🔷نیروی فضایی آمریکا بودجه تحرک در فضا را حذف کرد
🔹نیروی فضایی آمریکا در درخواست بودجه سال ۲۰۲۶ خود، بودجه مربوط به تحرک و مانور در فضا (In-Space Mobility) را به‌طور کامل حذف کرده است. این تصمیم می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر برنامه‌های آینده این نیرو در زمینه مأموریت‌های فضایی داشته باشد.
🔹تحرک در فضا به توانایی ماهواره‌ها و فضاپیماها برای تغییر مدار یا انجام مانورهای مختلف در فضا اشاره دارد. این قابلیت برای مأموریت‌هایی مانند نگهداری و تعمیر ماهواره‌ها، اکتشافات فضایی و حتی دفاع فضایی حیاتی است.
🔹پیش از این، نیروی فضایی آمریکا بر توسعه فناوری‌های تحرک در فضا به عنوان بخشی از استراتژی بلندمدت خود تأکید داشت. اما به نظر می‌رسد تغییر اولویت‌ها یا محدودیت‌های مالی باعث شده این بخش از بودجه به‌طور کامل حذف شود.
🔹این تصمیم می‌تواند چالش‌های جدیدی برای نیروی فضایی آمریکا ایجاد کند، به‌ویژه در رقابت با کشورهایی مانند چین و روسیه که به سرعت در حال پیشرفت در حوزه فناوری‌های فضایی هستند. تحرک در فضا یکی از مزیت‌های استراتژیک در رقابت‌های فضایی محسوب می‌شود و حذف این بودجه ممکن است موقعیت آمریکا را در این زمینه تضعیف کند.
🔹یکی از پروژه‌های مهمی که ممکن است تحت تأثیر این تصمیم قرار گیرد، برنامه‌های مربوط به مأموریت‌های خدمت‌رسانی به ماهواره‌ها (Satellite Servicing) است. این مأموریت‌ها برای افزایش طول عمر ماهواره‌ها و کاهش زباله‌های فضایی طراحی شده‌اند.
🔹در کنار این تصمیم، شرکت‌های خصوصی مانند اسپیس‌ایکس و نورثروپ گرومن همچنان به توسعه فناوری‌های تحرک در فضا ادامه می‌دهند. این شرکت‌ها ممکن است در آینده نزدیک نقش پررنگ‌تری در این حوزه ایفا کنند.
#نیروی_فضایی #فضا #آمریکا #سپهر
PLEIADES
@Partisan2015
🔹نیروی فضایی آمریکا در درخواست بودجه سال ۲۰۲۶ خود، بودجه مربوط به تحرک و مانور در فضا (In-Space Mobility) را به‌طور کامل حذف کرده است. این تصمیم می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر برنامه‌های آینده این نیرو در زمینه مأموریت‌های فضایی داشته باشد.
🔹تحرک در فضا به توانایی ماهواره‌ها و فضاپیماها برای تغییر مدار یا انجام مانورهای مختلف در فضا اشاره دارد. این قابلیت برای مأموریت‌هایی مانند نگهداری و تعمیر ماهواره‌ها، اکتشافات فضایی و حتی دفاع فضایی حیاتی است.
🔹پیش از این، نیروی فضایی آمریکا بر توسعه فناوری‌های تحرک در فضا به عنوان بخشی از استراتژی بلندمدت خود تأکید داشت. اما به نظر می‌رسد تغییر اولویت‌ها یا محدودیت‌های مالی باعث شده این بخش از بودجه به‌طور کامل حذف شود.
🔹این تصمیم می‌تواند چالش‌های جدیدی برای نیروی فضایی آمریکا ایجاد کند، به‌ویژه در رقابت با کشورهایی مانند چین و روسیه که به سرعت در حال پیشرفت در حوزه فناوری‌های فضایی هستند. تحرک در فضا یکی از مزیت‌های استراتژیک در رقابت‌های فضایی محسوب می‌شود و حذف این بودجه ممکن است موقعیت آمریکا را در این زمینه تضعیف کند.
🔹یکی از پروژه‌های مهمی که ممکن است تحت تأثیر این تصمیم قرار گیرد، برنامه‌های مربوط به مأموریت‌های خدمت‌رسانی به ماهواره‌ها (Satellite Servicing) است. این مأموریت‌ها برای افزایش طول عمر ماهواره‌ها و کاهش زباله‌های فضایی طراحی شده‌اند.
🔹در کنار این تصمیم، شرکت‌های خصوصی مانند اسپیس‌ایکس و نورثروپ گرومن همچنان به توسعه فناوری‌های تحرک در فضا ادامه می‌دهند. این شرکت‌ها ممکن است در آینده نزدیک نقش پررنگ‌تری در این حوزه ایفا کنند.
#نیروی_فضایی #فضا #آمریکا #سپهر
PLEIADES
@Partisan2015
🔷️ سلام و صبح شما به‌خیر
🔹️در چنین روزی به‌تاریخ ۱ فوریه ۱۹۵۸، اولین ماهواره ایالات متحده آمریکا به فضا پرتاب شد. ماهواره اکسپلورر ۱ که با موشک جونو ۱ در مدار قرارگرفت؛ ایالات متحده آمریکا را پس‌از اتحاد جماهیر شوروی به دومین کشور فضایی تبدیل کرد تا پله اول در مسیر توسعه فضایی آمریکا باشد.
#سپهر #فضایی #ماهواره
NPC
@Partisan2015
🔹️در چنین روزی به‌تاریخ ۱ فوریه ۱۹۵۸، اولین ماهواره ایالات متحده آمریکا به فضا پرتاب شد. ماهواره اکسپلورر ۱ که با موشک جونو ۱ در مدار قرارگرفت؛ ایالات متحده آمریکا را پس‌از اتحاد جماهیر شوروی به دومین کشور فضایی تبدیل کرد تا پله اول در مسیر توسعه فضایی آمریکا باشد.
#سپهر #فضایی #ماهواره
NPC
@Partisan2015
🔷️به‌زودی، پرتاب‌های فضایی
🔹️امیر نصیرزاده، وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، از برنامه ۲ پرتاب فضایی در بهمن ماه سال جاری خبر داد/تسنیم
#سپهر #فضایی #ماهواره
CoManche
@Partisan2015
🔹️امیر نصیرزاده، وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، از برنامه ۲ پرتاب فضایی در بهمن ماه سال جاری خبر داد/تسنیم
#سپهر #فضایی #ماهواره
CoManche
@Partisan2015
🔹️سلام، صبح شما به‌خیر
🔹️نگاره‌ای از ورنر فون براون، پدر علم موشکی جهان، در مقابل موتورهای F-1 موشک Saturn V از پروژه آپولو؛ موتورهایی که در هر ثانیه۱۳ تن سوخت و اکسیژن مصرف می‌کردند.
#سپهر
PLEIADES
@Partisan2015
🔹️نگاره‌ای از ورنر فون براون، پدر علم موشکی جهان، در مقابل موتورهای F-1 موشک Saturn V از پروژه آپولو؛ موتورهایی که در هر ثانیه۱۳ تن سوخت و اکسیژن مصرف می‌کردند.
#سپهر
PLEIADES
@Partisan2015
🔶 فیرینگ‌های کامپوزیتی در ماهواره‌برهای ایرانی: بهینه‌سازی، کاهش جرم و افزایش قابلیت اطمینان
🔸فیرینگ (Payload Fairing) به‌عنوان یکی از اجزای حیاتی ماهواره‌بر، وظیفه‌ی حفاظت از محموله‌ی فضایی در برابر نیروهای آیرودینامیکی، ارتعاشات و گرمایش شدید جوّی را بر عهده دارد. این ساختار در لحظات اولیه پرتاب، محموله را از اثرات فشار دینامیکی (Max-Q) محافظت کرده و پس از عبور از جو، با کمترین شوک جدا می‌شود تا مسیر تزریق مداری ادامه یابد. بهینه‌سازی طراحی فیرینگ مستقیماً بر عملکرد، قابلیت اطمینان و پایداری مأموریت فضایی اثرگذار است.
🔸در طراحی‌های اولیه، فیرینگ عمدتاً از آلیاژهای آلومینیومی ساخته می‌شد که هرچند استحکام خوبی داشتند، اما باعث افزایش جرم و بار ساختاری بر روی سامانه می‌شدند. امروزه، استفاده از مواد کامپوزیتی، نظیر الیاف کربن-اپوکسی بر روی هسته‌ی لانه‌زنبوری آلومینیومی، به‌عنوان راهکاری کارآمد در کاهش جرم و افزایش مقاومت حرارتی و مکانیکی به کار گرفته می‌شود. این فناوری در ماهواره‌برهای ایرانی مانند "قائم" و "سریر" نیز مورد توجه قرار گرفته و باعث شده است که وزن کلی فیرینگ تا ۳۰٪ کاهش یابد، درحالی‌که استحکام سازه‌ای و تحمل بارهای آیرودینامیکی افزایش پیدا کند.
🔸یکی از چالش‌های اصلی در طراحی فیرینگ، مدیریت بارهای دینامیکی و کاهش اثرات نویز آکوستیکی در لحظه‌ی پرتاب است. هنگام آغازبه‌کار موتورهای مرحله‌ی اول و عبور از جو، سطح نویز محیطی می‌تواند به بیش از ۱۴۰ دسی‌بل برسد که این مقدار برای تجهیزات الکترونیکی حساس، از جمله ماهواره‌های مخابراتی و سنجشی، بسیار مخرب است. برای مقابله با این مسئله، در برخی طراحی‌های پیشرفته، پوشش‌های جاذب صوتی برروی سطح داخلی فیرینگ تعبیه می‌شود که باعث کاهش شدت امواج فشاری و افزایش ایمنی محموله می‌گردد. در ماهواره‌برهای ایرانی، استفاده از این پوشش‌ها به‌طور فزاینده‌ای در حال توسعه است تا از آسیب‌های ناشی از ارتعاشات و نویز آکوستیکی جلوگیری شود.
🔸در گذشته، فرآیند جداسازی فیرینگ به‌طور عمده با استفاده از سیستم‌های پیروتکنیکی صورت می‌گرفت. گرچه این روش قابلیت اطمینان بالایی دارد، اما موج شوک ناشی از انفجار کنترل‌شده‌ی آن ممکن است به محموله‌ی فضایی آسیب وارد کند. در طراحی‌های نوین، به‌ویژه در برخی پروژه‌های جدید ایرانی، مکانیزم‌های مکانیکی مبتنی بر لولاهای از پیش بارگذاری‌شده و سیستم‌های پنوماتیکی جایگزین شده‌اند. این روش، علاوه بر کاهش میزان شوک وارده، امکان جداسازی نرم‌تر و کنترل‌شده‌تر فیرینگ را فراهم می‌کند و از احتمال بروز آسیب‌های سازه‌ای به تجهیزات حساس جلوگیری می‌نماید.
