مراسم بزرگداشت جانباختگان سانحۀ هواپیمای اوکراینی در دانشگاه علامه‌طباطبائی
🔸#خانیکی: بحران‌ها جای تسویه‌حساب‌های سیاسی نیست | حادثه تلخ است و باید همدردی داشت
🔸#خانیکی: بحران‌ها جای تسویه‌حساب‌های سیاسی نیست | حادثه تلخ است و باید همدردی داشت
عرصه‌های ارتباطی
مراسم بزرگداشت جانباختگان سانحۀ هواپیمای اوکراینی در دانشگاه علامه‌طباطبائی 🔸#خانیکی: بحران‌ها جای تسویه‌حساب‌های سیاسی نیست | حادثه تلخ است و باید همدردی داشت
حوزه علوم انسانی برجستگی‌هایی دارد که در این شرایط باید به کمک جامعه بیاید و ظرفیت‌های از دست رفته را احیا کند.
#خانیکی اظهار داشت: جامعه ایران، جامعه پر بحرانی است و این بحران‌ها را تنها بلایای طبیعی به وجود نمی‌آورند بلکه از طریق تحولات فنآورانه و رسانه‌ای نیز به وجود می‌آیند و ما می‌توانیم با بالا بردن قدرت ترمیم جامعه، ترمیم اعتماد و ترمیم سرمایه اجتماعی موفق شویم؛ چرا که اگر اختلال ارتباطی رخ دهد ما دیگر زبان هم را نمی‌فهمیم و این فاجعه بسیار بزرگتر از فاجعه‌ای است که اکنون با آن روبه رو هستیم.
وی در پایان گفت: باید یاد قربانیان را زنده نگه داشت به این دلیل که به ما هشدار می دهد در کجاها اشتباه کردیم و ناکارآمد بودیم و در کجاها نتوانستیم بحران را به درستی مدیریت کنیم. پس اجازه دهیم، همه حرفشان را بزنند تا با زدن حرف ها، تحمل حادثه راحت تر شود و بتوان دوباره به یک همدلی رسید و جامعه را احیا کرد
#خانیکی اظهار داشت: جامعه ایران، جامعه پر بحرانی است و این بحران‌ها را تنها بلایای طبیعی به وجود نمی‌آورند بلکه از طریق تحولات فنآورانه و رسانه‌ای نیز به وجود می‌آیند و ما می‌توانیم با بالا بردن قدرت ترمیم جامعه، ترمیم اعتماد و ترمیم سرمایه اجتماعی موفق شویم؛ چرا که اگر اختلال ارتباطی رخ دهد ما دیگر زبان هم را نمی‌فهمیم و این فاجعه بسیار بزرگتر از فاجعه‌ای است که اکنون با آن روبه رو هستیم.
وی در پایان گفت: باید یاد قربانیان را زنده نگه داشت به این دلیل که به ما هشدار می دهد در کجاها اشتباه کردیم و ناکارآمد بودیم و در کجاها نتوانستیم بحران را به درستی مدیریت کنیم. پس اجازه دهیم، همه حرفشان را بزنند تا با زدن حرف ها، تحمل حادثه راحت تر شود و بتوان دوباره به یک همدلی رسید و جامعه را احیا کرد
عصر روزنامه‌نگاری کاغذی هنوز به پایان نرسیده است و اینکه روزگار، روزگارِ #روزنامه‌نگاری_دیجیتال است سخنی دیگر. روزنامه‌نگاری و روزنامه کاغذی از نفس نمی‌افتد. چرا که همچنان فرزند زمانه خود است، هر چند رو به زوال باشد. روزنامه باید خود را با مدیوم‌های تازه، زنده کند و زنده نگاه دارد. امروز روزنامه‌نگاران چند مهارتی و روزنامه‌نگاری چند پلتفرمی در دستور کار است. روزنامه‌نگاران امروزِ دنیا هم همین‌طور هستند. امروز در لندن و واشنگتن (البته اصلاً نباید خود را با آنها مقایسه کنیم به هزار و یک دلیل) هم شاید روزنامه‌های چاپی اقبال خوبی نداشته باشند اما باید بپذیریم که آنان با استفاده از تمام فرمت‌ها و مدیوم‌های جدید و روزآمد کردن اتاق‌های خبر خود نه مخاطبان سابق که کاربران جدیدی را هم به آمار مخاطبان خود اضافه کرده‌اند و همچنان مؤثر و جریان‌سازند. (نگاه کنیم به ماجراهای انتخابات امریکا و رویدادهای برگزیت و حوادث کرونایی در اروپا و...)
