♦️چرا حضرت زهرا(س)بعد از خطبه فدکیه رفتند خانه به حضرت علی(ع)گفتند چرا سکوت کردی بعد حضرت علی(ع)گفتند من در دینم سست نشده ام
مگه حضرت زهرا(س)نمیدانند که معصوم فعل اشتباه انجام نمیده یا حضرت علی میگن ناراحت نباش اگه برای روزی ناراحتی خدا روزی میده و اینکه چرا حضرت علی(ع)به حضرت زهرا(س)میگن شایسته تو نیست که برمن وای بگویی مگه حضرت زهرا(س)نمیدانند حضرت علی(ع)معصوم هستند و فعل اشتباه از ایشان سر نمیزند؟
🔸در اجابه به این سوالبدء الامر اصل روایت را نقل میکنیم که مرحوم امین الاسلام طبرسی رضوان الله علیه اینچنین نقل می کنند :
🔵 فلَمَّا اسْتَقَرَّتْ بِهَا الدَّارُ، قَالَتْ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام يَا ابْنَ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْكَ السَّلامُ اشْتَمَلْتَ شَمْلَةَ الْجَنِينِ، وَقَعَدْتَ حُجْرَةَ الظَّنِينِ، نَقَضْتَ قَادِمَةَ الْأَجْدَلِ، فَخَانَكَ رِيشُ الْأَعْزَلِ، هَذَا ابْنُ أَبِي قُحَافَةَ يَبْتَزُّنِي نَحِيلَةَ أَبِي وَبُلْغَةَ ابْنَيَّ، لَقَدْ أَجْهَرَ فِي خِصَامِي، وَأَلْفَيْتُهُ أَلَدَّ فِي كَلامِي، حَتَّي حَبَسَتْنِي قَيْلَةٌ نَصْرَهَا، وَالْمُهَاجِرَةُ وَصْلَهَا، وَغَضَّتِ الْجَمَاعَةُ دُونِي طَرْفَهَا، فَلا دَافِعَ وَلا مَانِعَ، خَرَجْتُ كَاظِمَةً، وَعُدْتُ رَاغِمَةً، أَضْرَعْتَ خَدَّكَ يَوْمَ أَضَعْتَ حَدَّكَ، افْتَرَسَتِ الذِّئَابُ وَافْتَرَشْتَ التُّرَابَ، مَا كَفَفْتَ قَائِلًا، وَلا أَغْنَيْتَ بَاطِلًا، وَلا خِيَارَ لِي، لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَنِيئَتِي [هَيْنَتِي ]، وَدُونَ زَلَّتِي، عَذِيرِي اللَّهُ مِنْكَ عَادِياً، وَمِنْكَ حَامِياً، وَيْلايَ فِي كُلِّ شَارِقٍ، مَاتَ الْعَمَدُ، وَوَهَتِ [وَهَنَتِ ] الْعَضُدُ، شَكْوَايَ إِلَي أَبِي، وَعَدْوَايَ إِلَي رَبِّي، اللَّهُمَّ أَنْتَ أَشَدُّ قُوَّةً وَحَوْلًا، وَأَحَدُّ بَأْساً وَتَنْكِيلًا.
📚 الطبرسي، أبي منصور أحمد بن علي بن أبي طالب ( 548هـ)، الاحتجاج، ج 1 ، ص 145 ، تحقيق: تعليق وملاحظات: السيد محمد باقر الخرسان، ناشر: دار النعمان للطباعة والنشر - النجف الأشرف، 1386 - 1966 م.
در بیان این روایات علامه مجلسی رضوان الله علیه غایت بیان را استشکاف نمودند و بسیار جامع و شافی بیان مطلب را ذکر نمودند :
🔴 حضرت زهراعليها السلام مي خواستند كارهاي زشت غاصبان حكومت را مجسم كنند و بفهمانند كه اين ها چه ستم هايي روا داشته اند، در حقيقت تندي حضرت به خاطر اين مصلحت بوده است؛ زيرا گاهي انسان مي خواهد عظمت مطلبي را به كسي به فهماند، او را مورد خطاب و عتاب قرار مي دهد، در حالي كه مقصودش تندي به آن شخص نيست؛ اين مسأله در گفتگوها مرسوم و معمول است؛ مثلا فرض كنيد: پادشاه يا حاكم يك مملكت، هنگامي كه مشاهده مي كند بعضي از مردم كار خلافي مرتكب شده اند، براي اين كه اهميت كارِ خلاف آنان را بفهماند، برخي از كارگذارانش را مورد عتاب قرار مي دهد؛ با اين كه مي داند او تقصيري ندارد؛ ولي مي خواهد با اين خطاب و عتاب خود، اهميت و عظمت كار زشت آنان را مجسم نمايد.
