#فرنگ_نوشت
(ادامه مطلب سفری متفاوت به شیکاگو)
#بخش #اول
امروز تنها فرصت ماست برای دیدن شهر #شیکاگو. رفتنی من پشت فرمانم. اول صبح است و بزرگراه شلوغ. بزرگ‌راه‌های پرشباهت به بزرگ‌راه‌های #تهران که نقبی می‌زنند در دل شهر و بعدش شاخه‌شاخه می‌شوند در گوشه و کنارش.
نزدیکی‌های شهر شیکاگو، رهیاب می‌گوید در اینجا مسیر چهارخطه می‌شود دو قسمت و من باید در شعبه اول از سمت راست و خط دوم بروم. هر چه دقت می‌کنم مسیر سه خط بیشتر ندارد. یک خط دیگرش را لولو خورده است انگار. مغزم فرمان نمی‌دهد. رفیقم داد می‌زند صادق!
من وسط شعبه جداکننده جاده می‌ایستم. دوزاری‌ام افتاده که گیج زده‌ام. هنوز برای تصمیم درست دیر نشده که من در وسط جداکننده هاشوری جاده‌ام و جایم امن است. می‌ایستم. به آینه‌ بغل نگاه می‌کنم. پر است از خودروهایی که با شتاب می‌آیند و راه نمی‌دهند. راهنما می‌زنم. کمی متمایل به جاده می‌شوم. صدای بوق بلند. وارد جاده می‌شوم.
خودم نفهمیده‌ام ولی مثل این که از هول هلیم دو تا خودروی دیگر افتاده‌اند توی دیگ. همسفران می‌گویند مثل اینکه تصادف شده. خودروهای دیگر برایشان راه را باز می‌کنند تا بروند در شانه هاشوری جاده.
من هم که چیزیم نشده می‌روم که یحتمل مقصر من بوده‌ام. دو خودروی شاسی‌بلند آینه به آینه شده‌اند و چندی بعدش بی‌آینه. از سرنشینان،‌ پسربچه‌ای ده‌ساله انگاری که ترسیده باشد، گریه می‌کند. می‌روم طرف‌شان. راننده یکی از تصادفی‌ها، خانمی #سفید‌_پوست است و آن یکی هم مردی سفیدپوست. می‌گویم «متأسفم». می‌پرسد:‌ «#بیمه داری؟»
می‌گویم دارم. رفیقم مرا می‌کشد کنار. حالی‌ام می‌کند که اینجا #آمریکا ست و اقرار به چیزی نباید کرد. باید منتظر ماند تا #پلیس سر برسد.
می‌گوید معلوم نیست که واقعاً تو مقصر باشی که می‌گویی متأسفم. حالا تا پلیس بیاید، سرما ما را می‌کشاند داخل خودرو.
خانم راننده عکسی هم از پلاک خودروی ما می‌گیرد. احتمالاً از چینش شماره‌ها خوشش آمده یا رنگ زرد پلاک ایالت #نیوجرسی برایش جذاب است! پسربچه هم مثل ابر بهار گریه می‌کند. البته خودرو آمریکایی شاسی‌بلندشان با آن هم پستی و بلندی بدنه‌اش نشان می‌دهد که اولین تجربه تصادفی‌اش نیست ولی مثل این که این پسربچه اولین تجربه‌اش است.
حالا این وسط برنامه نود تشکیل داده‌ایم برای این که چه شده تا شاید پیدا کنیم پرتقال‌فروش را. یادم می‌آید که کارت بیمه‌ام را نیاورده‌ام. سریع می‌روم اینترنت و شماره بیمه‌ام را می‌ستانم. وای بیمه. همین جوری‌اش کلی پیاده‌ام برای پرداخت بیمه.
فکرم می‌رود به دو ماه قبل. وقتی که در برگشت از شهر #دانشگاه_براون حال و حوصله نداشتم و تخت گاز می‌رفتم و انگار نه انگار که این درخت‌های رنگارنگ پاییزی دل دارند و باید بهشان توجهی کرد. روز قبلش برای یکی از دوستان ایرانی رفته بودم به کارسوقی در مورد علوم اسلامی و یادگیری از راه دور (یا همان الکترونیک). پر بود از مستشرق. کسانی که اکثراً‌ آمریکایی و اروپایی بودند ولی عربی را خوب می‌دانستند هیچ، بل عربی قدیم را هم بلد بودند. حتی یکی‌شان که پایان‌نامه دکترایش در مورد عرفان صوفیانه در اشعار سنایی بوده، فارسی نوشتاری بلد بوده ولی توان مکالمه نداشته.
موقع ارائه مطلبم، از من در مورد در دسترس بودن اطلاعات پایگاه جامع نور #قم می‌پرسیدند. یا للعجب!
یکی دیگرشان که پژوهشگر #دانشگاه_هامبورگ بوده، می‌گفت که هفته بعد قرار است برود قم. پرسا بود که با چه کسی صحبت کند زودتر می‌شود به آن گنجینه گرانبهای احادیث و روایات و کتاب‌های تاریخی دوران شکوفایی اسلام در قم دسترسی پیدا کرد. خب اینها چه ربطی به تصادف و بیمه و پرتقال‌فروش دارد؟
ربطش این که شب قبلش بی‌خواب شده بودم و حوصله خودم را هم نداشتم. باید خودروی کرایه را زود برمی‌گرداندم. همه جا هم با اندکی بالاتر از سرعت مجاز می‌رفتم که در آمریکا البته عرف است. تا اینکه وارد منطقه‌ای شدم در ایالت #کنتیکت که انگار همه قرص حلزون خورده باشند. من هم رفتم توی خط سبقت. یک دفعه دیدم پشت سرم صدای آژیر پلیس آمد و چراغ‌های بدریختش روشن شد.
گمان کردم عجله دارد برای گرفتن مجرم. کشیدم کنار ولی دیدم با خود من کار دارد. بله؛ مجرم خود من بودم. من و یک خودروی دیگر را می‌کشاند کنار جاده. خواستم بروم پشت خودروی سیاه پلیس بایستم، خیلی وحشیانه جلویم را سد کرد و با دست اشاره کرد که باید من جلو بایستادم و او پشت سر من. خودروی جلویی هم جلوی من ایستاد. می‌دانستم که این جور مواقع نباید از خودرو خارج شوم...
#بخش #دوم این یادداشت به کانال ارسال خواهد شد.
—------—
روایت خاطرات و تجربه های جالب و مفید ساکنان خارج از کشور در کانال تلگرام فرنگ نوشت
https://telegram.me/joinchat/Abx14DvCMEWJX5rtprp0Hg


