​​Яўген Пуставой:
"Што такое заходняя рэчаіснасць, зноў, каторы ўжо раз, мы даведаліся дзякуючы Украіне. Пішу і сам не магу ўцяміць: сучасная Украіна — аплот нацызму. Чаго ў душы больш: абурэння, злосці альбо шкадавання? Адразу не адкажаш. Але пытанні пачынаюць узнікаць нават у заходняга грамадства. Непавага да чалавечнасці зрабіла апошнія крокі праз «чырвоную» лінію. Наўрад ці гэта інцыдэнт. Гэта, на жаль, тэндэнцыя. Нацызм па-ўкраінску дайшоў да заакіянскага (канадскага) парламента.
У Атаву Зяленскі прыехаў прасіць зброю, але сам нанёс удар канадскім уладам. Усім вядома, што Кіеў абвінавачвае Маскву ў фашызме, «гандлюе» гэтай тэмай, жабруе з шапкай па ўсім свеце. Так было і ў Канадзе. У тутэйшы парламент прыйшоў госць у вопратцы мілітары — цяперашні жыхар Канады, украінец, якому сваю ваенную мінушчыну больш ніколі не зняць з сябе. Хацелі разыграць камедыю. Нібыта вось ён — голас «франтавіка» Першай украінскай дывізіі — Яраслава Хунке, які асуджае расійскую агрэсію. Пасля выступлення дэпутаты і сам Зяленскі зладзілі авацыі 98-гадоваму «ветэрану». А насамрэч канадскі палітычны істэблішмент апладзіраваў удзельніку дывізіі СС «Галічына» — Гунько. Менавіта гэтае ваўсковае фарміраванне знішчала беларусаў, рускіх, украінцаў, яўрэяў, палякаў, славенцаў.
Мо каму і з сучасных заходніх палітыкаў даспадобы такія «подзвігі». Знішчаць славян — такі неафіцыйны «бэкграўнд» верхніх эшалонаў Старога свету. Але ж нацызм пакуль застаецца жудаснай справай нават для постгуманістычнага заходняга свету. Ні беларусы, ні яўрэі не забылі сваіх знішчаных, забітых, спаленых продкаў.
Па праўдзе кажучы, немцы самую брудную справу давяралі менавіта вось такім дывізіям накшталт «Галічыны» і такім гунько. А яны стараліся. І цяпер яшчэ могуць запэцкаць каго заўгодна. Гунько Зяленскаму і парламентарыям Канады падсунула ўкраінская дыяспара. Што здзіўляцца — у віцэ-прэм’ера Канады Хрысці Фрыланд дзядуля Міхаіл Хамяк быў калабарацыяністам, у тамтэйшай дыяспары шмат збеглых нацыстаў. Здаецца, Канада стала для іх «схованкай». А сама дыяспара гістарычна існуе пад шчыльным кантролем амерыканскага ЦРУ. Спецслужба «самай галоўнай дэмакратыі свету» не грэбуе выкарыстоўваць забойцаў і гвалтаўнікоў. Такімі лягчэй за ўсё кіраваць. Ды геаграфію нашых краін яны добра ведаюць. Свае дарожкі яны залілі слязьмі і крывёй людзей.
Галоўнай сілай украінскіх майданаў і былі дзеці, унукі і проста ідэйныя спадкаемцы вось такіх хамякоў і гунькоў. Няма чаму тут здзіўляцца. Дарэчы, мо тое была наўмысная правакацыя ЦРУ: каб больш не дапамагаць Зяленскаму — злілі «народнага слугу» з дапамогай служкі нацыстаў. «Незабыўны» візіт арганізаваны ўкраінскай дыяспарай. Сусветныя СМІ ўпершыню пасля 24 лютага мінулага года згадваюць у адным кантэксце Зяленскага і нацызм. Нарэшце ўбачылі, уцямілі, каму апладзіруюць. Нават калі ў гэтым не шукаць ніякіх глыбінных пасылаў, то нават на паверхні зразумела: наўмысна незабыты нацызм зноў пакажа сябе.
Нарэшце, амерыканскія СМІ згадалі і пра Гімлера, і пра дывізіі Вафен-СС, якія фарміраваліся з этнічных украінцаў, і пра Халакост. Вось каб яшчэ пра Хатынь не забываліся. Ці дойдуць да сумлення сучасных «гульцоў геапалітыкі» крыкі нявінных ахвяр са спаленых вёсак Беларусі, крэматорыяў Майданэка... Наўрад ці.
Ці не гэта момант ісціны? Калі амерыканскі, брытанскі, еўрапейскі істэблішмент апладзіруе Украіне — насамрэч гэтыя авацыі звычайнаму нацызму. Які вельмі даспадобы «элітам» ультраглабалізму. Ідзе зачыстка новай жыццёвай прасторы. Не хапае аднаго. Разам з кадрамі з канадскага парламента варта паказаць фінальныя кадры фільма «Ідзі і глядзі». Глядзі, чалавецтва, куды ідзеш…"

#Пустовой
#МЫБеларусь

В повседневной жизни мы видим, как благодарность возвышает, облагораживает человека, в то время как неблагодарного называют низким. Первая добродетель, которой учат родители своего младенца, — благодарить за все, что он получает. Можно сказать, что со слова спасибо начинается его сознательная духовная жизнь. Старец Паисий Святогорец на вопрос женщины, как ей воспитать детей в вере рядом с неверующим отцом, отвечал: «Научи их почаще говорить спасибо». Так важно научить видеть дар и отвечать на него благодарностью.

