آیا «مشروعیت دولت ها» نزد مردم، فقط مشروط به برقراری «صلح» است؟

🔹«حقارت‌‌‌بار، بی‌‌‌رحمانه و کوتاه»؛ این توصیفی است که توماس هابز از وضعیت بی‌‌‌دولتی ارائه می‌دهد. در واقع، در شرایطی که دولتی در کار نیست، جنگ، درگیری و خشونت یک قاعده است.

🔹به باور توماس هابز در این شرایط ما نیازمند سربرآوردن غولی هستیم که بر تمام قدرت‌‌‌های دیگر غلبه می‌کند و از این طریق، صلح را برقرار می‌‌‌سازد.

🔹این غول بی‌‌‌مانند، همان دولت است. در این درک، یک نکته کلیدی دیده می‌شود: اینکه شهروندان در برابر دولت ها «اراده خود را تسلیم» می‌کنند؛ اما بنا به یک شرط مهم: «برقراری صلح».

🔹این یعنی، زمانی که دولت در انجام مسوولیت خود ناتوان شود، مشروعیت خود را از دست می‌دهد و شهروندان حق دارند از دایره اعمال اراده لویاتان خروج کنند.

🔹لکن مطابق جریان اصلی علم اقتصاد، به‌استثنای کالاهای خصوصی که کالاهای تخصیص‌‌‌پذیر و رقابت‌‌‌پذیر هستند، دولت در بازار باقی کالاها باید مداخله کند.

🔹به این ترتیب، دولت‌‌‌ها، از تامین آب‌‌‌و‌‌‌هوای پاک گرفته تا تامین زیرساخت‌‌‌هایی همچون برق، آب و گاز و در نهایت، تامین امنیت شهروندان، باید به‌عنوان یک بازیگر کلیدی نقش بازی کنند.

🔹حال مطابق این توضیح، وقتی شهروندان یک کشور در بازار تورم بی‌‌‌ثبات‌‌‌ساز را مشاهده می‌کنند، در آسمان شهر آلودگی را می‌بینند، در کف خیابان محله‌‌‌شان با دزد سروکله می‌‌‌زنند و در نهایت، در خانه‌‌‌هایشان قطعی برق و گاز را تجربه می‌کنند، حق دارند از خود بپرسند که دولت ما کجاست؟

🔗متن کامل

#دنیای_اقتصاد #دولت #لویاتان #مشروعیت_دولت #صلح #کالاهای_عمومی

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir