#روزنامه‌نگاری #روزنامه
🔸آشنایی با روزنامه‌های ‌سال ‌۲۰۲۰
این مطلب را بیش از یک‌دهه قبل ترجمه کردم. مربوط است به جمعی روزنامه‌نگار و گرافیست که در رستورانی در ویرجینیا جمع شده بودند تا گمانه زنی کنند که روزنامه‌ها در سال 2020 چه ریخت و شمایلی خواهند داشت و چگونه روزگار خواهند گذراند. آن ها یک دهه قبل از این هم همین کار را کرده بودند. ببینید چقدر پیش‌بینی‌هایشان درست یا اشتباه بوده است:
▫️نوشته #‌راجر_فیلد
▫️ترجمه #‌یونس_شکرخواه‌
تعدادی ‌از ‌برجسته‌ترین ‌سردبیران، ‌طراحان ‌و ‌ناشران ‌آمریکا، ‌کانادا ‌و ‌اروپا ۹۹ ‌در ‌رستون ‌ویرجینیا ‌گرد ‌هم ‌آمدند
هدف آن‌ها این بود تا در سمیناری تحت عنوان "طراحی روزنامه‌ها: سال ۲۰۲۰"شرکت کنند.
بانی سمینار انستیتو مطبوعات آمریکایی (API) بود. اکثر دعوت شدگان به سمینار نظیر من در یک سمینار دیگر API هم شرکت کرده بودند. آن سمینار که در سال ۱۹۸۸ برگزار شده بود، طراحی روزنامه ها: سال ۲۰۰۰ و فراتر نام داشت....
https://www.hamshahrionline.ir/news/24304

#ناریخ #روزنامه
🔸 نیازمندی‌های روزنامه ایران
٢۴ آذر ١٣٠٢ ش.
▫️بسیار چشم‌نواز چیده شده‌اند.
▫️از مجموعه سندهای استاد #محسن_میرزایی

⭕️ ملاحظات رسانه ای واکسن ایرانی

عباس رضایی ثمرین/ روزنامه نگار

🔹 کشور ما که طی سال های گذشته، مرجعیت رسانه‌های جریان اصلی، دچار خدشه شده، اساساً جلب اعتماد مردم به کمک این رسانه‌ها کار دشواری است.  این دشواری وقتی بیشتر می‌شود که قرار باشد، اعتماد مردم به کار، فرآیند یا پروژه‌ای جلب شود که یک طرف آن دولت – به معنای اعم آن- است. 

🔹 در سطور پیش رو، به برخی بایدها و نبایدهای مهم در این حوزه پرداخته‌ام؛
یک- اولین مسأله مهم این است که نباید اطلاع رسانی درباره واکسن ایرانی کرونا به کانال رسانه‌های رسمی محدود شود. هر گونه طرح و برنامه در زمینه اطلاع‌رسانی در شرایط رسانه‌ای امروز، بدون توجه به نقش رسانه‌های اجتماعی ابتر خواهد ماند

🔹 دو- واکسن‌سازی چنانکه اشاره شد یک پروژه علمی است و باید اطلاع‌رسانی درباره آن به اهل علم و دانش سپرده شود. اگر نگران پیچیدگی‌های زبان علم هستید، باید بگویم که کارِ روزنامه‌نگاری علم دقیقاً همین است که مفاهیم پیچیده علمی را برای مخاطب عام رسانه‌ها قابل فهم کند.

🔹 سه- هر گونه کم‌دقتی در طراحی استراتژی رسانه‌ای، به راحتی می‌تواند «کووایران» را هم در اذهان عمومی در کنار آن پروژه‌های کم‌ثمر ناموفق بنشاند. استراتژی رسانه‌ای در صورتی موفق است که نام کووایران در اذهان عمومی به عنوان یک تلاش علمی جسورانه، شفاف و آزمون‌پذیر تداعی شود، نه واکسنی که تنها گزینه در دسترس مردم و دولت است و آن را از روی ناچاری و تحریم و عدم دسترسی به نمونه‌های خارجی انتخاب کرده‌اند. امروز اگر تصویر عمومی از کووایران، واجد چنین ویژگی‌هایی است یعنی راه به درستی طی شده اما اگر نیست، معنایش این است که نیازمند بازنگری در طراحی رسانه‌ای و تاکتیک‌های اطلاع‌رسانی هستیم.    

