عنوان مقاله وكارگاه آموزشى اينجانب دركنگره
Construction&Steel Structure
آتلانتا
كارگاه:آسيب به سازه هاى فولادى در زلزله و سونامى توهوكوژاپن

مقاله:مدلسازى تير كامپوزيت
١٦-١٨اكتبر٢٠١٧
@steelresearch

✍️گزارشی در مورد صنعت فولاد در ژاپن [در کنگره آتلانتا]
محمدرضا اسلامی

🔵 امروز در ادامه مباحث مطرح در کنگره، مدیرِ تحقیق و توسعه (R&D) کارخانجاتِ فولاد «نیپون استیل-سومی تومو»، گزارشی در مورد تاریخچه صنعت فولاد در ژاپن و همچنین تحلیلی مبنی بر «آیندۀ فولاد ژاپن» ارایه کرد که بسیار قابل تامل بود.
در خصوص خلاصه مباحث ایشان در اولین فرصتی که مجال شود یادداشتی تنظیم خواهم کرد. اما دو نکته در این بحث قابل تامل بود:

✔️ یک – همچون بسیاری دانش های مهندسی دیگر، صنعت فولاد هم از غرب (انگلستان) وارد ژاپن می شود (و باز همچون صنایع دیگر) در یک نقطه خاص متوقف نمی شود و ژاپنی ها در طول صد سال گذشته انواع نوآوری ها را در بحثِ فولاد انجام داده اند. نکته مهم در این بحث اینکه در این سالهای اخیر، زمانی که ژاپنی ها به دنبال تحقیق روی «فولادهای با مقاومت خاص (بسیار بالا)» بوده اند، "چین" عزم خود را در «تولید انبوهِ فولادِ معمولی (!)» به کار می بندد (و لذا بخش عمده بازار فولاد دنیا را به دست می گیرد!)

مثل شاگرد اول و درسخوان کلاسی که دارد تلاش می کند برای نمره 100 و یک شاگرد معمولیِ کلاس با نمرۀ معمولی از او پیشی می گیرد (به دلیل اتخاذِ استراتژی هوشمندانه)

✔️ دو- در بحث فولادهای با «مقاومتِ بسیار بالا»، مرور تفصیلی روی آیندۀ این علم در دنیا شد. اما در طول مدت پرزنته، ایشان چندبار به ساختمانی که در آماگاساکی (اوساکا) با این نمونه فولاد ها ساخته شده ، اشاره کرد (فولاد با مقاومت کششی 1000مگا پاسکال). به خاطرم آمد که چندسال پیش گزارشی از بازدید از این ساختمان را (در وبلاگ) تنظیم کرده بودم که اینجا بازنشر می شود:

https://solsnevis.blogfa.com/post-106.aspx

@steelresearch
▪️ ▪️ ▪️ ▪️ ▪️

📌پی نوشت1 : در خصوص ادغام شدن کارخانه های فولاد بزرگ ژاپن با همدیگر (سومی تومو + نیپون استیل) برای رویارویی با اژدهای فولاد چین، در نوبت جداگانه گفتگو خواهیم کرد.

📌پی نوشت 2: در خصوص رسوایی اخیر در کارخانه فولاد کوبه استیل پرسیدم که به روال معمول ژاپنی از پاسخ امتناع شد.

📌پی نوشت 3: یادداشت های مرتبط با این بحث :
✍️مقایسه تولید فولاد در چین، ژاپن و آمریکا
https://t.iss.one/solseghalam/1024

✍️گزارشى از بازديد از يك كارخانه فولاد در اوساكا ژاپن
https://t.iss.one/solseghalam/1026

🎥دیروز سه‌شنبه ۱۷ اکتبر، سرانجام نیروهای دموکراتیک سوریه توانستند استادیوم رقه(آخرین موضع نفرات داعش)را بطورکامل پاکسازی کنند و آن را به تصرف درآورند
تصاویری از رقه آزاد شده🔺
شهرهای سوخته
@solseghalam

✍️خشونت آکادمیک

🔷در دانشگاههای آمریکا، دو دانشکده (یا دپارتمان) موضوعاتِ مربوط به حوزه آموزش را دنبال می کنند. دانشکده آموزش
Department of Education
و دانشکده آموزش مهندسی و علوم
Department of Engineering and Science Education

اولی حوزۀ گسترده ای از مباحثِ مرتبط به آموزش را دنبال می کند و دومی صرفا بر تکنیک ها و روشهایِ ارتقای یادگیری و آموزش به دانشجویانِ حوزه مهندسی و علوم پایه (در سطح کارشناسی و کارشناسی ارشد و بعضاً سال آخر دبیرستان) متمرکز است.

