‍ ارتباط بدون‌خشونت nvc با ترجمه‌ی پیام‌های درونی به احساس‌ها و نیازها به ما کمک می‌کند ارتباط درونی خود را اصلاح کنیم.

مارشال روزنبرگ

‍ ‍ پدر یا مادری که می‌گوید: “قاپ‌زدن ممنوع” و در همان حال اسباب‌بازی‌ای را که فرزندش از کودک دیگری گرفته، می‌گیرد، به هر دو کودک یاد می‌دهد که قاپ‌زدن مجاز است البته برای کسانی‌که قدرت بیش‌تری دارند.

مارشال روزنبرگ

‍ ‍ آدم‌ها موقع عصبانیت، اغلب تمرکزشان روی رفتاری است که می‌خواهند دیگری دست از آن بردارد.‌ چنین چیزی، مثل این است که از ماشین بخواهید دیگر جوش نیاورد. البته می‌توانید از ماشین‌تان بخواهید جوش نیاورد، ولی هم‌چنان گرفتار ماشینی خواهید بود که جوش می‌آورد مگر این‌که تشخیص بدهید کجایش تعمیر نیاز دارد و اقدامات لازم را برای تعمیر آن را انجام دهید.

#مارشال_روزنبرگ

‍ بسیاری از پدران و مادران متوجه شده‌اند که لحن صدا و زبان فرزندشان به سادگی تغییر کرده است به این دلیل که آن‌ها با نیازهای او مرتبط شده‌اند و جنگ قدرت، بالقوه خنثی شده است.

#مارشال_روزنبرگ

‍ تلاش برای واداشتن یک بچه به انجام دادن کاری که نمی‌خواهد انجام دهد، نه در کوتاه مدت موثر است، و نه از نیازهای خانواده حمایت می‌کند.

◽️ اگه مایلی می‌تونی از حس و فکری که با این پُست و تماشای انیمیشن👆🏻 در تو زنده شد و این‌که یادآور کدام قصه از زندگی‌تان است؛ بنویسی

‍ اولین قدم برای ابراز کامل خشم در nvc، این است که طرف مقابل را از هرگونه مسئولیتی نسبت به خشم‌مان مبرا کنیم.

مارشال روزنبرگ

برای ادمین بفرستید، و می‌توانید مشخص کنید که می‌خواهید نام‌تان قید شود - یا بدون نام - منتشر شود.

اگر با خودمان صادق باشیم، می‌بینیم که در درون ما هم اوضاع از همین قرار است و ما در درون خود، بیش‌از آن‌که شاهد مهر ورزیدن و محبت کردن و دوست داشتن باشیم، ناظر خشم و حسادت و آزمندی و نفرتیم.

نباید در انتظار آینده‌ی بهتر باشیم. «اکنون» همان‌گونه که حاوی “گذشته” است، “آینده” را نیز در بر دارد. اگر اکنون کاری نکنیم، در آینده هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و این سخنی درست است

.

از همین لحظه تصمیم بگیریم که دست از رقابت و انحصارطلبی و خشم و نفرت و حسادت برداریم و با خودمان و دیگران در صلح زندگی کنیم.

لازم نیست جای دوری برویم، می‌توانیم از صلح با افرادی که در کنارمان هستند و هر روز آن‌ها را می‌بینیم، آغاز کنیم و کم‌کم به سراغ همسایه‌ها برویم و به تدریج این دایره را گسترش بدهیم تا شامل همه‌ی موجودات هستی، در همه‌ی زمان‌ها و مکان‌ها بشود

.

جنگ‌ها گاهی برای فرار از مشکلات موجود در زمان صلح به‌وجود می‌آیند.

توماس مان

در واقع، “جنگ با فرزند” راهی است برای فرار از مسئولیت حل اختلاف میان خودشان.

‍ ‍ تا وقتی از هم انتقام می‌گیریم، هیچ‌گاه صلح نخواهیم داشت!

نلسون ماندلا

شاید راه صلح، از جایی آغاز شود که صاحبان قدرت نیز بپذیرند گفت‌وگو با مردم، نشانه‌ی ضعف نیست، بلکه پاسخی صادقانه به نیاز مشترک ما به احترام، اعتماد و زیستن در امنیت انسانی‌ست.

‍ ‍ اگر خواهان صلح هستیم؛
برای پایان دادن به جنگ بیرونی، باید به جنگ درونی خاتمه دهیم...

کریشنامورتی

◻️

مثل کسی که در خانه‌اش، برای نیاز به نظم یا احترام، از فریاد و تنبیه استفاده می‌کند؛ و هم‌زمان در جمع، از صلح و مدارا سخن می‌گوید، شاید دیگران وقتی صداقت میان گفته‌ها و شیوه‌ی زندگی‌مان را نمی‌بینند، سخت‌تر بتوانند با ما همراه شوند.

شاید صلح، زمانی پدید آید که نه‌فقط مردم، بلکه صاحبان قدرت نیز، نیازهای عمیق انسانی مانند امنیت، شنیده‌شدن، و ارتباطی بر پایه‌ی اعتماد و احترام را در خود بشناسند و به آن‌ها پاسخ دهند …

صلح قانون نيست؛ نه می‌توان جهان را به آن ملزم كرد و نه انسان را. صلح يك باور است؛ بر مبنای انتخاب، بی هيچ اجباری.

انتخابی از صميم جان و از ته دل. انتخاب آشتی به جای قهر، دوستی به جای دشمنی، رواداری به جای ناسازگاری، مدارا به جای ناشكيبایی ...

