🐬@faramatni
#سوال_از_اشو
لطفاً تفاوت بين #توكل به جهان هستي و #تقديرگرايي را شرح دهيد.
#پاسخ_اشو
تفاوت بين توكل كردن به جهان هستي و تقديرگرايي fatalism بسيار ظريف است.
در ظاهر شايد به نظر آيد كه اين دو دقيقاً همسان هستند، ولي در واقع، آنها دو تجربه ي كاملاً متضاد هستند.
تقدير يك تسلي است: تو فقيري و مي بيني كه ديگران غني و غني تر مي شوند ،_
به تسلي نياز داري. تو هركاري مي كني و با صداقت، شرافت و اخلاق هم مي كني. هرگز از وسيله هاي خلاف استفاده نمي كني، ولي باز هم شكست ميخوري و ديگران را مي بيني كه صداقت ندارند، حيله گر هستند و از هيچ خلاف و خيانت رويگردان نيستند و موفق هم هستند و هر روز ثروتمندتر و با اعتبار و قدرت مي شوند.
اين را چگونه مي توان توجيه كرد؟
اين مطلبي تازه نيست. از همان ابتدا انسان از اين در شگفت بوده است.
و او بايد جهت تسلي خود مفهومي را بيافريند: تقدير، قسمت، سرنوشت، خداوند
همه چيز در پيشاني يا در كف دست ها نوشته شده، همه چيز در جدول تولد نگاشته شده و تو نمي تواني برخلاف آن كاري بكني.
نيروهايي كه زندگي تو را تعيين كرده اند بسيار عظيم اند. تو به شكست خوردن ادامه مي دهي، پس بهتر است شكستت را به عنوان سرنوشت بپذيري.
اگر بگويي " تقدير چنين بوده"
كمتر آزارت مي دهد.
اين يك تسليت است. اين كار تو نيست، تقصير از تو نيست ، تو دربرابر ستارگان چه مي تواني بكني؟
نمي تواني تاريخ تولد و روز و سال را تعيين كني. تو همچون هنرپيشه اي هستي كه ناگهان روي يك صحنه ي از پيش آماده شده قرار مي گيرد.
باورداشتن به سرنوشت يك تسلي است، زيرا ما نمي توانيم شكست هايمان را همچون شكست بپذيريم.
و ما نمي توانيم دليل ديگري براي شكست هايمان قبول كنيم ،
زيرا با ساير ارزش هاي اخلاقي ما همخواني ندارد:
"ما صادق بوديم، اخلاقي بوديم، از وسايل برحق استفاده كرديم، راستگو بوديم و با اين وجود شكست خورديم
و ديگري ناصادق، حيله گر، بي مرام و خائن بوده و بااين حال پيروز است."
حالا، تمامي نظام اخلاقي آموزش مي دهد كه حقيقت برنده خواهد شد، كه اخلاق پيروز است و صداقت برنده است
ولي در زندگي، ما شاهد هستيم كه مردمان صادق مي بازند و مردمان بي اخلاق پيروز مي شوند
مردمان رياكار و زرنگ به قدرت مي رسند
مردم ساده و معصوم زير پا له مي شوند
تمام نظام اخلاقي ما به مخاطره افتاده است.
بنابراين براي كشيشان و پيامبرها لازم بود كه راهي پيدا كنند كه در آن شكست هاي شما همچون شكست تلقي نشود: "از شما هيچ كاري برنمي آيد. سرنوشت شما چنين رقم خورده است. شكست شما، شكست صداقت شما، شكست اخلاق و درستكاري شما نيست. و توفيق آن شخص ديگر، موفقيت رياكاري، نادرستي و استفاده از وسايل خلاف نيست ،_ اين سرنوشت اوست. و تاجايي كه به سرنوشت مربوط است، هيچ چيز قادر به تغيير آن نيست
نه صداقت و نه نادرستي. آري، چون تو صادق بوده اي، در زندگاني بعدي سرنوشتي بهتر خواهي داشت و چون او نادرست بوده، در زندگاني بعد سرنوشتي تلخ خواهد داشت.
بنابراين. اين يك تسلي زيبا بود و دفاعي زيبا و منطقي براي نظام اخلاقي ما
ولي تمام اينها، فقط #چرنديات است.
حقيقت اين است كه آن شخص به سبب نادرستي اش موفق بوده،
نه به سبب سرنوشت اش
او به اين سبب موفق شده كه بي مرام بوده است. به هر وسيله اي متوسل شده است.