Протоиерей Сергий Николаев

​​Яўген Пуставой:
"Кажуць, што дарослым не хапае часу. Але больш верагодна, што нам не хапае дзівоснага пачуцця, што ўсё наперадзе. А яшчэ — сапраўднага дзіцячага шчасця. Калі проста хораша і на душы птушкі спяваюць, нават у зімнюю сцюжу перад Калядамі. Перад Калядамі птушкі спяваюць на душы асабліва. Чаканне свята. А дарослыя заўжды ў чаканні. Набыцця смартфона, машыны, кватэры, а пасля аплаты крэдыту за гэтыя набыткі.
Але ў нас ёсць несмяротны, незабыўны скарб. Старанна схаваны пад таўшчынёй жыццёвай мітусні. Гэта адчуванне сябе дзіцем. Няважна, колькі табе гадоў, якую пасаду займаеш, колькі дыпломаў маеш альбо якой колькасцю людзей кіруеш. Бо калі не страціў тое няўлоўнае з дзяцінства адчуванне — ты жывы. Больш у касмічным, сакральным сэнсе.
Пакуль у цябе жывыя бацькі — ты дзіця. Ты шчаслівы. Шчасце — падарожжа ў бацькоўскі куток, да дзедавай сажалкі, да таго лесу, у якім дрэвы працягваюць быць вялікімі, у сардэчныя абдымкі матуліных рук. Якімі б забавамі ні спакушаў горад, якія б сустрэчы ні абяцалі заморскія туры, якімі б стравамі ні прываблівалі цябе, смачнейшы за ўсё пах хатніх каўбас ды бульбы на патэльні. Пах ёсць у хаты дзяцінства.
🔹
Тыдзень бацькоўскай любові. Дзень маці. Дзень бацькі. «Бацькоўская суббота», — пажартаваў знаёмы. Можна жартаваць, пакуль бацькі побач. І справа не ў тым, што ёсць каму на лета адправіць дзятву. Тут больш значнае. Нават няўлоўнае. Бацькі — гэта пункты апоры. На жаль, не ўсе мы гэта разумеем падчас радасці. У прытомнасць прыводзяць слёзы. Як у адносінах да родных, так і ў дачыненні да роднай краіны. Толькі слёзы ні каменне на могілках, ні сэрцы чужынцаў не расчуляць.
Тыдзень бацькоўскай любові. Гэта, як і раней, вельмі асабістая тэма — адносіны паміж бацькамі і дзецьмі. Калі не трэба перад іншымі фанабэрыста падкрэсліваць: «Я — дарослы». Калі адкладаецца ўсё, нават сучасны «ашыйнік» — тэлефон. «Каменты» і «лайкі» пачакаюць. Ідзе жывая размова жывых родных людзей. У адных яна няўрымслівая і вірлівая, нібыта беларуская Гарынь, у іншых сем’ях размова тая нешматслоўная — сціплая, але глыбінная, як крыніцы сярод родных абшараў.
Тыдзень бацькоўскай любові — гэта яшчэ і геапалітыка, акалічнасці мадэлі развіцця. Цяпер праз культурныя коды навязваюць аддаленасць бацькоў ад дзяцей, родных ад блізкіх. Вось вам інтэрнэт — маўляў, звязаў усіх з усімі. А атрымалася — сціснуў сеткай залежнасцяў і адзіноты.
Яшчэ адзін сучасны наратыў — знікненне інстытута павагі да старэйшых і сямейных традыцый. Замест размовы за вялікім сталом — перакусы фаст-фудам. Такі ж «фаст-фуд» і ў сямейных адносінах. Размыць сямейнасць — значыць перафарматаваць грамадства. Школа не заменіць бацькоў, не перадасць гістарычны вопыт пакаленняў, не выхавае тонкае пачуццё сувязяў з роднаснай суцэльнасцю.
Няма сям’і — няма дзяржавы. Цяпер гэта не філасофскае выказванне. Цяпер гэта аксіёма дэмаграфічнай бяспекі.
🔹
На кожным кроку гавораць, пішуць, абмяркоўваюць сямейныя каштоўнасці. Дарэчы, у 2020-м іх даводзілася таксама адстойваць, бо нам прапаноўвалі палітыку вынішчэння. Але ці ўсё добра ў нас у сямейных стасунках? Ёсць прыклады жудасных фактаў. Але гэта, дзякуй богу, не тэндэнцыя, а выключэнні. Дый не дзяржава павінна нагадваць пра бацькоўскія абавязкі. «Абавязкі» — гучыць не вельмі. Бо быць бацькамі — ужо шчасце і бласлаўленне. А значная падтрымка дзяржавы — гэта не дадзенасць, гэта — бонусы. Бо шматдзетнасць не павінна быць бізнесам. Гэта ўвогуле ганебна. І нават геапалітычная акалічнасць.
Нормай «новай заходняй маралі» стала ідэалогія «чайлдфры», прычым гэтая тэндэнцыя грамадскасці навязваецца праз розныя інструменты дзяржавы. У Беларусі ўсё па-іншаму. У гэтым сёння і ёсць факт сапраўднай суверэннасці. Быць бацькамі — значыць пакінуць след — застацца ў гісторыі кожнаму паасобку і ўсім нам, беларусам. Так што цяпер не толькі бацькоўскі тыдзень. Гэта бацькоўская адвечнасць людскасці."
#Пустовой
#МЫБеларусь

​​«…БРЕЗГЛИВЫЙ Я.»

Меня всегда занимал вопрос - почему среди людей моего возраста, а мне давно за 50, находятся такие, кто с пеной у рта доказывает, как ужасна была жизнь в СССР.

В СССР прошли мое детство, отрочество и юность. Я вырос не в России, которая по версии разных нацпатриотов обдирала их благословенные республики. Я рос в Алма-Ате, столице Казахстана.

Меня воспитывала мама и жили мы очень скромно на её небольшую зарплату. Я ходил в детский сад, где меня кормили по нормам, принятым для всего СССР. Мучался, когда давали молочную лапшу или картошку с тушеной говядиной, не любил я их. В 7 лет пошел в школу, где мне насильно давали бесплатно новые учебники, по которым сейчас учится Финляндия, имеющая сейчас лучшее школьное образование в мире.

Стал октябренком, командиром звездочки, пришлось стать отличником (учиться на все пятерки), чтобы быть примером. Потом стал пионером. И это было важно, потому что накладывало определенную ответственность, ведь пионер почти взрослый, старший для маленьких октябрят, их помощник и защитник.

Вместе со своим пионерским отрядом собирал металлолом и макулатуру. И однажды мы собрали больше всех и были очень горды этим. А как мы переживали за детей Анголы, собирали макароны и консервы, чтобы отправить их голодным. И ведь в 2007 году я встретил в Питере ангольца, который подтвердил, что эти посылки спасли жизнь его семье. Значит, это было не зря.