‍ هرقدر برای حفظِ صلح "بیش‌تر عرق بریزید"
برای ادامه‌ی جنگ  "کمتر خون می‌ریزید"

برتراند راسل

مثال
در یک خانواده، دو برادر سال‌هاست که بر سر ارث پدری قهرند.
یکی با خودش فکر می‌کند: “تقسیم ارث منصفانه نبوده.”
دیگری هم فکر می‌کند: “رفتارش بی‌احترامی بوده.”

اما زیر این افکار، احساس‌هایی زنده‌ست: یکی غمگین و دلخور، و نیاز به

عدالت

و

برابری

داره. دیگری دل‌شکسته‌ست، چون نیاز داره

احترام

و

رابطه‌ی صمیمی خانوادگی

حفظ شه.

وقتی یکی از آن‌ها به‌جای تکرار قضاوت‌ها، با آرامی بپرسد:
«وقتی این‌طور شد، ناراحت شدی چون برات مهمه که باهات برابر و منصفانه رفتار بشه؟»
و دیگری پاسخ می‌دهد:
«آره… و منم فقط می‌خواستم رابطه‌مون حفظ بشه، چون برادری برام از هر چیز مهم‌تره.»

شاید این گفت‌وگوی همدلانه با نیت صلح و دیدن نیازهای هم‌دیگه - آغازی برای آشتی و برآورده‌شدن نیازهای هم‌دیگه شه!

‍ وقتی قدرتِ عشق  بر  عشقِ به قدرت غلبه کند، دنیا طعم صلح را می‌چشد ...

جیمی هندریکس

مثال

◽️ در یکی از محله‌های شهری، شهرداری تصمیم می‌گیرد یک پارک قدیمی را خراب کند تا مجتمع تجاری بسازد. اعتراض ساکنان محله بالا می‌گیرد. فضای گفت‌وگو پر از خشم، شعار و اتهام می‌شود. مسئولان هم می‌گویند: «تصمیم قانونی گرفته شده، اعتراض بی‌فایده است.»

اما یکی از اعضای شورای محلی، با رویکردی متفاوت وارد می‌شود. او در جلسه‌ی عمومی می‌گوید:

🗣️
«می‌فهمم که تصمیم ساخت مجتمع تجاری بر اساس اهداف اقتصادی بوده.
در عین حال، وقتی صدای مردم رو می‌شنوم که نگران از بین رفتن فضای بازی بچه‌ها و محل ارتباط همسایه‌ها هستند، احساس ناراحتی می‌کنم.
برای من نیاز به امنیت اجتماعی، آرامش، و شنیده شدن در این‌جا زنده‌ست.
آیا می‌تو

ا

نیم به‌جای حذف کامل پارک، با هم گفت‌وگو کنیم که چه ترکیبی از پروژه‌ی جدید و حفظ فضای سبز می‌تونه هم به نیاز اقتصادی پاسخ بده و هم به نیاز انسانیِ جامعه؟»

‍ ‍ ‍ اگر نمی‌توانیم مانع جنگ‌افروزی تبهکاران حاکم شویم، دست‌کم بر ویرانه‌های ناشی از هیچ جنگی هلهله نمی‌کشیم. ما سوگوار تمام قربانیان همه جنگ‌های تاریخیم. ما یادگار عصمت غمگین اعصاریم.

راستش

وقتی توی جمع، حرف از پیروزی جنگ می‌شه، یه غم سنگینی می‌آد سراغم … دلم می‌گیره. چون هنوز تصاویر خونه‌های ویرون‌شده، بچه‌هایی که

بی‌پناه موندن، و رنج مادرای هر دوطرف برای از دست دادن فرزندان‌ و همسران‌شون … از ذهنم پاک نشده. نمی‌خوام شادی کسی رو خراب کنم، فقط دوست دارم یه گوشه‌ای هم برای اندوه باشه … برای سوگ همه‌ی آدمایی که تو این مسیر جون‌شون و زندگی‌شونو از دست دادن. اولویتم همه‌ی زندگی‌هاست، دلم می‌خواد همه دیده بشن، همه! …

‍ نمی‌دانم سیاست‌مدران دنیا چه زمانی در برابر نیاز به صلح و همزیستی مسالمت‌آمیز تسلیم خواهند شد. اما ما آدم‌های معمولی که چیزی جز رویایی در سر و قلمی در دست نداریم باورمان را به اصالت صلح از دست نمی‌دهیم.

اگر بخوای همین امروز برای یکی از نیازهای ارزشمندت تقاضا کنی — اون چی می‌تونه باشه؟

‍ ‍ دنیا به خردمندانی نیاز دارد که طرحی نو در اندازند و فرضیه فراگیر اجتناب‌ناپذیر بودن جنگ را باطل کنند. نگرشی که نشان دهد بدون زد و خورد هم می‌شود زیست.

‍ هیچ جنگی در جهان برنده ندارد. در میدان نبرد همه بازنده‌اند. جنگ بازی و مسابقه نیست که برنده داشته باشد. فقط تلفات و تباهی دارد. قربانی بر جای می‌گذارد و ویرانی به بار می‌آورد. تنها تعداد تلفات و وسعت ویرانی متفاوت است.

‍ جنگ، گاه راهی‌ست برای گریز از دشواری‌ها و تعهد‌هایی که صلح نیاز دارد؛ گریز از گفت‌وگو، درک متقابل، پذیرش مسئولیت‌های انسانی و پاسخ به نیازهای بنیادین آسایش، امنیت و زندگی با آرامش.

◽️

چه

گام کوچکی می‌توانی برداری تا هم در زندگی خودت و هم در حمایت از

کسی که با شجاعت مسیر صلح را انتخاب کرده برای برآورده‌شدن نیازهای آسایش، امنیت، و آرامش و شادی سهمی داشته باشی؟