جهان هستي به شما يك لوح سپيد
مي بخشد
هيچ سرنوشتي در آن نگاشته نشده چنين نيست كه هرچه قسمت بوده بايد رخ بدهد.
ادامه👇👇👇
🐬@faramatni
#سوال_از_اشو
لطفاً تفاوت بين #توكل به جهان هستي و #تقديرگرايي را شرح دهيد.
#پاسخ_اشو
تفاوت بين توكل كردن به جهان هستي و تقديرگرايي fatalism بسيار ظريف است.
در ظاهر شايد به نظر آيد كه اين دو دقيقاً همسان هستند، ولي در واقع، آنها دو تجربه ي كاملاً متضاد هستند.
تقدير يك تسلي است: تو فقيري و مي بيني كه ديگران غني و غني تر مي شوند ،_
به تسلي نياز داري. تو هركاري مي كني و با صداقت، شرافت و اخلاق هم مي كني. هرگز از وسيله هاي خلاف استفاده نمي كني، ولي باز هم شكست ميخوري و ديگران را مي بيني كه صداقت ندارند، حيله گر هستند و از هيچ خلاف و خيانت رويگردان نيستند و موفق هم هستند و هر روز ثروتمندتر و با اعتبار و قدرت مي شوند.
اين را چگونه مي توان توجيه كرد؟
اين مطلبي تازه نيست. از همان ابتدا انسان از اين در شگفت بوده است.
و او بايد جهت تسلي خود مفهومي را بيافريند: تقدير، قسمت، سرنوشت، خداوند
همه چيز در پيشاني يا در كف دست ها نوشته شده، همه چيز در جدول تولد نگاشته شده و تو نمي تواني برخلاف آن كاري بكني.
نيروهايي كه زندگي تو را تعيين كرده اند بسيار عظيم اند. تو به شكست خوردن ادامه مي دهي، پس بهتر است شكستت را به عنوان سرنوشت بپذيري.
اگر بگويي " تقدير چنين بوده"
كمتر آزارت مي دهد.
اين يك تسليت است. اين كار تو نيست، تقصير از تو نيست ، تو دربرابر ستارگان چه مي تواني بكني؟
نمي تواني تاريخ تولد و روز و سال را تعيين كني. تو همچون هنرپيشه اي هستي كه ناگهان روي يك صحنه ي از پيش آماده شده قرار مي گيرد.
باورداشتن به سرنوشت يك تسلي است، زيرا ما نمي توانيم شكست هايمان را همچون شكست بپذيريم.
و ما نمي توانيم دليل ديگري براي شكست هايمان قبول كنيم ،
زيرا با ساير ارزش هاي اخلاقي ما همخواني ندارد:
"ما صادق بوديم، اخلاقي بوديم، از وسايل برحق استفاده كرديم، راستگو بوديم و با اين وجود شكست خورديم
و ديگري ناصادق، حيله گر، بي مرام و خائن بوده و بااين حال پيروز است."
حالا، تمامي نظام اخلاقي آموزش مي دهد كه حقيقت برنده خواهد شد، كه اخلاق پيروز است و صداقت برنده است
ولي در زندگي، ما شاهد هستيم كه مردمان صادق مي بازند و مردمان بي اخلاق پيروز مي شوند
مردمان رياكار و زرنگ به قدرت مي رسند
مردم ساده و معصوم زير پا له مي شوند
تمام نظام اخلاقي ما به مخاطره افتاده است.
بنابراين براي كشيشان و پيامبرها لازم بود كه راهي پيدا كنند كه در آن شكست هاي شما همچون شكست تلقي نشود: "از شما هيچ كاري برنمي آيد. سرنوشت شما چنين رقم خورده است. شكست شما، شكست صداقت شما، شكست اخلاق و درستكاري شما نيست. و توفيق آن شخص ديگر، موفقيت رياكاري، نادرستي و استفاده از وسايل خلاف نيست ،_ اين سرنوشت اوست. و تاجايي كه به سرنوشت مربوط است، هيچ چيز قادر به تغيير آن نيست
نه صداقت و نه نادرستي. آري، چون تو صادق بوده اي، در زندگاني بعدي سرنوشتي بهتر خواهي داشت و چون او نادرست بوده، در زندگاني بعد سرنوشتي تلخ خواهد داشت.
بنابراين. اين يك تسلي زيبا بود و دفاعي زيبا و منطقي براي نظام اخلاقي ما
ولي تمام اينها، فقط #چرنديات است.
حقيقت اين است كه آن شخص به سبب نادرستي اش موفق بوده،
نه به سبب سرنوشت اش
او به اين سبب موفق شده كه بي مرام بوده است. به هر وسيله اي متوسل شده است.
