@ebteda_ir
🔺هم‌پیاله‌ها
ایجاد رابطۀ تاکتیکی با کسانی که اشتهار به فساد، قدرت‌طلبی، باندبازی، کج‌روی و... دارند، رویکرد غالبِ بخشی از مسئولان و بزرگان شهر #تبریز است.
آنها این ارتباط را از هنرهای خود می‌دانند و از اینکه می‌توانند این مشاهیر! را اطراف خود نگه دارند و از ثروت و نفوذ آنها استفاده کنند، به خود می‌بالند!
این رویکرد، دو وجه دارد:
۱. وجهِ سیاسی: جماعتی از #اصولگرایان_سیاسی، بزرگترین رقیب/ بزرگترین خطر برای جمهوری اسلامی را #اصلاح‌طلبان_سیاسی می‌دانند. آنها برای غلبه بر رقیب سیاسی، هر اتحادی را با هر کس و ناکس، مباح می‌پندارند! [این ویژگی در هر دو قبیله، وجود دارد؛ با این تفاوت که در قبیلۀ راست، لفافه‌ای از تقدس بر آن کشیده می‌شود.]
نزدیک‌ترین پیامد این #اتحاد_تاکتیکی (اصولگرایان سیاسی+مشاهیرِ فاسد)، سیاسی‌کاری در مواجهه با مفاسد و چشم بستن بر بسیاری مظاهر فساد در شهر از جانب اصولگرایان سیاسی است؛ اینکه چه پدیده‌ای را فساد بدانند و در برابرش قد علم کنند، بستگی به میزان دوری و نزدیکی فساد به رقیب سیاسی دارد!
۲. وجهِ اقتصادی: با بالا گرفتن رقابت‌های فرهنگی! میان چهره‌های شاخص شهر، که مشخصاً با هدف باندسازی صورت می گیرد، هر روز نیاز به منابع مالی بیشتری برای توسعۀ میدان‌های رقابت احساس می‌شود. در این معرکۀ به اصطلاح فرهنگی، فرهنگ و دین و آیین، ابزار و نقابی است برای فرافکنی. طبعاً تأمین این منابع از محل نهادهای حکومتی، با محدودیت مواجه می‌شود. اینجاست که دوباره مشاهیرِ بدنام به میدان می‌آیند و در نقش اسپانسرِ برنامه‌های فرهنگی-مذهبی ظاهر می‌شوند!
اربابِ #زر و #تزویر هم البته به استقبال چنین پول‌پاشی‌هایی می‌روند؛ چرا که اولاً می‌خواهند #زور هم داشته باشند. چگونه؟ با سواری گرفتن از ظاهرالصلاح‌ها. ثانیاً شدیداً محتاج #مشروعیت و بستن دهان‌ها با وصله‌های مقدس هستند!
🔹نتایج این اتحاد تاکتیکی:
۱. فساد گسترش می‌یابد و عادی می‌شود؛ به‌نحوی که حتی با وجود گزارش‌های آشکار و پنهان مراجع نظارتی، آب از آب تکان نمی‌خورد و همگان به همزیستی با مفسدان عادت می‌کنند.
۲. دامنِ جمع کثیری از مدعیان انقلابیگری و تشرع و تدین آلوده می‌شود؛ سرمایۀ اجتماعی آنها از بین می‌رود و عبارت «همه‌شان دستشان توی یک کاسه است» به‌درستی سر زبانها می‌افتد.
۳. دهان منتقدان دلسوز و پاکدامن، نه توسط مفسدان، که توسط هم‌پیاله‌های متدین مفسدان بسته می‌شود.
.
🔺هم‌پیاله‌ها
ایجاد رابطۀ تاکتیکی با کسانی که اشتهار به فساد، قدرت‌طلبی، باندبازی، کج‌روی و... دارند، رویکرد غالبِ بخشی از مسئولان و بزرگان شهر #تبریز است.
آنها این ارتباط را از هنرهای خود می‌دانند و از اینکه می‌توانند این مشاهیر! را اطراف خود نگه دارند و از ثروت و نفوذ آنها استفاده کنند، به خود می‌بالند!
این رویکرد، دو وجه دارد:
۱. وجهِ سیاسی: جماعتی از #اصولگرایان_سیاسی، بزرگترین رقیب/ بزرگترین خطر برای جمهوری اسلامی را #اصلاح‌طلبان_سیاسی می‌دانند. آنها برای غلبه بر رقیب سیاسی، هر اتحادی را با هر کس و ناکس، مباح می‌پندارند! [این ویژگی در هر دو قبیله، وجود دارد؛ با این تفاوت که در قبیلۀ راست، لفافه‌ای از تقدس بر آن کشیده می‌شود.]
