پیام آور مهربانی

روزهای آخر #ماه_صفر ، روزهای سختی برای مسلمانان است. مردی آسمانی در چنین روزهایی به آسمان سفر می کند که در سالروز وداع با او، قلب میلیون ها نفر، همچنان داغدار و اندوهگین است. مردی که با وجود توانایی بر زندگی اشرافی ولی ''مثل بنده‏ ها زندگی می کرد و مثل آنها بر روى زمين می ‏نشست و غذا می خورد و روى زمين می ‏خوابيد.'' (احياء العلوم ج ۷ ص ۱۲۱)

با اینکه پاک و طاهر زیست اما یارانش گواهی می دهند که ''رسول الله(ص) آنقدر می گريست كه بيهوش می شد، خدمتش عرضه می ‏داشتند مگر خداى تعالى در #قرآن نفرموده كه خداوند از گناهان گذشته و آينده تو، در گذشته پس اين همه گريه براى چيست؟! می‏فرمود: درست است كه خدا مرا بخشيده، ليكن من چرا بنده ‏اى شكرگزار نباشم.'' (مستدرك الوسائل ج ۲ ص ۲۹۵ و در المنثور ج ۶ ص ۷۰ ط بيروت)

زندگی فرستاده ای که #اسلام را برای جهانیان به ارمغان آورد، پر از درس های نیکو برای پیروان اوست. هرگوشه ی آن زیبایی و هر قسمتش الگویی برای زندگی بهتر است. ''رسول خدا (ص) از همه #مردم ديرتر به غضب درمی ‏آمد و از همه زودتر آشتى می كرد و خشنود می ‏شد؛ از همه مردم رؤوف ‏تر به مردم بود و بهترين مردم و نافع‏ترين آنان بود براى مردم.'' (احياء العلوم ج ۷ ص ۱۱۵)

اهل شوخی و خنده هم بود. چهره اش را عبوس نمی کرد تا خودش را متفاوت نشان دهد. حتی با غریبه ها هم باب شوخی را باز می کرد. ''مردى اعرابى به ديدن رسول الله می ‏آمد و برايش هديه می ‏آورد و همانجا به عنوان #شوخى می گفت: پول هديه ما را مرحمت كن. رسول خدا هم می ‏خنديد. ایشان وقتى اندوهناك می ‏شد می ‏فرمود: اعرابى چه شد كاش می ‏آمد.'' (كافى ج ۲ ص ۶۶۳ ح .۱)

خودش را از دیگران جدا نمی کرد. مردمی بود به معنای واقعی کلمه. می گویند ''رسول خدا(ص) لباس خود را خودش وصله می ‏زد، و كفش خود را خود می ‏دوخت. گوسفند خود را می دوشيد... حيا مانعش نمی ‏شد از اينكه مايحتاج خود را خودش از بازار تهيه كرده به سوى اهل خانه ‏اش ببرد. به توانگران و #فقرا دست می ‏داد و دست خود را نمی ‏كشيد تا طرف دست خود را بكشد؛ به هرکس می ‏رسيد چه توانگر و چه درويش و چه كوچك و چه بزرگ سلام می داد. اگر چيزى تعارفش می ‏كردند آن را تحقير نمی كرد، اگر چه يك خرماى پوسيده بود. #رسول_خدا (ص) بسيار خفيف المؤنه و كريم الطبع و خوش معاشرت و خوش رو بود و بدون اينكه بخندد هميشه تبسمى بر لب داشت و بدون اينكه چهره ‏اش را درهم كشيده باشد هميشه اندوهگين به نظر می ‏رسيد. او بدون اينكه از خود ذلتى نشان دهد همواره متواضع بود و بدون اينكه اسراف بورزد، سخاوت داشت. بسيار دل نازك و #مهربان به همه مسلمانان بود.'' (ارشاد ديلمى ط بيروت ج ۱ ص ۱۱۵)

