ضرورت مستندسازی تجربه مواجهه ایرانی با «کرونا»
📝منصور ساعی، استادیار ارتباطات پژوهشگاه علوم انسانی رو مطالعات فرهنگی
✅ایران به عنوان کشور در چشم باد حوادثی تلخ، درتاریخ زبان زد است. مردمان این سرزمین به درازنای تاریخ طولانی اش، از هجوم اقوام بیگانه و تاخت و تاز و خونریزی «دیگری» در ایران گرفته تا وقوع بلایای طبیعی همچون سیل و زلزله و فجایع غیرطبیعی نظیر جنگ ها و بیماری ها نظیر وبا و سل و جذام و اخیرا اپیدمی جهانی کرونا، بحران ها و رویدادهای تلخ و تراژیک بی شماری را تجربه کرده اند.
✅شاید از خود بپرسیم، این تکرارشوندگی بحران ها و رویدادهای تراژیک چه نتیجه ای جز تلنبارشدن غم روی غم داشته است؟ آیا به درس و برنامه حاکمیت برای سیاست گذاری و اقدام برای پیشگیری و کنترل مطلوب بحران تبدیل شده است یا برگ غم انگیز دیگری به حافظه تاریخی مردمان ایران زمین اضافه شده است؟ اینکه چرا امروزه با وجود زیست در جامعه شبکه ای و جامعه دانایی محور قرن بیست ویکم هنوز از در مواجهه با بحران ها غافلگیر می شویم و برنامه و آمادگی قبلی هماهنگ و تمرین شده ای برای مواجهه درست با بحران های طبیعی و غیر طبیعی نداریم؟ به نظرمی رسد، پاسخ روشن است: «عدم مستندسازی تجربه زمان بحران»
✅مستندسازی تجربه در زمان بحران تنها تهیه و انتشار خبر و گزارش سریع، شفاف و به موقع رویدادها و آگاهی ها نیست. مستندسازی تنها داستان موفقیت ها و به خودنمایی های فردی و سازمانی نیست. مستندسازی تنها داستان شکست ها و ناکامی ها نیست.تنها ثبت همکاری و کارتیمی و مشارکت هماهنگ همه سازمان ها و مردم نیست، تنها مدیریت پیام ها و اخبار، شایعات و اخبار جعلی نیست. تنها خبرهای خوب نجات جان انسان ها و امیدبخشی و افزایش تاب آوری اجتماعی نیست. مستندسازی تجربه تنها مدیریت بودجه و منابع و امکانات نیست، بلکه همه اینها و اضافه بر اینهاست.
✅مستندسازی تجربه زیسته بحران یعنی تهیه گزارش های تحقیقاتی بی طرفانه از تمام ابعاد رویداد،تلاش ها، ناکامی ها، خطاها،کوتاهی ها،موفقیت ها،ابتکارها، خلاقیت ها، برنامه ها، هماهنگی ها، ناهماهنگی ها، قانونگریزی ها،فسادها و احتکارها و..است.
✅مستندسازی تجربه بحران به تصمیم سازی و سیاست گذاری داده محور و شفاف می انجامد. به یک سیستم سیاسی و یک نظام اجتماعی خلاء ها و چالشها و فرصتها را یادآور می شود وبرای مواجهه با بحرانهای احتمالی پیش رو چشم انداز را روشن می کند.
✅مستندسازی تجربه بحران یک حق اساسی نسل های اجتماعی فعلی و نسل های آینده است تا بدانند که چه گذشت و چه باید کرد و در آینده چگونه از تکرار فجایع پیشگیری و چگونه آن را مدیریت کنند.
✅ در بحران های طبیعی ایران در چند دهه گذشته از جمله زلزله رودبار و منجیل،بم، آذربایجان،کرمانشاه مستندسازی تجربه مواجهه بحران انجام نشده است.
✅تنها در مورد پلاسکو و سیل شمال و جنوب بهار نود و هشت، گزارش های ملی از سوی دانشگاهیان نوشته شد،این گزارش های ملی گرچه خیلی ارزشمند هستند اما به معنای واقعی دارای چارچوب مستندسازی تجربه مواجهه با بحران نیستند چون بعداز بحران نوشته شده اند مبتنی بر روایت رسانه ها و افراد درگیر در آن بحران متکی است و ناقص است و تیم تحقیقات و مستندساز مشاهده مشارکتی ندارد و روایت های دست دوم را شنيده است.
در بحران کرونا، یک ضرورت و اقدام فوری مبتني بی مسئولیت اجتماعی و انسانی ملی برای مستندسازی جامع از سوی دولت باید انجام شود
✅دولت همین الان و در زمان بحران کرونا باید مستندسازی کند نه بعد از بحران. یعنی تا زمانی که شواهد و فکت ها در دسترس هستند و همه چیز در میدان قابل رصد است، باید این کار انجام شود. فردا دیر است.