نزدیک‌ترین پیامد این #اتحاد_تاکتیکی (اصولگرایان سیاسی+مشاهیرِ فاسد)، سیاسی‌کاری در مواجهه با مفاسد و چشم بستن بر بسیاری مظاهر فساد در شهر از جانب اصولگرایان سیاسی است؛ اینکه چه پدیده‌ای را فساد بدانند و در برابرش قد علم کنند، بستگی به میزان دوری و نزدیکی فساد به رقیب سیاسی دارد!
۲. وجهِ اقتصادی: با بالا گرفتن رقابت‌های فرهنگی! میان چهره‌های شاخص شهر، که مشخصاً با هدف باندسازی صورت می گیرد، هر روز نیاز به منابع مالی بیشتری برای توسعۀ میدان‌های رقابت احساس می‌شود. در این معرکۀ به اصطلاح فرهنگی، فرهنگ و دین و آیین، ابزار و نقابی است برای فرافکنی. طبعاً تأمین این منابع از محل نهادهای حکومتی، با محدودیت مواجه می‌شود. اینجاست که دوباره مشاهیرِ بدنام به میدان می‌آیند و در نقش اسپانسرِ برنامه‌های فرهنگی-مذهبی ظاهر می‌شوند!
اربابِ #زر و #تزویر هم البته به استقبال چنین پول‌پاشی‌هایی می‌روند؛ چرا که اولاً می‌خواهند #زور هم داشته باشند. چگونه؟ با سواری گرفتن از ظاهرالصلاح‌ها. ثانیاً شدیداً محتاج #مشروعیت و بستن دهان‌ها با وصله‌های مقدس هستند!
🔹نتایج این اتحاد تاکتیکی:
۱. فساد گسترش می‌یابد و عادی می‌شود؛ به‌نحوی که حتی با وجود گزارش‌های آشکار و پنهان مراجع نظارتی، آب از آب تکان نمی‌خورد و همگان به همزیستی با مفسدان عادت می‌کنند.
۲. دامنِ جمع کثیری از مدعیان انقلابیگری و تشرع و تدین آلوده می‌شود؛ سرمایۀ اجتماعی آنها از بین می‌رود و عبارت «همه‌شان دستشان توی یک کاسه است» به‌درستی سر زبانها می‌افتد.
۳. دهان منتقدان دلسوز و پاکدامن، نه توسط مفسدان، که توسط هم‌پیاله‌های متدین مفسدان بسته می‌شود.
.
@ebteda_ir
🔺هم‌پیاله‌ها
ایجاد رابطۀ تاکتیکی با کسانی که اشتهار به شهرت‌بازی، قدرت‌طلبی، باندبازی، زراندوزی و... دارند، قباحت خود را نزد گروهی از چهره‌های سیاسی و مذهبی از دست داده و به امری متعارف و معمول تبدیل شده است.
ظاهرالصلاح‌ها، این ارتباط را از هنرهای خود می‌دانند و از اینکه می‌توانند این مشاهیر! را با #تعامل، اطراف خود نگه دارند و از ثروت و نفوذ آنها استفاده کنند، به خود می‌بالند!
این رویکرد، دو وجه دارد:
۱. وجهِ سیاسی: #اصولگرایان_سیاسی، بزرگترین رقیب برای خود و اصلی‌ترین خطر برای جمهوری اسلامی را #اصلاح‌طلبان_سیاسی وانمود می‌کنند. آنها برای غلبه بر رقیب سیاسی، هر اتحادی را با هر کس و ناکس، مباح می‌پندارند! [این ویژگی در هر دو قبیله‌ی سیاسی وجود دارد؛ با این تفاوت که راستی‌ها لفافه‌ای از تقدس بر آن می‌کشند و فاکتورش را به نام جمهوری اسلامی می‌نویسند!]
نزدیک‌ترین پیامد این #اتحاد_تاکتیکی (اصولگرایان سیاسی+مشاهیرِ فاسد)، سیاسی‌کاری در مواجهه با مفاسد و چشم بستن بر بسیاری مظاهر فساد در شهر از جانب اصولگرایان سیاسی است؛ اینکه چه پدیده‌ای را فساد بدانند و در برابرش قد علم کنند، بستگی به میزان دوری و نزدیکی فساد به رقیب سیاسی دارد!
۲. وجهِ اقتصادی: با بالا گرفتن رقابت‌های فرهنگی! میان چهره‌های شاخص شهر، که مشخصاً با هدف باندسازی صورت می گیرد، هر روز نیاز به منابع مالی بیشتری برای توسعۀ میدان‌های رقابت احساس می‌شود. در این معرکۀ به اصطلاح فرهنگی، فرهنگ و دین و آیین، ابزار و نقابی است برای فرافکنی. طبعاً تأمین این منابع از محل نهادهای حکومتی، با محدودیت مواجه می‌شود. اینجاست که دوباره مشاهیرِ بدنام به میدان می‌آیند و در نقش اسپانسرِ برنامه‌های فرهنگی-مذهبی ظاهر می‌شوند!