🔸با توجه به هزینه‌های بالای توسعه و ساخت اجزای پرتابگر، یکی از رویکردهای نوین در طراحی فیرینگ، امکان بازیابی و استفاده‌ی مجدد از آن است. در برخی ماهواره‌برهای مدرن مانند "فالکون ۹" اسپیس‌ایکس، فیرینگ پس از جداسازی توسط چترهای نجات و سیستم‌های هدایت‌کننده‌ی فعال کنترل شده و با سقوط نرم، امکان بازیابی و استفاده‌ی مجدد از آن فراهم می‌شود. در ایران نیز با توجه به برنامه‌های توسعه‌ای در حوزه فناوری‌های پرتاب، تحقیق و توسعه در زمینه‌ی فیرینگ‌های بازیافتی می‌تواند منجر به کاهش هزینه‌های پرتاب‌های فضایی گردد. این موضوع به‌ویژه در پروژه‌هایی مانند ماهواره بر "سریر" که هدف آن افزایش قابلیت اطمینان و کاهش هزینه‌های پرتاب است، بسیار حائز اهمیت است.
#سپهر #سریر #قائم #ماهواره_بر #فیرینگ_کامپوزیت
ECHO PAPA
@partisan2015
🔸فیرینگ (Payload Fairing) به‌عنوان یکی از اجزای حیاتی ماهواره‌بر، وظیفه‌ی حفاظت از محموله‌ی فضایی در برابر نیروهای آیرودینامیکی، ارتعاشات و گرمایش شدید جوّی را بر عهده دارد. این ساختار در لحظات اولیه پرتاب، محموله را از اثرات فشار دینامیکی (Max-Q) محافظت کرده و پس از عبور از جو، با کمترین شوک جدا می‌شود تا مسیر تزریق مداری ادامه یابد. بهینه‌سازی طراحی فیرینگ مستقیماً بر عملکرد، قابلیت اطمینان و پایداری مأموریت فضایی اثرگذار است.
🔸در طراحی‌های اولیه، فیرینگ عمدتاً از آلیاژهای آلومینیومی ساخته می‌شد که هرچند استحکام خوبی داشتند، اما باعث افزایش جرم و بار ساختاری بر روی سامانه می‌شدند. امروزه، استفاده از مواد کامپوزیتی، نظیر الیاف کربن-اپوکسی بر روی هسته‌ی لانه‌زنبوری آلومینیومی، به‌عنوان راهکاری کارآمد در کاهش جرم و افزایش مقاومت حرارتی و مکانیکی به کار گرفته می‌شود. این فناوری در ماهواره‌برهای ایرانی مانند "قائم" و "سریر" نیز مورد توجه قرار گرفته و باعث شده است که وزن کلی فیرینگ تا ۳۰٪ کاهش یابد، درحالی‌که استحکام سازه‌ای و تحمل بارهای آیرودینامیکی افزایش پیدا کند.
🔸یکی از چالش‌های اصلی در طراحی فیرینگ، مدیریت بارهای دینامیکی و کاهش اثرات نویز آکوستیکی در لحظه‌ی پرتاب است. هنگام آغازبه‌کار موتورهای مرحله‌ی اول و عبور از جو، سطح نویز محیطی می‌تواند به بیش از ۱۴۰ دسی‌بل برسد که این مقدار برای تجهیزات الکترونیکی حساس، از جمله ماهواره‌های مخابراتی و سنجشی، بسیار مخرب است. برای مقابله با این مسئله، در برخی طراحی‌های پیشرفته، پوشش‌های جاذب صوتی برروی سطح داخلی فیرینگ تعبیه می‌شود که باعث کاهش شدت امواج فشاری و افزایش ایمنی محموله می‌گردد. در ماهواره‌برهای ایرانی، استفاده از این پوشش‌ها به‌طور فزاینده‌ای در حال توسعه است تا از آسیب‌های ناشی از ارتعاشات و نویز آکوستیکی جلوگیری شود.
🔸در گذشته، فرآیند جداسازی فیرینگ به‌طور عمده با استفاده از سیستم‌های پیروتکنیکی صورت می‌گرفت. گرچه این روش قابلیت اطمینان بالایی دارد، اما موج شوک ناشی از انفجار کنترل‌شده‌ی آن ممکن است به محموله‌ی فضایی آسیب وارد کند. در طراحی‌های نوین، به‌ویژه در برخی پروژه‌های جدید ایرانی، مکانیزم‌های مکانیکی مبتنی بر لولاهای از پیش بارگذاری‌شده و سیستم‌های پنوماتیکی جایگزین شده‌اند. این روش، علاوه بر کاهش میزان شوک وارده، امکان جداسازی نرم‌تر و کنترل‌شده‌تر فیرینگ را فراهم می‌کند و از احتمال بروز آسیب‌های سازه‌ای به تجهیزات حساس جلوگیری می‌نماید.
