‍ درد این ملت‌ها بارها و بارها به صورت‌های گوناگون ابراز شده و ما هیچ‌وقت پاسخی از سر همدلی و درک نداده‌ایم. وقتی درد مردم را نشنویم، بیان آن درد هم‌چنان ادامه پیدا می‌کند،‌ اما به صورت‌هایی که همدلی را باز هم دشوارتر می‌کند.

مارشال روزنبرگ

‍ وقتی امکان گفت‌وگو با افراد با نفوذ در یک سازمان را پیدا می‌کنید، اگر با دشمن‌انگاریِ آن‌ها وارد جلسه بشوید _ یعنی اگر آن‌ها را بصورت آدم‌های بد و خبیث یا محافظان ساختار سلطه و مانند این‌ها در نظر بیاورید _ ارتباطی برقرار نخواهید کرد؛ یا به عبارتی آن‌وقت شما هم جزئی از مشکل هستید.

مارشال روزنبرگ

زوزه‌ی شغالی درnvc، استعاره‌ای است برای ابراز پر از درد و نیازهایی که شنیده نشده‌اند. این زوزه‌ها ممکن است شامل سرزنش، قضاوت، یا حتی دشنام باشند، اما مارشال تأکید می‌کند که پشت هر زوزه، نیاز مهمی نهفته است.

‍ تعریف، اغلب نوعی قضاوت در مورد دیگران است، هر‌چند مثبت باشد .

مارشال روزنبرگ

‍ ‍ ممکن است همدلی با خود هر مسئله‌ای را حل نکند، در عمل به ما کمک می‌کند تا وقتی که نمی‌توانیم راه حل پیدا کنیم، قدرت پذیرش داشته باشیم.

مارشال روزنبرگ

شاید جمله‌ای همدلانه
«الان راهی نمی‌بینم … و این برایم سخت است. اما همین که این‌جا نشسته‌ام، با خودم، بدون قضاوت، یعنی دارم مراقبت می‌کنم. و این ارزشمند است.»

‍ بقای ما به عنوان یک گونه بستگی به توانایی‌مان در تشخیص این دارد که در واقع آسایش ما و دیگران یکسان است.

مارشال روزنبرگ

‍ ارتباط بدون‌خشونت nvc با ترجمه‌ی پیام‌های درونی به احساس‌ها و نیازها به ما کمک می‌کند ارتباط درونی خود را اصلاح کنیم.

مارشال روزنبرگ

‍ ‍ پدر یا مادری که می‌گوید: “قاپ‌زدن ممنوع” و در همان حال اسباب‌بازی‌ای را که فرزندش از کودک دیگری گرفته، می‌گیرد، به هر دو کودک یاد می‌دهد که قاپ‌زدن مجاز است البته برای کسانی‌که قدرت بیش‌تری دارند.

مارشال روزنبرگ

‍ ‍ آدم‌ها موقع عصبانیت، اغلب تمرکزشان روی رفتاری است که می‌خواهند دیگری دست از آن بردارد.‌ چنین چیزی، مثل این است که از ماشین بخواهید دیگر جوش نیاورد. البته می‌توانید از ماشین‌تان بخواهید جوش نیاورد، ولی هم‌چنان گرفتار ماشینی خواهید بود که جوش می‌آورد مگر این‌که تشخیص بدهید کجایش تعمیر نیاز دارد و اقدامات لازم را برای تعمیر آن را انجام دهید.

#مارشال_روزنبرگ

‍ بسیاری از پدران و مادران متوجه شده‌اند که لحن صدا و زبان فرزندشان به سادگی تغییر کرده است به این دلیل که آن‌ها با نیازهای او مرتبط شده‌اند و جنگ قدرت، بالقوه خنثی شده است.

#مارشال_روزنبرگ

‍ تلاش برای واداشتن یک بچه به انجام دادن کاری که نمی‌خواهد انجام دهد، نه در کوتاه مدت موثر است، و نه از نیازهای خانواده حمایت می‌کند.

◽️ اگه مایلی می‌تونی از حس و فکری که با این پُست و تماشای انیمیشن👆🏻 در تو زنده شد و این‌که یادآور کدام قصه از زندگی‌تان است؛ بنویسی

‍ اولین قدم برای ابراز کامل خشم در nvc، این است که طرف مقابل را از هرگونه مسئولیتی نسبت به خشم‌مان مبرا کنیم.

مارشال روزنبرگ

برای ادمین بفرستید، و می‌توانید مشخص کنید که می‌خواهید نام‌تان قید شود - یا بدون نام - منتشر شود.

