🔻چرا در هر شرایطی، لبخند؛ خردمندانه‌ترین واکنش است؟!🔻
🇮🇷 @darvishnameh
1️⃣ چند روز پیش در جمع خانواده‌هایی که نگران تربیت کودکان‌شان بودند، سخن می‌گفتم که ناگهان یکی از پدرها که تحصیل‌کرده آمریکا بود و از بازگشتش به ایران برای ساختن وطن به شدت ناراضی می‌نمود، با قاطعیت گفت: چه فایده دارد لمس تجربه طبیعت برای کودکانی که تا چند سال دیگر در نظام آموزش و پرورش متعفن، واپس‌زده، محافظه‌کار و متحجر کشور غرق شده و تمامی خلاقیت خود را در پای یادگیری چند نقاب، تاراج‌رفته خواهند دید؟
2️⃣ آنچنان پرشور و البته تلخ با عدد و آمار سخن می‌گفت که تقریباً همه حاضران را متاثر کرده بود. او در نهایت تاکید کرد: هر یک روزی که بتوانم زودتر فرزندانم را از کشور خارج کنم، چنین خواهم کرد؛ زیرا ما فقط یکبار زندگی می‌کنیم و این شانس را نباید سوزاند!
3️⃣ دوباره به تصویر این برگ دقت کنید؛ از منظر یک گیاه‌شناس کارِ این برگ تقریباً تمام است و چیزی به لحظات پایان زندگی‌اش باقینمانده. اما از منظر عکاس خوش‌ذوق و هنرمندی که این صحنه را شکار کرده، هنوز می‌توان به رغم جراحت‌های فراوان، زیبا بود و دلبری کرد ...
4️⃣ فرزانه‌ای می‌گفت: زخم‌هایم را دوست دارم. آنها شاهدان اصلی‌ام هستند که چطور شجاعانه زندگی کردم.
5️⃣ رفتن یا ماندن، مساله ما نیست. می‌توان ماند و تسلیم شد و انتظار کشید تا سرنوشت را یه نفری تو یه جایی در یه زمانی واسه ما از نو بنویسد! و می‌توان رفت و همچنان کنشگرانه متاثر کرد و انسان ماند. رفتنِ دوم، شرف دارد به ماندن نخست. درد اما این است که از سر ترس، استیصال و گریز از جنگیدن برای تغییر؛ از سر تسلیم برویم؛ آنهایی که اینگونه می‌روند هرگز خواب خوش را تجربه نخواهند کرد و بر مدار رضایت نمی‌چرخند، هرچند که شاید باکیفیت‌ترین تشک‌های خوشخواب را لمس کنند!
6️⃣ خواستم بگویم: نسلی که در کودکی بدون احساس گناه و دلِ سیر کودکی کرده باشد، بعید است حتی اگر رفتن را انتخاب کند، تسلیم شده و به تشکی خوشخواب رضایت دهد در ینگه دنیایی دور یا نزدیک!
7️⃣ پس ای پدرها و مادرهایی که دل‌نگران آینده فرزندان خود هستید؛ تا می‌توانید آنها را از نگرانی، ترس و آموزش مستقیم دور کرده و اجازه دهید تا پیش از دوازده‌سالگی فقط بخندند، گِل‌بازی کنند و در واژه اکنون خود را خیس ...
#با_کودکان_چه_کنیم
#برویم_یا_بمانیم
#مهاجرت
#دلنوشته_های_محمد_درویش
https://www.instagram.com/p/CeY8syrN0Gq/?igshid=YmMyMTA2M2Y=
🇮🇷 @darvishnameh
1️⃣ چند روز پیش در جمع خانواده‌هایی که نگران تربیت کودکان‌شان بودند، سخن می‌گفتم که ناگهان یکی از پدرها که تحصیل‌کرده آمریکا بود و از بازگشتش به ایران برای ساختن وطن به شدت ناراضی می‌نمود، با قاطعیت گفت: چه فایده دارد لمس تجربه طبیعت برای کودکانی که تا چند سال دیگر در نظام آموزش و پرورش متعفن، واپس‌زده، محافظه‌کار و متحجر کشور غرق شده و تمامی خلاقیت خود را در پای یادگیری چند نقاب، تاراج‌رفته خواهند دید؟
2️⃣ آنچنان پرشور و البته تلخ با عدد و آمار سخن می‌گفت که تقریباً همه حاضران را متاثر کرده بود. او در نهایت تاکید کرد: هر یک روزی که بتوانم زودتر فرزندانم را از کشور خارج کنم، چنین خواهم کرد؛ زیرا ما فقط یکبار زندگی می‌کنیم و این شانس را نباید سوزاند!
3️⃣ دوباره به تصویر این برگ دقت کنید؛ از منظر یک گیاه‌شناس کارِ این برگ تقریباً تمام است و چیزی به لحظات پایان زندگی‌اش باقینمانده. اما از منظر عکاس خوش‌ذوق و هنرمندی که این صحنه را شکار کرده، هنوز می‌توان به رغم جراحت‌های فراوان، زیبا بود و دلبری کرد ...
4️⃣ فرزانه‌ای می‌گفت: زخم‌هایم را دوست دارم. آنها شاهدان اصلی‌ام هستند که چطور شجاعانه زندگی کردم.
5️⃣ رفتن یا ماندن، مساله ما نیست. می‌توان ماند و تسلیم شد و انتظار کشید تا سرنوشت را یه نفری تو یه جایی در یه زمانی واسه ما از نو بنویسد! و می‌توان رفت و همچنان کنشگرانه متاثر کرد و انسان ماند. رفتنِ دوم، شرف دارد به ماندن نخست. درد اما این است که از سر ترس، استیصال و گریز از جنگیدن برای تغییر؛ از سر تسلیم برویم؛ آنهایی که اینگونه می‌روند هرگز خواب خوش را تجربه نخواهند کرد و بر مدار رضایت نمی‌چرخند، هرچند که شاید باکیفیت‌ترین تشک‌های خوشخواب را لمس کنند!
6️⃣ خواستم بگویم: نسلی که در کودکی بدون احساس گناه و دلِ سیر کودکی کرده باشد، بعید است حتی اگر رفتن را انتخاب کند، تسلیم شده و به تشکی خوشخواب رضایت دهد در ینگه دنیایی دور یا نزدیک!
7️⃣ پس ای پدرها و مادرهایی که دل‌نگران آینده فرزندان خود هستید؛ تا می‌توانید آنها را از نگرانی، ترس و آموزش مستقیم دور کرده و اجازه دهید تا پیش از دوازده‌سالگی فقط بخندند، گِل‌بازی کنند و در واژه اکنون خود را خیس ...
#با_کودکان_چه_کنیم
#برویم_یا_بمانیم
#مهاجرت
#دلنوشته_های_محمد_درویش
https://www.instagram.com/p/CeY8syrN0Gq/?igshid=YmMyMTA2M2Y=