🔸با توجه به هزینه‌های بالای توسعه و ساخت اجزای پرتابگر، یکی از رویکردهای نوین در طراحی فیرینگ، امکان بازیابی و استفاده‌ی مجدد از آن است. در برخی ماهواره‌برهای مدرن مانند "فالکون ۹" اسپیس‌ایکس، فیرینگ پس از جداسازی توسط چترهای نجات و سیستم‌های هدایت‌کننده‌ی فعال کنترل شده و با سقوط نرم، امکان بازیابی و استفاده‌ی مجدد از آن فراهم می‌شود. در ایران نیز با توجه به برنامه‌های توسعه‌ای در حوزه فناوری‌های پرتاب، تحقیق و توسعه در زمینه‌ی فیرینگ‌های بازیافتی می‌تواند منجر به کاهش هزینه‌های پرتاب‌های فضایی گردد. این موضوع به‌ویژه در پروژه‌هایی مانند ماهواره بر "سریر" که هدف آن افزایش قابلیت اطمینان و کاهش هزینه‌های پرتاب است، بسیار حائز اهمیت است.
#سپهر #سریر #قائم #ماهواره_بر #فیرینگ_کامپوزیت
ECHO PAPA
@partisan2015
🔷️ دکتر حسن سالاریه، رئیس سازمان فضایی ایران، روز دوشنبه ۶ اسفند ماه ۱۴۰۳ در بازدید از محل پروژه پایگاه فضایی چابهار:
🔹️فاز اول پایگاه فضایی چابهار به پیشرفت حدود ۸۱ درصدی رسیده است. مطابق برنامه ۱۰ ساله فضایی کشور، این زیرساخت مهم فضایی در سه فاز باید به انجام برسد. فاز اول آن که مرتبط با پرتاب‌گرهای سوخت جامد است؛ تا نیمه سال ۱۴۰۴ به اتمام می‌رسد.
🔹️به‌نقل از روابط عمومی سازمان فضایی ایران، سالاریه فاز دوم این پایگاه را مرتبط با پرتاب‌گرهای سوخت مایع دانست و یادآور شد: مطابق برنامه ۱۰ ساله و برنامه هفتم پیشرفت کشور تا سال ۱۴۰۷ باید به انجام برسد. | ایسنا
#سپهر
Cerberus
@Partisan2015
🔹️فاز اول پایگاه فضایی چابهار به پیشرفت حدود ۸۱ درصدی رسیده است. مطابق برنامه ۱۰ ساله فضایی کشور، این زیرساخت مهم فضایی در سه فاز باید به انجام برسد. فاز اول آن که مرتبط با پرتاب‌گرهای سوخت جامد است؛ تا نیمه سال ۱۴۰۴ به اتمام می‌رسد.
🔹️به‌نقل از روابط عمومی سازمان فضایی ایران، سالاریه فاز دوم این پایگاه را مرتبط با پرتاب‌گرهای سوخت مایع دانست و یادآور شد: مطابق برنامه ۱۰ ساله و برنامه هفتم پیشرفت کشور تا سال ۱۴۰۷ باید به انجام برسد. | ایسنا
#سپهر
Cerberus
@Partisan2015
🔷ورود بی‌سرنشین‌ها به فضا
🔹به‌تازگی نیروی فضایی آمریکا اولین تصویر رسمی از ماموریت x-37 را رسانه‌ای کرده است. این تصویر در طی هفتمین ماموریت این شاتل بی‌سرنشین از زمین توسط دوربین نصب شده بر روی بدنه که وظیفه‌ی چک سلامتی بدنه‌ی شاتل را دارد گرفته شده، این فضاپیما توسط پرتابگر Falcon Heavy به فضا پرتاب شده است.
🔹برنامه‌ی این فضاپیماها به‌شکل کلی شامل یک‌حامل مداری است که در مواقع ضروری می‌تواند خود به شکل یک‌ماهواره‌ی موقت در مدار قرار گیرد و نقش دیتالینک، GPS، هشدار زودهنگام ضدموشک‌های بالستیک، تصویربرداری و SAR را ایفا کند و پس از انجام ماموریت به پایگاه مادر برگردد (تصویر ۳)، علاوه‌بر این مورد در اینده می‌تواند دیگر ماهواره‌های آسیب‌دیده را بازیابی یا حتی ماهواره‌ی دیگر کشور هارا بدزدد و جهت مطالعه با خود به زمین بیاورد! همچین گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر حمل تسلیحات و موشک‌های ضدماهواره توسط این فضاپیما در آینده وجود دارد.
🔹این پروژه علاوه‌بر آمریکا در چین هم در قالب دو پلتفرم توسط شرکت‌های CASIC و AVIC در حال توسعه است، نمونه‌ی آمریکایی در faring یک‌پرتابگر Falcon Heavy قرار گرفته و پرتاب می‌شود، اما نمونه‌ی چینی‌ساخت شرکت CASIC که Tengyun نام دارد توسط یک هواپیمای هایپرسونیک به لایه‌های بالایی جو حمل شده و پس از پرتاب توسط نیروی موتور خود در مدار قرار می‌گیرد (تصویر ۴)، بدین‌گونه هزینه‌ی پرتاب آن بسیار پایین‌تر از رقیب آمریکایی خواهد بود.
🔹 همچنین می‌تواند در کلیه‌ی فرودگاه‌های غیرنظامی فرود بیاید و طبق اعلام چین این فضاپیمای بدون‌سرنشین می‌تواند کاربرد تجاری نیز داشته باشد، به‌تازگی تصاویری از آزمایشات حامل هایپرسونیک این پهپاد در چین منتشر شده بود که در این پست می‌توانید مشاهده کنید.
🔹 پروژه‌ی شرکت AVIC نیز HaoLong (تصویر ۶) نام دارد که مشابه X-37 توسط یک پرتابگر، پرتاب می‌شود و بیشتر به منظور خدمات‌رسانی به ایستگاه‌های فضایی و قرار دادن ماهواره‌ها در مدار توسعه پیدا می‌کند.