🔹 چهار- پروژه واکسن ایرانی قطعاً جزء افتخارات جامعه علمی کشور و مسئولان و نهادهایی است که حامی یا متولی آن بوده‌اند. بدون تردید مجموعه سازنده و سرمایه‌گذار این واکسن، حق دارد از انتفاع مادی و معنوی کار بدیع و بزرگی که به ثمر رسانده بهره ببرد اما باید توجه کرد که هر گونه شتابزدگی برای بهره‌برداری تبلیغی، ممکن است سبب بدبینی و شکاکیت  مردم شود.

🔹 پنج- اعتماد عمومی به واکسن ایرانی، از رهگذر پمپاژ اخبار منفی درباره واکسن‌ها و واکسن‌سازهای خارجی نمی‌گذرد. اساساً مدل‌های نفوذ و تأثیر در افکار عمومی امروزه دیگر اینقدر ساده و خطی نیست. این گونه اخبار، با در نظر گرفتن سطح متوسطی از سواد رسانه‌ای برای عموم مردم، بیش از اینکه سبب جلب اعتماد به واکسن ایرانی شود، مردم را عصبانی می‌کند.

#روزنامه_ایران

بیشتر بخوانید👇👇
🔸https://www.ion.ir/news/662026
🔻 @Irannewspaper

🔸ما اهالی "ایران"
▫️#جواد_دلیری - سردبیر روزنامه ایران
#روزنامه_ایران در مطلبی نوشت: نمی‌دانیم باید در بیست‌وشش سالگی روزنامه ایران، امیدوارانه جشن بگیریم و از گذشته بنویسیم یا درآغاز سال بیست‌وهفتم نومیدانه شروع سال جدید را بزمی دیگر بگیریم و از آینده بگوییم.
روزنامه ایران در یادداشتی به قلم جواد دلیری سردبیر نوشت: برای همه «ایرانیان»، عمارت «ایران» نماد یک مکتب است، اول بهمن ۱۳۷۳ روزنامه‌ای تازه؛ به میان مردم آمد تا «صدایی برای نسل نو» باشد. از آن روز تا امروز «ایران» تلاش کرد «زبان مردم» و «نگاه دولت» باشد و پلی میان هر دو. نام بلند «ایران» را بر پیشانی‌اش حک کردند و این روزنامه به‌ گواه همه در اصلاح سیاست و فرهنگ و اجتماع قدم‌های تأثیرگذاری برداشت. می‌گویند تاریخ ایران تاریخ پرتلاطم و آمیختگی است، بی‌شک در این مسیر اعصار و زمان‌هایی بوده‌اند که نقش تعیین‌کننده در سرنوشت فرهنگ و اجتماع ایران ایفا کرده‌اند، اینکه چقدر در این مسیر پرفراز و نشیب به آرمان «ایران» وفادار مانده‌ایم، کاغذهای زرد شده آرشیو سازمان اسناد ملی حکم خواهند کرد، چرا که تاریخ همیشه قاضی خوبی بوده است.
یک سال دیگر گذشت و «ایران» ما بزرگتر شد. مثل آدمیزاد؛ روزنامه هم، چنین است، روزنامه هم زنده است، گاهی مانند جوانی پر شر و شور است و زمانی چونان پیری سالخورده، محافظه‌کار و گاهی خسته از زمانه و ایامی امیدوار با نگاهی پر امید به سوی آینده. گاهی به قول استاد شریف #یونس_شکرخواه «باز ایستادیم» و گاهی چون همه آدمیان زندگی کردیم و پیش رفتیم. اپیدمی بیماری کرونا سال سختی را برای همه به‌دنبال داشت، رنج‌ها، غم‌ها و مصیبت‌های زیادی رقم خورد؛ به‌ناچار و در راستای همدردی با مصیبت‌دیدگان و عبرت‌آموزی دیگران، اخبار تلخ مرگ و میرها و مصائب جانکاه بازماندگان را پوشش دادیم.
