Forwarded from عکس نگار
✳️ آیا شاه به دنبال دسترسی ایران به #بمب_اتمی بود؟!
برنامه هسته ای ایران در دوره #پهلوی در دهه پنجا کلید خورد. گام اصلی در این زمینه با پیوستن #محمدرضا_پهلوی به #آژانس_بین‌المللی_انرژی_اتمی و امضای پیمان عدم تکثیر سلاح‌های هسته‌ای برداشته شد و عزم #شاه را در ایجاد نیروگاه هسته‌ای و استفاده از توان آن به نمایش گذارد. شاه بعد از آنکه به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ملحق شد، در دهه چهل یک رآکتور تحقیقاتی آب سبک را از آمریکا خرید و به نصب و راه‌اندازی آن پرداخت. اما قراردادهای همکاری در این عرصه عملا در دهه پنجاه شکل گسترده‌ای یافت و در سال پنجاه و دو با یک قرارداد همکاری دوجانبه رقم خورد.
در این سال #کیسینجر ، وزیر خارجه آمریکا، به ایران آمد و به دنبال آن کمیسیون مشترک همکاری‌های اقتصادی ایران و آمریکا در تهران تشکیل شد. در پی این قرارداد، قراردادی نیز به ارزش پانزده‌میلیارد دلار به مدت پنج سال به امضا رسید که از جمله موارد پیش‌بینی‌شده در آن خرید هشت نیروگاه اتمی، تأسیس یک مجتمع الکترونیکی و چندین طرح صنعتی و اقتصادی دیگر بود. البته شاه پیش از آن با کشورهایی چون آلمان و فرانسه نیز قراردادهایی را به امضا رسانده بود، اما مهم‌ترین قراردادها و موافقت‌نامه‌ها در این زمینه با آمریکا صورت گرفت.
بر این اساس در همین سال، قراردادی هم در زمینه چرخه سوخت هسته‌ای میان دو کشور به امضا رسید. همکاری‌های دو کشور در این عرصه در سال‌های بعد نیز ادامه یافت و در سال پنجاه و شش یک قرارداد رسمی جهت مجوز برای تشکیل نیروگاه هسته‌ای به امضا طرفین رسید. در این رابطه «دولت ایران مذاکراتی با شرکت‌های مختلف آمریکایی برای ایجاد یک کارخانه #غنی_سازی اورانیوم و خرید هشت نیروگاه هسته‌ای از شرکت وستینگهاوس الکترونیک انجام داد. #کارتر که ابتدا با انعقاد این قرارداد مخالف بود بالاخره بعد از ماه‌ها دودلی در آذر پنجاه و شش موافقت خود را با صدور هشت نیروگاه هسته‌ای به ایران اعلام کرد».
محمدرضا پهلوی مبنای هر گونه قرارداد نظامی را افزایش قدرت ارتش و نهادهای وابسته به آن قرار داده بود. او معتقد بود که هدفش از امضای هرگونه قرارداد اتمی تأمین انرژی و سلاح‌های غیرمتعارف است. سلاح‌های غیرمتعارف به مسئله تسلیحات اتـمی مـی‌پرداخت. وی در مـصاحبه‌ای بـا روزنامه ایتالیایی «ایل جیورناله» در دی‌ماه ١٣٥٥ش اظهار داشت: «بمب اتمی نمی‌خواهیم بلکه خواهان ارتشی نیرومند هستیم که مغلوب کـردن آن فـقط بـا #بـمب_اتـمی مـمکن باشد». او در سخنانی در ٢٤ اسفند ١٣٥٥ش تأکید کرد: «ارتش ما بـاید بـه مـراتب قوی‌تر از یک ارتش اتمی عمل کند».