#سپهر #X37 #نیروی_فضایی #شاتل
CHAMROSH
@PARTISAN2015
🔹به‌تازگی نیروی فضایی آمریکا اولین تصویر رسمی از ماموریت x-37 را رسانه‌ای کرده است. این تصویر در طی هفتمین ماموریت این شاتل بی‌سرنشین از زمین توسط دوربین نصب شده بر روی بدنه که وظیفه‌ی چک سلامتی بدنه‌ی شاتل را دارد گرفته شده، این فضاپیما توسط پرتابگر Falcon Heavy به فضا پرتاب شده است.
🔹برنامه‌ی این فضاپیماها به‌شکل کلی شامل یک‌حامل مداری است که در مواقع ضروری می‌تواند خود به شکل یک‌ماهواره‌ی موقت در مدار قرار گیرد و نقش دیتالینک، GPS، هشدار زودهنگام ضدموشک‌های بالستیک، تصویربرداری و SAR را ایفا کند و پس از انجام ماموریت به پایگاه مادر برگردد (تصویر ۳)، علاوه‌بر این مورد در اینده می‌تواند دیگر ماهواره‌های آسیب‌دیده را بازیابی یا حتی ماهواره‌ی دیگر کشور هارا بدزدد و جهت مطالعه با خود به زمین بیاورد! همچین گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر حمل تسلیحات و موشک‌های ضدماهواره توسط این فضاپیما در آینده وجود دارد.
🔹این پروژه علاوه‌بر آمریکا در چین هم در قالب دو پلتفرم توسط شرکت‌های CASIC و AVIC در حال توسعه است، نمونه‌ی آمریکایی در faring یک‌پرتابگر Falcon Heavy قرار گرفته و پرتاب می‌شود، اما نمونه‌ی چینی‌ساخت شرکت CASIC که Tengyun نام دارد توسط یک هواپیمای هایپرسونیک به لایه‌های بالایی جو حمل شده و پس از پرتاب توسط نیروی موتور خود در مدار قرار می‌گیرد (تصویر ۴)، بدین‌گونه هزینه‌ی پرتاب آن بسیار پایین‌تر از رقیب آمریکایی خواهد بود.
🔹 همچنین می‌تواند در کلیه‌ی فرودگاه‌های غیرنظامی فرود بیاید و طبق اعلام چین این فضاپیمای بدون‌سرنشین می‌تواند کاربرد تجاری نیز داشته باشد، به‌تازگی تصاویری از آزمایشات حامل هایپرسونیک این پهپاد در چین منتشر شده بود که در این پست می‌توانید مشاهده کنید.
🔹 پروژه‌ی شرکت AVIC نیز HaoLong (تصویر ۶) نام دارد که مشابه X-37 توسط یک پرتابگر، پرتاب می‌شود و بیشتر به منظور خدمات‌رسانی به ایستگاه‌های فضایی و قرار دادن ماهواره‌ها در مدار توسعه پیدا می‌کند.
#سپهر #X37 #نیروی_فضایی #شاتل
CHAMROSH
@PARTISAN2015
🔷 گسترش چتر اطلاعاتی آمریکا در فضا؛ قرارداد چند میلیون دلاری پنتاگون با BlackSky
🔹 وزارت دفاع ایالات متحده (پنتاگون) در تازه‌ترین اقدام خود برای گسترش نظارت فضایی و ارتقای قابلیت‌های اطلاعاتی، قراردادی چند میلیون دلاری با شرکت BlackSky منعقد کرده است. این قرارداد که توسط واحد نوآوری دفاعی (DIU) پنتاگون تأمین مالی شده، در راستای توسعه سامانه‌های تصویربرداری تاکتیکی نسل سوم (TACGEO) و استقرار عملیاتی ماهواره پیشرفته Gen-3 منعقد شده است.
🔹 بر اساس این توافق، BlackSky مسئولیت آماده‌سازی، یکپارچه‌سازی، پرتاب و استقرار عملیاتی ماهواره را بر عهده دارد. این اقدام با هدف افزایش قابلیت‌های اطلاعاتی، شناسایی و نظارت (ISR) آمریکا در میدان‌های نبرد و عملیات‌های راهبردی صورت گرفته است.
🔹ماهواره‌های نسل سوم (Gen-3) با قابلیت‌های پیشرفته‌ای در حوزه شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات طراحی شده‌اند. این ماهواره‌ها به سیستم‌های ارتباطات میان‌ماهواره‌ای مجهز شده‌اند که امکان بازتنظیم مأموریت‌ها در لحظه و ارسال اطلاعات بلادرنگ به فرماندهان میدانی را فراهم می‌کند. علاوه بر این، سیستم‌های کنترل وضعیت بهبودیافته دقت بالاتری در موقعیت‌یابی و افزایش کارایی عملیاتی در مأموریت‌های تاکتیکی ارائه می‌دهند.
🔹قابلیت شناسایی و رهگیری در زمان واقعی نیز به این ماهواره‌ها امکان می‌دهد تا اهداف نظامی از جمله خودروهای زرهی، جنگنده‌ها و شناورها را با سرعت بالا طبقه‌بندی کنند. همچنین، بهره‌گیری از حسگرهای مادون قرمز موج کوتاه (SWIR) امکان تصویربرداری در شرایط سخت جوی از میان دود، مه و تاریکی را فراهم کرده و کارایی عملیاتی این سامانه را به سطح جدیدی ارتقا داده است.