✅دولت مسئولیت مستندسازی این تجربه را باید به نهادهای علمی و مدنی یک تیم بین رشته ای علاقه مند و متخصص بی طرف واگذار کند تا به طور شفاف تمام ابعاد این بحران مستند شود و در سیاستگذاری های ملی مورد بهره برداری قرار گیرد. نتایج مستندسازی تجربه ها به درس ملی برای دولت و ملت تبدیل می شود.
#کافه_ارتباطات
#مستندسازی_تجربه
#مواجهه_با_بحران
#مواجهه_ایرانی_با_بحران
#مسئولیت_ملی
#حق_اساسی_نسلی
#دولت_مسئول
@coffee_comm
🆔 @commac
📝منصور ساعی، استادیار ارتباطات پژوهشگاه علوم انسانی رو مطالعات فرهنگی
✅ایران به عنوان کشور در چشم باد حوادثی تلخ، درتاریخ زبان زد است. مردمان این سرزمین به درازنای تاریخ طولانی اش، از هجوم اقوام بیگانه و تاخت و تاز و خونریزی «دیگری» در ایران گرفته تا وقوع بلایای طبیعی همچون سیل و زلزله و فجایع غیرطبیعی نظیر جنگ ها و بیماری ها نظیر وبا و سل و جذام و اخیرا اپیدمی جهانی کرونا، بحران ها و رویدادهای تلخ و تراژیک بی شماری را تجربه کرده اند.
✅شاید از خود بپرسیم، این تکرارشوندگی بحران ها و رویدادهای تراژیک چه نتیجه ای جز تلنبارشدن غم روی غم داشته است؟ آیا به درس و برنامه حاکمیت برای سیاست گذاری و اقدام برای پیشگیری و کنترل مطلوب بحران تبدیل شده است یا برگ غم انگیز دیگری به حافظه تاریخی مردمان ایران زمین اضافه شده است؟ اینکه چرا امروزه با وجود زیست در جامعه شبکه ای و جامعه دانایی محور قرن بیست ویکم هنوز از در مواجهه با بحران ها غافلگیر می شویم و برنامه و آمادگی قبلی هماهنگ و تمرین شده ای برای مواجهه درست با بحران های طبیعی و غیر طبیعی نداریم؟ به نظرمی رسد، پاسخ روشن است: «عدم مستندسازی تجربه زمان بحران»
✅مستندسازی تجربه در زمان بحران تنها تهیه و انتشار خبر و گزارش سریع، شفاف و به موقع رویدادها و آگاهی ها نیست. مستندسازی تنها داستان موفقیت ها و به خودنمایی های فردی و سازمانی نیست. مستندسازی تنها داستان شکست ها و ناکامی ها نیست.تنها ثبت همکاری و کارتیمی و مشارکت هماهنگ همه سازمان ها و مردم نیست، تنها مدیریت پیام ها و اخبار، شایعات و اخبار جعلی نیست. تنها خبرهای خوب نجات جان انسان ها و امیدبخشی و افزایش تاب آوری اجتماعی نیست. مستندسازی تجربه تنها مدیریت بودجه و منابع و امکانات نیست، بلکه همه اینها و اضافه بر اینهاست.
✅مستندسازی تجربه زیسته بحران یعنی تهیه گزارش های تحقیقاتی بی طرفانه از تمام ابعاد رویداد،تلاش ها، ناکامی ها، خطاها،کوتاهی ها،موفقیت ها،ابتکارها، خلاقیت ها، برنامه ها، هماهنگی ها، ناهماهنگی ها، قانونگریزی ها،فسادها و احتکارها و..است.
✅مستندسازی تجربه بحران به تصمیم سازی و سیاست گذاری داده محور و شفاف می انجامد. به یک سیستم سیاسی و یک نظام اجتماعی خلاء ها و چالشها و فرصتها را یادآور می شود وبرای مواجهه با بحرانهای احتمالی پیش رو چشم انداز را روشن می کند.
✅مستندسازی تجربه بحران یک حق اساسی نسل های اجتماعی فعلی و نسل های آینده است تا بدانند که چه گذشت و چه باید کرد و در آینده چگونه از تکرار فجایع پیشگیری و چگونه آن را مدیریت کنند.
✅ در بحران های طبیعی ایران در چند دهه گذشته از جمله زلزله رودبار و منجیل،بم، آذربایجان،کرمانشاه مستندسازی تجربه مواجهه بحران انجام نشده است.
✅تنها در مورد پلاسکو و سیل شمال و جنوب بهار نود و هشت، گزارش های ملی از سوی دانشگاهیان نوشته شد،این گزارش های ملی گرچه خیلی ارزشمند هستند اما به معنای واقعی دارای چارچوب مستندسازی تجربه مواجهه با بحران نیستند چون بعداز بحران نوشته شده اند مبتنی بر روایت رسانه ها و افراد درگیر در آن بحران متکی است و ناقص است و تیم تحقیقات و مستندساز مشاهده مشارکتی ندارد و روایت های دست دوم را شنيده است.
در بحران کرونا، یک ضرورت و اقدام فوری مبتني بی مسئولیت اجتماعی و انسانی ملی برای مستندسازی جامع از سوی دولت باید انجام شود
✅دولت همین الان و در زمان بحران کرونا باید مستندسازی کند نه بعد از بحران. یعنی تا زمانی که شواهد و فکت ها در دسترس هستند و همه چیز در میدان قابل رصد است، باید این کار انجام شود. فردا دیر است.