بیشتر از همه خودش، عامل به حرف هایش بود و قبل از دیگران، اوضاع خودش را با اسلام وفق می داد. آنچنانکه ''حضرت رضا از پدران بزرگوارش(ع) نقل كرده كه رسول الله(ص) فرمود: من از پنج چيز دست برنمی ‏دارم تا بميرم: ۱. روى زمين و با بردگان غذا خوردن ۲. سوار الاغ برهنه شدن ۳. بز را به دست خود دوشيدن ۴. لباس پشمينه پوشيدن ۵. و به كودكان سلام كردن. براى اين دست برنمی دارم كه امتم نيز بر آن عادت كنند و اين خود سنتى شود براى بعد از خودم.'' (علل الشرايع ص ۱۳۰. ب ۱۰۸)

سالروز رحلت #پیام_آور_مهربانی ، زمان خوبی است برای نگاه کردن به خود و سنجیدن شباهت هایمان با مردی که ''اسوه ای حسنه'' برای تمام بشریت است.

@Dr_alidarabi

میلاد شکافنده علوم

امام #محمد_باقر (علیه السلام) در بین برادرانش، خلیفه و جانشین پدرشان امام سجّاد (علیه السلام) شدند و بعد از ایشان به مقام امامت رسیدند. امام باقر (علیه السلام) در فضایل انسانی و علم و پارسایی، بر همه برادران برتری داشتند و نامشان در میان شیعه و سنّی، از همه آنان بلندتر بود و در مقام های معنوی از همه بزرگتر و ارجمندتر.

باقی ماندگان از اصحاب #رسول_خدا (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و بزرگان تابعین و رؤسای فقها و دانشمندان مسلمین، ارکان دین و احکام اسلام را از آن حضرت نقل کرده‌اند و او در فضل و دانش، نشانه عظیم علما و دانشمندان بود به طوری که در این راستا، ضرب المثل همه شده بودند و به #شکافنده_علوم معروف شدند.

تا پیش از امامت ایشان، نظرات فقه شیعه، به طور محدود و در حد اذان، تقیه، نماز میت و... روشن شده بود، اما با ظهور امام باقر(ع) قدم مهمی در این راستا برداشته شد و یک جنبش فرهنگی تحسین‌برانگیز در میان شیعه به وجود آمد. امام باقر (ع) جنبش علمی وسیعی را به وجود آوردند که در دوره امامت فرزندش امام صادق(ع) به اوج خود رسید. وی در علم، زهد، عظمت و فضیلت سرآمد همه بزرگان بنی هاشم بودند و روایات و احادیثشان در زمینه علم دین، آثار و سنت نبوی، علوم قرآن، سیره و فنون اخلاق و آداب بدان حد است که تا آن روز، هیچ یک از فرزندان امام حسن و امام حسین به آنجا نرسیده بود. (المفید، الارشاد، ج۲، ص۵۷۰) در عصر ایشان بود که #شیعه تدوین فرهنگ خود -شامل فقه و تفسیر و اخلاق- را آغاز کرد. (ضحی الاسلام، ج۱، ص۳۸۶؛ دراسات و بحوث فی التاریخ و الاسلام، ج۱، صص۵۷_۵۶ به نقل از جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص۲۹۵)

ایشان به مخالفت با #خوارج برخاست و درباره آنان فرمود: خوارج از روی جهالت عرصه را بر خود تنگ گرفته‌اند، دین ملایم‌تر و قابل انعطاف‌تر از آن است که آنان می‌شناسند. (شیخ طوسی، التهذیب، ج۱، ص۲۴۱)

امام باقر به شکلی خاص به احادیث رسول اکرم(ص) اهمیت می‌داد. حضرت تنها به نقل حدیث و انتشار آن اکتفا نکرده، بلکه اصحاب خود را به همت گماشتن در فهم حدیث و آشنایی پیدا کردن با معانی آن فرا می‌خواند. ایشان در جمله‌ای فرمود:
مراتب شیعیان ما را با میزان روایت‌کردنِ آنان از احادیثِ اهل بیت و معرفتشان به آن احادیث بشناسید، و معرفت، همان شناخت روایت و درایة الحدیث است، و با درایت و فهم روایت است که مؤمن به بالاترین درجات #ایمان می‌رسد. (القرشی، حیاة الامام محمد الباقر،ج۱، ص۱۴۰و۱۴۱)