#سپهر #TACGEO #پنتاگون #BlackSky
PLEIADES
@Partisan2015
🔹 وزارت دفاع ایالات متحده (پنتاگون) در تازه‌ترین اقدام خود برای گسترش نظارت فضایی و ارتقای قابلیت‌های اطلاعاتی، قراردادی چند میلیون دلاری با شرکت BlackSky منعقد کرده است. این قرارداد که توسط واحد نوآوری دفاعی (DIU) پنتاگون تأمین مالی شده، در راستای توسعه سامانه‌های تصویربرداری تاکتیکی نسل سوم (TACGEO) و استقرار عملیاتی ماهواره پیشرفته Gen-3 منعقد شده است.
🔹 بر اساس این توافق، BlackSky مسئولیت آماده‌سازی، یکپارچه‌سازی، پرتاب و استقرار عملیاتی ماهواره را بر عهده دارد. این اقدام با هدف افزایش قابلیت‌های اطلاعاتی، شناسایی و نظارت (ISR) آمریکا در میدان‌های نبرد و عملیات‌های راهبردی صورت گرفته است.
🔹ماهواره‌های نسل سوم (Gen-3) با قابلیت‌های پیشرفته‌ای در حوزه شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات طراحی شده‌اند. این ماهواره‌ها به سیستم‌های ارتباطات میان‌ماهواره‌ای مجهز شده‌اند که امکان بازتنظیم مأموریت‌ها در لحظه و ارسال اطلاعات بلادرنگ به فرماندهان میدانی را فراهم می‌کند. علاوه بر این، سیستم‌های کنترل وضعیت بهبودیافته دقت بالاتری در موقعیت‌یابی و افزایش کارایی عملیاتی در مأموریت‌های تاکتیکی ارائه می‌دهند.
🔹قابلیت شناسایی و رهگیری در زمان واقعی نیز به این ماهواره‌ها امکان می‌دهد تا اهداف نظامی از جمله خودروهای زرهی، جنگنده‌ها و شناورها را با سرعت بالا طبقه‌بندی کنند. همچنین، بهره‌گیری از حسگرهای مادون قرمز موج کوتاه (SWIR) امکان تصویربرداری در شرایط سخت جوی از میان دود، مه و تاریکی را فراهم کرده و کارایی عملیاتی این سامانه را به سطح جدیدی ارتقا داده است.
#سپهر #TACGEO #پنتاگون #BlackSky
PLEIADES
@Partisan2015
🔶پروژه Znamya، آینه‌های فضایی در مدار زمین
🔸ایده پرتاب آینه‌هایی بزرگ به جو زمین قدمتی ۱۰۰ ساله دارد. در اواخر دهه ۲۰ میلادی، هرمان اوبرت، فیزیکدان آلمانی و از بنیان‌گذاران علم هوافضا، در کتابش "راه‌هایی به سوی سفر فضایی" این ایده را برای نخستین بار مطرح کرد. طبق اسناد منتشرشده توسط ارتش آمریکا، نازی‌ها در طول جنگ جهانی دوم پروژه‌ای تحت عنوان Sonnengewehr (به معنای تفنگ خورشیدی) را به عنوان طرحی نظری در دست بررسی داشتند و قصد داشتند با قرار دادن آینه‌ای با قطر ۱۰۰ متر در مدار زمین، دشمنانشان را بسوزانند!
🔸هرچند که نازی‌ها در بسیاری از علوم، به‌ویژه هوافضا، سال‌ها از سایر قدرت‌های جهان جلوتر بودند، اما این ایده حتی برای آن‌ها هم خیلی بلندپروازانه بود و هرگز از مرحله طرحی روی کاغذ جلوتر نرفت. اما ۴۰ سال پس از جنگ جهانی دوم، روس‌ها این مسئله را جدی‌تر گرفتند، هرچند نه به منظور سوزاندن آمریکایی‌ها. بسیاری از شهرهای اتحاد جماهیر شوروی، به‌ویژه در مناطق قطبی، فاصله بسیار زیادی از یکدیگر داشتند و این مسئله هزینه‌های زیادی را به دولت جهت ساخت نیروگاه‌های جدید، سیم‌کشی خطوط برق و تأمین روشنایی این شهرها تحمیل می‌کرد. در نهایت، روس‌ها راهکار عجیبی را برای حل مشکل طراحی کردند؛ نصب آینه‌هایی در فضا که نور خورشید را به زمین بازتاب کند. طرحی که در نهایت به پروژه Znamya ختم شد.
🔸نخستین طراحی‌ها جهت ساخت سری اول ماهواره‌ای Znamya از اواخر سال ۱۹۸۶ آغاز شد و سرانجام Znamya-2 در سال ۱۹۹۲، یعنی یک سال پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی، به وسیله فضاپیمای Progress M-15 به فضا پرتاب شد. این ماهواره موفق شد ناحیه ای به طول ۵ کیلومتر را با شدت تابشی تقریبا برابر با قرص یک ماه کامل روشن کند، بیشتر نواحی اروپا زمانی که Znamya فعال شد، ابری بود، اما بسیاری از ناظرانی که موفق شده بودند اثر Znamya-2 را مشاهده کنند، دچار وحشت شدند و آن را با شیء فرازمینی اشتباه گرفتند.