این رسم ما روزنامه‌نگاران است؛ بر گذشته افسوس می‌خوریم، انگار با خود عهد کرده‌ایم از هر باب و بیتی که بگوییم، آخرالامر به اینجا برگردیم که روزنامه‌نگاری و روزنامه‌داری به پایان راه خود رسیده است. هر سطری که می‌نویسیم، چه درسیاهی‌هایش چه در سپیدی‌هایش و چه در میان سطورش و چه پشت میز و روی کاغذ و تلفن، به عینه این حس را با خود داریم. ما باید از هر نغمه‌ای که سخن آغاز می‌کنیم، آن را با مایه روزنامه‌نگاری نوین به پایان بریم. روزنامه‌نگاری همواره مدرن بوده است؛ چون با خبر سر و کار دارد. ما مدیوم‌ها را عوض می‌کنیم. ما بازنشسته نیستیم اما بازایستاده‌ایم. این را استاد #یونس_شکرخواه روزی که زمان و زمینه، او را اسمی ونه رسمی بازنشسته خواندند، گفت. استادِ من درست می‌گوید. روزنامه‌نگاری امروز در ایران بازایستاده است، مگر در تحریریه ما پیر حادثه‌نویسی همچنان نمی‌نویسد، مگر #بهروز_بهزادی همچنان سردبیری نمی‌کند، همین استاد شکرخواه مگر وقتی به قول خودش «خانه کوچکش» در همشهری‌آنلاین را ترک گفت، به خانه بزرگی چون عرصه‌های ارتباطی نرفت و درس و تجربه و آموزش روزنامه‌نگاری را به سنتی دیگر و روشی نوین‌تر به ما نیاموخت. مگرمرد شیک‌پوش و خوش سخن، #فریدون_صدیقی روزنامه‌نویسی را از خانه ادامه نمی‌دهد.
حافظه روزنامه‌نگاری ایران استاد #سیدفرید_قاسمی همچنان از برگ‌های زرد و خاک خورده مطبوعات عصر مشروطه سوژه بیرون نمی‌کشد. مگر دکتر #نمکدوست؛ دکتر #فرقانی، دکتر #خانیکی نوشتن و خواندن را هنوز نمی‌آموزند. اما می‌توان با استفاده از #شبکه‌های_اجتماعی، فناوری‌های ارتباطی و با استفاده از ظرفیت‌های «وب ۱» و «وب ۲» پیش بیفتیم. معنای این پیش‌افتادن هم این است که در کار رسانه‌ای، باید سوژه‌محوری داشت. ما روزنامه‌نگاران بویژه ما اهالی «ایران» در آغاز قرنی تازه و سالی دیگر باید به سه مؤلفه «تولید محتوا» چه چاپی چه آنلاین و تصویری، «بسته‌بندی» چه در کیوسک و چه در پلت‌فرم‌های اجتماعی و «مخاطب» توجه و تمرکز نماییم. ما در «ایران» جدید باید به‌صورت همگرا وهم‌افزا بر تقویت این سه عنصر بکوشیم و حرکت کنیم. ما در سال ۱۴۰۰ باید وفادارانه با شعار اولیه تأسیس «ایران» عهد ببندیم که این شعار را روزآمدتر و نوتر کنیم: «ایران» بخوان و «ایران‌بخوان» و «ایران‌ببین».
خوانندگان عزیز، روزنامه ایران دوره‌ای جدید را آغاز می‌کند؛ می‌خواهیم ماندگارتر بمانیم. با همراهی شما (چه خوانندگان سنتی و کاغذی ما چه #مخاطبان آنلاین و اینترنتی ما) سپاس بی‌دریغ‌مان را تقدیم می‌کنیم و می‌خواهیم همچنان ما را از همراهی و اعتمادتان بی‌بهره نسازید.
و آخر سخن، ضمن تشکر از مخاطبان که بزرگترین مشوقان ما بوده‌اند، از همکارانم در تحریریه که بالندگی روزنامه برآمده از تلاش یکایک آنان است، سپاسگزاری می‌کنم. در ضمن گروه‌های حروفچینی، ویرایش و صفحه‌آرایی روزنامه که نیروهای بسیار حرفه‌ای هستند، در زنجیره کار، وظیفه‌ای بس مهم برعهده دارند که سپاس از آنان وظیفه من و همکارانم در تحریریه خواهد بود. همچنین سایر نیروهای روزنامه که امور آگهی، چاپ، توزیع، اداری، حسابداری و خدمات را برعهده دارند، در این چرخه به آن اندازه مؤثرند که باید گفت محصول تولیدی ما حاصل تلاش همگی آنان است. به زبانی دیگر هر یک در جای خود از نیروهای حرفه‌ای «ایران» هستند.