بکوشیم در سال جدید، از پیروان واقعی آن امام همام باشیم و بتوانیم در حد وسع و توان خود، به فرامین و دستورات الهی دین عزیز اسلام جامه عمل بپوشانیم.

@Dr_alidarabi

علی شهید عدالت

علی نخستین بود. نخستین ایمان آورنده، نخستین رزمنده، نخستین فرزند کعبه، نخستین امام و نخستین شهید در محراب. بزرگمردی که پیامبر درباره اش فرمود: به آن خدایی که جانم در دست اوست اگر عده‌ای از امت من نمی‌گفتند آنچه را که مسیحیان درباره‌ی حضرت عیسی بن مریم گفتند؛ می‌گفتم درباره‌ی تو مطالبی را تا تو از هر زمینی گذر کنی خاک پایت را به عنوان تبرّک بردارند. (مناقب خوارزمی، ص ۲۲۲)

اما این مرد بزرگ برای حفظ دین، ۲۵ سال سکوت مظلومانه کرد و کلمه "صبر" را صرف کرد و از حق خود برای مصالح دین گذشت؛ آنچنان که رییس مذهب تشیع، #امام_صادق (ع) در این باره فرمودند: اى حفص! شگفتا از آنچه على بن ابى طالب علیه السلام با آن مواجه شد! او با ده هزار شاهد و گواه "در روز غدير" نتوانست حق خود را بگيرد، در حالى كه شخص با دو شاهد حق خود را مى گيرد. (بحارالانوار: ج ۴۷ و ص۱۴۰)

#مولا_علی اگرچه در زمین گمنام بود و برخی به ناحق تلاش داشتند که نامش را حذف کنند اما #امام_حسین (ع) فرمودند: از جدّم رسول الله (ص) شنیدم که فرمود: در شب معراج در عرش الهی فرشته‌ای را دیدم که در دستش شمشیری از نور همانند ذوالفقار علی بن ابی طالب (ع) بود. فرشتگان آسمانی هر وقت مشتاق دیدار علی (ع) می‌شدند به آن فرشته می‌نگریستند. به پیشگاه پروردگار عرض کردم، پروردگارا این برادرم علی بن ابی طالب و پسر عم من است؟ (بحارالانوار، ج۳۹، ص ۱۰۹) مردی که آسمانیان با او آشناتر بودند تا زمینیان.

https://Tlgrm.me/dr_alidarabi_media/9
شباهت او به #پیامبر (ص) زبانزد خاص و عام بود. حضرت صادق عليه السلام فرمود: حضرت امير المؤمنين (ع) در نوع غذا شبيه ‏ترين افراد به پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بود. او خود نان و سركه و روغن زيتون می خورد و به #مردم و مهمانان خود، نان و گوشت می داد. (الكافى ج۶. ص ۳۲۸) و #رسول_خدا (ص) نیز درباره او فرمودند: كسى كه مى خواهد زندگى و مرگش همانند من باشد و در بهشت جاودانه اى كه پروردگارم به من وعده كرده، ساكن شود، ولايت على بن ابى طالب علیه السلام را انتخاب كند، زيرا او هرگز شما را از راه هدايت بيرون نبرده، به گمراهى نمى كشاند. (الغدير ج ۱۰ ص ۲۷۸)