نمونه ديگر آن، هنگامي است كه حضرت موسيعليه السلام از كوه طور بازگشت و مشاهده كرد كه بني اسرائيل گوساله پرست شده اند، در اين جا هارونعليه السلام را مورد عتاب قرار داده و توبيخ نمود، ريشش را گرفت و گفت: چه كردي؟ هارون پاسخ داد:
يَابْنَ أُمّ، لاتَأْخُذْ بِلِحْيَتي وَلابِرَأْسي إنّي خَشيتُ اَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْن بَنِي اسرائيلَ ولَمْ تَرْقُبْ قَوْلي... (طه /94.)
اي پسر مادرم! ريش و سر مرا نگير، من ترسيدم بگويي چرا بين بني اسرائيل اختلاف انداختي و سخن مرا اهميت ندادي.
حضرت موسي عليه السلام مي داند كه هارونعليه السلام تقصيري ندارد؛ ولي مي خواهد زشتي كار بني اسرائيل را مجسم نمايد و اهميت اين مسأله را برساند و لذا در ظاهر با برادرش دعوا مي كند.
حضرت فاطمه عليها السلام مي خواست عظمت ستم وارده را منعكس كند و لذا با اين لحن صحبت مي كند تا به اين وسيله به مردم آن زمان و به تاريخ بفهماند كه چه ستم هايي بر اهل بيت عليهم السلام وارد شده است.
📚 المجلسي، محمد باقر ( 1111هـ)، بحار الأنوار، ج 29 ، ص 234 ، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء - بيروت - لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403 - 1983 م.
#عصمت #خطبه_فدکیه
🔹شما دوستان عزیز هم میتوانید سوالات خود را به آی دی @xxmortezaxxx
ارسال فرموده و پاسخ را دریافت فرمایید.
🔻کانال ندای شیعه
@nedayeshiacom
مگه حضرت زهرا(س)نمیدانند که معصوم فعل اشتباه انجام نمیده یا حضرت علی میگن ناراحت نباش اگه برای روزی ناراحتی خدا روزی میده و اینکه چرا حضرت علی(ع)به حضرت زهرا(س)میگن شایسته تو نیست که برمن وای بگویی مگه حضرت زهرا(س)نمیدانند حضرت علی(ع)معصوم هستند و فعل اشتباه از ایشان سر نمیزند؟
🔸در اجابه به این سوالبدء الامر اصل روایت را نقل میکنیم که مرحوم امین الاسلام طبرسی رضوان الله علیه اینچنین نقل می کنند :
🔵 فلَمَّا اسْتَقَرَّتْ بِهَا الدَّارُ، قَالَتْ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام يَا ابْنَ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْكَ السَّلامُ اشْتَمَلْتَ شَمْلَةَ الْجَنِينِ، وَقَعَدْتَ حُجْرَةَ الظَّنِينِ، نَقَضْتَ قَادِمَةَ الْأَجْدَلِ، فَخَانَكَ رِيشُ الْأَعْزَلِ، هَذَا ابْنُ أَبِي قُحَافَةَ يَبْتَزُّنِي نَحِيلَةَ أَبِي وَبُلْغَةَ ابْنَيَّ، لَقَدْ أَجْهَرَ فِي خِصَامِي، وَأَلْفَيْتُهُ أَلَدَّ فِي كَلامِي، حَتَّي حَبَسَتْنِي قَيْلَةٌ نَصْرَهَا، وَالْمُهَاجِرَةُ وَصْلَهَا، وَغَضَّتِ الْجَمَاعَةُ دُونِي طَرْفَهَا، فَلا دَافِعَ وَلا مَانِعَ، خَرَجْتُ كَاظِمَةً، وَعُدْتُ رَاغِمَةً، أَضْرَعْتَ خَدَّكَ يَوْمَ أَضَعْتَ حَدَّكَ، افْتَرَسَتِ الذِّئَابُ وَافْتَرَشْتَ التُّرَابَ، مَا كَفَفْتَ قَائِلًا، وَلا أَغْنَيْتَ بَاطِلًا، وَلا خِيَارَ لِي، لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَنِيئَتِي [هَيْنَتِي ]، وَدُونَ زَلَّتِي، عَذِيرِي اللَّهُ مِنْكَ عَادِياً، وَمِنْكَ حَامِياً، وَيْلايَ فِي كُلِّ شَارِقٍ، مَاتَ الْعَمَدُ، وَوَهَتِ [وَهَنَتِ ] الْعَضُدُ، شَكْوَايَ إِلَي أَبِي، وَعَدْوَايَ إِلَي رَبِّي، اللَّهُمَّ أَنْتَ أَشَدُّ قُوَّةً وَحَوْلًا، وَأَحَدُّ بَأْساً وَتَنْكِيلًا.