🔷 بنیاد علوم آمریکا (National Science Foundation) نیز بودجه های بسیار خوبی برای اساتیدی که در این حوزه ها فعالیت می کنند تخصیص می دهد. "بودجه خوب" به این مفهوم که مثلا اگر یک استاد در حوزۀ مهندسی زلزله بخواهد پروپوزال برای یک فاندِ یک میلیون دلاری برنده شود، باید انرژی و وقت بسیار زیادی مصروف کند ولی نهايتا در رقابت با پروپوزالهای متعدد، شانسِ بسیار کمی برای برنده شدن دارد. ولی استادی که روی بحثی مثل «زنان در مهندسی شیمی» ، «آموزش اقلیت های نژادی در فیزیک» (و از این دست مباحث ) پروپوزال می دهد، از شانسِ بسیار بالایی برایِ برنده شدن برخوردار است.

🔷 با شرکت در کارگاهها و کنفرانس های این حوزه، متوجه می شویم که چه کارهای ارزشمندی در بحث ارتقایِ تکنیک هایِ آموزشی دارد انجام می شود. ولی یک سوالِ پایه ای در این میانه وجود دارد: اساساً ورود به حوزه تحصیلات تکمیلی (خصوصا در رشته های با جذابیت شغلی بالا) نیازمند عقبه و پشتوانه خانوادگی در دوران دبیرستان و اوایل نوجوانی است. این موضوع در کجا دیده می شود؟

🔴 این سوال را به گونه دیگری بیان کنیم: همه این تکنیک ها و روشها، برایِ ارتقایِ راندمانِ یادگیری دانشجو است. ولی این دانشجو، تا به پشتِ این میز و صندلی رسیده، از مسیرهایی عبور کرده و این مسیرها ، بدون کمکهای خانوادگی میسّر نمی شود. این موضوع در کجا دیده می شود؟

البته مثالهایِ نقض بر این امر بسیار است. آنها که در یتیمی و بدونِ برخورداری از پدر یا مادر تحصیلکرده، بدون داشتنِ حامی جدی، به بلندای همتِ خود کتاب و دفتر را به همدمی برمیگزینند و به مراحل بلند تحصیلی می رسند. بله اینگونه افراد هستند ولی "کلّیتِ" سیستم آموزشی بر مبنای این واقعیت تنظیم شده که «دانشگاه خوب (رنکینگ بالا)» در یک پروسه رقابتی برای وارد شدن قرار دارد ، و این پروسه رقابتی ، نیازمندِ برخی «حداقل های خانوادگی» است. این آیا نمی شود یک لوپ ؟

🔵این لوپ (پدرِ تحصیل نکرده، فرزندِ با تحصیلاتِ ضعیف می پروراند) در کجا دیده شده است؟ مشخص است که بسیاری از فرزندانِ بی همّت (از خانواده هایِ تحصیلکرده)، از لوپ تحصیلاتِ برتر بیرون می افتند ، ولی "ورودِ" فرزندانِ علاقمند به سیستم آموزشیِ برتر ، چگونه است؟ خانوادۀ سیاه پوستی که درگیرِ پرداخت ِقبض برق و آب هرماه و هزینه های زندگی است و نمی تواند برای خانه، حتی اینترنت هفتاد دلار در ماه تامین کند، چطور بچه هایش را انتظارِ روزگاری روشن تر از روزگارِ خودش داشته باشد؟

🔷 این موضوع را با چند تن از اساتیدِ دانشکده هایِ مذکور در نشست های دوستانه و در فاصله تنفس کنفرانس یا کارگاه آموزشی و ... درمیان گذاشته و جوابِ مشخصی نگرفته ام.

به گمانم تنها یک نام به این بحث می توان داد و آن «خشونت آموزشی» است. خشونتی که در لایه پنهان (بدون تظاهرات بیرونی) در دنیایِ امروز وجود دارد.