در حکومت نیز آنچنان عدالت را سرلوحه قرار داده بود که نامش با عدالت قرین شده است و هرجا نام عدالت بیاید لاجرم ذکر علی (ع) نیز می رود. در نظر امیرالمؤمنین علی (ع) از آن رو مهم، ضروری و گریز ناپذیر است که اصلاح جامعه را در گرو آن می‌داند: توده را جز اجرای عدالت، چیزی اصلاح نمی‌کند. (الحیاه؛ محمد رضا حکیمی‌. ج ۶. ص ۴۰۰)

علی (ع) اجرای #عدالت را زمینه ساز نابودی فساد اجتماعی می‌داند و داروی درد جوامع را اجرای عدلت می‌داند و از همین رو اجرای آن را به همه توصیه می‌کند و بر حاکمان ضروری می‌شمارد. و اگر خود خلافت را می‌خواست، برای آن بود که سنت #رسول_خدا را بر پای دارد و عدالت را بگمارد. نه آنکه دل به حکومت خوش کند و مردم را به حال خود واگذارد (علی از زبان علی؛ سیدجعفر شهیدی؛ ص ۴۲)

پیامبر اکرم می فرمایند: آسايش و راحتى، كاميابى و رستگارى و پيروزى، بركت و گذشت و تندرستى و عافيت، بشارت و خرّمى و رضايتمندى، قرب و خويشاوندى، يارى و پيروزى و توانمندى، شادى و محبّت، از سوى خداى متعال، بر كسى باد كه على بن ابى طالب را دوست بدارد، ولايت او را بپذيرد، به او اقتدا كند، به برترى او اقرار نمايد، و امامانِ پس از او را به ولايت بپذيرد. بر من است كه آنان را در شفاعتم وارد كنم. بر پروردگار من است كه خواسته مرا درباره آنان اجابت كند. آنان پيروان من هستند و هر كه از من پيروى كند، از من است. (بحارالأنوار ج ۲۷، ص ۹۲) و این بشارتی است برای پیروان مردی که در کعبه متولد شد و در مسجد به #شهادت رسید.

اما چه چیزی این مقام والا را به شهادت رساند؟! پاسخ را استاد #شهید_مطهری در جلد نخست کتاب اسلام و نیازهای زمان صفحه ۷۷ می گوید که: یک وقت می‌گوییم علی را که کشت و یک وقت می‌گوییم چه کشت؟ اگر بگوییم علی را که کشت؟ البته عبدالرحمن ابن‌ملجم، و اگر بگوییم علی را چه کشت، باید بگوییم جمود و خشک‌مغزی و خشکه مقدسی.

🌐 @Dr_alidarabi

واقف باشیم

روز ۲۷ صفر #روز_وقف است. کامل ترین تعریف وقف، تعمیم ثروت است که عملی نیک و مصداق روشنی از تعاون، انفاقی بدون منت و احسانی به دور از تحقیر دیگران است. پرونده اعمال بشر، معمولاً با مرگ آنان پایان می پذیرد، ولی پرونده واقفان مؤمن، همیشه باز است و از #ثواب وقف برخوردار می شوند. دوام و بقای چیزی که افتخار وقف یافته و جاری شدن فواید آن در اجتماع، موجب می شود نام واقف نیز جاودان بماند.

خداوند رحمان در #قرآن_کریم بر این اصل تاکید داشته و فرمودند «کارهای شایسته ماندنی نزد پروردگارت از نظر پاداش، بهتر و امید آن بیشتر است» (سوره کهف؛ آیه ۴۶) یا «هرگز به مقام نیکوکاران و خاصان خدا نخواهید رسید، مگر آنکه از آنچه دوست دارید در راه خدا انفاق کنید» (سوره آل عمران؛ آیه ۹۲)

