#سینماویژن
🔸 جنبش‌های فیلمسازی
▫️نوشته فیلیپ سیمپسون*
▫️ترجمه #یونس_شکرخواه
یک جنبش #فیلمسازی در کپنهاگ در ۱۳ مارس ۱۹۹۵ پا به عرصه وجود گذاشت. بیانیه این گروه مجموعه‌ای از قوانین و یک پیمان پاکدامنی است که چهار #کارگردان آن را امضا کرده‌اند.
@younesshokrkhah

#سینما🔸اصغر فرهادی: راضی کردن همه مخاطبان اتفاقی خطرناک است
#اصغر_فرهادی مهمان جشنواره سینمایی ترکیه‌ای شد و به صورت مجازی از فیلم‌نامه‌نویسی، قصه‌گویی و کارگردانی گفت.
فرهادی در این برنامه گفت: دو گونه #کارگردان وجود دارد دسته‌ای کسانی هستند که ایدئولوژی و تفکر خاص خود را دارند آن‌ها فیلم می سازند تا قصد و نیت خود را بیان کنند دسته دیگر اما این‌گونه نیستند...
https://www.aecinema.ir/1399/04/30

#سینما 🔸 بهروز غریب‌پور از سینمای کودک می‌گوید
کارگردان «کارآگاه۲» با اشاره به اینکه موضوع سینمای کودک، لبه تیغ بازی با سرنوشت یک نسل است، گفت: سینمای کودک در حال حاضر پر شده از لحظاتی که کودکان به اتفاق‌های افتاده در فیلم می‌خندند. باید زمان ساخت فیلم به این فکر کنیم آیا این کار می‌تواند ۲۰ سال آینده هم یک اثر دوست داشتنی باشد یانه؟
به گزارش ستاد اطلا‌ع‌رسانی جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، #بهروز_غریب‌پور نویسنده و کارگردان و طراح بیش از ۵۰ اپرای عروسکی در گفت و گو با ایرنا اظهار داشت: یک زمانی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تمام تلاشمان این بود که فیلم درباره کودک و برای کودک تولید کنیم، ولی فیلم درباره کودک و نوجوانان رشد بیشتری پیدا کرده است. کسی که برای کودکان و نوجوانان کار تولید می‌کند، درجامعه امروزی کمتر فردی مهم تلقی می‌شود، بنابراین درزمینه توجه وجود ندارد.
نویسنده فیلمنامه «دونده» ادامه داد: کارهای من در زمنیه کودک هرکدام با فواصل زمانی زیادی انجام شده‌اند و یک فاصله مشخص ۱۲ ساله دارند و این یعنی اگر عمر یک نویسنده، طراح و #کارگردان را تقسیم بر این دوازده سال کنیم، می‌بینیم او فقط در طول زندگی چهار یا پنج کار می‌تواند تولید کند…
کارگردان «کارآگاه۲» گفت: توجه به سینمای کودک منوط به برگزاری یک جشنواره شده است، اما پیش از جشنواره، یک امر مسلم به نام پرورش نیرو از یاد رفته است.
مدیر اسبق خانه هنرمندان افزود: سینمایی که به دنبال ساخت کار خوب است، باید از نیروهایی که قبل از این مشغول کار بوده‌اند و در حال حاضر کاری ندارند، درخواست کار کند. در گذشته یک شورایی تشکیل شد که خود من هم یکی از اعضایش بودم و جلسات آن در خانه هنرمندان برگزار می‌شد، ولی به سرانجام نرسید. آن هم به این دلیل بود که وقتی اعضای آن شورا از جلسه خارج می‌شدند، برای خودشان سینه می‌زدند…!
غریب‌پور با اشاره به اینکه موضوع سینمای کودک، لبه تیغ بازی با سرنوشت یک نسل است،ادامه داد: سینمای کودک در حال حاضر پر شده از لحظاتی که کودکان به اتفاق‌های افتاده در فیلم می‌خندند. باید زمان ساخت فیلم به این فکر کنیم آیا این کار می‌تواند ۲۰ سال آینده هم یک اثر دوست داشتنی باشد یانه؟
این هنرمند با اشاره به اینکه علی‌رغم تمام حرف‌هایی که طی سال‌ها مطرح شده، فضای کار کودک و نوجوان آن طور که شایسته است، جدی گرفته نشده، بیان کرد: رابطه بین مدیران سینمایی و سازندگان آثار کودک یک رابطه متقابل است. خود من برای ساخت فیلم «تنبل قهرمان»، یک به یک نگاتیو داشتم و این یعنی نمی‌توانستم صحنه‌ای را تکرار کنم. هیچ‌کس سراغ من نیامد که ببیند برای ساخت این کار، چه چیزهایی را کم داشتم و فقط در نهایت از این اثر در جشنواره فیلم کودک تقدیر شد. وقتی به تمام سختی‌ها نگاه می‌کنم، می‌بینم یک نفر باید به چه امیدی سراغ کار بعدیش برود؟
غریب‌پور اظهار داشت: توجه به استعدادها، از امتیازات فرهنگی یک جامعه است. زمانی که به پرونده زندگی بزرگان این مرزوبوم نگاه کنیم، این را متوجه خواهیم شد که یک نفر یا افرادی در مسیر زندگی‌شان بوده‌اند و آنها را یاری کرده‌اند.
این کارگردان درباره تاثیر بخش خصوصی در ارتقا و رونق این حوزه گفت: بخش خصوصی اگر به مواردی که توضیح دادم عمل نکند، مطلقا نمی‌تواند در این زمینه کمک‌حال سینمای کودک و نوجوان باشد. این را یادمان باشد خنداندن آسان‌ترین راه برای ساخت یک کار است. اما اگر در قراردادها، توجه به مضامین و داستان‌های کهن و آیینی در نظر گرفته شود، یک تهیه‌کننده، امتیاز به دست آورده است.
او خاطرنشان کرد: مسئولان فرهنگی باید افراد شایسته را در رٲس این کارها قرار دهند تا ارزش یک کار را متوجه شوند و این میسر نخواهد شد مگر اینکه آنها هم‌طراز با سازندگان آثار باشند و یا درک درستی از کار داشته باشند.
غریب‌پور درپایان درباره فعالیتش در ساخت آثار عروسکی توضیح داد: من از سال ۶٨ برای ساخت کار عروسکی سراغ متون قدیم رفته‌ام که کودکان آن‌ها را دوست دارند. خیلی از آن‌هایی که مخاطب اپرای عروسکی من بوده‌اند، رشته ادبیات را انتخاب کرده‌اند. باید این واقعیت‌ها را پذیرفت اما متاسفانه مدیران فرهنگی ما چشمان بسته‌ای در این زمینه دارند.

