح جاده ای در #ایران بالاست. اما متعجب می شویم وقتی که می شنویم که آمارِ کشته های #جاده های ایران با آمار کشته های ناشی از خودکشی در #ژاپن (حدودا) برابر است (قدرمطلق عدد و نه نسبتِ عدد به جمعیت).
یعنی در یک کشور، بی نظمی و #شلختگی اجتماعی در #رانندگی (و کیفیت پایین جاده ها و ماشین ها) منجر به کشته شدنِ مردم شده، و در کشوری دیگر انضباطِ بالا، و نظم بسیار سختگیرانه در ساختار زندگی، منجر به ناامیدی و کشته های زیاد ناشی از #خودکشی شده است.

✳️چه طنز تلخ و عجیبی است که در یک سوی عالم، بی توجهی باعث مرگ و میر است و در سمت دیگر دنیا، توجهِ زیاده از حدّ، وسواس و پرکاری باعث #مرگ.

پیشتر درباره مرگِ ناشی از کار (!) که با کلمه «کاروشی"/Karōshi/ 過労死» شناخته می شود، نوشته بودم. اما شاید تصوّرش برای بسیاری غیرژاپنی ها سخت باشد که :
✔️- ساعات طولانیِ کار
✔️- سردیِ روابط اجتماعی/خانوادگی
✔️- فشارهای تحصیلی (مدرسه/دانشگاه)
✔️- اختلالات ذهنی/افسردگی
باعث می شود که در کشوری با غایتِ نظم و انضباط، چنین مشکلِ جدی ای وجود داشته باشد.

✳️ سعدی علیه الرحمه در جایی در یک تک بیت، یک قصه و یک مفهومِ حیرت آور را به تصویر می کشد:
شخصی همه شب بر سرِ بیمار گریست /
چون روز شد، او بمُرد و بیمار بِزیست!

در این سکانس شاهکار که #سعدی به تصویر کشیده، می گوید: ممکن است ترسِ از یک چیز، ما را بکُشد در حالی که خودِ آن امر، آنقدرها که در ذهن داریم، مهلک نباشد!

جامعه ژاپنی، جامعه ای است که انسان را در چنان در قالب های تنگِ از نظم و «محدودیت» قرار می دهد که «فروپاشی های ذهنی»، منجر به متلاشی شدنِ افراد می شود. بیست هزار نفر در سال!

✳️ حکایت اما (از منظری دورتر)، حکایتِ انسان است و ناتوانیِ ذهن بشر در ادارۀ جوامع. حکایت، حکایتِ ضعفِ بشر است که می خواهد «سیستم» ها را برای ادارۀ «جامعه» پیاده کند، اما توانِ کنترلِ «آسیب» ها را ندارد. حکایتِ تلخی است حکایتِ انسان. ادعاهای بزرگ دارد، اما توانِ محدود.

کاش آنها که رویای ایجاد ژاپنِ اسلامی (یا چین اسلامی را) داشتند/دارند، پیش از رویا پردازی ها، کشورهای مبداءِ رویایِ خود را بهتر بشناسند!



t.iss.one/solseghalam
- - - - - - - - -
*لینک گزارش سی.ان.ان (+)

✍️چرا ایلان ماسک نمی خواهند؟

در نشستی که به منظور بررسی سند آموزش کشور برگزار شد (با توجه به وقت موجود) به بحث مقایسه مسئله «آموزش» در دو کشور ژاپن و آمریکا پرداخته شد. خلاصه بحث این بود که «آموزش» یک فرایند است که از آموزش ابتدایی/متوسطه در «کودکی» شروع و به آموزش عالی در «جوانی» ختم می شود. (ضمن اشاره به حدود یک سال تدریس در مدارس ابتدایی ژاپنی) گفته شد که «ثمره» و «میوه» آموزش در ژاپن می شود تویوتا (یا هوندا، نیسان، پاناسونیک و...) و در آمریکا می شود فورد، جنرال موتورز، تسلا، ایر بی اند بی، آمازون، گوگل و... . «ساختار آموزشی» در #ژاپن به نحوی است که ایلان ماسک نمی خواهند و آن بلایِ عجیب و غریب را هم بر سر آقای کارلوس گون مدیرعامل #نیسان می آورند. این «تفاوت» در روشها، ناشی از تفاوت در پارامترهایی است که در مبانیِ ساختارهای «آموزش» (Education) کشورها لحاظ می شود. سند آموزش کشور #ایران نمی تواند بدون توجه به #تجربیاتِ سایر کشورها تدوین شود و از این منظر، به «دو پارامتر کلیدی» که ضروری است در سند جدید توجه شود پرداختم.