С семи лет я занимался спортом. Фигурное катание, конькобежный спорт, настольный теннис, большой теннис, регби. Ни разу я не платил ни копейки. Но мне давали спортивный инвентарь и даже талоны на дополнительное питание. А регулярное медицинское освидетельствование юных спортсменов было, конечно, для меня занудной процедурой.

Когда я был конькобежцем, в 7.00 каждое утро "Икарус" вез нас на "Медео" - лучший в мире ледовый стадион. Мне было тогда 9 лет. Перед нашим приездом 2 часа машина по заливке льда полировала лед для нас, карапузов. Тренер затачивал нам коньки. А во время тренировки врач внимательно следила за нашим самочувствием.

В 8 классе я поступил в Республиканскую Физико-Математическую школу, где получил, без дураков, блестящее образование. Закончив школу, поступил в Московский Физико-Технический институт, лучшее в мире учебное заведение своего профиля. Через три года, осознав, что хочу заниматься театром, ушел из МФТИ, сходил в армию и поступил В Ленинградский институт Театра, Музыки и Кинематографии.

На этом моя жизнь в СССР закончилась.

В СССР я не голодал ни одного дня. Я получал всё, что хотел и на что был способен. Меня бесплатно лечили, образовывали, развлекали в детских летних лагерях, тренировали, платили стипендию, на которую худо-бедно можно было прожить.

Никто никогда не называл меня москалем, кацапом, а я никого не называл чуркой или черножопым, это было за гранью понимания. У меня были абсолютно счастливые детство, отрочество и юность.

А, конечно, я забыл сказать, что в магазинах не было хамона, ста сортов колбасы, мраморной говядины и европейских сыров, джинсы были дефицитом, а бананы с кока-колой и жвачку в Алма-Ате вообще не продавали.

Но даже с учетом этих очевидных неудобств, какой же надо быть пакостной скотиной, чтобы чтобы сейчас лгать про свое детство.

Однажды я рассказал про свое детство англичанину. Он внимательно выслушал, а потом достаточно резко сказал, что он не идиот, чтобы я ему вешал лапшу на уши. Пришлось достать фотоальбом и начать рассказ заново. Англичанин пил потом два дня, чтобы не чокнуться от избытка выносящей его мозг информации.

В общем, жизнь в СССР прошлась по мне таким катком, что видно помру я упертым ватником и нынешнему либералу не подам руки, брезгливый я.

Максим Садовников

​​Яўген Пуставой:
"У прыродзе ўсё заканамерна. За зімой абавязкова прыходзіць вясна. А ці заўжды чалавек ведае, што яго чакае? Жыццё паказвае, што не. А калі гаворка пра грамадства, пра дзяржаву? Чалавек можа толькі планаваць. Вось беларусы спланавалі жыццё сваёй дзяржавы. Падчас І Усебеларускага сходу (на мінулым тыдні якраз было 27 гадоў, як ён адбыўся). Як звычайна кажуць у парадыгме англамоўнага свету, тое быў такі «мазгавы шторм». Але пачакайце, суайчыннікі. Гэта была больш глыбінная падзея. Гістарычная.
Тады мы атрымалі Незалежнасць, а нам прапанавалі яе абмяняць на ўсёдазволенасць. І пакуль бы беларусы хуліганілі ў сваёй хаце, тую хату ды і кавалак зямлі прыбралі б чужынцы, ды розныя палітычныя цмокі. Колькі ў гэтую пашчу трапіла іншых краін! Беларусаў выратавала іх разважлівасць і, мабыць, чысціня розуму і — галоўнае — сэрца. Кіраўніком абралі чалавека ад зямлі. Свайго. Але сярод нас ужо былі іншыя. Зачараваныя заходнім побытам, а мо і прагай да вялікіх грошай. Зямлю, заводы, сэрцы і нават сумленне — замежным акцыянерам. Вось і пачаўся вэрхал у роднай хаце. Але народ з гэтым не пагадзіўся. Як і два гады да таго, зноў падтрымаў абранага Прэзідэнта. Бо перад вачыма была іншая варыятыўнасць. Страшэнная. Знішчальная. Дзяржаву намагаліся разарваць, а грамадства падзяліць. Не толькі па таўшчыні кашалька — па магчымасцях: атрымаць адукацыю, не выконваць законы, глядзець на суайчыннікаў з пагардай. Гэтага патрабавалі тады нібыта «эліты». Глыбінны народ з гэтым не пагадзіўся. Ні з «прыхватызацыяй» Бацькаўшчыны, ні з «прыхватызацыяй» нашага складу жыцця.
А хто з палітыкаў тады пытаў той народ? Мясцовыя эліты падпарадкоўваліся сусветным уладарам жыцця. Заможным уладарам. А Лукашэнка паклікаў людзей на той сход. У Лукашэнкі была смеласць ісці сваёй дарогай, хапала мудрасці ісці наперад, нібы па сцежцы праз дрыгву. Адкуль толькі былі сілы? Напэўна, ад адчування падтрымкі народа. Тады, на першы Усебеларускі, сабралася талака ў пяць тысяч чалавек — прадстаўнікі ўсіх слаёў насельніцтва, усёй Беларусі. Тады і дамовіліся, як будзем жыць далей. Вось ён — наш грамадскі дагавор. Не, не «паміж уладай і народам». У нас улада і ёсць — народ, яго прадстаўнікі... Але ж былі і тыя, хто супраць. Пакуль дэлегаты сходу шукалі на геапалітычным небасхіле свайго арыенціру — куды рушыць, адны палітычныя цмокі — перакульвалі міліцэйскія машыны, іншыя, больш «цывільныя» альбо хітрыя, выношвалі планы «ціхай» барацьбы знянацку. Як кажуць, з-пад ліштвы. І вось тыя «апаненты» і іх справа і цяпер жывыя. Зноў спрабуюць цягнуць Беларусь у прорву. Але народ вызначыў свой шлях ужо тады — на І Усебеларускім сходзе. Так, час змяняецца. Таму патрэбны карэктывы. Але ў нашай палітычнай сістэме ёсць вельмі ўдалы, аўтэнтычны, самастойны інстытут дэмакратыі, улады народа, які ў новай рэдакцыі Канстытуцыі зацверджаны як найвышэйшы орган улады, — Усебеларускі народны сход.
Вельмі важная дэталь — як тады стратэгічна вырашылі, так і робім. Гэта і дазваляе адказваць на ўсе выклікі і пагрозы. Перамога ў 2020-м была не выпадковая, а заканамерная. Так вырашылі беларусы. І вырашылі правільна. Раней мы і марыць не маглі цягацца з заходнімі краінамі. А цяпер мы ў клубе дзяржаў мірнага атама. А наша самабытная, адмысловая галіна — біятэхналогіі. БНБК. Гэта абрэвіятура эканамічнага гонару краіны. Як у свой час «БелАЗ». Савецкую спадчыну мы не толькі збераглі, але і ўзбагацілі. Стварылі сваю сучасную і высокатэхналагічную вытворчасць. А краіны-суседзі, што вырашылі па-іншаму, што папляліся ў хвасце заходняга следу, на поўначы — увогуле страцілі сваю нацыянальную вытворчасць, на поўдні — губляюць народ. Няўжо цяпер ёсць беларусы, якія не могуць уцяміць, што адбываецца? Пачакаем. Ёсць каму прымаць самыя смелыя і наватарскія рашэнні. Каб бацькаўшчына была заўжды наша. І гэта відавочна, як тое, што зімовыя чары заўжды знікнуць пры першых гуках абуджальнага поклічу журавоў."