▫️روزنامه ایران اول بهمن ۱۳۹۹
این رسم ما روزنامه‌نگاران است؛ بر گذشته افسوس می‌خوریم، انگار با خود عهد کرده‌ایم از هر باب و بیتی که بگوییم، آخرالامر به اینجا برگردیم که روزنامه‌نگاری و روزنامه‌داری به پایان راه خود رسیده است. هر سطری که می‌نویسیم، چه درسیاهی‌هایش چه در سپیدی‌هایش و چه در میان سطورش و چه پشت میز و روی کاغذ و تلفن، به عینه این حس را با خود داریم. ما باید از هر نغمه‌ای که سخن آغاز می‌کنیم، آن را با مایه روزنامه‌نگاری نوین به پایان بریم. روزنامه‌نگاری همواره مدرن بوده است؛ چون با خبر سر و کار دارد. ما مدیوم‌ها را عوض می‌کنیم. ما بازنشسته نیستیم اما بازایستاده‌ایم. این را استاد #یونس_شکرخواه روزی که زمان و زمینه، او را اسمی ونه رسمی بازنشسته خواندند، گفت. استادِ من درست می‌گوید. روزنامه‌نگاری امروز در ایران بازایستاده است، مگر در تحریریه ما پیر حادثه‌نویسی همچنان نمی‌نویسد، مگر #بهروز_بهزادی همچنان سردبیری نمی‌کند، همین استاد شکرخواه مگر وقتی به قول خودش «خانه کوچکش» در همشهری‌آنلاین را ترک گفت، به خانه بزرگی چون عرصه‌های ارتباطی نرفت و درس و تجربه و آموزش روزنامه‌نگاری را به سنتی دیگر و روشی نوین‌تر به ما نیاموخت. مگرمرد شیک‌پوش و خوش سخن، #فریدون_صدیقی روزنامه‌نویسی را از خانه ادامه نمی‌دهد.
حافظه روزنامه‌نگاری ایران استاد #سیدفرید_قاسمی همچنان از برگ‌های زرد و خاک خورده مطبوعات عصر مشروطه سوژه بیرون نمی‌کشد. مگر دکتر #نمکدوست؛ دکتر #فرقانی، دکتر #خانیکی نوشتن و خواندن را هنوز نمی‌آموزند. اما می‌توان با استفاده از #شبکه‌های_اجتماعی، فناوری‌های ارتباطی و با استفاده از ظرفیت‌های «وب ۱» و «وب ۲» پیش بیفتیم. معنای این پیش‌افتادن هم این است که در کار رسانه‌ای، باید سوژه‌محوری داشت. ما روزنامه‌نگاران بویژه ما اهالی «ایران» در آغاز قرنی تازه و سالی دیگر باید به سه مؤلفه «تولید محتوا» چه چاپی چه آنلاین و تصویری، «بسته‌بندی» چه در کیوسک و چه در پلت‌فرم‌های اجتماعی و «مخاطب» توجه و تمرکز نماییم. ما در «ایران» جدید باید به‌صورت همگرا وهم‌افزا بر تقویت این سه عنصر بکوشیم و حرکت کنیم. ما در سال ۱۴۰۰ باید وفادارانه با شعار اولیه تأسیس «ایران» عهد ببندیم که این شعار را روزآمدتر و نوتر کنیم: «ایران» بخوان و «ایران‌بخوان» و «ایران‌ببین».
خوانندگان عزیز، روزنامه ایران دوره‌ای جدید را آغاز می‌کند؛ می‌خواهیم ماندگارتر بمانیم. با همراهی شما (چه خوانندگان سنتی و کاغذی ما چه #مخاطبان آنلاین و اینترنتی ما) سپاس بی‌دریغ‌مان را تقدیم می‌کنیم و می‌خواهیم همچنان ما را از همراهی و اعتمادتان بی‌بهره نسازید.
و آخر سخن، ضمن تشکر از مخاطبان که بزرگترین مشوقان ما بوده‌اند، از همکارانم در تحریریه که بالندگی روزنامه برآمده از تلاش یکایک آنان است، سپاسگزاری می‌کنم. در ضمن گروه‌های حروفچینی، ویرایش و صفحه‌آرایی روزنامه که نیروهای بسیار حرفه‌ای هستند، در زنجیره کار، وظیفه‌ای بس مهم برعهده دارند که سپاس از آنان وظیفه من و همکارانم در تحریریه خواهد بود. همچنین سایر نیروهای روزنامه که امور آگهی، چاپ، توزیع، اداری، حسابداری و خدمات را برعهده دارند، در این چرخه به آن اندازه مؤثرند که باید گفت محصول تولیدی ما حاصل تلاش همگی آنان است. به زبانی دیگر هر یک در جای خود از نیروهای حرفه‌ای «ایران» هستند.
▫️روزنامه ایران اول بهمن ۱۳۹۹