ضمن تشکر از جناب دکتر محمود امانی بابت پرداختن به این موضوع، نکته جالب توجه برایم در این امر، توجه به مسئله «خرد جمعی» در تدوین سند جدید است. اینکه در قالب این سلسله جلسات از نقد و نظرات افرادی همچون آقایان دکتر مجتبی لشکری بلوکی، دکتر محسن رنانی، دکتر مسعود نیلی، دکتر دانش جعفری و... استفاده شده بود و امیدوارم واقعا روزی برسد که در تدوین سایر اسناد، از موضوع خرد جمعی به این شکل استفاده شود و نظرات افراد (فارغ از رویکردهای سیاسی شان) در امور پایه، شنیده شود.

۱۶ آذر ۱۴۰۰

#سیستم_آموزشی
#هویت_ایرانی
#نوآوری
#آموزش
t.iss.one/solseghalam

✍️ابَر پروژه های همسایگان ایران
(ایران چگونه از عرصه حذف می شود؟)


بنابر اهداف بالادسـتی #توسعه کشور، قرار بر این بود که مطابق با چشم انداز توسعه ۱۴۰۴، ایران به «جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه آسیای جنوب غربی» دسـت یابد اما نهایتا چنین چیزی محقق نشد، بلکه کشورهای همسایه ایران با حرکت به سـوی برخی پروژه ها، ایران را دچار #تهدیدات_جدی کرده اند. در گفتگویی که با هفته نامه تجارت فردا انجام شد به بررسی #پروژه_های_محرک_توسعه در کشورهای پیرامون ایران پرداخته شد و ضمن مروری بر پروژه های زیر در کشورهای اطراف، درباره اولویت پروژه های زیربنایی در #ایران امروز/فردا صحبت شد:

✅بندر گوادر پاکستان
✅فرودگاه جدید استانبول
✅بندر صحار عمان
✅فرودگاه دوحه قطر
✅سد ایلیسو و سد کاراکورت ترکیه
✅فرودگاه دوبی امارات
✅کریدور چین اروپا

خلاصه فایل PDF و محورهای پرونده:


1️⃣- توسعه تجارت بندری
✔️چین ترجیح داده از بندر گوادر پاکســتان که فاصله کمی با چابهار دارد اســتفاده کند تا همزمان با تشکیل ائتلاف سیاسی با پاکستان (اصلی ترین رقیب هند)، به لحاظ اقتصادی نیز در این کشور نفوذ خود را پایدارتر کند. از همین رو، بندر گوادر طبق قراردادی به ارزش بالغ بر ۶۰ میلیارد دلار به مدت ۴۳ سال به چین اجاره داده شد و دولت پکن تلاش می کند با استفاده از مسیر پاکستان، از طریق شهرهای غربی خود به آبهای آزاد جهانی متصل شود. این پروژه، مسیر چین به کشورهای نفتخیز حاشیه خلیج فارس را نیز هفت هزار کیلومتر نزدیکتر کرده است. در مقابل، #هند نیز برای رقابت با چین و بندر گوادر تصمیم گرفت که با سرمایه گذاری در بندر #چابهار تلاش کند تا بتواند از طریق دریای عمان به بازار آسیای میانه از جمله افغانستان دسترسی پیدا کند اما سرعت این فرآیند کندتر از آن بود که چابهار را به شکوفایی برساند.

✔️بندر «صحار» عمان که حدود یک دهه پیش، برنامه توسعه آن با بندر شهید بهشتی چابهار در یک بازه زمانی آغاز شد، با جذب ۲۷ میلیارد دلار سرمایه گذاری به یک هاب لجستیک در منطقه بدل شده در حالی که بندر چابهار در همان شرایط اولیه باقی مانده و حتی وعده سرمایه گذاری تقریبا نیم میلیارددلاری هند در آن نیز به طور کامل عملیاتی نشده است.


2️⃣- توسعه فرودگاهی
✔️امارات متحده عربی با 5/95 میلیون مسافر پرواز هوایی در سال ۲۰۱۸ رتبه نخست جذب مسافر را در حوزه خلیج فارس به خود اختصاص داد و رتبه دوازدهم دنیا را کسـب کرد. #دوبی در حوزه ترانزیت کالا نیز هفتمین فرودگاه باری پرتردد جهان به شـمار می رود.

✔️قطر دیگر کشور پیشرو در این حوزه بوده است؛ در رتبه بندی سالانه «موسســه تحقیقات هوایی اسکای تراکس» ۱۰ فرودگاه برتر جهان از نظر کیفیت و خدمات برای ســال ۲۰۲۱ رتبه بندی شــدند که فرودگاه بین المللی حمَد #قطر جایگاه بهترین فرودگاه جهان را کسب کرد. (رتبه ۲ ژاپن!)

