#چالش_آغوش_مهربانی

https://t.iss.one/oaktreeloverbikers/690

تجربه زیسته ما در جنگل ها و جنگ ها و ویژه نیز جنگ اخیر اوکراین، نشان داد که امید بستن ما به نسل فعلی در حفاظت از محیط زیست، بسیار خوشبینانه است!

گرچه، همچنان امید از کف نداده ایم ولی به زعم ما، اکنون زمان آن رسیده است تا با شرمساری، رو به نسل بعدی، فریاد برآوریم که ما نتوانستیم!

جنگ و رقابت نابخشودنی و چشم و هم چشمی و منفعت طلبيِ نسلِ ما، مجال حفاظت از طبیعت و‌ ویژه گونه های درختی را گرفت
و اینک لازم است که بر نقص خود، اعتراف کنیم
و‌ آینده طبیعت را به نسل بعد بسپاريم!

چالش آغوش مهربانی،
مرحله گذاری است
که به تدریج، کودکان را جایگزین بزرگسالان در حفاظت محیط زیست می کند
و
از همین امروز،
آغوش ما را برای پذیرش
و آغوش کودکان را برای حفاظت می گشاید...

کودکان سردشتی،
در آخرین روزهای قرن چهارده،
به پیشنهاد بلوطبانان پا به رکاب،
و شعار «سرزمینم، حفاظتت می کنیم»،
این رسالت را بر دوش گرفتند
و اینک در اولین روز نوروز و مبارک ترین روز قرن جدید، همزمان با روزجهانی جنگل ها(۲۳مارس)،
این مأموریت را؛
از پارک آشتی و شهر صلح و‌ مهربانی-سردشت-
با شهروندان زاگروس، ایران و جهان و ویژه کودکان همرسانی می کنند
و تمنا دارند تا تحقق اهداف این چالش،
که اطمینان از حفاظت و ژینایی وطن است،
به هر طریق ممکن، همراهی شان، بفرمایید🙏

•ویدیوهای تان را از آغوش مهربانی
(در حلقه مهر گرفتن درختان، جنگل و طبیعت)،
در پيح هاي شخصي و گروهي تان همرساني
و پيج بلوطبانان را ضمن درج هشتگ هاي ذيل، تگ كنيد
و سپس فيلم را به آي دي تلگراميِ

@madehelahi

به اشتراك بگذاريد تا در تدوين كليپ هاي دوره اي، سهيم شويد👏🏻🌹

❤️♻️❤️

#بلوطبانان_پا_به_رکاب
#مهربانی_های_کوچک
#قرار_سبز
#انجمن_ترویج_مسئولیت_اجتماعی
#نامهربانی_های_بزرگ
#چالش_بلوط
#آغوش_مهربانی
#باوەشی_دڵۆڤانی
#حفاظت_از_طبیعت
#رسالت_بزرگان
#مأموريت_كودكان

@oaktreeloverbikers
----
https://www.instagram.com/tv/CbXoO4YqWQn/?utm_medium=copy_link

در مواجهه با تیغ تخریب، ریشه در ریشه، به هم می پیموندیم!
https://t.iss.one/oaktree_loverbikers/1643?single

هنر مبارزه با مرک...

تصاویر را ملاحظه بفرمایید تا تفسیر مانیفیست فوق الذکر جامعه بلوط ها را دریابید.

این سال ها،
طمع طماعان
و تساهل دستگاه های متولی و بی برنامگی و ضعف بنیادین اقتدار سازنده،
در کنار واکنش های سطحی و روتین و آنچه ما چرخه معیوب مواجهه خواندیم، از فعالان محیط زیست منطقه زاگروس و فراتر نیز البرز و هیرکانی، سبب شد تا حریق های سریالی امسال، شعله ورتر و جانسوزتر از سال های قبل و نیز تیغ تخریب، تیزتر از روزگاران دیروز و قاچاق چوب نیز دامنه دارتر و بی شرمانه تر و صدالبته فاجعه بارتر از همه سال های گذشته، تداوم داشته باشد!