هرچند تلاش کردیم پیام‌آور امید و سلامتی باشیم و وفادار به شعار فاصله‌گذاری اجتماعی که با تولید گزارش‌های تحلیلی آنلاین و محصولات تصویری که متضمن ضرورت دوران فاصله‌گذاری‌هاست، به هئیت روزنامه کاغذی درآمدیم. آنلاین بودیم و دورکاری را برای حفظ سلامتی همکاران تجربه کردیم. باهمه خوبی‌ها و بدی‌هایش و شاید الزام امروز باشد – هرچند معتقدم روزنامه‌نگاری در تحریریه و اتاق خبر جان تازه‌ای می‌گیرد و سخن در این‌باره بسیار است – اما تلاش کردیم به چرخه اطلاع‌رسانی و انتشار روزنامه آسیبی وارد نشود؛ با این حال جسم نحیف روزنامه در این سال بی‌نصیب از مشکلات ریز و درشت نماند. من و شاید خیلی‌ها هنوز معتقدیم عصر #روزنامه‌های_کاغذی پایان نیافته است، روزنامه‌نگار می‌میرد اما روزنامه و اثر او همچون نامش جاودانه خواهد بود. زمانی که به نوشتن این یادداشت فکر می‌کردم، خبری ناگوار ما مطبوعاتی‌ها را داغدار کرد، خانم شیده لالمی یکی از روزنامه‌نگاران صاحب سبک که سالیانی نیز در «ایران» قلم زد ناباورانه از این دنیا رخت بربست. از او نامی نیک و البته انبوهی «نوشته» و روشی خاص در روزنامه‌نگاری بر جای مانده است. جسم او در این دنیا نیست اما نام او(روزنامه‌نگار) حتماً جاودانه خواهد شد و رسم او(روزنامه‌نگاری) بی‌گمان ادامه خواهد یافت.
به‌قول حافظ: اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد
گناه بخت پریشان و دست کوته ماست
اقبال به روزنامه سالیانی بود که کم شده بود و امسال به مدد ویروس منحوس کرونا هم کمتر. اما همه مشکلات را به‌گردن دیگران نمی‌اندازیم؛ خود ما هم نیز مقصریم منِ سردبیر و اعضای دیگر تحریریه، اما سهم من بیشتر و سهم همکاران به اندازه‌ای دیگر. ما تلاش کردیم روزنامه‌نگاری‌ای با کیفیت داشته باشیم. درست، اما فکر می‌کنم مخاطب ما ذائقه دیگری داشت. یکی از روزنامه‌نگاران باتجربه به من می‌گفت امروز باید بیشترین هزینه را جایی بپردازیم که ببینیم مخاطب از ما چه می‌خواهد. نمی‌توان مثل گذشته‌ها فقط تولیدکننده باشیم و او مصرف‌کننده. چیزی که فکر می‌کنم از آن غفلت کردیم.
مخاطبِ امروز شتابان است، او منتظر خبر فوری نیست چرا که آن را در گوشی‌اش می‌یابد، او امروز اطلاعات و داده، تحلیل و تحقیق می‌خواهد. در دنیای اطلاعات گمراه‌کننده و اخبار جعلی (که این روزها همه از آن سخن می‌گویند) و ناآگاهی‌ها، یک مرجعیت می‌خواهد همراه با اعتماد و صداقت. امروز روز جشن ماست اما بپذیریم ما روزنامه‌نگاران باید تلاش بیشتری کنیم و البته دولت و حاکمیت باید طاقت بیشتری داشته باشند. بگذریم
گفتا ز بخت بد اگر، ناگه رقیب آید ز در
گفتم که با افسونگری، او را ز سر وا می‌کنم

#روزنامه‌نگاری
🔸بخش ویژه برای علی دهباشی در روزنامه اعتماد دوشنبه٢٧ بهمن ٩٩
▫️#روزنامه_اعتماد، دوشنبه بیست و هفتم بهمن‌ماه ۱۳۹۹، بخش ویژه‌ای را به #علی_دهباشی سردبیر مجله بخارا اختصاص داد، شامل گفتگوی محسن آزموده و یاداشت‌ها و خاطراتی از: محمدرضا شجریان، همایون خرم، بهاءالدین خرمشاهی، مهرداد اسکویی، اسماعیل کهرم، جلال خالقی مطلق، محمدرضا باطنی، احمد طالبی‌نژاد، عبدالحسین آذرنگ، احمد جلیلی، سرگه بارسقیان و عظیم طهماسبی.