🔸سرانجام پس از چند ساعت ماندن در مدار، Znamya-2 در جو زمین سوخت و از بین رفت. موفقیت اولیه پروژه Znamya روس‌ها را مجاب کرد تا دومین سری از این نوع ماهواره‌ها را نیز طراحی و تولید کنند. پروژه‌ای که به Znamya-2.5 ختم شد. آینه‌های Znamya-2.5 پنج متر از نسخه قبلی قطر بیشتری داشتند و قطر آینه‌ها در این ماهواره از ۲۰ متر به ۲۵ متر افزایش یافته بود و بنا بود عمر فعالیت و ماندن در مدارش نیز به طور قابل توجهی افزایش یابد.
🔸طراحی و ساخت Znamya-2.5 حدود ۷ سال زمان برد و سرانجام در سال ۱۹۹۹ توسط فضاپیمای Progress M-40 به فضا پرتاب شد. اما هنگام رهاسازی، آینه آن گیر کرد و علیرغم تلاش‌های چند ساعته اتاق کنترل روس‌ها، آینه باز نشد و پروژه Znamya-2.5 قبل از آنکه عملیاتی شود، شکست خورد. پس از شکست در Znamya-2.5، روس‌ها ماهواره Znamya-3 را طراحی کردند و سعی کردند تا حد زیادی ایرادات Znamya-2.5 را رفع کنند، اما همزمان با شدت گرفتن بحران‌های اقتصادی روسیه در آغاز قرن بیست و یکم، این پروژه نیز قربانی کمبود بودجه شد و ادامه آن تا به امروز متوقف شده است.
🔸هرچند که پروژه تفنگ خورشیدی نازی‌ها و Znamya در نهایت شکست خوردند، اما ایده ماهواره‌های بازتابی در مدار سیارات همچنان زنده است. در سال ۲۰۱۸، سازمان فضایی چین اعلام کرد که قصد دارد یک ماهواره بازتابی با توان تابش تا ۸ برابر ماه کامل را طراحی و تولید کند. همچنین ناسا نیز برنامه‌ای مشابه را جهت ایجاد روشنایی و گرما در مریخ با استفاده از ماهواره‌های بازتابی در دست بررسی دارد.
#سپهر #znamya
#جنگ_سرد #ماهواره
Vader
@Partisan2015
🔸ایده پرتاب آینه‌هایی بزرگ به جو زمین قدمتی ۱۰۰ ساله دارد. در اواخر دهه ۲۰ میلادی، هرمان اوبرت، فیزیکدان آلمانی و از بنیان‌گذاران علم هوافضا، در کتابش "راه‌هایی به سوی سفر فضایی" این ایده را برای نخستین بار مطرح کرد. طبق اسناد منتشرشده توسط ارتش آمریکا، نازی‌ها در طول جنگ جهانی دوم پروژه‌ای تحت عنوان Sonnengewehr (به معنای تفنگ خورشیدی) را به عنوان طرحی نظری در دست بررسی داشتند و قصد داشتند با قرار دادن آینه‌ای با قطر ۱۰۰ متر در مدار زمین، دشمنانشان را بسوزانند!
🔸هرچند که نازی‌ها در بسیاری از علوم، به‌ویژه هوافضا، سال‌ها از سایر قدرت‌های جهان جلوتر بودند، اما این ایده حتی برای آن‌ها هم خیلی بلندپروازانه بود و هرگز از مرحله طرحی روی کاغذ جلوتر نرفت. اما ۴۰ سال پس از جنگ جهانی دوم، روس‌ها این مسئله را جدی‌تر گرفتند، هرچند نه به منظور سوزاندن آمریکایی‌ها. بسیاری از شهرهای اتحاد جماهیر شوروی، به‌ویژه در مناطق قطبی، فاصله بسیار زیادی از یکدیگر داشتند و این مسئله هزینه‌های زیادی را به دولت جهت ساخت نیروگاه‌های جدید، سیم‌کشی خطوط برق و تأمین روشنایی این شهرها تحمیل می‌کرد. در نهایت، روس‌ها راهکار عجیبی را برای حل مشکل طراحی کردند؛ نصب آینه‌هایی در فضا که نور خورشید را به زمین بازتاب کند. طرحی که در نهایت به پروژه Znamya ختم شد.
🔸نخستین طراحی‌ها جهت ساخت سری اول ماهواره‌ای Znamya از اواخر سال ۱۹۸۶ آغاز شد و سرانجام Znamya-2 در سال ۱۹۹۲، یعنی یک سال پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی، به وسیله فضاپیمای Progress M-15 به فضا پرتاب شد. این ماهواره موفق شد ناحیه ای به طول ۵ کیلومتر را با شدت تابشی تقریبا برابر با قرص یک ماه کامل روشن کند، بیشتر نواحی اروپا زمانی که Znamya فعال شد، ابری بود، اما بسیاری از ناظرانی که موفق شده بودند اثر Znamya-2 را مشاهده کنند، دچار وحشت شدند و آن را با شیء فرازمینی اشتباه گرفتند.
🔸سرانجام پس از چند ساعت ماندن در مدار، Znamya-2 در جو زمین سوخت و از بین رفت. موفقیت اولیه پروژه Znamya روس‌ها را مجاب کرد تا دومین سری از این نوع ماهواره‌ها را نیز طراحی و تولید کنند. پروژه‌ای که به Znamya-2.5 ختم شد. آینه‌های Znamya-2.5 پنج متر از نسخه قبلی قطر بیشتری داشتند و قطر آینه‌ها در این ماهواره از ۲۰ متر به ۲۵ متر افزایش یافته بود و بنا بود عمر فعالیت و ماندن در مدارش نیز به طور قابل توجهی افزایش یابد.