#Пустовой
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
Некалі пачуў вельмі цёплы выраз, здаецца, на беларускім радыё — «свята кожны дзень». А ці не так? Усміхнуўся сонейку альбо птушцы за акном, якая туліцца ў сцюжу бліжэй да чалавечага жытла, — і вось яна радасць. 
Але ж у жыцці, на жаль, не так. У Сёмуху мы не заўважаем цнатлівую зеляніну, улетку хаваемся ад сонечных промняў дома, а потым імкнёмся трапіць у падарожжа да замежнай спёкі, а ўзімку ўвогуле страцілі непаўторнае і незабыўнае адчуванне Каляд. Няўжо «Jіngle Bells» заглушыў покліч палескіх калядоўшчыкаў? А памятаеце, як было хораша?
За простым сталом з чыстым абрусам, які накрываў ахапку саломы альбо сена, збіралася радня. А вакол цеплыня. Ці то ад печкі, ці то ад адносін паміж людзьмі. Традыцыйныя чарка і скварка, а потым разам з марозам у хату — калядоўшчыкі з батлейкай альбо Віфліемскай зоркай. Хораша. Цяпер стол больш багаты, а вось успрыманне больш прымітыўнае — не так узрушае. Хаця вакол прастора грае агенчыкамі і навагоднімі матывамі. Напэўна, у вясковых цэрквах адчуванне свята больш адмысловае, аўтэнтычнае ў параўнанні з пампезнасцю сталічнага сабора. Галоўнае заўжды не вельмі заўважнае. 
А таму яго лёгка страціць.
Як не страціць незаўважную для звычайнага абывацеля (незаўважную, таму што дзейсную), але вельмі важную атмасферу бяспекі, арыентуе Прэзідэнт. Размова з кіраўнікамі органаў бяспекі краін СНД атрымалася вельмі шчырай. Як заўжды і бывае, калі гаворыць Аляксандр Лукашэнка. Яшчэ раз пра бенефіцыяраў міжнароднай ліхаманкі. Памятаеце, як мы падалей на паліцы паставілі кнігі Івана Шамякіна і Юрыя Бондарава? Памятаеце, як калісьці вялікі экран вучыў нас схіляць галовы перад «магутным Захадам»? Як замест Шцірліца героямі сталі Рэмба і агенты брытанскай разведкі?
Усім знаёмыя гэтыя бесцырымонныя жэсты бравых амерыканскіх хлопцаў. Нага за нагу і боты на стол. Не выціраючы гэтых самых ног, яны ідуць на Усход. Некалі важная Еўропа — ужо дыванок ля дзвярэй, дакладней, трамплін для зорна-паласатага паходу на Усход. Усё яшчэ не па зубах постсавецкая прастора. Беларусь трымаецца, як калісьці Брэсцкая крэпасць. «Беларускі балкон», клін у праекце Міжрэчча, суверэнная тэрыторыя ў шэрай зоне. «Неакучаныя месцы» для Лэнглі.
Менавіта геаграфічнае становішча і пазіцыя адкрытай падтрымкі Масквы — прычына такой пільнай увагі да нашай краіны.
🔹
Гісторыя любых гарачых канфліктаў сучаснасці пачынаецца з «метадычкі Шарпа» і радыкальнага нацыяналізму. Самы небяспечны перыяд — выбары. Тады палітызавана ўся частка грамадства. Напярэдадні электаральнай кампаніі, а адзіны дзень галасавання ўпершыню будзе праходзіць у Беларусі, прыкметна ажывіліся як спецслужбы сумежных дзяржаў, так і марыянеткі заходніх інтарэсаў. Сябе гэтыя людзі называюць апазіцыяй. Апазіцыяй да мірнай рэчаіснасці. Тыя, хто абяцаў «мірныя перамены», цяпер крычаць, што трэба ісці на Беларусь вайной. 
На сваю Радзіму... Гэтак жа карцінна здымуць абутак, каб сфатаграфавацца ў белых шкарпэтках на «лавачцы пратэстаў», 
гэтак жа пераапрануцца ў натаўскую форму і пойдуць таптаць берцамі нашу зямлю. Гісторыя памятае такія прыклады.
🔹
Наглядны дапаможнік — працы замежных спецслужбаў па разбурэнні нашай агульнай прасторы, адзінага лёсу. Папярэджваў жа Прэзідэнт Зяленскага: і пра тое, што забудуцца, і пра канфлікты са сваімі ж вайскоўцамі. Так і атрымалася. Прапанова аб міры гучыць зноў. Гэта сведчыць аб міласэрнасці Мінска. Чым хутчэй сціхнуць гарматы, тым больш людзей застануцца ў жывых.
Лукашэнка на саміце, Лукашэнка на заводзе — такая звыклая карцінка для нас. Як могілкі са сцягамі і Зяленскі з працягнутай рукой у заходніх сталіцах — для украінцаў.
🔹
Бяспека як паветра: пакуль чыстае, то не заўважаеш. Адчуваеш, як толькі сапсуецца. Варта цаніць тое, што мы маем.
Пад святочныя мелодыі ў гіпермаркетах, за простым сталом з чыстым абрусам альбо ў шумных рэстаранах беларусы будуць сустракаць мірны Новы год і Каляды. А калі і будуць неспадзяванкі, то толькі, можа, ад сцюжы. Але час паказвае, што мяккае ў нас нават надвор’е.