📚 #روزنامه_نگاری_دیرگونه صداهای دیگرگونه
نوشته: #تونی_هارکاپ
ترجمه: دکتر #مهدی_منتظرقائم و #جعفر_محمدی
فهرست و مقدمه کتاب

🆔 @irlogos

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی:
🔸تصویب بازگشت آگهی‌های دولتی به روزنامه‌ها رفع دغدغه اصحاب مطبوعات است
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نوشت: تدوین اصلاحیه الزام چاپ #آگهی در روزنامه‌های کثیرالانتشار و طرح و تصویب آن در جلسه یکشنبه هیات دولت، رفع دغدغه اصحاب #مطبوعات خواهد شد.
به گزارش ایرنا، #سیدعباس_صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در مطلبی در توییتر نوشت: با تدوین اصلاحیه توسط معاونت حقوقی رئیس‌جمهور در مورد الزام چاپ آگهی در روزنامه‌های کثیر الانتشار و طرح و تصویب آن در جلسه یکشنبه هیات دولت و نیز دستور ریاست محترم مجلس و همراهی هیأت محترم تطبیق، رفع دغدغه اصحاب مطبوعات خواهد شد.
به گزارش ایرنا، هیأت وزیران اواخر بهمن ماه سال گذشته آئین نامه نحوه فعالیت دستگاه‌های اجرایی در سامانه تدارکات الکترونیکی دولت (ستاد) را تصویب و ابلاغ کرد که از جمله مهمترین مفاد این آئین نامه، حذف الزام دولتی‌ها به انتشار آگهی در #روزنامه برای مزایده‌ها و مناقصه‌ها بود.
پس از انتشار خبر مصوبه پیشین، بسیاری از اهالی مطبوعات خواستار اصلاح آیین نامه نحوه فعالیت دستگاه‌های اجرایی در سامانه تدارکات الکترونیکی دولت (ستاد) و بازگشت آگهی های دولتی به مطبوعات شدند.

#تاریخ #روزنامه
#آمریکا 🔸نخستین روزنامه با چاپ منظم
۱۷۰۴ – اولین روزنامه با چاپ منظم در بوستون آمریکا منتشر شد. این روزنامه #خبرنامه_بوستون نام داشت و در مستعمره ماساچوست چاپ می‌شد، تیراژ محدودی داشت و دولت #بریتانیا سوبسید بسیار زیادی به آن می داد. فرماندار سلطنتی تمام محتوای این روزنامه را پیش از انتشار می‌دید
The Boston News-Letter

#کیوسک🔸شهرآرا ١٢ سال با شما
۱۲ سال پیش که در ایرانشهر #مشهد، #شهرآرا متولد شد، تلاش کرد برای مدیران شهری برآمده از رأی مردم، اتاق شیشه‌ای باشد و اهداف، برنامه‌ها و فعالیت‌های #مدیریت_شهری برای تحقق خواسته‌های مردم را شفاف برای #شهروندان بازگو و تبیین کند و برای مردم نیز آینه‌ای تمام‌نما باشد تا مشکلات، مطالبات و البته دیدگاه‌های مردم و نخبگان را شفاف بازتاب دهد.
#روزنامه پایتخت معنوی ایران، شکرنعمت بارگاه منور #امام‌رضا(ع) را در خدمت شایسته به زائران این آستان مقدس می‌داند و در خدمت مجاوران و زائران رضوی از هیچ کوششی دریغ نخواهد کرد.
در آستانه ورود به سیزدهمین سال انتشار روزنامه شهرآرا همچنان برای شما می‌نویسیم.
@ShahraraNews