@Farang_nevesht

🔸اگر تراکنشی از حساب فرد در بانک‌های آمریکا رخ دهد و صاحب حساب بگوید من نبودم و یک نفر کلاه‌برداری کرده، #بانک بی‌برو برگرد مبلغ را برمی‌گرداند و خودش می‌افتد دنبال کلاه‌بردار.

🔹یعنی حتی بررسی نمی‌کند کلاهبرداری به علت اهمال صاحب حساب رخ داده یا خیر. طبق سیاست Zero Fraud Liability در اغلب بانک‌ها و موسسات کارت‌های اعتباری امریکا، مشتری قرار نیست هیچ تاوانی برای کلاهبرداری چه به‌صورت نقل و انتقالات بانکی، چه خرید آنلاین و چه خرید حضوری با کارت بدهد!

🔹به همین جهت، بانک‌ها الگوریتم‌های هوش مصنوعی توسعه داده‌اند که انواع مختلف کلاهبرداری را کشف و در نطفه خفه کند!

🔹مثلاً فرض کنید بانک می‌داند که شما ساکن نیویورک هستید و در یک سفر به #بوستون، چند جا در سر راه خرید کرده‌اید و با کارت‌تان #بنزین زده‌اید. ۵ دقیقه پس از اینکه در ایالت #کنتیکت (بین #نیویورک و بوستون) در یک پیتزافروشی غذا خورده‌ و با کارت‌تان پرداخت کرده‌اید، یک تراکنش آنلاین به مبلغ ۱۰۰۰ دلار با مبدا #سیاتل روی کارت درخواست می‌شود. الگوریتم‌های هوشمند fraud detection بانک متوجه می‌شوند که صاحب کارت نمی‌تواند طی‌الارض کرده و در کسری از ساعت به آن‌طرف آمریکا رفته باشد، لذا تراکنش با مبدا سیاتل را بلوکه می‌کند و به شما پیامک می‌دهد آیا تلاش کردید از فلان جا ۱۰۰۰ دلار خرید کنید؟

🔹تا وقتی اجازه ندهید، بانک به بلوکه کردن کارت شما ادامه می‌دهد. اگر الگوریتم‌های بانک نتوانند کلاه‌برداری را کشف کنند و یک تراکنش بدون اجازه‌ ۱۰۰۰ دلاری روی کارت یا حساب شما بیاید، می‌توانید تنها با یک تماس ۵ دقیقه‌ای کل مبلغ را عودت بگیرید. بانک خود می‌داند و آن کلاه‌بردارِ ناجنس

🔹همچنین اگر در اثر یک بی‌حواسی، کیف پول‌تان را جا بگذارید و سارقی بیاید و با دزدیدن کارت‌های بانکی‌تان اقدام به خرید و برداشت پول کند، باز هم یک تماس ساده با بانک چاره‌ساز است و اگر کل سرمایه‌تان به باد فنا رفته هم نیازی نیست غمی بخورید و به دادگاه رفت و آمد کنید. بانک موظف است تا سِنت آخر خسارت شما را پرداخت کند و خود زحمت پیگیری قضایی و پلیسی برای به دام انداختن سارق را بکشد، شما نهایتاً یک گزارش به پلیس می‌دهید که چه اتفاقی رخ داده است.


📷 توضیحات تصویر، نحوه‌ کار Zero Fraud Liability در ویزا کارت را نشان می‌دهد.
#آمریکا 🇺🇸 @K1inUSA


🔻تجربیات جالب و مفید ساکنان خارج از کشور
@Farang_nevesht