اواخر جنگ جهانی دوم بود. هنگامی که استفاده از نسخه‌های ابتدایی بالگردهای نظامی به تازگی توسط طرف‌های جنگ رونق گرفته بود و این هواگردها کم کم جای پا خود را در دنیای نظامی محکم می‌کردند. در ماه مارس آخرین سال جنگ، بالگرد HRP ملقب به موز پرنده (!) که آن را می‌توان نخستین بالگرد دو ملخه موفق نامید اولین پرواز خود را انجام داد و در نیروی دریایی، گارد ساحلی و سپاه تفنگداران دریایی آمریکا مشغول به خدمت شد.

از آن سال به بعد این سبک جدید از بالگردها مورد توجه قرار گرفتند و سازنده‌های مختلفی در غرب و شرق نسخه های مختلفی از آن را ساختند. از نمونه های شرقی می‌توان Yak-24 روسی و از نمونه غربی می‌توان XH-21 و XCH-62 نام برد. اما در نهایت این بالگرد معروف CH-47 شینوک بود که عنوان موفق ترین و پر تیراژ ترین بالگرد دو ملخه را از آن خود کرد. بالگردی که هنوز هم در برخی کشور‌ها عملیاتی ست.

تفاوت‌ های عمده این سبک طراحی بالگرد نسبت به سایر سبک‌ها از همان ابتدا مشهود بود. اینگونه بالگرد‌ها با داشتن دو ملخ اصلی که در خلاف جهت یکدیگر می‌چرخند، نیازی به ملخ دم برای حفظ تعادل ندارند. اما چنین طرحی نیاز به نوعی گیربکس خاص و سیستم‌های اضافه برای اطمینان از عدم برخورد دو ملخ به یکدیگر در تمام شرایط دارد‌. این موضوع به معنای ساختار پیچیده‌تر و در نهایت هزینه عملیاتی، نگهداری و تعمیرات بالاتر است؛ موضوعی که هیچ نیروی نظامی‌ای علاقه‌ای به آن ندارد مخصوصا وقتی بتوان همان نیازها را با بالگردی با طرح یک ملخ اصلی و با هزینه‌ای کمتر رفع کرد.

در عین حال در بالگردی مانند شینوک، وجود هر دو ملخ در تمام شرایط لازم است و اشکال در یکی از ملخ ها یا از دست رفتن آن، می‌تواند کنترل بالگرد را به طور کامل از دست خلبان خارج کند. در حالی که در بالگردهای دارای یک ملخ اصلی و یک ملخ دم، با متمایل کردن بالگرد به یک سمت در صورت نداشتن سرعت اولیه، کاهش اهرم کالکتیو و اجرای فرایند #Autorotation شانس نجات از چنین مشکلی بسیار بالاتر است.

#Question #Tandem_design #CH_47
@armyir