تصاویری که ملاحظه می کنید مربوط به یکی از مناطق گردشپذیر منطقه سردشت با نام "سەراوژێری شینوێ"-سرازیری شینوه-،است که وااسفا یکی از دیدنی ترین و چشم نوازترین مناطق با پوشش جنگلی بلوط و مشرف به رودخانه زاب بود که تحلیل رفت!

اینجا و در پس احداث سد ملی کولسه-سد بلای ملت و جغرافیای ملی و بین المللی-، در کسری از یک دهه، هر شب، شاهد پس روی مناطق با پوشش‌جنگلی به نفع ویلاها و جنگل خواران بود که به جای هر درخت ایستاده در باد، آجرهای نشسته بر دیوار و سازه های فولادی جان گرفته و سبزی و طراوت و زندگی را گرفتند.

اینجا، بلوط ها یاد گرفته اند در مواجهه با تیغ تیز تخریب، ریشه ها را در هم، گره بزنند و روزگاران تنهایی و زخم سرطانی تخریب را با هم و در کنار هم تاب آورده و تیمار کنند.

اینجا، سردشت است و شهر صلح و مهربانی و بلوطبانان پا به رکاب، همان سال اول فعالیت رسمی خود، عزم کردند، تا خانه های بلوط ها و ریشه های شان را برای روزگاران سخت تر و جانکاه تر، ‌بازسازی کنند.

امسال هم در پس همان پویش، اراده ها را جمع بسته ایم، تا چون بلوط ها که ریشه در ریشه، می تنند تا با تخریب مبارزه کنتد، ما نیز اراده در عزم جمع می کنیم تا بلکه؛
روزگاران را به نفع امید، زندگی و کامیابی برگردانیم و طرحی دگر در اندازیم.

هر بلوطبان، نجات یک گونه درختی جهان زیست پیرامونی

شما هم با ما باشید 🙏


🌳❤🚴
#بلوطبانان_پابه_رکاب
#تخریب_جنگل ها
#حریق_های_سریالی
#آغوش_مهربانی
#بازسازی_خانه_بلوط_ها
#هنر_مبارزه_با_مرگ

ٕ@oaktree_loverbikers

سه هزار و سیصد کلیومتر رکابزنی تا سردشت

https://t.iss.one/oaktree_loverbikers/1646?single

عبدالله صدیقی، از ایثارگران جبهه های جنگ در منطقه جنوب و از اهالی تایباد خراسان رضوی اند.
دو سال قبل، تجربه سکته قلبی داشته اند و پزشک، توصیه کرده اند ورزش های هوازی انجام دهند.گرچه قبل تر نیز اهل دوچرخه سواری بوده اند، اما این بار تصمیم می گیرند، به دل جاده ای بزنند که مبدٲ مشخص اما مقصد، جز توقفی در سردشت، نامشخص...

به یک شوخی شبیه است اگر بگوییم این مرد شصت و سه ساله، روز دوم فروردین از تایباد خراسان رضوی، پا بر رکاب دوچرخه ای گذاشته که معمولی تر از معمولی است. تمام تجهیزاتش، دو ترک بند جلو و عقب دست ساز و یک خورجین و یک چادر از ضایعات دوخته شده و چند دبه مستعمل نوشیدنی ها به جای قمقمه!

روزی که بچه های بلوطبان پا به رکاب ما در میرآباد، اتفاقی او را بر ترک دوچرخه و در مسیر سردشت یافتند، بیستم مردادماه بود، یعنی چیزی حدود چهارماه و هیجده روز پا بر رکاب بودن در جاده سخت و دشوار کوهستانی شمال و شمال غرب کشور!