اگر با خودمان صادق باشیم، می‌بینیم که در درون ما هم اوضاع از همین قرار است و ما در درون خود، بیش‌از آن‌که شاهد مهر ورزیدن و محبت کردن و دوست داشتن باشیم، ناظر خشم و حسادت و آزمندی و نفرتیم.

نباید در انتظار آینده‌ی بهتر باشیم. «اکنون» همان‌گونه که حاوی “گذشته” است، “آینده” را نیز در بر دارد. اگر اکنون کاری نکنیم، در آینده هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و این سخنی درست است

.

از همین لحظه تصمیم بگیریم که دست از رقابت و انحصارطلبی و خشم و نفرت و حسادت برداریم و با خودمان و دیگران در صلح زندگی کنیم.

لازم نیست جای دوری برویم، می‌توانیم از صلح با افرادی که در کنارمان هستند و هر روز آن‌ها را می‌بینیم، آغاز کنیم و کم‌کم به سراغ همسایه‌ها برویم و به تدریج این دایره را گسترش بدهیم تا شامل همه‌ی موجودات هستی، در همه‌ی زمان‌ها و مکان‌ها بشود

.

جنگ‌ها گاهی برای فرار از مشکلات موجود در زمان صلح به‌وجود می‌آیند.

توماس مان

در واقع، “جنگ با فرزند” راهی است برای فرار از مسئولیت حل اختلاف میان خودشان.

‍ ‍ تا وقتی از هم انتقام می‌گیریم، هیچ‌گاه صلح نخواهیم داشت!

نلسون ماندلا

شاید راه صلح، از جایی آغاز شود که صاحبان قدرت نیز بپذیرند گفت‌وگو با مردم، نشانه‌ی ضعف نیست، بلکه پاسخی صادقانه به نیاز مشترک ما به احترام، اعتماد و زیستن در امنیت انسانی‌ست.

‍ ‍ اگر خواهان صلح هستیم؛
برای پایان دادن به جنگ بیرونی، باید به جنگ درونی خاتمه دهیم...

کریشنامورتی

◻️

مثل کسی که در خانه‌اش، برای نیاز به نظم یا احترام، از فریاد و تنبیه استفاده می‌کند؛ و هم‌زمان در جمع، از صلح و مدارا سخن می‌گوید، شاید دیگران وقتی صداقت میان گفته‌ها و شیوه‌ی زندگی‌مان را نمی‌بینند، سخت‌تر بتوانند با ما همراه شوند.

شاید صلح، زمانی پدید آید که نه‌فقط مردم، بلکه صاحبان قدرت نیز، نیازهای عمیق انسانی مانند امنیت، شنیده‌شدن، و ارتباطی بر پایه‌ی اعتماد و احترام را در خود بشناسند و به آن‌ها پاسخ دهند …

صلح قانون نيست؛ نه می‌توان جهان را به آن ملزم كرد و نه انسان را. صلح يك باور است؛ بر مبنای انتخاب، بی هيچ اجباری.

انتخابی از صميم جان و از ته دل. انتخاب آشتی به جای قهر، دوستی به جای دشمنی، رواداری به جای ناسازگاری، مدارا به جای ناشكيبایی ...

‍ هرقدر برای حفظِ صلح "بیش‌تر عرق بریزید"
برای ادامه‌ی جنگ  "کمتر خون می‌ریزید"

برتراند راسل

مثال
در یک خانواده، دو برادر سال‌هاست که بر سر ارث پدری قهرند.
یکی با خودش فکر می‌کند: “تقسیم ارث منصفانه نبوده.”
دیگری هم فکر می‌کند: “رفتارش بی‌احترامی بوده.”

اما زیر این افکار، احساس‌هایی زنده‌ست: یکی غمگین و دلخور، و نیاز به

عدالت

و

برابری

داره. دیگری دل‌شکسته‌ست، چون نیاز داره

احترام

و

رابطه‌ی صمیمی خانوادگی

حفظ شه.

وقتی یکی از آن‌ها به‌جای تکرار قضاوت‌ها، با آرامی بپرسد:
«وقتی این‌طور شد، ناراحت شدی چون برات مهمه که باهات برابر و منصفانه رفتار بشه؟»
و دیگری پاسخ می‌دهد:
«آره… و منم فقط می‌خواستم رابطه‌مون حفظ بشه، چون برادری برام از هر چیز مهم‌تره.»

شاید این گفت‌وگوی همدلانه با نیت صلح و دیدن نیازهای هم‌دیگه - آغازی برای آشتی و برآورده‌شدن نیازهای هم‌دیگه شه!