#سینماویژن 🔸 میزانسن
▫️نوشته #دبورا_جرمین
▫️ترجمه #یونس_شکرخواه
واژه #میزانسن (mise-en-scènce) که از تئاتر فرانسه گرفته شده، به معنی «به صحنه آوردن یک رویداد» است. استفاده از کلمه میزانسن در زمینه نقد فیلم در دهه 1950، به وسیله منتقدان #کایه‌دو_سینما» که دربارة سینمای #هالیوود کار می‌کردند، رایج شد. این واژه در بحث‌های مربوط به اینکه #کارگردان چگونه محتوی و #قاب‌بندی نماها را کنترل می‌کند، باب شد؛ بنابراین، میزانسن می‌تواند جنبه‌های تنظیم دکور، لباس، آرایش و گریم، نورپردازی و جابه‌جایی شخصیت‌ها را در داخل قاب نیز شامل شود. منتقدان کایه دو سینما می‌گفتند، با توجه به محدودیت‌های هالیوود، با کنترل میزانسن است که کارگردان می‌تواند مهر شخصی خود را بر اثرش بگذارد و #مولف آن بشود.

#سینما 🔸برترین کارگردانان تاریخ کدام‌ها هستند؟
یک وبسایت افکارسنجی بر مبنای نظرات مخاطبان، فهرست ۱۰ #کارگردان برتر تاریخ سینما را منتشر کرد.
وبسایت افکارسنجی رَنکِر (Ranker) براساس رای‌ مخاطبان فهرستی از بزرگترین کارگردانان تاریخ سینما تهیه کرده است. دوره کاری کارگردانان حاضر در این فهرست از اواسط قرن بیستم میلادی تا سینمای معاصر را در برمی‌گیرد. جزئیات