🔸بیایید روزنامه‌نگار و روزنامه باشیم
▫️#حسن_نمک‌دوست‌تهرانی
▫️‌استاد #ارتباطات و #روزنامه‌نگاری
جهان در این روزهای کرونایی حتی اگر برای همه بی‌تغییر مانده باشد برای روزنامه‌های چاپی و روزنامه‌نگاران‌شان در ایران به قطع و یقین تغییر کرده است. روزنامه‌نگاری، بنابر آرمان‌های تاریخی خود، حرفه جست‌وجوی #حقیقت است؛ نه آنکه حقیقت نزد #روزنامه‌نگاران است یا آنها روایت‌گران آن، بلکه در این معنا که حرفه‌ای‌های این عرصه می‌کوشند با روایت تا حد ممکن دقیق، منصفانه، متوازن و بی‌طرفانه واقعیت، کمک‌حال جامعه برای نزدیک شدن به حقیقت باشند؛ فرایندی بسیار پیچیده و دشوار و سراسر چالش.
پیمودن این فرایند، نیاز به شهامت جامعه برای مواجه شدن با تلخی‌های حقیقت دارد. این بار اما «خیاط، خود به کوزه افتاده است» و پرسش مهم این است که آیا روزنامه‌های کاغذی و ما روزنامه‌نگارها جرأت روبه‌روشدن با واقعیت تلخی را داریم که در برابرمان قد علم کرده است؟ این واقعیت که شمار قابل ملاحظه‌ای از مردم، مقامات و حتی همکاران‌مان در رسانه‌های دیگر، بود و نبود مطبوعات کاغذی را علی‌السویه می‌دانند و بر این اعتقادند که انتشار یا عدم‌انتشار #روزنامه دیگر اهمیت و تفاوتی معنادار برای جامعه ندارد.
در موقعیت کنونی، تکرار بحث‌های نظری، برشمردن مزیت‌های کلی مطبوعات چاپی و یادآوری‌های تاریخی و احساسی کمکی به حل مسئله اصلی نمی‌کند؛ استدلال‌های کلی بی‌زمان و لامکان از جمله اینکه مطبوعات می‌توانند در فضای پرغوغای امروز جامعه و سیل عظیم و بی‌پایان خبرها و شایعات و دروغ‌ها، اطلاعات و شبه‌اطلاعات و ضد‌اطلاعات، منبع موثق باشند، عمیق‌تر و همه‌جانبه‌تر از فضای مجازی و شبکه‌ای به توضیح و تحلیل رویدادها بپردازند، هدفمند و اندیشه شده رفتار کنند و... همان‌قدر به در بسته می‌خورد که یادآوری نقش مطبوعات در بزنگاه‌های تاریخی و گفتن از نوستالژی ورق زدن روزنامه‌ها و عطر خوش کاغذ. حقیقت، دیگر برای این استدلال‌های کلی، «تره هم خرد نمی‌کند».
راه‌حل چیست؟ به‌نظرم اینکه از بیان و تکیه بر کلیات دست برداریم و در عمل و در واقعیت ما روزنامه‌نگارها بکوشیم هویت روزنامه را به‌روزنامه‌مان- چه کاغذی و چه دیجیتال و آنلاین و چندرسانه‌ای- بازگردانیم. تلاش برای نزدیک شدن و نزدیک کردن جامعه به حقیقت، ذات و ماهیت روزنامه و روزنامه‌نگاری است. اکنون هم راه نجاتی جز این نیست. مخاطب امروز، دیگر و بیش از هر زمان انتظار دارد در جریان خبر درست قرار بگیرد، در مصاحبه پرسش‌های خود را ببیند و پاسخ پرسش‌های خود را بیابد، می‌خواهد گزارش‌ها زندگی او و جریان‌های جامعه را عمیق و صادقانه روایت کنند، نیاز دارد مقاله‌ها دقیق و مبتنی بر #اطلاعات و روشنگر باشند. مخاطب به جای بیان کلیات، نیاز دارد که پاسخ مسائل روزانه خود را در روزنامه‌ها ببیند و به آنچه می‌بیند اعتماد کند. خلاصه و سرجمع، روزنامه‌ها و روزنامه‌نگاران به دور از واهمه از حقوق او و ملت در برابر کژی‌ها و ناراستی‌ها حمایت کنند. سال‌هاست که از انجام این وظیفه بازمانده‌ایم. ١٨٠ سالی می‌شود که جز دوره‌های کوتاه چنین نبوده‌ایم. آنچه اکنون درو می‌کنیم محصول همین بازماندن‌ها و نبودن‌هاست.
صد البته می‌توان و کار بسیار درستی است که نقش عمده و مخرب حکومت و حکومت‌ها را در بروز نابسامانی‌های امروز تمام رسانه‌ها، اعم از چاپی و آنلاین و دیداری و شنیداری، توضیح داد، بر آن تأکید و به آن انتقاد کرد. اما بیایید دست‌کم این بار چنین نکنیم. بیایید در مقام روزنامه‌نگار و در مقام یک روزنامه چاپی درباره آنچه خود باید باشیم تا بود و نبودمان برای مخاطبان و جامعه بی‌اهمیت و علی‌السویه نباشد، اندیشه کنیم. بیایید روزنامه‌نگار و روزنامه باشیم.
▫️همشهری شنبه ٢٣ فروردین ١٣٩٩