#آموزش
#آموزش_مهندسی
https://t.iss.one/solseghalam

▪️ ▪️ ▪️ ▪️ ▪️

یادداشت های مرتبط با بحث #آموزش در کانال:

✍️ آموزش مهندسی و علوم و لنگه کفش
https://t.iss.one/solseghalam/802
✍️درس خواندن طلبگی در ژاپن
https://t.iss.one/solseghalam/809
✍️شش هزار میلیارد تومان چقدر پول است؟
https://t.iss.one/solseghalam/455

به شير بود مگر، شورِ عشق سعدى را؟!
كه پير گشت و تَغيُّير، در او نمى آيد
- - -

مجددا! يكشنبه ظهرتعطيل و عشّاقِ موتورسيكلت هارلی-دیویدسن
در دهه شش وهفت زندگانى
اتوبان123

#امروز_با_سعدى
@solseghalam

در ديدار اينگونه زوجهاى باقيمانده درحال وهواى جوانى اين غزل سايه به ذهن ميرسد:

تا تو بامنی زمانه بامن است
بخت وکامِ جاودانه بامن است/
گفتمش من آن سمند سرکشم
خنده زد که تازیانه بامن است
@solseghalam

✍️سهمیه دانشگاه خوب برای فرزندان اعضای هیات علمی

🔴در دهه‌های گذشته و بنابه دلایلی امتیاز ویژه‌ای برای فرزندان اعضای هیات علمی در نظر گرفته شد که بتوانند جای خود را در دانشگاه‌ها تغییر دهند و به دانشگاه شهر محل سکونت خانواده خود بیایند.

اين امتياز به جاي برخي از كمبودهاي مالي بود كه در آن دوران نمي‌توانستند تامين كنند. ولي آنقدر مهم بود كه اهداف طرح را تامين كند.

🔵ارايه امتيازات و مشوق‌ها در اصل چيز نادرستي نيست ولي در برخي زمينه‌ها مي‌تواند ناعادلانه باشد؛ از جمله در رقابت‌هاي آموزشي. در رقابت‌هاي آموزشي هر امتياز و مشوقي بايد نهايتا منطق آموزشي داشته باشد. براي نمونه لحاظ كردن امتيازات ويژه براي دانش‌آموزان منطقه ٣ و ٢ نسبت به منطقه ١ درست تلقي مي‌شود. اين كار مي‌تواند قابل دفاع باشد و مطالعات نيز درستي آن را اثبات كرده است. به اين معنا كه دانش‌آموزي مثلا با رتبه ٢٠٠٠ از منطقه محروم به هنگامي كه وارد دانشگاه مي‌شود، پس از فارغ‌التحصيلي تقريبا به لحاظ سطح آموزشي و معدل دوران تحصيل، معادل دانش‌آموزي با رتبه ١٠٠٠ از منطقه ١ است. يا حتي برخي از امتيازات ديگر نيز مي‌تواند توجيه آموزشي داشته باشد كه براي پرهيز از ورود به موضوعات اختلافي از طرح آنها اجتناب مي‌شود و بايد مطالعات دقيق پاسخ اين موارد را بدهند.

🔷 با اين حال امتياز براي فرزندان اعضاي هيات‌هاي علمي هيچ توجيه آموزشي ندارد، ولي به علت اينكه دست‌اندركاران برقراري اين امتياز خودشان ذي‌نفع هستند، در نتيجه به دلايل گوناگون از آن حمايت مي‌كنند و توجيهات غيرقابل قبولي نيز ارايه مي‌دهند كه براي نظام آموزش عالي كشور زشت است. اين امتياز حتي يك بار از سوي ديوان عدالت اداري خلاف قانون شناخته شد ولي دوباره و بلافاصله به نحو ديگري آن را برقرار كردند.

🔷 چنين تبعيضي براي نظام آموزش عالي كشور مخرب است. اينكه يك دانشجو با رتبه ٥٠٠٠ در كنكور بيايد كنار دانشجويي با رتبه ١٠٠٠ بنشيند نه تنها به لحاظ آموزشي ايراد دارد، بلكه به لحاظ روحي و رواني نيز زيان‌بار است. در بيشتر مواقع باعث شكست آنان در گذراندن واحدهاي درسي مي‌شود و در نتيجه به شيوه‌هاي ديگر براي گرفتن نمره اقدام مي‌كنند كه اين نيز خسارت‌هاي خاص خود را دارد. از همه مهم‌تر اثرات منفي است كه روي ساير دانشجويان مي‌گذارد و آنان را نسبت به عدالت در جامعه نااميد مي‌كند.

🔷 به علاوه استادي كه فرزندش از چنين امتياز ناحقي استفاده مي‌كند، چگونه مي‌تواند رعايت عدالت آموزشي را در رابطه با ساير دانشجويان در خود نهادينه كرده و به اصول توسعه آموزشي ملتزم باشد؟ اگر وزارت علوم اطلاعات آماري مقطع دانشگاهي مربوط به اين افراد را در اختيار قرار دهد مي‌توان درستي فرضيات بالا را ثابت كرد.