✅دولت مسئولیت مستندسازی این تجربه را باید به نهادهای علمی و مدنی یک تیم بین رشته ای علاقه مند و متخصص بی طرف واگذار کند تا به طور شفاف تمام ابعاد این بحران مستند شود و در سیاستگذاری های ملی مورد بهره برداری قرار گیرد. نتایج مستندسازی تجربه ها به درس ملی برای دولت و ملت تبدیل می شود.
#کافه_ارتباطات
#مستندسازی_تجربه
#مواجهه_با_بحران
#مواجهه_ایرانی_با_بحران
#مسئولیت_ملی
#حق_اساسی_نسلی
#دولت_مسئول
@coffee_comm
🆔 @commac
مخاطب شناسی
در بحث سواد رسانه‌ای نگرانی از تاثیرات منفی محتوای رسانه‌ها نقطه کانونی موضوعات است. همچنین در نقطه مقابل، تولید کنندگان پیام‌های رسانه‌ای، هدف نهایی خود را تأثیرگذاری بر مخاطب تعیین می‌کنند.
اما این دو زمانی تحقق می‌یابد که همه شرایط و عوامل حاکم بر مخاطب در خدمت اثرگذاری بر وی باشد. به عبارت بهتر نه دغدغه مندان اثرات منفی رسانه‌ها نگرانی زیادی داشته باشند و به جنجال آفرینی در مبحث سواد رسانه‌ای اقدام کرده و به بازار گرمی سودجویان سطحی بین دامن بزنند، و نه سازندگان پیام‌های رسانه‌ای به اثرگذاری تولیدات خود چندان دلخوش باشند.
آنچه بیش از هر چیز مهم است و از نگاه‌ها مغفول مانده، موضع و رفتار مخاطب از زمان مواجهه با پیام‌های رسانه‌ای، و در این میان توجه به فرآیندهای شناختی وی است.
مخاطب شناسی با رهیافت شناختی نگاهی دقیق‌تر به این موضوع دارد. پاتر با ارائه الگوهای متفاوتی نشان می‌دهد که مخاطب اصولاً چه حالاتی از توجه و مواجهه دارد و برای دریافت و اثرپذیری از پیام‌های رسانه‌ای، و نیز معنایابی و معناسازی از چه الگوهایی پیروی می کند.
#رسانه #مخاطب #مخاطب_شناسی #سواد_رسانه_ای #پاتر #علوم_شناختی #مخاطب_شناسی_رهیافتی_شناختی
#فرایندهای_شناختی #پالایش_پیام #توجه #مواجهه #معنایابی #معناسازی #تفکر_انتقادی #ناصر_اسدی #محمد_سلطانی_فر
#انتشارات_پشتیبان
https://www.instagram.com/p/CRBlP64rzzl/?utm_medium=share_sheet
↪️ @commac
در بحث سواد رسانه‌ای نگرانی از تاثیرات منفی محتوای رسانه‌ها نقطه کانونی موضوعات است. همچنین در نقطه مقابل، تولید کنندگان پیام‌های رسانه‌ای، هدف نهایی خود را تأثیرگذاری بر مخاطب تعیین می‌کنند.
اما این دو زمانی تحقق می‌یابد که همه شرایط و عوامل حاکم بر مخاطب در خدمت اثرگذاری بر وی باشد. به عبارت بهتر نه دغدغه مندان اثرات منفی رسانه‌ها نگرانی زیادی داشته باشند و به جنجال آفرینی در مبحث سواد رسانه‌ای اقدام کرده و به بازار گرمی سودجویان سطحی بین دامن بزنند، و نه سازندگان پیام‌های رسانه‌ای به اثرگذاری تولیدات خود چندان دلخوش باشند.
آنچه بیش از هر چیز مهم است و از نگاه‌ها مغفول مانده، موضع و رفتار مخاطب از زمان مواجهه با پیام‌های رسانه‌ای، و در این میان توجه به فرآیندهای شناختی وی است.
مخاطب شناسی با رهیافت شناختی نگاهی دقیق‌تر به این موضوع دارد. پاتر با ارائه الگوهای متفاوتی نشان می‌دهد که مخاطب اصولاً چه حالاتی از توجه و مواجهه دارد و برای دریافت و اثرپذیری از پیام‌های رسانه‌ای، و نیز معنایابی و معناسازی از چه الگوهایی پیروی می کند.
#رسانه #مخاطب #مخاطب_شناسی #سواد_رسانه_ای #پاتر #علوم_شناختی #مخاطب_شناسی_رهیافتی_شناختی
#فرایندهای_شناختی #پالایش_پیام #توجه #مواجهه #معنایابی #معناسازی #تفکر_انتقادی #ناصر_اسدی #محمد_سلطانی_فر
#انتشارات_پشتیبان
https://www.instagram.com/p/CRBlP64rzzl/?utm_medium=share_sheet
↪️ @commac
Instagram