✔️ساخت فرودگاه بین المللی #استانبول در ژوئن ۲۰۱۴ به عنوان بزرگترین فرودگاه جهان در دستور کار قرار گرفت. سـاخت این فرودگاه یکی از چشم اندازهای استراتژیک #ترکیه برای سال ۲۰۲۳ اسـت که مرحله اول آن در اواخر اکتبر در بخش اروپایی شهر استانبول در سال ۲۰۱۸ افتتاح شد. فرودگاه جدید استانبول تا سال ۲۰۲۸ به بزرگترین فرودگاه جهان تبدیل خواهد شد. به طور کلی این فرودگاه ظرفیت ۲۰۰ میلیون مسافر در سال را دارد.

✔️فقط در سال ۲۰۱۶ درآمد فرودگاه #دوبی بیش از ۲۵ میلیارد دلار و فرودگاه بین المللی استانبول ۲۲ میلیارد دلار بوده که از میزان درآمد حاصل از صادرات غیرنفتی ایران در همان سال بیشتر بوده است.

✔️سهم فرودگاه جدید #اسـتانبول از تولید ناخالص داخلی ترکیه تا سال ۲۰۲۵ به 9/4 درصد می رسد که ۷۹ میلیارد دلار دیگر به تولید ناخالص داخلی ترکیه کمک کرده و بیش از ۲۲۵هزار شــغل ایجاد خواهد کرد. این فرودگاه جدید، ترکیه را در مسیر تبدیل شدن به مهمترین مرکز حمل ونقل بین شمال، جنوب، شرق و غرب قرار خواهد داد و نقش اصلی خود را در ادغام اقتصاد جهانی بهبود خواهد بخشید.


3️⃣- توسعه انرژیهای جدید
عربستان که بزرگترین صادرکننده نفت جهان است قصد دارد با همکاری با شرکت #ژاپنی «سافت بانک گروپ» بر روی بزرگترین نیروگاه انرژی خورشیدی جهان به مبلغ ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری کند که این بزرگترین پروژه انرژی خورشیدی جهان به شمار می رود. لازم به یادآوری است که «در حال حاضر» عربستان روزانه حدود ۱۱ میلیون بشکه نفت به دنیا می فروشد در حالی که جمعیت این کشور کمتر از نصف جمعیت کشور ما است(و #ایران با دو برابر جمعیت آنها حتی یک یازدهم آنها نیز نفت نمی فروشد). در واقع تفاوت درآمد فعلی این دو کشور ضریب 1 به 22 از درآمد در این حوزه است ولی با این وجود عربستان این حجم سرمایه گذاری بر #انرژی_های_جدید انجام داده است.

با این اوصاف و چنین زنگ خطرهای جدی، چه باید کرد؟

ادامه این بحث🔻
t.iss.one/solseghalam/1879

✍️درباره «رابطه» جناب خان و خندوانه
(و از رنجی که می بریم)

🖊محمدرضا اسلامی

🔷ماجرای نوشتن نام «وریا» در برنامه خندوانه و سپس تبدیل شدن به «وحید» را همه شنیدیم. همچون سایر مسایلِ (تلخ) سیاسی، دربارۀ این ماجرا هم حرفها و حدیثهای زیادی گفته شد؛ تا آنجا که رامبد جوان هم ویدئویی ضبط کرد و با چهره ای خسته و کلافه چند جمله ای گفت (که نمی دانم فایده ای داشت یا خیر). شبکه نسیم هم بیانیه ای داد... و صداپیشه جناب خان (محمد بحرانی) هم در صفحه شخصی اش چند سطری نوشت.

🔷تا اینجای ماجرا، اتفاقی است مثل سایر اتفاقات که در رگبارِ اخبارِ بد این روزها می آید و می رود.

اما بر این خبر، تاملی لازم است. لحظه ای توقف و دوباره خواندنِ این ماجرا اهمیت دارد. ذکر این چند مورد در شرح رنجی که می بریم ضروری است:

1️⃣ فارغ از تمام مسائل سیاسی جاری در کشور، مساله اصلی در این ماجرا، شکنندگی و ترد بودن رابطه محمد بحرانی و رامبد جوان است. فارغ از تمام منازعه های بی پایان در این سرزمین، دو هنرمند که مدتهای طولانی با هم «کار» کرده اند و با هم «تولید» کرده اند پس از انبوهی کار و رفاقت و خنده و... رابطه شان چنان شکننده است که ممکن است بر سر یک ماجرای «وریا و وحید» هوا بشود.