#تئاتر #سینماویژن
🔸 آشنایی با نقش‌ها در تئاتر، فیلم و تلویزیون
▫️نوشته #رابرت_پیرسون*
▫️ترجمه #یونس_شکرخواه
#تئاتر در قیاس با #فیلم و #تلویزیون کنترل بیشتری به #بازیگران برای #شخصیت‌سازی می‌دهد و شاید یکی از دلایلی که عده‌ای این رسانه را ترجیح می‌دهند، در همین نکته نهفته باشد. تمرینات طولانی نیز باعث می‌شود تا بازیگران نقش و شخصیت (کاراکتر) خود را بهتر درک کنند و ارزیابی‌ها و تفسیرهای خودشان را از نقش‌های محوله؛ #کارگردان، سایر بازیگران و حتی در پاره‌ای مواقع با نویسنده نمایش نیز در میان بگذارند. اجرای زنده در زمان‌های واقعی و زنده به بازیگر امکان می‌دهد تا فراز و نشیب‌های عواطف مربوط به نقش خود را دنبال کرده و آن را به اوج عاطفی برساند. افزون بر این، پس ‌فرست‌هایی که از جانب تماشاچیان بروز می‌کند، باعث می‌شود که بازیگر برای ایفای نقش خود انرژی بیشتری گرفته و یا به عکس، افسرده شود، به این ترتیب ماهیت و برداشت او از نحوه اجرای نقش خود، تحت تأثیر این احساس تغییر می‌کند.
اجراهای نمایشی چه در قالب سینمایی و چه به شکل تلویزیونی دیدگاه مطلوبی نسبت به تماشاگر در بازیگر ایجاد می‌کند تا لحن صدا و حرکات بدن خود را به گونه‌ای که باید در صحنه ظاهر شود، تنظیم کند. اما نماهای نزدیک در فیلم و تلویزیون که با استفاده از تدوین به دست می‌آیند، باعث دسترسی راحت‌تر بیننده به حالات چهره بازیگر می‌شوند و این امر بازیگر را وادار می‌کند تا برای القای معنی تکیه بیشتری بر بیان نافذ چهره‌ای داشته باشد. صفحه نمایش کوچک تلویزیون حتی بیشتر از پرده سینما بر بیان چهره‌ای متکی است و به همین دلیل استفاده از نمای درشت (#کلوزآپ) در آن بیشتر رایج است. بازیگران تلویزیونی در مقایسه با همتایانشان در عرصه تئاتر برای درک نقش خود از زمان کم‌تری برخوردارند. تولیدات سینمایی هم در مقایسه با تئاتر کمتر تمرین شده‌اند. در برنامه‌های دنباله‌دار تلویزیونی نیز که به سرعت تولید می‌شوند، جز چند تمرین کوتاه که برای تعیین حرکات بازیگران نسبت به یکدیگر، صحنه و دوربین صورت می‌گیرد، فرصت دیگری برای این کار در اختیار نیست. ضمناً، از آنجا که این، صحنه‌ها و موقعیت‌ها [#لوکیشن] هستند که نحوه کار را تعیین می‌کنند، و صحنه‌ها معمولاً خارج از ترتیب زمانی [#سکانس‌ها] موجود در #سناریو فیلمبرداری می‌شوند، بازیگران فرصت پیشرفت در نقش محوله و [به قول معروف] حس گرفتن را آنچنان که باید نمی‌یابند و اگر بخواهیم این حالت را با تئاتر و صحنه نمایش مقایسه کنیم، شرایط تولید و پس از تولید به گونه‌ای است که حس گرفتن درونی بازیگر را به حداقل می‌رساند.
برای پوشش هر #نما از چند دوربین استفاده می‌شود. در #سینما، دوربین‌ها در مراحل مختلف به کار گرفته می‌شوند و حرکات را به صورت نماهای درشت، متوسط و بزرگ از زوایای گوناگون ثبت می‌کنند. اما در تولیدات تلویزیونی یا بیشتر از سه دوربین به طور همزمان فیلمبرداری می‌کنند و کارگردان یا دستیار وی تدوین دوربینی را انجام می‌دهد. در فرایند موسوم به پس از تولید، #تدوین‌گر تصمیم می‌گیرد که شکل نهایی کار چگونه ارائه شود. سایر جنبه‌های پس از تولید نظیر #صداگذاری و افزودن #جلوه‌های‌ویژه که بر درک مخاطب از شخصیت بازیگر تأثیر می‌گذارد، کاملاً از کنترل بازیگر خارج است.
*ROBERTA E.PEARSON