📚 الطبرسي، أبي منصور أحمد بن علي بن أبي طالب ( 548هـ)، الاحتجاج، ج 1 ، ص 145 ، تحقيق: تعليق وملاحظات: السيد محمد باقر الخرسان، ناشر: دار النعمان للطباعة والنشر - النجف الأشرف، 1386 - 1966 م.
در بیان این روایات علامه مجلسی رضوان الله علیه غایت بیان را استشکاف نمودند و بسیار جامع و شافی بیان مطلب را ذکر نمودند :
🔴 حضرت زهراعليها السلام مي خواستند كارهاي زشت غاصبان حكومت را مجسم كنند و بفهمانند كه اين ها چه ستم هايي روا داشته اند، در حقيقت تندي حضرت به خاطر اين مصلحت بوده است؛ زيرا گاهي انسان مي خواهد عظمت مطلبي را به كسي به فهماند، او را مورد خطاب و عتاب قرار مي دهد، در حالي كه مقصودش تندي به آن شخص نيست؛ اين مسأله در گفتگوها مرسوم و معمول است؛ مثلا فرض كنيد: پادشاه يا حاكم يك مملكت، هنگامي كه مشاهده مي كند بعضي از مردم كار خلافي مرتكب شده اند، براي اين كه اهميت كارِ خلاف آنان را بفهماند، برخي از كارگذارانش را مورد عتاب قرار مي دهد؛ با اين كه مي داند او تقصيري ندارد؛ ولي مي خواهد با اين خطاب و عتاب خود، اهميت و عظمت كار زشت آنان را مجسم نمايد.
نمونه ديگر آن، هنگامي است كه حضرت موسيعليه السلام از كوه طور بازگشت و مشاهده كرد كه بني اسرائيل گوساله پرست شده اند، در اين جا هارونعليه السلام را مورد عتاب قرار داده و توبيخ نمود، ريشش را گرفت و گفت: چه كردي؟ هارون پاسخ داد:
يَابْنَ أُمّ، لاتَأْخُذْ بِلِحْيَتي وَلابِرَأْسي إنّي خَشيتُ اَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْن بَنِي اسرائيلَ ولَمْ تَرْقُبْ قَوْلي... (طه /94.)
اي پسر مادرم! ريش و سر مرا نگير، من ترسيدم بگويي چرا بين بني اسرائيل اختلاف انداختي و سخن مرا اهميت ندادي.
حضرت موسي عليه السلام مي داند كه هارونعليه السلام تقصيري ندارد؛ ولي مي خواهد زشتي كار بني اسرائيل را مجسم نمايد و اهميت اين مسأله را برساند و لذا در ظاهر با برادرش دعوا مي كند.
حضرت فاطمه عليها السلام مي خواست عظمت ستم وارده را منعكس كند و لذا با اين لحن صحبت مي كند تا به اين وسيله به مردم آن زمان و به تاريخ بفهماند كه چه ستم هايي بر اهل بيت عليهم السلام وارد شده است.
📚 المجلسي، محمد باقر ( 1111هـ)، بحار الأنوار، ج 29 ، ص 234 ، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء - بيروت - لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403 - 1983 م.
#عصمت #خطبه_فدکیه
🔹شما دوستان عزیز هم میتوانید سوالات خود را به آی دی @xxmortezaxxx
ارسال فرموده و پاسخ را دریافت فرمایید.
🔻کانال ندای شیعه
@nedayeshiacom