🔴 در توجيه اين امتياز گفته مي‌شود كه آنان جاي ديگران را نمي‌گيرند و صرفا پس از اعلام نتايج مي‌توانند تغيير محل دهند. هرچند اين مساله ايرادات فوق را رفع نمي‌كند ولي باز هم قابل قبول نيست. اگر ظرفيت يك رشته دانشگاهي ٥٠ نفر است، حتما ٥٠ نفر است و دليلي ندارد كه مثلا ٦٠ نفر شود و ١٠ نفر ديگر از اين طريق به آن اضافه شوند. اگر مي‌تواند ٦٠ نفر باشد، از ابتدا بايد ٦٠ نفر اعلام شود. نه اينكه ٥٠ نفر اعلام شود ولي در عمل ٦٠ نفر پذيرفته شود. يك اتوبوس كه ظرفيت ٤٠ نفر دارد نمي‌توان اضافه بر ظرفيت سوار كرد ولي اگر از ابتدا ٣٥ نفر اعلام شده و ٥ نفر هم وسط راهي سوار مي‌كنند معلوم است كه اين كار بازي با كلمات است.
اينكه افراد در پي تامين منافع خود باشند، چيز غيرمعمولي نيست، ولي براي اعضاي علمي نظام دانشگاهي ايران پسنديده نيست كه از رانتي غيرموجه استفاده كنند. اين مساله نه تنها براي نظام آموزش عالي كشور زيان‌بار است، بلكه خواسته يا ناخواسته، آگاهانه يا ناآگاهانه زبان دانشگاهيان و اعضاي هيات علمي را در نقد و رد ديگر ساختارهاي معيوب و فاسد تضعيف مي‌كند. يك علت بي‌تاثيري انتقادها همين‌هاست. در واقع رطب خورده منع رطب چون كند؟ بسياري از استادان محترمي كه به ساختار رانتي كشور اعتراض مي‌كنند، تاكنون به اين امتياز غيرموجه نپرداخته‌اند و آن را مسكوت مي‌گذارند. متاسفانه بايد گفت رانت شاخ و دم ندارد، همين امتياز يك رانت مهم است آن هم از انواع رانت‌هاي موذي و زيان‌آور!

• از روزنامه اعتماد

▪️لینک این یادداشت در خبرآنلاین:

https://www.khabaronline.ir/detail/702017/society/education

مثلِ عكسِ رخِ مهتاب، كه افتاده در آب /

در دلم هستى و بينِ من و تو، فاصله هاست

#فاضل_نظرى

الآن، شامگاه دوشنبه ٢٣ اكتبر
مجاور دانشگاه كلمسون
@solseghalam

✍️چند توصیه به علاقمندان ادامه تحصیل در خارج از کشور

🔹 دوستان مختلفی در مورد برنامه هایشان برای ادامه تحصیل در خارج از کشور صحبت می کنند. گاه برداشت این است که چقدر نگاه به این موضوع کلی و در اصطلاح جنرال است. بی مناسبت نیست که چند نکته که در این باب ذکر شود:

🔵یک – فردِ متقاضیِ ادامه تحصیل، پیش از خروج از ایران باید برای خودش به شکلِ مشخصی روشن کرده باشد که «هدف» از ادامه تحصیل در خارج از کشور چیست؟ هدف هیات علمی شدن در دانشگاههای خارج از کشور است؟ هدف اشتغال به کار در صنایع و شرکت های خارج از ایران است؟ هدف خارج شدن از ایران است؟ هدف گرفتن دکترا و بازگشت به ایران برای هیات علمی شدن است؟ هدف گرفتن دکترا و گرفتنِ اقامتِ کشوری دیگر است؟ ... هر کدام از این پاسخ ها، مسیری «کاملا متفاوت» را الزام می کند. مشخصا اینکه عنوانِ پذیرش دکترا، یک عنوان کلی است ولی در جزئیات (بسته به اینکه به دنبالِ کدام یک از اهداف فوق باشیم) مسیری که انتخاب می کنیم با مسیرِ دیگر متفاوت خواهد بود.