جهان هستي به شما يك لوح سپيد
مي بخشد
هيچ سرنوشتي در آن نگاشته نشده چنين نيست كه هرچه قسمت بوده بايد رخ بدهد.
ادامه👇👇👇
🐬@faramatni
🐬@faramatni
ادامه👇👇👇
جهان هستي، يك آزادي است
تقدير، بندگي است.
آزادي يعني اينكه به خودت بستگي دارد چه اتفاقي خواهد افتاد.
#سرنوشت_يك_فرضيه_ي_چرند_است.
ولي #توكل trust چيزي كاملاً متفاوت است
توكل كردن همان تقديرگرايي نيست. توكل يعني اينكه:
"هر اتفاقي بيفتد، من بخشي از جهان هستي ام و جهان هستي نمي تواند با من عمداً دشمن باشد. اگر گاهي اوقات چنين احساسي بشود، بايد سوءتفاهمي از جانب من باشد."
من هميشه عاشق يادآوري مرشد صوفي، جنيد بوده ام. او مرشد الحاج منصور بوده است. او عادت داشت كه پس از هر نماز ،_ و محمديان روزي پنج بار نماز
مي خوانند ،_ روي به آسمان كند و بگويد :
"رحمت تو فراوان است. چه زيبا از ما مراقبت مي كني، و ما لياقت آن را نداريم. من حتي از اداي سپاس تو قاصرم، ولي اميدوارم كه سپاس قلبي مرا درك كني."
زماني آنان به زيارت حج رفته بودند و سه روز بود كه در يك منطقه كه محمديان سنتي در آن اقامت داشتند سفر مي كردند و ساكنان آن منطقه حتي اجازه نمي دادند كه در دهكده هاي آنان اقامت كنند، چه رسد به دادن آب و غذا به آنان. سه روز تمام بود كه نه غذا خورده بودند و نه آب نوشيده بودند و نه استراحت كرده بودند ، مريدان كاملاً خسته و ناكام شده بودند.
مريدانش نمي توانستند باور كنند كه مرشدشان جنيد چگونه پس از هر نماز چنين سپاسي برجاي مي آورد. پيش از اين سفر، اشكالي نبود.
ولي اينك با اين اوضاع او باز هم او مي گفت:
"تو رحيمي و مهربان و من كلامي ندارم كه شكر تو را ادا كند."ِ
در عصر روز سوم، وقتي او دعايش را تمام كرد، مريدانش به او گفتند:
" حالا وقتش است كه توضيح بدهيد. ما سه روز است كه گرسنه ايم و تشنه و بي خواب. ما پيوسته مورد تحقير و توهين بوده ايم و هيچ سرپناهي نداشته ايم. دست كم امروز را نبايد مي گفتي
« تو رحمان و رحيمي»
اين سپاسگزاري تو براي چيست؟"
جنيد خنديد و گفت:
"توكل من برجهان هستي بي قيدوشرط است. چنين نيست كه من براي دريافت اين چيز و آن چيز از جهان هستي سپاسگزاري مي كنم. همينكه من وجود دارم، كافي است. جهان هستي مرا پذيرفته است ،_ همين كافي است
و من لياقت اين بودن را ندارم، من آن را كسب نكرده ام. به علاوه، اين سه روز بسيار زيبا بودند،
زيرا فرصت داشتم تا ببينم آيا خشمي در من برمي خيزد؟
آيا احساس اينكه خداوند مرا از ياد برده در من شكل مي گيرد؟
و من چنين احساسي نداشتم.
در اين سه روز احساس من و رفتارم نسبت به جهان هستي هيچ تغييري نداشته است. سپاسگزاري من تغيير نكرده و حتي بيش از پيش شاكر هستم. اين يك آزمايش آتشين بوده و من نسوخته از آن بيرون آمدم
بيش از اين چه مي خواهيد؟
من در زندگي ام به جهان هستي اعتماد دارم و در مرگم نيز به آن اعتماد دارم.
اين يك رابطه ي عاشقانه است.
"مسئله اين نيست كه كسي غني است و كسي فقير است و يا كسي زيباست و ديگري نيست. اين ربطي به كسي ندارد. اين تماس شخصي و صميمي من با واقعيت است. و بين من و جهان هستي يك هماهنگي عظيم وجود دارد.
من كاملا ًراحت هستم و خودم را در وطنم مي يابم."
توكل كردن نتيجه ي #مراقبه ي عميق است.
تقديرگرايي نتيجه ي شكست هاي شما و يك #تسليت است.
