#بخش_اول:
انقلاب اسلامی که ادامه‌ی حرکت جهانی نبی اکرم (ص) و بروز دوباره حکومت شیعی در تاریخ است همانند تجربه پیشین خود، امروز از برخی آفت‌های درونی رنج می‌برد. آفت‌هایی که در یک ارزیابی کوتاه به قرابت شگفت‌آورشان به چالش‌های دوره‌ی پیشین حاکمیت تشیع می‌رسیم. در آن زمان مردم و جریان‌های خواص هر یک به نحوی عدالت‌مداری علی (ع) را تهدید می‌کردند. تحجرگرایی و بی‌بصیرتی مردم نسبت به مقام علی (ع) و شرایط آن روز اسلام از سویی و اشرافی‌گری، بدعت‌گذاری، منافق‌روشی و براندازی جریان‌های خواص در کنار جریانی که به ظاهر در جبهه حق بود ولی با «سکوت» خود در عمل حکومت علی (ع) را به زیر می‌کشیداز سوی دیگر، گردابی را به وجود آورد که عدالت علوی را در خود فرو‌ می‌برد. از این رو بازخوانی شرایط و مشکلات حکومت علوی از جمله ضروریات امروز ماست. چرا که ما راه و عملکرد خود را در ادامه‌ی حکومت مولا علی (ع) تفسیر می‌کنیم و چالش‌های پیش‌روی خود را از همان سنخ می‌یابیم...
هر روز منتظر جریان‌شناسی تحلیلی حکومت علوی و تطبیق آن با مشکلات ولی امر مسلمین و حکومت تشیع در حال حاضر باشید.
#فاعتبروا_یا_اولی_الابصار
#عدالت_در_گرداب

📚 کانال بررسی تاریخ سیاسی
🌐 @ebrat_tarikh

#بخش_دوم:
بعد از رحلت پیامبر (ص) رقبای حضرت علی (ع) برای تثبیت مقام خود سعی کردند بُعد الهی و آسمانی خلافت را حذف کرده و بُعد زمینی آن را تقویت کنند و با تکیه بر بیعت (رای اصحاب و مردم) خلافت را از مسیر ولایت خارج کنند تا به قدرت خود اعتبار بخشند. (یعنی تغییر مبانی مشروعیت حکومت)
آنها در مورد اعتبار خلافت خود به گونه‌ای استدلال می‌کردند که گویی «انتصاب الهی» هیچ‌گونه نقشی در تعیین خلیفه ندارد و خداوند پس از پیامبر (ص) کار حکومت را به مردم واگذار نموده و هیچ سرپرستی برای مردم تعیین نکرده است. یعقوبی می‌نویسد(1) خلیفه‌ی اول چند روز بعد از رحلت نبی‌اکرم (ص) به عباس، عموی پیامبر، گفت:
ان الله بعث محمدا نبیا و للمومنین ولیا... فخلی علی الناس امورا لیختاروا لانفسهم فی مصلحتهم مشفقین، فاخترونی علیهم والیا و لامورهم راعیا فولیت ذلک...خدامحمد (ص) را به پیامبری برگزید و ولی مومنان قرار داد...(اما پس از پیامبر) کارها را به خود مردم واگذار نمود تا برای انجام امور خود افراد دلسوزی را انتخاب کنند، و آنها مرا به عنوان والی و سرپرست کارهای خود برگزیدند و من نیز آن را پذیرفتم.
خلیفه‌ی دوم نیز درست همین دیدگاه را درباره‌ی خلافت ارائه می‌داد. وی معتقد بود خلافت با «اجماع و رای اصحاب» اعتبار پیدا می‌کند؛ از این رو به بنی‌هاشم می‌گفت:
انا لم ناتکم لحاجه الیکم و لکن کرها ان یکون الطعن فیما اجتمع علیه المسلمون منکم فیتفاقم الخطب بکم و بهم (2)..... ما نیازی به بیعت با شما نداریم، ولی خوش نداریم در مورد چیزی که مسلمانان بر آن اتفاق نظر دارند اعتراض کنید و بین شما و آنها حادثه ناگواری رخ دهد.

منابع:
(1): احمد یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، جلد 2 ، صفحه 125
(2): همان.

#فاعتبروا_یا_اولی_الابصار
#عدالت_در_گرداب
#تاریخ_صدر_اسلام
#بخش_اول را با کلیک روی هشتگ بخوانید.