Олег Левандовский:

МОЖНО быть с Ним несогласным.
Можно быть Им недовольным
Можно быть от Него уставшим.

НЕЛЬЗЯ не признавать одного:
-если бы не Он,
-если бы в 20 году мы бы Его не отстояли
.....
"УКРАИНОЙ" БЫЛИ БЫ МЫ.!

Сидели бы в окопах, бомбили бы свои же города, прятались в бомбоубежищах, бегали от военкомов, хоронили бы родных и близких...

Я с Ним почти одного возраста, но признаю Его старшим по уму и жизненному опыту.
БАЦЬКА ...и этим все сказано.

​​Яўген Пуставой:
"Кажуць, што калі хочаш змяніць свет, то пачні з сябе. Беларусы не імкнуцца мяняць цэлы свет, хоць лідар другой эканомікі свету напрыканцы мінулага года выказаўся на гэты конт дакладна — маўляў, Кітай і Беларусь адказныя за новае ўладкаванне свету. Але ж мы пачнём з сябе. З якаснага абнаўлення. У Беларусі ёсць свая палітычная культура. Свае традыцыі. Адна з іх — вызначаць назву (а адсюль і сэнс) кожнага года. Сёння мы жывём у Год якасці. Амаль трэць месяца. Але ці адчулі мы гэта? Вось у тым і справа: не адчуваць трэба, а пачынаць з сябе.
Нездарма ж Першы растлумачыў, які сэнс у Года якасці.
🔹
Гэта даручэнні для нашай краіны, нібыта заклік з будучыні. Інакш застанёмся на сваім месцы. Месцы неблагім, але ж варта наперад, уверх. Па-беларуску — значыць, якасна. Такі міжнародны мэйнстрым у нашай краіны. Яшчэ на світанку незалежнасці кіраўнік дзяржавы разам са зберажэннем дзяржаўнай уласнасці настаяў і на захаванні стандартаў — залатой спадчыны савецкага мінулага. Ужо тым самым Першы задаў тон развіццю якаснай краіны. Асабліва гэта важна цяпер, у эпоху сусветнага культу спажывання. Любы спажывец беларускай прадукцыі — няважна, тут або за межамі нашай краіны — ведае, што каўбаса з Барысава альбо сыры з Брэста смачныя і бяспечныя.
Так, любы матэрыял пра беларускія тавары суправаджаецца каментарыямі і лайкамі. Так, самая звычайная шыльда «Тавары з Беларусі» — найлепшая стратэгія продажаў. За беларускае спрабуюць выдаваць сурагат і нядобрасумленныя канкурэнты, і фірмы-аднадзёнкі. Капіруюць — значыць, карыстаецца попытам. Але якасць гэту трэба захаваць і прымножыць. Бо нават на рынках суседняй Расіі не так ужо раздольна, там таксама ўзяліся за развіццё аграрнай прамысловасці. Адным словам, калі едзем у Тулу са сваім самаварам, дык ён павінен быць лепшы, чым мясцовы. Вось які час надышоў. І гэта датычыцца не толькі нашых легендарных харчовых брэндаў, але і ўсёй прадукцыі: ад гродзенскіх шкарпэтак да жодзінскіх БЕЛАЗаў.
Нездарма ж лідар краіны адразу адзначыў, што Год якасці датычыцца не толькі прамыслоўцаў. «Зроблена ў Беларусі» павінна гучаць нават зычней, чым «Made іn USSR». Смелая і дасягальная вяршыня. Шмат, што здавалася неверагодным, цяпер дзейнаснае. Мы ж беларусы. Кажам пра беларускую якасць — маем на ўвазе нашы смятану, сыры, каўбасы і цукеркі. Але такім жа «смачным» павінна стаць яшчэ многае. Ад мікрачыпаў да паслуг у авіяцыі, напрыклад. Каб выруліць у гэтай геапалітычнай турбулентнасці, бітве санкцый і за рынкі збыту, патрэбен найвышэйшы пілатаж. Нездарма Першы адзначыў, што эканоміка Беларусі нагадвае нямецкую. Таксама экспартаарыентаваная. Але ці мы працуем гэтак жа сумленна, як немцы? Дык усё ў нашых руках. Прычым літаральна. Каб не з зайздрасцю казалі: вось, маўляў, «нямецкая якасць», а з гонарам — «гэта беларускае»!
Сутнасць якасці — стабільнасць. І справядлівасць, каб вытворца не гуляў з пакупніком у несумленныя гульні. Выгадней, вядома, нашпігаваць прадукцыю таннай хіміяй, але дырэктарат і тэхнолагі беларускіх прадпрыемстваў паважаюць спажыўцоў. Сумленнасць больш выгадная за нажыву. Дарога да пакупніка нялёгкая, а расчараваць можна за адзін раз. Так, усё пад пільным наглядам Дзяржстандарта. У нас больш за трыццать тысяч стандартаў, амаль сем дзясяткаў эталонаў. Але не толькі пра гэта размова.
У грамадстве ёсць запыт на якасць. У нас у краіне вялікая ўвага ўдзяляецца яе кантролю. Гэта шануюць спажыўцы, і гэта неабходна захаваць. З такой прапановай да Прэзідэнта звярнуліся ў час візіту Першага на гомельскае прадпрыемства «Крышталь». Беларускі тавар, як і вырабы з каштоўных матэрыялаў, павінен быць адзначаны Знакам якасці.
Нельга больш жыць напалову, давайце дыхаць на поўныя грудзі. Калі ідзём далей сваім шляхам, значыць, хопіць таптацца на месцы. Свету насаджаюць спажывецкі канвеер. Адны вечна спажываюць, іншыя за гэты кошт узбагачаюцца. Апетыт прыходзіць падчас ежы. І чым хутчэй круціцца гэты канвеер, тым горшымі становяцца прадукты. Руліць цывілізацыя пластыку і хіміі. Але Беларусь — гэта іншае. Мы ствараем сваю цывілізацыю якасці, і гэта абавязкова ацэняць."

