«در سال ۵۳۱ میلادی فیلسوفان نوافلاطونی داماسکیوس، سیمپلیکیوس و یارانشان از امپراتوری روم که روز‌به‌روز برای متفکران غیرمسیحی غیرقابل سکونت‌تر می‌شد، به دربار خسرو اول گریختند. چون شاهنشاه به پشتیبانی از مطالعات فلسفی شهره بود. این رویداد که اغلب از آن به عنوان بزنگاهی تعیین‌کننده در فرایند افول آموزش سنتی فلسفه در مدیترانه یاد می‌شود، این آگاهی در میان روشنفکران رومی را نشان می‌دهد که دربار ایران پذیرای علوم آنها بود. اگرچه جذب علوم بیگانه در ایران به ویژه در دوران هخامنشیان مسبوق به سابقه بود، اما این درجه‌ی حمایت دربار خسرو اول، از ترجمه و دانش‌پژوهی در خاور نزدیک در دوران باستان بی‌سابقه بود.»

ریچارد پین، «جهان‌وطن‌گرایی ایرانی: ادیان جهان در دربار ساسانی» برگردان از فرهاد سلیمان‌نژاد

#روز_جهانی_فلسفه #فلسفه #فیلسوفان #گفتگو #مدارا #توانا_گفتگو #انجمن_پادشاهی_فلسفه

‏ @Dialogue1402