📚 کانال بررسی تاریخ سیاسی
🌐 @ebrat_tarikh

عدالت در گرداب، جریان‌شناسی تحلیلی حکومت علوی #بخش_سوم:
زمان متوسط برای مطالعه: 1 دقیقه

آنها (خلفای اول و دوم) نصب الهی امیرمومنان (ع) را انکار می‌کردند و پافشاری حضرت بر رای خود به عنوان ولی خدا را امری مستبدانه و بر خلاف مردم‌سالاری تلقی کرده و آن را محکوم می‌دانستند. خلیفه دوم در مورد علی (ع) می‌گفت ایشان به دلیل «استبداد الرای و التبکیت الناس» (1) استبداد رای و نکوهش کردن مردم مناسب خلافت نیست؛ از این رو در اواخر عمر با زمینه‌سازی‌های حساب شده، خلافت را به دست عثمان سپرد.
آنان باب اجتهاد را آنقدر توسعه دادند تا حق افتاء به خودشان هم برسد. از این رهگذر در مقابل امیرالمومنین (ع) احکامی خلاف سنت پیامبر وضع کردند و رای خود را به عنوان ملاک تشریع پیش کشیدند.چنانکه عثمان در پاسخ به اعتراض امیرالمومنین (ع) به خاطر برخی بدعت‌هایی که در دین وارد کرد می‌گفت «رای رایته» (2) این نظر،نظر اجتهادی من است.
منابع:
1- تاریخ یعقوبی، ج 2،ص 159
2- محمد بن جریر طبری،تاریخ الامم و الملوک، ج2 ، ص 606 حوادث سال 29 هجری و همچنین ر.ک: علی ابن ابی الکرم ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج2، ص 244 ، حوادث سال 29 هجری.

♻️ مراقب باشیم، تاریخ در حال تکرار شدن است. افتاء و نظر اجتهادی دادن در مقابل فرمایشات «ولی امر» و مبانی مشروعیت حکومت اسلامی بدعتی است به طول تاریخ!

#عدالت_در_گرداب
#فاعتبروا_یا_اولی_الابصار
#تاریخ_صدر_اسلام
#بخش_دوم را با کلیک روی هشتگ بخوانید.

📚 کانال بررسی تاریخ سیاسی
🌐 @ebrat_tarikh

https://t.iss.one/joinchat/AAAAAD-d10UL5gpGu4LTRw

عدالت در گرداب، جریان‌شناسی تحلیلی حکومت علوی #بخش_چهارم:
زمان متوسط برای مطالعه: 2 دقیقه

آنها (مردم زمان حضرت علی ع) گمانشان بر این بود که اطاعت از حکومت امیرمومنان (ع)، اطاعت از شخص آن حضرت است نه فرمانبرداری از خدا و رسول (1)، لذا به آسانی در مقابل فتوای آن حضرت، دست به اجتهاد دینی زده و با رای آن بزرگوار مخالفت می‌کردند. وقتی طلحه و زبیر و عایشه، امیرالمومنین (ع) را متهم به قتل عثمان کردند، خیل کثیری از بصریان، بدون توجه به اینکه علی ولی خدا است و مخالفتش با طلحه و زیبر خود بهترین حجت بر انحراف این فرقه است، به آنها پیوستند؛ و یا کوفیان فریب شبهات دینی مطرح شده از سوی ابوموسی اشعری را خورده و از شرکت در جنگ خودداری ورزیدند. لذا حضرت به ناچار سفرایی را به کوفه فرستاد و با تلاش فراوان آنها را به شرکت در جنگ متمایل ساخت.
در صفین نیز جمع کثیری از عراقیان با تکیه بر برداشت‌های غلط قرآنی، آتش‌بس را به حضرت تحمیل کردند و پس از پایان جنگ آن بزرگوار را تنها گذاشتند. آنان بین خلفای گذشته با علی (ع) در ولایت بر امت تمایز جدی قائل نبودند و اعتبار همه‌ی آنها را از «بیعت اصحاب» می‌دانستند. از این رو به آسانی بر مخالفت و اعتراض و حتی کارشکنی در حکومت آن حضرت جرات می‌یافتند.
منابع:
(1): سوره نساء آیه 59

♻️ یکی از مشکلات حکومت امیرالمومنین علی (ع)، اجتهاد در مقابل رای و نظر ایشان به عنوان ولی خدا بود. مشکل آنجا بود که «خواص و اصحاب» ایشان را به عنوان «ولی بر حق خداوند و جانشین مسلم پیامبر (ص)» قبول نداشتند بلکه ایشان را یک خلیفه می‌دانستند و به خود اجازه‌ اجتهاد و مخالفت در برابر اوامر ایشان را می‌دادند. این «مشروعیت‌زدایی» سبب شد مردم از رای و نظر ایشان اطاعت نکرده و ایشان را واجب الاطاعه ندانند. به همین دلیل سبب ایجاد مشکلات عمیق و فتنه‌هایی در حکومت علی (ع) شد.
یکی از مشکلاتی که در حال حاضر داریم اینست که بعضی از «خواص» همانند صدر اسلام «مشروعیت ولی امر» را منتج از رای «رای مردم» می‌دانند و بُعد الهی و شرعی آن را نادیده می‌گیرند و گمان می‌کنند اطاعت از ولی فقیه اطاعت از شخص اوست در حالی که اطاعت از ولی فقیه اطاعت از امام زمان (عج) به دلیل نیابت عام فقیه جامع الشرایط است.
#عدالت_در_گرداب
#تاریخ_صدر_اسلام
#فاعتبروا_یا_اولی_الابصار
#فاعتبروا_یا_اولی_الالباب
#بخش_سوم را با کلیک روی هشتگ بخوانید.
📚 کانال بررسی تاریخ سیاسی
🌐 @ebrat_tarikh

https://t.iss.one/joinchat/AAAAAD-d10UL5gpGu4LTRw