​​Яўген Пуставой:
"У свеце кажуць: нішто так не аб’ядноўвае, як дружба супраць агульнага ворага. Мо яно і так. Але гэта не пра нас, не пра беларусаў. Мы ўвогуле за паразуменне і паважлівыя адносіны адзін да аднаго, так было спрадвеку. Але з часам лавачкі ля вясковых хат і гарадскіх дамоў апусцелі, і хаты сталі больш дыхтоўнымі, агароджы вышэйшымі. Яно і не дзіва — багацеем. А вось узбагачэнне нашай духоўнай сутнасці не паспявае за набытым дабрабытам. Ці то інтэрнэт той нас раз’ядноўвае, ці то заможнасць наша? Вось калі мы былі пад панскай пугай, дык тады і пра талаку памяталі, і пра сяброўскія вячоркі. Пад адной лучынай і пралі, і ткалі. Як святла хапала? Мусіць, душы былі ў людзей святлейшыя. А як пачалі ў няпростыя 30-я пісаць на суседзяў даносы — прыйшла і бяда, самая страшная, агульная, — Вялікая Айчынная.
Толькі разам змаглі перамагчы жудаснага і моцнага ворага. Калі пачалі туліцца адзін да аднаго, давяраць адно аднаму: і закладваючы міны пад колы ворага, і выбіраючыся па багне з аблаў карнікаў, і падчас траскучых маразоў у халодных зямлянках... Толькі разам з братамі па савецкай сям’і дайшлі да Перамогі. Вось і зараз нам трэба быць разам, каб вораг нават і не думаў ізноў фарсірваць Заходні Буг. А ён не дрэмле. Усё больш сіл сцягвае ў наш рэгіён. Ніякіх эмоцый, толькі лічбы. Вучэнні НАТА Steadfast Defender — 2024 («Устойлівы абаронца») пачаліся на гэтым тыдні. Толькі па афіцыйнай інфармацыі, у іх удзельнічаюць 90 000 вайскоўцаў краін альянсу і Швецыі. Задзейнічаны ўсе магчымыя падраздзяленні і зброя. Такой маштабнай трэніроўкі (ці падрыхтоўкі да вайны?) не было ажно з часоў існавання Варшаўскага дагавора. Тэатр вучэнняў разгортваецца і ў Польшы, і ў прыбалтыйскіх краінах. Выпадкова? Але толькі, мякка кажучы, неразумны чалавек можа так падумаць.
Што нам застаецца? Трымацца разам, давяраць адно аднаму, знаходзіць паразуменне. Вось як, напрыклад, падчас распрацоўкі новай Канцэпцыі нацыянальнай бяспекі. 70 дыскусійных пляцовак, навуковыя і экспертныя спрэчкі, аналіз прапаноў, — гэта, што называецца самы народны шлях прыняцця стратэгічных рашэнняў. Гэта і ёсць уцягнутасць людзей у дзяржаўнае будаўніцтва. Таксама было пры рабоце над новай рэдакцыяй Канстытуцыі. Менавіта зыходзячы з абноўленай рэдакцыі Асноўнага Закона, Канцэпцыя нацыянальнай бяспекі і Ваенная дактрына зацвярджаюцца Усебеларускім народным сходам. Куды ўжо больш дэмакратычна? Спачатку абмеркавалі ўсім беларускім светам, а потым праз дэлегаваных прадстаўнікоў народа ад усёй краіны будзем прымаць гэтыя важныя дакументы!
Зразумела, сёння абарона Айчыны датычыцца кожнага. Я не пра народнае апалчэнне і тэрытарыяльную абарону. Гэта аксіёма. Я пра агульны фронт. Журналіст — адказвае за інфармацыйную бяспеку, слесар з завода і кіраўнік міністэрства — за эканоміку. Трапна Прэзідэнт зазначыў: «Будзе эканоміка, будзе — мір». Знешнія ворагі чакаюць аслаблення дзяржавы, тыя, хто на падтанцоўцы ў нашых часам партнёраў, часам... як зараз, чакаюць пагаршэння эканамічнай сітуацыі, каб ускалыхнуць грамадства. Заходнім каланіялістам не патрэбна паляпшэнне нашага жыцця. Заходнім каланіялістам патрэбны нашы жыцці ў вайне з Расіяй. Таму тым, хто робіць нашу краіну мацнейшай, тым абставінам, якія спрыяюць нашай лепшай долі, — будуць замінаць.
Здаецца, мы толькі пачынаем усведамляць каштоўнасць мірнага жыцця на сваёй зямлі. Чарка і скварка — вось яны, ёсць, але яны не галоўнае сёння. І мары пра смартфон апошняй серыі ўжо на другім плане, і пра новы аўтамабіль, і пра мэблю. Дарэчы, зараз вельмі танныя крэдыты на айчынныя тавары — «як у Еўропе». Але мы як ніхто ведаем і памятаем іншую Еўропу, — тую, што каваным ботам ідзе па нашых хлебных нівах. Тая, што сёння лязгае зброяй ля самых нашых граніц…
Кажуць, што вайна — гэта апошні аргумент Бога ў выхаванні непаслухмянага, ганарыстага, напышлівага, злога ды самаўлюбёнага чалавека. Каб яна не прыйшла на нашу зямлю, давайце самі станавіцца лепшымі. Пачнем з сябе і, напрыклад... з чаргі ў паліклініцы: перастанем сварыцца. Зараз час паразумення. І агульнанацыянальнай талакі і стваральнай працы дзеля міру.