به طور مشخص، باید در جزئیات بدانیم که #هدف از خروج از کشور چیست؟

🔴دو- پاسخ به سوال بند یک هرچه که باشد، مهمترین نکته پس از آن «اخلاقِ استادِ راهنما» است. دورۀ #دکترا یعنی حلِ یک مسئله یِ باقیمانده در مرز دانش. استادِ راهنما باید مسئله (این روزها می گویند پروژه) مشخصی برای کار (ریسرچ/پژوهش) داشته باشد، و علاوه بر آن باید امکانات آزمایشگاهی (برای تست یا نرم افزارهای لازم را) "نیز" داشته باشد. اما از همه اینها مهمتر، اخلاقش است. برای حل یک مسئله در طول سه، چهار، یا پنج سال باید به کرات با فردِ مقابل (همان جناب استاد) "گفتگو" (دیسکاشن) داشته باشیم. تمام این گفتگوها در «جزئیات» (Detail) است. افراد تندخو، افراد ایرادگیر، افرادی که تازه هویتِ عملی پیدا کرده اند ( تازه می خواهند عرض اندامِ علمی کنند)، روزگار دانشجو را در این چهار پنج سال سیاه می کنند. هر گفتگویی در جزئیات، به جزئیاتِ بلاتکلیفِ دیگری می انجامد. بحث "نهایی" نمی شود.

اما این یک سمتِ ماجرا در مواجه با اساتید جوان است. بعضا اساتید سالخورده هم مسائل دیگری دارند. استادی که "آرد ها را بیخته و الک ها را آویخته" ، به تعدادِ ماههای زندگی ما مقاله ژورنال منتشر کرده و انگیزه چندانی برای مقاله جدید یا پروپوزال جدید ندارد هم، به گونه ای دیگر اسباب تلف شدن وقت می شود. یکباره می بینیم دوسال سپری شده و هنوز هیچ مقاله ای نهایی نشده با جناب مستطابشان.

در جمع، استادِ جوان (پرانگیزه ولی بداخلاق) یا استادِ پیر (بی انگیزه یا بی تفاوت) یک فرمولِ کلی نیست. باید بگردیم و اطلاعات جمع کنیم که «اخلاقِ اخیرِ این استاد» چگونه است. یک دو دانشجویی که اخیرا فارغ التحصیل کرده به چه سرنوشت هایی مبتلا گشته اند؟ این مسیرِ گفتگویِ چهار، پنج ساله را ، شتابزده نباید انتخاب کرد. باز تکرار باید کرد: چهار پنج سال می خواهیم با کسی در جزئیات گفتگو کنیم.

🔷سه – دست به برخی پروژه ها نباید زد!
مثال تلخی در طول این چندسال با من همراه است. درست در مقطعی که در ژاپن برای مدلسازی تیرکامپوزیت با نرم افزار آباکوس گیر کرده بودیم و نتایج مدل با نتایج تست آزمایشگاهی همخوانی نداشت، اخبارِ صعود سه کوهنورد ایرانی به قله برود پیک (به انگلیسی: Broad Peak) (با نام کی۳ نیز شناخته می‌شود) در رسانه ها برایم جلب توجه کرد. برودپیک، دوازدهمین قله بلند در دنیا با ارتفاع ۸۰۵۱ متر، در رشته‌کوه قراقروم و در شمال شرقی پاکستان است. این یکی از سخت ترین قله های دنیاست.

در تاریخ ۲۲ تیر ۹۲ سه جوان کوهنورد ایرانی (پویا کیوان، آیدین بزرگی و مجتبی جراحی) مسیر جدیدی در رخِ جنوب غربی برودپیک به نام مسیر ایران گشایش کردند ولی مبتلا شدن به سرمای شدید و بدی آب و هوای وحشی باعث شد تا ساعات طولانی در یکی از بدترین نقاطِ مسیر زمین گیر شوند و نهایتا جستجوی این عزیزان بی نتیجه ماند و در کمبود اکسیژن و سرما، جانِ خود را بر سرکار فتحِ این قله و بازکردنِ «مسیرِ جدید» نهادند. یادم هست که آن روزها بسیاری برای این عزیزان گریستند. گویی حس کردنشان دور از ذهن نبود. افرادى که جسارت و شجاعت بازکردنِ مسیرِ جدید دارند، بعضا به دلیل اعتماد به نفس بالا (و توانی که در خود می بینند و غلط هم نیست) دست به کارِ بازکردنِ مسیرهایی می زنند که به تعبیر کوهنوردانِ حرفه ای ، گاه چندسانتیمتر جابجا شدن در آنجا چندساعت به طول می انجامد.

قسمت دوم اين يادداشت🔻🔻
@solseghalam

قسمت دوم يادداشت 🔺🔺(ادامه تحصيل در خارج از كشور)

اگر اعتماد به نفسِ علمی داریم، (و سابقه حرکت در مسیرهای دشوار) بیشتر باید هشیار باشیم که برای دوره دکترا دست به کارِ بازکردن چنین مسیرهایی نزنیم. منظورِ این یادداشت تنبلی در انتخابِ موضوعِ پایان نامه نیست. مقصود این است که بسیار در بسیار عزیزان توانمندی می شناسم که برای خواندن فلان بحث در جراحی قلب، یا فلان موضوع در فیزیک و ... به آزمایشگاههایی رفتند و پنجه در پنجه موضوعاتی افکندند که نهایتا به موفقیت منتهی نشد.