شیوه رفتار #رسول_خدا (ص) نیز به عنوان یکی از منابع مهم در احکام دینی و معارف اسلامی در گفتار و کردار اهمیت عمل والای وقف را نشان دادند. گفته می شود که مردی از یهودیان که در جنگ احد #مسلمان شده بود، همراه سپاه اسلام در جنگ با مشرکان شرکت داشت. هنگامی که به سوی احد حرکت کرد، گفت: «اگر من کشته شدم، هفت قطعه از باغ های من از آن رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم باشد». او در این جنگ به #شهادت رسید و آن باغ ها از همان تاریخ، یعنی سال سوم هجری به ملک پیامبر (ص) درآمد. تا سال هفتم هجری کارگران رسول خدا (ص) آن باغ ها را اداره می کردند تا اینکه در همان سال، حضرت آن باغ ها را بر اولاد خود و بنی هاشم وقف کردند.( ابن کثیر، سیره نبویه، ج۲، ص ۳۴۴) همچنین نقل شده است که #پیامبر (ص) در خیبر موقوفه هایی داشته که از منافع آنها به مهمانان خود انفاق می نمود. ( بحارالانوار، ج۱۳، ص ۱۸۳؛ شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، تهران، مکتبه الاسلامیه، ج۱۳، ص ۳۱۱) در صحیح بخاری هم آمده است: «نوشته یا نوشته هایی در دست علی (ع) بود که فهرست وقف های پیامبر (ص) را در آن نوشته بودند».(صحیح بخاری، ج۴، ص ۱۲)

عمل وقف در بین ائمه معصومین نیز بسیار رواج داشته تا آنجا که #امام_حسین (ع) زمین ها و چیزهای دیگری را که ارث برده بود، وقف کرد. (میرزا حسین نوری الطبرسی، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، بیروت، مؤسسه آل البیت، ج ۱۴، ص ۶۱) و مکان قبرمطهر خود و اطراف آن را نیز از اهل نینوا و غاضریه به شصت هزار درهم خرید و وقف آنان کرد؛ بدین شرط که زائرانش را به سوی قبرش راهنمایی کنند و از آنان به مدت سه روز به عنوان میهمان پذیرایی کنند.( شیخ صدوق، «من لا یحضره الفقیه»، بیروت، دارالاضواء، ج۴، ص ۱۸۲.)

وقف و کسی که وقف را انجام می دهد یعنی واقف نزد خداوند اجر بالایی دارند اما علاوه بر آن، تاثیرات اجتماعی بسیار زیادی نیز در عمل وقف وجود دارد که از آن جمله اند:

1⃣ عدالت اجتماعی: وقف باعث می شود که اموال اغنیا و گروه های دیگر در دسترس آحاد #جامعه قرار گیرد و اموال شخصی به مالکیت عمومی دربیاید که جامعه را به عدالت نزدیک می کند.
2⃣ گسترش وفاق اجتماعی: واقف با این عمل همزیستی گروهی و #همبستگی_اجتماعی را افزایش داده و به نوعی ایثارگری اقتصادی و فرهنگی می کند.
3⃣ مبارزه با خود محوری: شخصی سازی و خودبزرگ بینی و همه چیز را برای خودخواستن که متاسفانه جامعه ی کنونی در برخی موارد به این سمت حرکت کرده است، تا حدود زیادی از بین می رود.
4⃣ ایجاد فرصت های شغلی: خارج شدن اموال و مالکیت های شخصی از دست افراد و در اختیار عموم قرار گرفتن، باعث ایجاد #شغل و افزایش درآمدهای عمومی می گردد.
5⃣ جلوگیری از تجمع و تمرکز ثروت: تمرکز ثروت یکی از آفات هر اجتماعی است که می تواند به #مفاسد دیگر نیز کشیده شود. وقف از این اتفاق جلوگیری می کند.
6⃣ جبران خلأ خدمات دولتی: یکی از راه های خدمت #عمومی وقف است که خلا مراکز دولتی در بحث هایی مثل مسجدسازی، مدرسه، بیمارستان، جاده، درمانگاه و... می تواند حل کند.
7⃣ کاهش آسیب های اجتماعی: تمرکز بر افزایش خدمات عمومی و توجه به اقشار آسیب پذیر می تواند به کاهش آسیب های اجتماعی بینجامد.

🌐 @Dr_alidarabi