اين دو كاملاً باهم تفاوت دارند.
#اشو
#زبان_از_یاد_رفته_دل
🐬@faramatni
ادامه👇👇👇
جهان هستي، يك آزادي است
تقدير، بندگي است.
آزادي يعني اينكه به خودت بستگي دارد چه اتفاقي خواهد افتاد.
#سرنوشت_يك_فرضيه_ي_چرند_است.
ولي #توكل trust چيزي كاملاً متفاوت است
توكل كردن همان تقديرگرايي نيست. توكل يعني اينكه:
"هر اتفاقي بيفتد، من بخشي از جهان هستي ام و جهان هستي نمي تواند با من عمداً دشمن باشد. اگر گاهي اوقات چنين احساسي بشود، بايد سوءتفاهمي از جانب من باشد."
من هميشه عاشق يادآوري مرشد صوفي، جنيد بوده ام. او مرشد الحاج منصور بوده است. او عادت داشت كه پس از هر نماز ،_ و محمديان روزي پنج بار نماز
مي خوانند ،_ روي به آسمان كند و بگويد :
"رحمت تو فراوان است. چه زيبا از ما مراقبت مي كني، و ما لياقت آن را نداريم. من حتي از اداي سپاس تو قاصرم، ولي اميدوارم كه سپاس قلبي مرا درك كني."
زماني آنان به زيارت حج رفته بودند و سه روز بود كه در يك منطقه كه محمديان سنتي در آن اقامت داشتند سفر مي كردند و ساكنان آن منطقه حتي اجازه نمي دادند كه در دهكده هاي آنان اقامت كنند، چه رسد به دادن آب و غذا به آنان. سه روز تمام بود كه نه غذا خورده بودند و نه آب نوشيده بودند و نه استراحت كرده بودند ، مريدان كاملاً خسته و ناكام شده بودند.
مريدانش نمي توانستند باور كنند كه مرشدشان جنيد چگونه پس از هر نماز چنين سپاسي برجاي مي آورد. پيش از اين سفر، اشكالي نبود.
ولي اينك با اين اوضاع او باز هم او مي گفت:
"تو رحيمي و مهربان و من كلامي ندارم كه شكر تو را ادا كند."ِ
در عصر روز سوم، وقتي او دعايش را تمام كرد، مريدانش به او گفتند:
" حالا وقتش است كه توضيح بدهيد. ما سه روز است كه گرسنه ايم و تشنه و بي خواب. ما پيوسته مورد تحقير و توهين بوده ايم و هيچ سرپناهي نداشته ايم. دست كم امروز را نبايد مي گفتي
« تو رحمان و رحيمي»
اين سپاسگزاري تو براي چيست؟"
جنيد خنديد و گفت:
"توكل من برجهان هستي بي قيدوشرط است. چنين نيست كه من براي دريافت اين چيز و آن چيز از جهان هستي سپاسگزاري مي كنم. همينكه من وجود دارم، كافي است. جهان هستي مرا پذيرفته است ،_ همين كافي است
و من لياقت اين بودن را ندارم، من آن را كسب نكرده ام. به علاوه، اين سه روز بسيار زيبا بودند،
زيرا فرصت داشتم تا ببينم آيا خشمي در من برمي خيزد؟
آيا احساس اينكه خداوند مرا از ياد برده در من شكل مي گيرد؟
و من چنين احساسي نداشتم.
در اين سه روز احساس من و رفتارم نسبت به جهان هستي هيچ تغييري نداشته است. سپاسگزاري من تغيير نكرده و حتي بيش از پيش شاكر هستم. اين يك آزمايش آتشين بوده و من نسوخته از آن بيرون آمدم
بيش از اين چه مي خواهيد؟
من در زندگي ام به جهان هستي اعتماد دارم و در مرگم نيز به آن اعتماد دارم.
اين يك رابطه ي عاشقانه است.
"مسئله اين نيست كه كسي غني است و كسي فقير است و يا كسي زيباست و ديگري نيست. اين ربطي به كسي ندارد. اين تماس شخصي و صميمي من با واقعيت است. و بين من و جهان هستي يك هماهنگي عظيم وجود دارد.
من كاملا ًراحت هستم و خودم را در وطنم مي يابم."
توكل كردن نتيجه ي #مراقبه ي عميق است.
تقديرگرايي نتيجه ي شكست هاي شما و يك #تسليت است.
اين دو كاملاً باهم تفاوت دارند.
#اشو
#زبان_از_یاد_رفته_دل
🐬@faramatni