اگرها...
سال گذشته کلاسی داشتم که در آنجا روی مهارت نوشتن کار می‌کردیم، دوستان گفتند ایده کم می‌آوریم، شاهین کلانتری گفت با اگرها شروع کنید:‌ اگر در جنگ جهانی اول این کشور پیروز میشد چه میشد؟ اگر باران از زمین به آسمان میبارید چه میشد؟ اگر ...
آنجا برای خودم نوشتم اگر فقط به مدت یک هفته امیدوارتر بودم چه می‌شد؟
و شروع کردم در جاهایی مچ خودم را گرفتن، و دیدم خیلی کارها را با کسالت انجام میدهم چون ناامیدم، شروع نمیکنم چون ناامیدم، نتیجه ها را به شکل نامطلوبی پیش‌بینی می‌کنم چون ناامیدم و برای خودم یک چالش یک ماهه گذاشتم تا هر وقت میبینم ناامیدم، فکر کنم که قرار است چیزها تغییر کند و مطلوب من شوند. درست است که لزوما آن چیزها عوض نمی‌شدند اما به واسطه میلی که در خودم به وجود آورده بودم تلاش‌هایم عوض شدند.(البته نه همیشه، گاهی ناامیدی زورش زیادتر بود) بعدترها دیدم خوش‌بین بودن از فاکتورهای هوش هیجانی است و همچنین در طراحی کسب و کارهای انسان محور هم به این ویژگی اشاره شد.
امسال در تلاش برای شناسایی دغدغه‌های اجتماعی، می‌بینم بیش از هرچیزی دوست دارم به کمک به تقویت هوش هیجانی در افراد بپردازم و خودم هم یاد بگیرم. اینکه آیا رسیدن به انسان خردمندتر، نیکوتر، دگردوست‌تر و همچنین آگاه‌تر دقیقا از مسیر تقویت هوش هیجانی می‌گذرد یا خیر را نمی‌دانم. اما دوست دارم تعداد آن آدم‌ها زیادتر شود. ما امروز به آن آدم‌ها نیاز داریم. این شاید به تاب آوری ما هم کمک کند.

#امید
#خوش‌بینی
#تاب‌آوری