اربابِ #زر و #تزویر هم البته به استقبال چنین پول‌پاشی‌هایی می‌روند؛ چرا که اولاً می‌خواهند #زور هم داشته باشند. چگونه؟ با سواری گرفتن از ظاهرالصلاح‌ها. ثانیاً شدیداً محتاج #مشروعیت و بستن دهان‌ها با وصله‌های مقدس هستند!
🔹نتایج این اتحاد تاکتیکی:
۱. فساد گسترش می‌یابد و عادی می‌شود؛ به‌نحوی که حتی با وجود گزارش‌های آشکار و پنهان مراجع نظارتی، آب از آب تکان نمی‌خورد و همگان به همزیستی با مفسدان عادت می‌کنند.
۲. دامنِ جمع کثیری از مدعیان انقلابیگری و تشرع و تدین آلوده می‌شود؛ سرمایۀ اجتماعی آنها از بین می‌رود و عبارت «همه‌شان دستشان توی یک کاسه است» به‌درستی سر زبانها می‌افتد.
۳. دهان منتقدان دلسوز و پاکدامن، نه توسط مفسدان، که توسط هم‌پیاله‌های متدین مفسدان بسته می‌شود.
.
🔺هم‌پیاله‌ها
ایجاد رابطۀ تاکتیکی با کسانی که اشتهار به شهرت‌بازی، قدرت‌طلبی، باندبازی، زراندوزی و... دارند، قباحت خود را نزد گروهی از چهره‌های سیاسی و مذهبی از دست داده و به امری متعارف و معمول تبدیل شده است.
ظاهرالصلاح‌ها، این ارتباط را از هنرهای خود می‌دانند و از اینکه می‌توانند این مشاهیر! را با #تعامل، اطراف خود نگه دارند و از ثروت و نفوذ آنها استفاده کنند، به خود می‌بالند!
این رویکرد، دو وجه دارد:
۱. وجهِ سیاسی: #اصولگرایان_سیاسی، بزرگترین رقیب برای خود و اصلی‌ترین خطر برای جمهوری اسلامی را #اصلاح‌طلبان_سیاسی وانمود می‌کنند. آنها برای غلبه بر رقیب سیاسی، هر اتحادی را با هر کس و ناکس، مباح می‌پندارند! [این ویژگی در هر دو قبیله‌ی سیاسی وجود دارد؛ با این تفاوت که راستی‌ها لفافه‌ای از تقدس بر آن می‌کشند و فاکتورش را به نام جمهوری اسلامی می‌نویسند!]
نزدیک‌ترین پیامد این #اتحاد_تاکتیکی (اصولگرایان سیاسی+مشاهیرِ فاسد)، سیاسی‌کاری در مواجهه با مفاسد و چشم بستن بر بسیاری مظاهر فساد در شهر از جانب اصولگرایان سیاسی است؛ اینکه چه پدیده‌ای را فساد بدانند و در برابرش قد علم کنند، بستگی به میزان دوری و نزدیکی فساد به رقیب سیاسی دارد!
۲. وجهِ اقتصادی: با بالا گرفتن رقابت‌های فرهنگی! میان چهره‌های شاخص شهر، که مشخصاً با هدف باندسازی صورت می گیرد، هر روز نیاز به منابع مالی بیشتری برای توسعۀ میدان‌های رقابت احساس می‌شود. در این معرکۀ به اصطلاح فرهنگی، فرهنگ و دین و آیین، ابزار و نقابی است برای فرافکنی. طبعاً تأمین این منابع از محل نهادهای حکومتی، با محدودیت مواجه می‌شود. اینجاست که دوباره مشاهیرِ بدنام به میدان می‌آیند و در نقش اسپانسرِ برنامه‌های فرهنگی-مذهبی ظاهر می‌شوند!
اربابِ #زر و #تزویر هم البته به استقبال چنین پول‌پاشی‌هایی می‌روند؛ چرا که اولاً می‌خواهند #زور هم داشته باشند. چگونه؟ با سواری گرفتن از ظاهرالصلاح‌ها. ثانیاً شدیداً محتاج #مشروعیت و بستن دهان‌ها با وصله‌های مقدس هستند!
🔹نتایج این اتحاد تاکتیکی:
۱. فساد گسترش می‌یابد و عادی می‌شود؛ به‌نحوی که حتی با وجود گزارش‌های آشکار و پنهان مراجع نظارتی، آب از آب تکان نمی‌خورد و همگان به همزیستی با مفسدان عادت می‌کنند.
۲. دامنِ جمع کثیری از مدعیان انقلابیگری و تشرع و تدین آلوده می‌شود؛ سرمایۀ اجتماعی آنها از بین می‌رود و عبارت «همه‌شان دستشان توی یک کاسه است» به‌درستی سر زبانها می‌افتد.
۳. دهان منتقدان دلسوز و پاکدامن، نه توسط مفسدان، که توسط هم‌پیاله‌های متدین مفسدان بسته می‌شود.
.