اگر به سمت بازکردنِ مسیر در "برود پیکِ رشته" تان می روید باید (قبلا) چند قله آسان تر آزموده باشید، و مهمتر از این (تکرار باید کرد:مهمتر از این) استادِ مناسب با پول و فاندِ مناسب در کنارِ دستتان باشد. آنگاه یا علی.

✳️چهار- نکته آخر.
در این بحث حرفهای زیاد دیگری می شود زد. اما برای رعایت کردن مجالِ تنگ تلگرام یک نکته دیگر را نيز در پایان باید ذکر کرد. هنوز در ایران بسیاری گمان می کنند "آمریکا" محلِ جذبِ نخبگان است. خیر! آمریکا محلِ رقابتِ نخبگان است. شاید سه یا چهار دهه پیش، چنین بوده که تسهیلاتی برای جذب نخبگان در #آمریکا تدارک دیده شده بود؛ اما امروز در هر رشته ای (هر رشته ای) كه صدا بزنید در آمریکا متخصص از هند و چین و مصر و بنگلادش و... ریخته. آمريكاىِ امروز محل ازدحام متخصصين است. اگر برنامه آمریکا دارید باید خود را برای رقابتِ بعد از گرفتنِ مدرک دکترا مهیا کنید.

#ادامه_تحصيل
#دكترا
#آموزش
https://t.iss.one/solseghalam

✔️من خوش شانس بودم

🔵 به دفتر یکی از اساتید گروه سازه رفته بودم. صحبت راجع به شرایط جدید دانشگاههای کشور آمریکا در بحث جذب هیات علمی شد. ضوابط ژورنال های برتر و ملاحظات پروپوزال نویسی برای جذب بودجه پژوهش و ...

توضیحاتی راجع به سرگذشت خودش می داد و اینکه از چه مسیرهایی عبور کرده است. اصالتا چینی-مالزیایی است و از بعد از دبیرستان (ابتدای لیسانس) به آمریکا آمده است. بسیار منظم و دقیق و پرکار. به رغم لهجه شدیدا مالزیایی اش بسیار موفق بوده در تدریس سازه و زلزله. در میانه صحبت های مختلفی که کرد یک جمله برایم جالب توجه بود، و آن اینکه گفت: «شرایط جذب هیات علمی این سالها خیلی سخت تر شده. شاید بشه گفت من خوش شانس بودم که این اتفاق برام افتاد. چون میدونی که دانشگاهِ لیسانسِ من جزء ده دانشگاه برتر آمریکا نبود (Big name نداشت)» و ...

🔵 این جمله «شاید من خوش شانس بودم» درش صداقت بزرگی مستتر هست. صداقتی که اگر بگوئیم به قدر بزرگی کوه هاست ، اغراق نیست. در این سالهایی که به همصحبتی با جماعت اهل علم و نشر و مقاله گذشت معمولا روال چنین است که گفته می شود که : «من خیلی زحمت کشیدم » ... «من خیلی تلاش کردم» ...«من چه ماهها که بر سرِ فلان تست شب و روزم در آزمایشگاه گذشت» ... «من بر سرِ توسعه و بسط فلان فرمول، چه زجرها که نکشیدم» و ....ولی اینکه کسی (نه از سر ادا و تظاهر) واقعا قائل شود به مثلا نقش حمایتی استاد راهنمای (مثلا دوره پسا دکترایش) یا نقش حمایتی پدر و خانواده اش. یا نقش فلان موسسه حامیِ بورس تحصیلی اش و ... این چیزی است که به ندرت دیده می شود. واقعا به ندرت.

🔵 من خوش شانس بودم که می شُد بجای فلان استاد با آن یکی دیگر استاد کار کنم. یا قدری عقب تر، من خوش شانس بودم چون بجای فلان خانواده در فلان خانواده متولد نشدم، و ... اینها کلمات و جملاتی است که نمی شنویم. در دوره لیسانس استادی داشتیم که دیسک کمر داشت و "بارها" سر کلاس گفت که وقتی (در فلان کشور اروپایی) دکترا می گرفتم به دلیل شدت درسخواندن و پشتِ میز نشستن، دیسک کمر گرفتم. و تقاص زحماتش را هم هر ترم ما در کلاس شان پس دادیم. هنوز که اینهمه سال گذشته وقتی جزوۀ درس ديناميك و مهندسی زلزله ایشان را مرور می کنم باور دارم در حد جزوۀ دوره دکترا در دانشگاه کوبه ژاپن درس داده (و نه برای یک دانشجوی سال سوم کارشناسی).

