👈 #یک_تامل_کهنه
🔸
این نوشته کوتاه مثل ترشی هفته بیجار است. البته پنج ساله. بدم نیامد از فیسبوک بیاورمش اینجا. در حاشیه یک #منازعه است.
🔸
امروز چهارشنبه 13 آذر 92، برنامه #زاویه در شبکه 4 بحث جالبی را پیش می‌برد با #مهدی_نصیری و دکتر #عدالت_نژاد. با یک مجری که بیشتر به نصیری نزدیک بود تا مهمان دست چپش.
نصیری بیشتر #ذوق_تفکیکی دارد و جهدش؛ ارجاع ریشه پرسش‌ها به تفکیک است. کاری که بیش‌تر و پیش‌تر #استاد_حکیمی کرده. تفکری که رجوع به مبانی علوم مدرن را از سر اضطرار می‌داند. چیزی مثل مقوله #سلطان_جور در فقه سیاسی شیعه. نگاهی آرمانشهری با بهره‌ای از رمانتیسیزم اسلامی و شیعی.
طرف دیگر بحث، #نگاهی_عرفی‌ به موضوع داشت و مفاهیمی مثل علوم غربی را باور نداشت. نگاهی متعارف و لیبرالیستی شاید. و البته با نگاهی غیرهنجاری به اصلِ علوم بعد از مدرنیته.
جالب بود چکاچاک پاسخ‌ها در این منازعه. برزخ غلوّ و ارتداد. #حصارهای_مضاف بر #علم و #دین که دو سوی منازعات این‌گونه می‌کشند بر گرد هر کدام.
هر کدام از موضوعات در بادی امر حرفی هستند برای گفتن و در ادامه میدانی برای منازعه و گاه خصومت. یعنی همین حصارهای مضاف است که باعث می شود از شریعتی، فرقان بزاید و تجزّم فلسفی آوینی به نواخباری‌گری‌ مشایی برسد و دنیای شهر خاتمی به انکاریه‌های گنجی برسد.
در نگاه تفکیکی، دین یک #زادبوم است و دنیای دینی یک #کارخانه بزرگ که آدم‌هایش شبیه همند. و در نگاه لیبرالیستی آن سو، قرآن، کتاب #فیزیک_قدسی است. یکی در پی تمدن اسلامی است که هنوز شکل نگرفته و یکی به تمدن مسلمین و بیت‌الحکمه می‌بالد. منازعه محی‌الدین و ارسطو. و ارسطو و افلاطون شاید.
این روزها بیشتر ناظرم بر منازعه و #قلمم_رزمجامه_از_تن_کنده_است.
🔸️
✍ #مهدی_نعلبندی/ دارالولایه تبریز / چهارشنبه 13 آذر 92 خورشیدی

https://telegram.me/mehdinalbandie