می گفت، در شبکه های اجتماعی، تابلویی از سردشت، دیده با عنوان:"به سردشت، میعادگاه صلح جهانی خوش آمدید" و همان انگیزه حضورش را در سردشت، دوچندان کرده بود.
وقتی در پنج کیلومتری سردشت، رقم شهدا و جانبازان شیمیایی سردشت را از زبان تسهیلگر بلوطبانان شنید، از دوچرخه پیاده شد و عزم کرد مسافت باقیمانده تا شهر را اینبار، به حرمت خون شهدای شیمیایی، دوچرخه کشی و در واقع بارکشی با وزن حدود یکصد کیلوگرم کند وهمان هم کرد.

جالب تر نیز وقتی فهمید سیگار برای جانبازان شیمیایی سردشت، بیش از دیگران، ضرر دارد، آخرین نخ سیگار و به تعبیر خود، آن رفیق تنهایی هایش را پُکی زد و تعداد ده تا دوازده نخ باقی در پاکت را در چاله ای انداخت و رویش گل ریخت که با چنگال و دستانش کند و گفت:
" تا در جغرافیای مقدس سردشت و شهر جانبازان شیمیایی باشم، دیگر لب به سیگار نخواهم زد" و شهادت باید داد، که چنین هم کرد.

وقتی طلبیدیم که پا به رکابی می طلبد تا برای همیشه کنار بگذارد، با طیب خاطر پذیرفت و تٲکید کرد، به حرمت نفس های بُریده جانبازان شیمیایی سردشت، برای همیشه دودکردن سیگار و پُک زدنش را کنار بگذارد. شک نداشتیم که همین کار را خواهد کرد و تا مهمان سردشت بود، ثابت کرد چه اینکه، اراده او، تا اینجا، سه هزار و بیشتر، جاده گز کرده بود، سیگار را چه جرٲت شکستن این اراده پولادین!

در سربالایی سخت بالادست روستای باسکدو، سه کیلومتری شهر تا چشمش در جمال نکوی شهر صلح و مهربانی، افتاد، دوچرخه را روی چوبدستی اش، سوار کرد، زانوانش را خم و سر بر زمین سایید و سجده کرد...👇
و چنین گفت:"مرحبا بر شهدا، سلام بر جانبازان و درود بر صلح ورزانت ای شهر صلح و مهربانی... باید قدردانت بود که چنین، شرف و جان گرو گذاشتید تا ناموس وطن، محفوظ بماند، قدردانیم"


به فلکه یادمان شهدا که رسیدیم و تاج گُل اهدایی فعالان شهری(حاجیه منیره و حاج حسن هر دو پوری) را که دریافت کرد، بوسید و تاج گُل و سه هزار و بیشتر رکاب زدنش را به شهدا و یادمان شهدا و شهر شهدای شیمیایی، تقدیم کرد.

آخر نکته و بیشتر؛
با هر محل اصابت بمب ها و هر مقبره شهدا که دید، دَینِ خود و ایران و مردمانش را به سردشت، یادآور شد و با هر نقطه گردشگری و نماد صلحی که بازدید کرد، دستان احترام بر سینه نهاد و با هر چشمه و درخت بلوطی که دید، دستان دعا به سمت آسمان بلند و خداوند را بر این نعمت کم بدیل، سپاس گفت و یادآور شد:

"کاش،
تخریب گران جنگل این دیار، کمی هم در مناطق کویری و اطراف زادگاه من[تایباد]، سکنی می گزیدند تا بیشتر، قدر و قیمت این نعمت ارزشمند(بلوط و جنگل و کارخانه اکسیژن و ذخیره گاه آب) را فهم می کردند..."

🌹❤️🌹
#بلوطبانان_پا_به_رکاب
#آغوش_مهربانی
#سفر_به_قعر_اقیانوس_رنج
#رکابزنی_برای_صلح
#سجده_بر_خاک_مقدس
#قدر_و_قیمت_بلوط
#برای_جانبازان_شیمیایی

@oaktree_loverbikers