2️⃣ جناب خان و رامبد جوان مساله اصلی نیستند. مساله اصلی در این آب و خاک، چراییِ «شکل نگرفتنِ» روابط انسانی «پایدار» است. شرکت اوبایاشی ژاپن صد و چهل سال پیش تشکیل شد. سه بنیانگذار اصلی این شرکت پنجاه سال با هم کار کردند. ۵۰ سال! پس از آن فرزندان آنها هم پنجاه سالِ دیگر با هم کار کردند. پس از آن «فرزندانِ فرزندانِ» آنها هم با هم چهل سال کار کرده اند (و می کنند) و این وسط بر سر یک ماجرای «وحید و وریا» رابطۀ چندده ساله به هوا نمی‌رود. فکانت هباءً مُنبثاً نمی شود. حکومتها و سیاستمداران در #ژاپن آمدند و رفتند ولی روابط پایدار انسانی در #اوبایاشی، باقی مانده (و بزرگترین پروژه های سازه ای ژاپن را طراحی و اجرا می کند)

3️⃣ جناب خان یکی از موفق ترین «تولّدهای» یک کارکتر هنری بود. جناب خان، و طنین حنجره اش گرمای جنوب بود و طنز شیراز و نمک بوشهر... جناب خان متولد شد و نضج گرفت و اعضای این تیم هنری توانستند «تولید» کنند. اما امروز بر سر یک ماجرای وحید و وریا، صداپیشۀ جناب خان طوری از خداحافظی (و ابهام در ادامه رابطه) سخن می گوید که انگار نه انگار اساسا رفاقتی در کار بوده است.

4️⃣ بحث، بر سر دفاع/حمایت از رامبد نیست. کار رامبد یک کار صد در صد غلط بود. بحث بر سر موضوعی فراتر از مباحث سیاسی و حاکمیتی است. بحث این نیست که کدام یک از این دو نفر هنرمندِ حکومتی و کدام یک هنرمندِ مردمی است؟ بحث بر سر این است که یک «رابطه» عمیق میانِ این 2 شکل نگرفته (بعد از اینهمه تولید و خنده و کار و زحمت و رفاقت و...)

بحث فقط بر سر جناب خان و رامبد نیست. بحث بر سر این است که چه سِری و چه رازی در این آب و خاک هست که ریشۀ روابط اینقدر سُست و ناپایدار است. در ژاپن هم حکومتها و ژنرالها آمدند و رفتند. آن حاکمانی که کشور را به #جنگ_جهانی «ترغیب» می کردند آمدند و آن حاکمان که بخاطر جنگ عذر خواستند هم آمدند و رفتند «ولی» آن آقای ماتسوشیتا که در یک خانۀ کوچک، یک اتاقش را به کار «سیم کشی» اختصاص داد و با کمک زن و برادر زنش شرکت «پاناسونیک» را براه انداخت، چه قبل از جنگ جهانی و چه بعد از جنگ، شرکتش بر سر اختلاف با زن و برادر زنش منحل نشد!

«ماتسوشیتا» توانست که یک کارگاه سیم کشی را به هفده کارخانه و صدها مرکز اختراعات و امپراطوری #پاناسونیک تبدیل کند و تا آخرین روز عمر، رفاقتش با رفقایش برقرار ماند. و چرا دور می رویم؟ در همین سالهای اخیر، زاگربرگ یک ایدۀ سوخته دربارۀ وب سایت اینترنتی به اسم فیس بوک را با تیم همراهش به امپراطوری «متا» تبدیل کرد و در میانه این مسیر، ترامپی هم آمد و رفت، ولی تیم همکاران از هم نپُکید. این چه سرّ و رمزی است در این سرزمین که هیچ رابطه ای در هنر، در صنعت و در تجارت «ماندگار» نیست؟ کدام شرکت و شراکتِ ایرانی هست که عمری فراتر از 50 سال پیدا کرده باشد؟ کدام پنج برادرِ صنعتگر اصفهانی یا کدام سه برادر کاسبِ شیرازی بوده اند که فارغ از ماجرای حکومتها توانسته باشند رفاقت و برادری را پنجاه سال حفظ کنند و «با هم» تولیدی را «ایجاد» و سپس «حفظ» کرده باشند.
هیچ.

از احمدی نژاد و رفقایش در علم و صنعت بگیریم (که تا کنون هریک صدبار از دیگری تبری جسته) و به عقب برویم تا برادران خیامی که #ایران_خودرو را ایجاد کردند و بلافاصله (با هم اختلاف پیدا کردند و) از هم جدا شدند، تاریخ «روابط انسانیِ» ما ایرانیان، تاریخِ گسستن است. نه پیوستن.

5️⃣ امروز گسستن جناب خان و محمد بحرانی از شاه حسینی و خندوانه و رامبد… همان زهری است که در کام جان ماست.

«عدم استمرار» در یک رابطه با وجودِ انبوهی همکاری و «تولید».
t.iss.one/solseghalam