اما محمدرضا پهلوی در کنار تقویت ارتش، با توجه به وابستگی به بلوک غرب، عملا به دنبال دستیابی به نیرویی بود که قدرت مقابله او با #شوروی را فراهم آورد. شاه در محاساباتی اشتباه، همواره تهدید واقعی را از سوی شوروی و کمونیست‌های داخلی می‌دانست و بر این باور بود که آنان مخالفان او و حکومتش هستند. از این رو اغراق نیست اگر گفته شود دسـتیابی بـه نـیروی هسـته‌ای مـی‌بایست یکـی از دغـدغه‌های دولت شاهنشاهی بوده باشد؛ امری که با توجه به تکاپوهای دولت‌های همسایه تشدید می‌شد. بر این اساس محمدرضا پهلوی در گفت‌وگو با یک روزنامه‌نگار هندی در سال ١٣٥٣ش ضمن یادآوری حق برابری تمام ملل برای دسترسی به تکنولوژی نظامی گفت: «هیچ تفاوتی میان مـا و ارتش‌های آلمان، انگلستان یا فرانسه وجود ندارد؛ قدرت‌ها باید متناسب باشد». گذشته از این شاه، به دنبال یک جایگزین مناسب برای صرفه‌جویی در مصرف نفت و گاز طبیعی نیز بود. او بیم آن را داشت که روزی ذخایر نفتی تمام شود و همین موضوع بر قدرت حکومت پهلوی در آینده تأثیر گذارد.
در پست بعد به روزشمار مواضع اتمی شاه از سال 1353 تا پیروزی انقلاب می پردازیم؛
#شرح_عکس
امیرعباس #هویدا در بازدید از از یک نیروگاه اتمی در "پیکرینگ" #کانادا به توضیحات "کوین کین" رئیس نیروگاه گوش می‌دهد؛ این عکس به سال پنجاه و دو هجری شمسی توسط "داک گریفین" برداشته شده است. در جریان سفر هویدا به کانادا "آلستر گیلسپی"وزیر تجارت دولت فدرال مذاکراتی را برای فروش دو راکتور هسته‌ای با وی آغاز می‌کند. در خلال این مذاکرات گیلسپی مدعی می‌شود ایران به دنبال سلاح هسته ای است که که هویدا با ریشخند به او می‌گوید ایران جز برای تامین انرژی و مصارف صلح آمیز هدف دیگری از انرژی هسته‌ای ندارد.
@oldnewspaper
برنامه هسته ای ایران در دوره #پهلوی در دهه پنجا کلید خورد. گام اصلی در این زمینه با پیوستن #محمدرضا_پهلوی به #آژانس_بین‌المللی_انرژی_اتمی و امضای پیمان عدم تکثیر سلاح‌های هسته‌ای برداشته شد و عزم #شاه را در ایجاد نیروگاه هسته‌ای و استفاده از توان آن به نمایش گذارد. شاه بعد از آنکه به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ملحق شد، در دهه چهل یک رآکتور تحقیقاتی آب سبک را از آمریکا خرید و به نصب و راه‌اندازی آن پرداخت. اما قراردادهای همکاری در این عرصه عملا در دهه پنجاه شکل گسترده‌ای یافت و در سال پنجاه و دو با یک قرارداد همکاری دوجانبه رقم خورد.
در این سال #کیسینجر ، وزیر خارجه آمریکا، به ایران آمد و به دنبال آن کمیسیون مشترک همکاری‌های اقتصادی ایران و آمریکا در تهران تشکیل شد. در پی این قرارداد، قراردادی نیز به ارزش پانزده‌میلیارد دلار به مدت پنج سال به امضا رسید که از جمله موارد پیش‌بینی‌شده در آن خرید هشت نیروگاه اتمی، تأسیس یک مجتمع الکترونیکی و چندین طرح صنعتی و اقتصادی دیگر بود. البته شاه پیش از آن با کشورهایی چون آلمان و فرانسه نیز قراردادهایی را به امضا رسانده بود، اما مهم‌ترین قراردادها و موافقت‌نامه‌ها در این زمینه با آمریکا صورت گرفت.