بله این من خوش شانس بودم ها، چیزی است که از دهان جماعتِ اهل کتاب و دفتر و ژورنال به سختی برون می آید.

بدیهی است که سخت کوشی و کم خوابی و زحمتِ مداوم، از اسبابِ مورد نیاز رشد در رشته های سخت است. اما فیض روح القدس را چطور پنهان می کنند اهالیِ اشاره به زحماتِ مستدام.

فیضِ روح القدُس اَر باز مدد فرماید/
دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می کرد
(حافظ)

#امروز_با_حافظ

https://t.iss.one/solseghalam
▪️ ▪️ ▪️ ▪️ ▪️

📌پی نوشت: یادداشت های مرتبط با هشتگ #آموزش در کانال
✍️خشونتِ آکادمیک
https://t.iss.one/solseghalam/1116
✍️داشتنِ دانشجویِ دکترا
https://t.iss.one/solseghalam/728
✍️جذب هیات علمی در آمریکا
https://t.iss.one/solseghalam/773
✍️ موسسه ملی علوم آمریکا National Science Foundation (NSF)
https://t.iss.one/solseghalam/801

🎥هالوین-مقایسه:
دیروز به مناسبت هالوین فرزندان خبرنگارانی که باکاخ سفید کارمیکنند روبردن دفتر#ترامپ.
پشت میز،به بچه ها هم حرفهای عجیب زده!
ایندیپندنت مقایسه کرده بارفتار #اوباما بابچه ها
@solseghalam

🎥ويدئو دیدار #ترامپ با فرزندان رسانه ها/خبرنگاران کاخ سفید🔺

مى گويد: باورم نمیشه رسانه ها همچین بچه های قشنگی تولید کنن؟! ازیکی ازبچه ها ميپرسه: بزرگ شدی میخوای مثل والدینت بشی؟!
@solseghalam

🎥 هاوايى كجاست؟!

@solseghalam

در ويدئوى بالا🎥🔺به حكم قاضى ايالت هاوايى اشاره شد. دراين يادداشت واشنگتن پست، امكان دسترسي به فايل پى.دى.اف حكم ٤٠صفحه اى قاضى واتسُن فراهم است🔻

https://goo.gl/C8B92f
شاكى: جامعه مسلمانان هاوايى!

✔️گوشه ای از گوشه های خوب ایران زمین. صدایِ سازِ خراسان وغزل و آواز وخوشنویسی...و کودکی که دراین میانه قدم میزند! این گوشه، همان بهشت است. ایران من اینجاست. این گوشه ها...
✅ویدئو:صفحه اسرافیل شیرچی

عقاب سرسفيد روى كاميون آسفالت!

يكى ازدانشجوهاى ژاپنى آمده بود آمريكا؛ پرسيدم جالبترين نكته برات چى بوده؟ گفت اينكه اينها پرچم كشورشون روهرجا برسند ميزنند؛ جلو خانه هاشون و..
حالا اينم پيمانكارآسفالت!

عقاب سرسفيد(White headed)جزو نمادهاى كشور آمريكا محسوب ميشود كه در ايالت هاى شمالى بيشتر ديده ميشود. پس ازآن، بوفالو نماد ديگرست!
https://en.m.wikipedia.org/wiki/National_symbols_of_the_United_States

✍️من خوش شانس بودم 2

🔷پرده اول - گعده و دیدار دوستانه ای با گروهی از دانشجویان ايرانى دانشگاه ویرجینیا تِک بود. صحبت ها به این سو و آن سو می رفت که حرف به علی خادم حسینی رسید و لابراتوار جدید و دومی که در لُس آنجلس افتتاح کرده و کارهایی که در دانشگاه کالیفرنیا شروع کرده است.
🔹یکی از دوستان می گفت در دانشگاه هاروارد، تعداد پست دکتراهایی که تحت نظارت دكتر خادم حسینی کار می کنند چندبرابرِ تعداد کل دانشجوهایی است که یک استادِ موفق در یک دانشگاه خوبِ آمریکا می تواند داشته باشد. با وجود چنین لابراتوار بزرگی در هاروارد، خادم حسینی لابراتوارِ دیگری در لس آنجلس افتتاح کرده است. یکی دیگر از بچه ها راجع به این می گفت که ايشان لابراتوارش در سندای ژاپن را تقریبا بسته است و متمرکز روی کارهای آمریکا شده است. یکی دیگر از دوستان راجع به مشکلات و نحوۀ گرفتن فاند (بودجه پژوهش) برای چنین کارهایی توضیح می داد و معتقد بود که این چقدر موفقیتِ بزرگی است که در این احوالِ بودجه آمریکا، کسی بتواند چنین فاندهایی جذب کند. پشتکار بسیار زیادی می خواهد و ...