Учитель принес в школу воздушные шары и попросил детей надуть каждого по шарику, а потом написать на нем своё имя. Затем забрал все воздушные шары в коридор и их смешал. Учитель дал им 5 минут, чтобы каждый нашел шарик со своим именем. Дети побежали искать, но время закончилось, и никто не нашел своего шарика...
Тогда учитель попросил детей: возьмите шарик, который лежит рядом, и отдайте его человеку, чье имя написано на нем. Прошло меньше 2 минут и у каждого был свой шарик в руках.
Наконец-то учитель подвел итоги морали, вытекающей из этого эксперимента:
”Шарики — это как счастье. Никто не найдет его, если он ищет его только для себя. Вместо этого, если все заботятся друг о друге, можно найти это гораздо быстрее”.

В.Кожурин

https://vk.com/wall-45300204_168529

​​Яўген Пуставой:
Шлях да сябе заўжды ляжыць праз дзяцінства. Свету былі адкрыты не толькі вочы, але і сэрца. А розум глытаў веды, нібы ў спякоту сёрбаў смачную ваду з далоні. За гады чалавек назапашвае шмат чаго. Жыллё, транспарт, хваробы, сяброў і несяброў, званні, граматы ды рэгаліі, а яшчэ брыдкія рысы характару. Так і з народам. Сталее і чарсцвее... Няўжо? Так не хочацца ў гэта верыць. Каб не страціць сваю самавітасць і адметнасць дабрыні, трэба час ад часу спыняць свой бег, сыходзіць з дзелавітага маршруту і — у абдымкі ўспамінаў, сваёй малой радзімы, да размовы аб спрадвечным з Творцам і да дыялогу з творцамі. Канцэрты, імпрэзы, вечарыны — добрае і вялікае мастацтва, што саскрабае налёт бруду. Асабліва калі на сцэне — дзеці. Але ёсць прыклады, калі нават чыстая рапсодыя не мае моцы вылечыць хваробы чалавечага сэрца.
Уяўляеце, дзеці з Малдовы падаравалі свята песні дарослым Польшчы, а пасля паехалі да беларускага гледача. І ўсё — дзіцячы хор, нібы групоўка экстрэмістаў, стаў пагрозай нацыянальнай бяспецы і для варшаўскіх і вільнюскіх улад. Такі вось палітычны вэрхал. Але чаму вэрхал? Тэндэнцыя! Памятаеце тыя кадры «гасціннай» сустрэчы мігрантаў палякамі, а пасля і прыбалтамі. 
У ход ішоў атрутны газ, сцюдзёная вада — гэта бачыў увесь свет. А ў прыцемках еўрапейскіх «абдымкаў» былі здзекі і катаванне. Людзі паміралі ў памежжы. Але ж тут не непажаданыя мігранты — дзеці з праеўрапейскай Малдовы. Яны да іх з песнямі, а тыя адказалі «добразычлівасцю». Гадзінамі не дазвалялі дзецям выйсці з аўтобуса. Нават аўтаматчыкаў паставілі! Вось яна — сапраўдная «свабода еўразоны».
Яны ж баяцца нават рапсодыі. Эпічнай песні. Сапраўды, які эпас? Суцэльны еўрапейскі фарс. «Рапсодыя» — гэта дзіцячы хор з Малдовы, які і Польшча, і Літва не прапускалі да сябе на тэрыторыю. Тут дзве прычыны. І абедзве дакладныя. Першая — каманду Санду нават польскія і літоўскія палітыкі ўсур’ёз не ўспрымаюць. Па-фарысейску ўсмешлівыя дзядзькі з ЕС і аб гуманізме забыліся, і аб правах дзяцей. І гэта насамрэч маршрут у нікуды. У акружэнні багацця і халодных палацаў іх сэрцы пачарнелі ад злосці і нянавісці. У тыя сутарэнні ні сонца, ні дзіцячы гоман не праб’юцца. Замест татачак і матуль — бацькі пад нумарамі. Замест дзядуль і бабуль — суцэльныя чайлдфры.
Глядзіце і запамінайце, па-еўрапейску настроеныя грамадзяне, якое месца ў куратніку еўразоны адведзена было б нам. Ніводная краіна не застрахавана ад сваёй Санду. Назіраючы за прыёмам дзіцячага аўтобуса, як яго ахоўвалі з аўтаматамі, я ўспомніў наш савецкі фільм «Вадзіцель аўтобуса». Што тады, што цяпер да нашых дзяцей іх стаўленне не змянілася: пагардлівая ўсмешка, а пасля — аўтаматная чарга. Калі б паступіў загад — стралялі... Як ужо не раз тое рабілі лёкаі з еўрапейскай абслугі. Такія яны — стасункі ў свеце аказання паслуг. І такая роля ў ім у дзяржаў іншага гатунку.
Ці можна спыніць мастацтва? Нядзіўна, што спрабуюць. Само паняцце «культура» на Захадзе спрабуюць адмяніць. Маўляў, тысячагоддзі запар было не тое. А цяпер каранавана лічба. Чалавек Мікеланджэла ўжо лішні — не патрэбен. Каб лягчэй было справіцца, забараняюць вялікае мастацтва і дзяцей. Таму ў цэлым халодны прыём, здзекі з дзіцячага хору — у рэчышчы заходняга мэйстрыму. Адразу трапілі ў дзве цэлі. Таму сітуацыя, што называецца, класічная. А яшчэ і лёкайскай зухаватасцю перад вялікімі краінамі. Маўляў, спыняючы Беларусь, мы не спынімся ні перад чым.
І пакуль вырашаліся спрэчныя пытанні, працавалі над новым лагістычным маршрутам, беларусы гасцінна сустракалі дзяцей Малдовы. Мне здаецца, што мясцовыя жыхары нават без каардынацыі ўлад дапамаглі б юным гасцям, таму што ў нас усё па-людску. Нездарма Беларусь — Бацькаўшчына. Нават і для дзяцей з іншых краін.