🔸طراحی و ساخت Znamya-2.5 حدود ۷ سال زمان برد و سرانجام در سال ۱۹۹۹ توسط فضاپیمای Progress M-40 به فضا پرتاب شد. اما هنگام رهاسازی، آینه آن گیر کرد و علیرغم تلاش‌های چند ساعته اتاق کنترل روس‌ها، آینه باز نشد و پروژه Znamya-2.5 قبل از آنکه عملیاتی شود، شکست خورد. پس از شکست در Znamya-2.5، روس‌ها ماهواره Znamya-3 را طراحی کردند و سعی کردند تا حد زیادی ایرادات Znamya-2.5 را رفع کنند، اما همزمان با شدت گرفتن بحران‌های اقتصادی روسیه در آغاز قرن بیست و یکم، این پروژه نیز قربانی کمبود بودجه شد و ادامه آن تا به امروز متوقف شده است.
🔸هرچند که پروژه تفنگ خورشیدی نازی‌ها و Znamya در نهایت شکست خوردند، اما ایده ماهواره‌های بازتابی در مدار سیارات همچنان زنده است. در سال ۲۰۱۸، سازمان فضایی چین اعلام کرد که قصد دارد یک ماهواره بازتابی با توان تابش تا ۸ برابر ماه کامل را طراحی و تولید کند. همچنین ناسا نیز برنامه‌ای مشابه را جهت ایجاد روشنایی و گرما در مریخ با استفاده از ماهواره‌های بازتابی در دست بررسی دارد.
#سپهر #znamya
#جنگ_سرد #ماهواره
Vader
@Partisan2015
🔷️ پرتاب هشتم استارشیپ
🔹️ساعاتی پیش هشتمین پرتاب فضاپیمای استارشیپ توسط شرکت اسپیس‌ایکس از جنوب تگزاس انجام شد. بوستر سوپرهِوی (بوستر شماره ۱۵) ۷ دقیقه پس از پرتاب فضاپیما با موفقیت در محل پرتاب، روی بازوهای برج گیرنده فرود آمد. این سومین بازگشت موفقیت‌آمیز این بوستر روی برج بود.
🔹بوستر شماره ۱۵ نسبت به بوستر شماره‌ی ۱۴ ارتقا یافته است. در پرتاب هشتم استارشیپ، فضاپیما (با شماره‌ی ۳۴) به شکل زیرمداری پرتاب شد. در این پرتاب مانند پرتاب پیشین ماهواره‌های ماکت نیز توسط فضاپیما حمل می‌شد. هدف نهایی پرتاب هشتم این بود که استارشیپ در اقیانوس هند با موفقیت سقوط کند.
🔹در عمل اما کنترل استارشیپ در دقیقه‌ی نهم پروازش به دلیل خاموش شدن زود هنگام (حدود ۲۰ ثانیه) برخی موتورهایش (از مجموع ۶ موتور) از دست رفت و فضاپیما خودکشی کرد. این دومین پرتاب و دومین شکست بلوک ۲ استارشیپ بود که در نقاط مختلفی من جمله سپرحرارتی و ظرفیت حمل سوخت نسبت به بلوک ۱ ارتقا یافته است. این چهارمین شکست این فضاپیما از هشت پرتابش بوده است.
▪️پی‌نوشت: جزئیات پرتاب هفتم استارشیپ در (این‌جا)
#سپهر #استارشیپ #SpaceX #فضاپیما
FND
@Partisan2015
🔹️ساعاتی پیش هشتمین پرتاب فضاپیمای استارشیپ توسط شرکت اسپیس‌ایکس از جنوب تگزاس انجام شد. بوستر سوپرهِوی (بوستر شماره ۱۵) ۷ دقیقه پس از پرتاب فضاپیما با موفقیت در محل پرتاب، روی بازوهای برج گیرنده فرود آمد. این سومین بازگشت موفقیت‌آمیز این بوستر روی برج بود.
🔹بوستر شماره ۱۵ نسبت به بوستر شماره‌ی ۱۴ ارتقا یافته است. در پرتاب هشتم استارشیپ، فضاپیما (با شماره‌ی ۳۴) به شکل زیرمداری پرتاب شد. در این پرتاب مانند پرتاب پیشین ماهواره‌های ماکت نیز توسط فضاپیما حمل می‌شد. هدف نهایی پرتاب هشتم این بود که استارشیپ در اقیانوس هند با موفقیت سقوط کند.
🔹در عمل اما کنترل استارشیپ در دقیقه‌ی نهم پروازش به دلیل خاموش شدن زود هنگام (حدود ۲۰ ثانیه) برخی موتورهایش (از مجموع ۶ موتور) از دست رفت و فضاپیما خودکشی کرد. این دومین پرتاب و دومین شکست بلوک ۲ استارشیپ بود که در نقاط مختلفی من جمله سپرحرارتی و ظرفیت حمل سوخت نسبت به بلوک ۱ ارتقا یافته است. این چهارمین شکست این فضاپیما از هشت پرتابش بوده است.
▪️پی‌نوشت: جزئیات پرتاب هفتم استارشیپ در (این‌جا)
#سپهر #استارشیپ #SpaceX #فضاپیما
FND
@Partisan2015