🔹صحبت در این حرف ها بود که یکی از دوستان گفت: خادم حسینی "شانس" داشته است که با رابرت لنگر (Robert S. Langer) کار کرده است. من هم اگر چنین استاد بزرگ و «صاحبنامی» داشتم، به چنین موفقیت هایی می رسیدم.

🔹مجددا این گفتگو در گرفت که بله شانس بوده ولی سهمِ پشتکارِ خودِ فرد هم بسیار مهم است. اما دوست خوبمان اصرار داشت که سهم شانس ایشان "عظیم" بوده است! گفتم خب خودِ شما هم که اینجا نشسته ای پس سهمِ شانست پررنگ تر از تلاشت بوده لابد. با قطعیت این حرف را رد می کرد که خیر! من اتفاقا اصلا خوش شانس نبوده ام. تلاشِ زیادی کرده ام و دو نوبت پُست دکترایم را هم تمدید کرده ام ولی هنوز "پوزیشن" خوبی نگرفته ام چون در میانه اینهمه تلاشهایم، شانس «اون مدلی» نیاورده ام.

این گفتگو به نحوی نمادِ نحوۀ فکر کردنِ بسیاری است. اینکه فلانی شانس آورده به "آنجا" رسیده / من با تلاشم به "اینجا" رسیده ام.

این دقیقا خلافِ نگرشی است که در یادداشت قبل از زبانِ استاد گروه سازه طرح شد که: « شاید من خوش شانس بوده ام و ... »

🔴پرده دوم- در جمع کوچکی از چندتن از فارغ التحصیلانِ دانشگاههای ژاپن که در آمریکا مشغول به کار هستند بودیم و گفتگو ها به روالِ این دیدارهای دوستانه به این سو و آن سو رفت. ذکر خاطرات از ژاپن و دوستان و ... . حرف از "فلانی" شد و اینکه چقدر سلیس و روان و مسلط، ژاپنی را صحبت می کند. یکی از بچه ها گفت: "فلانی" در فلان کوکسای سنتر (به ژاپنی یعنی: مرکز بین الملل دانشگاه) دو ترم زبان ژاپنی رو آموزش دیده . گاو هم اونجا بره زبان ژاپنی یاد میگیرد (البته عذر تقصیر که عین کلام نقل می شود). گفتم: یعنی اینکه ما به این تسلط، ژاپنی رو صحبت نمی کنیم دلیلش نَنشستن بر صندلی آن مرکز آموزشی است؟ گفت بله البته بعضی ها ژنتیکی هم «استعدادِ زبان» دارند(!)

✳️قائل شدن به شانس برایِ دیگری و پشتکار برایِ خود، دوگانه ای است که نه فقط در «ارزیابی دیگران» با ما همراه است؛ این امر در ارزیابی توفقیاتِ دیگر ملتها هم با روشنفکرانِ ما همراه بوده است.

#آموزش
#دانشگاه

https://t.iss.one/solseghalam

▪️ ▪️ ▪️ ▪️
📌البته بدیهی است بسیاری افراد شانس را نابود می کنند و فرصت ها را می سوزانند. اما موضوع این سلسله یادداشت (در بحث #آموزش)، بحث رشدِ علمی است. نگاهی به موضوع موفقیت در حوزه های آکادمیک.

📌لینک قسمتِ قبلی این یادداشت: من خوش شانس بودم 1
https://t.iss.one/solseghalam/1123

📌یادداشت های مرتبط در اين كانال:
واکنش علی خادم حسینی به دستور مهاجرتی ترامپ
https://t.iss.one/solseghalam/561

ديشب؛
🔹در يك گفتگوى كلامى آزاردهنده، پسرك سفيدپوست پسر سياه پوست رو تحريك كرد وحاصلش شد اين.
🔹شايد بشه گفت كه سرعت رسيدن پليس به اينگونه موارد، قابل مقايسه با آتش نشانى يا آمبولانس نيست.
@solseghalam