#Пустовой
#МЫБеларусь

Есть люди, которые всё равно не сделают порученной им работы, сколько бы им ни заплатили. А есть люди, которые всё равно выполнят свою работу, даже если им совсем не заплатят. И опять дело не в деньгах, а в отношении к труду. Чтобы ничего не сделать, отговорку можно придумать всегда.
Есть люди, которые всю жизнь ноют о том, что они плохо живут. И они, действительно, живут плохо даже тогда, когда у них есть всё для хорошей жизни. А есть люди, которые всегда живут хорошо, даже тогда, когда у них нет ничего.
И материальное здесь ни при чём.
Здесь — людское».
Эльдар Ахадов
«Бытие»

​​Яўген Пуставой:
"З гадамі мы мужнелі, сталелі, багацелі, а нашы апаненты ўжывалі ўсё больш фарысейскія метады. У 2020-м быў не галодны бунт. Гэта быў бунт людзей, які не згодныя з нашай мадэллю жыцця. І справа не ў заробках альбо рахунках у банках. Справа ў сэнсах. Яны супраць «Дажынак», Дня Перамогі, сямейнай палітыкі. У іх разуменні большасць насельніцтва — «цемра» і «быдла». Але ж краіна і людзі не тыя. Мы выстаялі. Бо нашай краінай кіруюць не з заморскіх сталіц па вайфаі, седзячы ў бунгала альбо ў «паркетніках». Шлях нашай краіны выбірае народ. І ўнікальная і найлепшая форма вызначэння гэтага шляху — форум народаўладдзя.
Бацькам УНС як стратэгічнага інструмента дзяржаўнага кіравання стаў Прэзідэнт. Менавіта Лукашэнка прапанаваў такую ўладу дэлегаваць выбраннікам ад народа. Вось вам і «дыктатар». Лукашэнку можна быць удзячным за многае, але крытыкавалі за адно і тое ж: маўляў, утрыманне ўлады ў адных руках. Калі ласка — вось вам і ўлада, і адказнасць.
Паводле новага канстытуцыйнага статусу, УНС нават можа выказаць недавер кіраўніку дзяржавы. Але не варта забываць пра гістарычную адказнасць за стратэгічнае развіццё. І таму пацвярджэнне — прыняцце адразу двух важных дакументаў — Ваеннай дактрыны і Канцэпцыі нацыянальнай бяспекі. Дакументы як прыкмета часу. Прычым беларусы зрабілі ўсё адкрыта. Мы не хаваем сваіх планаў па абароне сваёй краіны.
Мілітарызацыя заходняй граніцы з боку НАТА, фарміраванне тэрарыстычнай супольнасці з ліку беглых, прычым з удзелам заходніх спецслужбаў. Яны нават не саромеюцца агучваць свае планы па захопе прыгранічнага раёна і далей — уводу заходніх вайсковых сіл, нібыта для «падтрымкі грамадства». Але ж грамадства, беларусы падтрымалі і Лукашэнку, і беларускі шлях, УНС — гэта голас народа. Голас Беларусі.
Мы, як і раней, плануем будаваць дамы, ствараць сем’і, вырошчваць збожжа і любіць сваю цудоўную краіну. А яны, як і раней, ідуць свіннёй на Усход — карлы, напалеоны, гітлеры, цяпер байдэны і дуды... Застаецца трымацца, быць у дазоры. Разам з Прэзідэнтам уся краіна ў мініяцюры — УНС. Так што якія там «чорныя лебедзі» (дэфініцыя, што апісвае палітычныя неспадзяванкі) — каля нашых хат жывуць белыя буслы. Паўсюдна чутны іх клёкат. На Беларусі — вясна. А каб такое было і надалей — гістарычная місія і справа УНС."

Самое лучшее воспитание - это хорошее воспитание, которое вынес человек из детства. Чем больше накопит человек за детство хороших и добрых воспоминаний - тем прочнее будет нравственная основа жизни в будущем. Наша задача - сделать все от нас зависящее, чтобы в памяти наших детей, в их сознании, а главное - в подсознании осталось как можно больше проникнутого добротой, любовью, истиной. А поскольку главная задача в воспитании отводится силе примера - нам, родителям, самим не нужно делать ничего плохого, дабы потом этого не сделали наши дети

Священник Игорь Гагарин

Мы рождены в другом тысячелетии,
И нам, пожалуй, больше повезло:
Не прятали мы душ за междометьями,
Любить умели всем смертям назло!

Не знали зодиаков с гороскопами
И книги брали из библиотек...
Не надо врать, что жили очень плохо мы:
Там - было НАШЕ время и НАШ век!

В нём  было всё: и взлёты, и падения,
И покоренье заданных высот,
Лишь не было тревоги о безвременьи:
Что день грядущий всем нам принесёт?

Бывали там и радости, и горести,
Разлуки и сожженные мосты;
В почёте человечность была с совестью,
Наличие душевной чистоты...

К мечтам и целям было там стремление,
Способность и уменье побеждать...
Кто хочет нас и век предать забвению?! -
Не выйдет это! И не стоит ждать!

Не смейте плохо думать о том времени,
Идя на поводу дурной молвы,
Там было всё... и наше поколение
И до сих пор - не зона пустоты!

Ирена Буланова

#КакЭтоБыло
#СССР
#МЫБеларусь

Учительство — не труд, а отреченье,
Умение всего себя отдать,
Уйти на долгий подвиг и мученье,
И в этом видеть свет и благодать.
Учительство — когда в глазах холодных
Зажжется понимания заря,
И ты поймешь: старался не бесплодно
И знания разбрасывал не зря.
Осыпанный цветным дождем букетов
И озаренный блеском сотен глаз,
Прими, учитель, не слова привета,
А часть души от благодарных нас!
🎉🎉🎉
❤️🇧🇾

#ДеньУчителя
#МЫБеларусь

В повседневной жизни мы видим, как благодарность возвышает, облагораживает человека, в то время как неблагодарного называют низким. Первая добродетель, которой учат родители своего младенца, — благодарить за все, что он получает. Можно сказать, что со слова спасибо начинается его сознательная духовная жизнь. Старец Паисий Святогорец на вопрос женщины, как ей воспитать детей в вере рядом с неверующим отцом, отвечал: «Научи их почаще говорить спасибо». Так важно научить видеть дар и отвечать на него благодарностью.

Протоиерей Сергий Николаев