بر این اساس در همین سال، قراردادی هم در زمینه چرخه سوخت هسته‌ای میان دو کشور به امضا رسید. همکاری‌های دو کشور در این عرصه در سال‌های بعد نیز ادامه یافت و در سال پنجاه و شش یک قرارداد رسمی جهت مجوز برای تشکیل نیروگاه هسته‌ای به امضا طرفین رسید. در این رابطه «دولت ایران مذاکراتی با شرکت‌های مختلف آمریکایی برای ایجاد یک کارخانه #غنی_سازی اورانیوم و خرید هشت نیروگاه هسته‌ای از شرکت وستینگهاوس الکترونیک انجام داد. #کارتر که ابتدا با انعقاد این قرارداد مخالف بود بالاخره بعد از ماه‌ها دودلی در آذر پنجاه و شش موافقت خود را با صدور هشت نیروگاه هسته‌ای به ایران اعلام کرد».
محمدرضا پهلوی مبنای هر گونه قرارداد نظامی را افزایش قدرت ارتش و نهادهای وابسته به آن قرار داده بود. او معتقد بود که هدفش از امضای هرگونه قرارداد اتمی تأمین انرژی و سلاح‌های غیرمتعارف است. سلاح‌های غیرمتعارف به مسئله تسلیحات اتـمی مـی‌پرداخت. وی در مـصاحبه‌ای بـا روزنامه ایتالیایی «ایل جیورناله» در دی‌ماه ١٣٥٥ش اظهار داشت: «بمب اتمی نمی‌خواهیم بلکه خواهان ارتشی نیرومند هستیم که مغلوب کـردن آن فـقط بـا #بـمب_اتـمی مـمکن باشد». او در سخنانی در ٢٤ اسفند ١٣٥٥ش تأکید کرد: «ارتش ما بـاید بـه مـراتب قوی‌تر از یک ارتش اتمی عمل کند».
اما محمدرضا پهلوی در کنار تقویت ارتش، با توجه به وابستگی به بلوک غرب، عملا به دنبال دستیابی به نیرویی بود که قدرت مقابله او با #شوروی را فراهم آورد. شاه در محاساباتی اشتباه، همواره تهدید واقعی را از سوی شوروی و کمونیست‌های داخلی می‌دانست و بر این باور بود که آنان مخالفان او و حکومتش هستند. از این رو اغراق نیست اگر گفته شود دسـتیابی بـه نـیروی هسـته‌ای مـی‌بایست یکـی از دغـدغه‌های دولت شاهنشاهی بوده باشد؛ امری که با توجه به تکاپوهای دولت‌های همسایه تشدید می‌شد. بر این اساس محمدرضا پهلوی در گفت‌وگو با یک روزنامه‌نگار هندی در سال ١٣٥٣ش ضمن یادآوری حق برابری تمام ملل برای دسترسی به تکنولوژی نظامی گفت: «هیچ تفاوتی میان مـا و ارتش‌های آلمان، انگلستان یا فرانسه وجود ندارد؛ قدرت‌ها باید متناسب باشد». گذشته از این شاه، به دنبال یک جایگزین مناسب برای صرفه‌جویی در مصرف نفت و گاز طبیعی نیز بود. او بیم آن را داشت که روزی ذخایر نفتی تمام شود و همین موضوع بر قدرت حکومت پهلوی در آینده تأثیر گذارد.
در پست بعد به روزشمار مواضع اتمی شاه از سال 1353 تا پیروزی انقلاب می پردازیم؛
#شرح_عکس
امیرعباس #هویدا در بازدید از از یک نیروگاه اتمی در "پیکرینگ" #کانادا به توضیحات "کوین کین" رئیس نیروگاه گوش می‌دهد؛ این عکس به سال پنجاه و دو هجری شمسی توسط "داک گریفین" برداشته شده است. در جریان سفر هویدا به کانادا "آلستر گیلسپی"وزیر تجارت دولت فدرال مذاکراتی را برای فروش دو راکتور هسته‌ای با وی آغاز می‌کند. در خلال این مذاکرات گیلسپی مدعی می‌شود ایران به دنبال سلاح هسته ای است که که هویدا با ریشخند به او می‌گوید ایران جز برای تامین انرژی و مصارف صلح آمیز هدف دیگری از انرژی هسته‌ای ندارد.
@oldnewspaper
