داروگ

✅چگونه حزب جهانی خمینی را به یک خرده فرهنگ تبدیل کردند

🔸هر سال ۲۲ بهمن یا ۱۵ خرداد که میرسد سوالی ذهنم را سخت مشغول میکند. چگونه یک روحانی به اسم خمینی موفق شد خود را رقیب یک دستگاه سیاسی وابسته به الیگارشی امپرالیسم، آنهم در سطح جهان معرفی کند؟

🔸اگر توقع خود را فراتر از پاسخ های دم دستی ببریم و نخواهیم حواله کنیم به مفاهیمی مثل معنویت و اخلاق و شجاعت و ... واقعا ارائه یک پاسخ سیاسی و مدیریتی به این سوال کار راحتی نیست. چگونه یک اجتماع بین المللی صرفا انسانی با تمام تقوا و فجورش، یک نماینده مذهب را به عنوان رهبر یک تحرک اجتماعی میپذیرد؟

🔸قطعا باید پاسخ های زیادی را کنار هم گذاشت برای توجیه این سوال، اما به نظرم یکی از مهمترین وجوه پاسخ در هویت اجتماعی "خمینی بزرگ" است.
هویت اجتماعی، زاییده این است که شما چه تصور بیرونی ای از خود به وجود بیاورید و با تک تک پدیده ها و نمایندگان بیرونی آنها چه نسبتی بگیرید.

🔸خمینی در تنظیم این مناسبات، رویکردی فوق العاده دارد. در تمام اینها رویکردش به گونه ایست که کم تر میبینیم ضیق و تنگنا در پیوستن به هویت اجتماعی او پدید بیایید. با اهالی علم، با اهالی سیاست و مبارزه، با اهالی هنر، با اهالی فرهنگ، با گرایش های مختلف جوانان، با هرآنچه که اجتماع نسبت به آن واکنشی دارد. خمینی با تمام اینها گونه ای نسبت میگیرد که راه برای پیوستن به او بسیار باز است و این باعث میشود، "بشود به خمینی پیوست" و این باعث میشود "خمینی بزرگ شود".
این رویکرد رمز توفیق تمام رهبران اجتماعی است. راه برای پیوستن به آنها از هر سویی باز است و آنها تنها مراعات میکنند که راه را تنگ نکنند. لذا اینها همواره با لشگری عظیم از پیروان و مریدان و پیوستگان کارشان را پیش میبرند. گاهی راه را تاجایی باز میگذارند که میگویند هویت ما تنها این است که انسانیم و ستم کشیده، همین. این یعنی درجه حساسیت کیفی هویت را بسیار بسیار پایین آورده، تمام شاخص های ضیق کننده را نادیده گرفته و جانب کمیت را گرفته است، به یک معنا در مقام هویت اجتماعیش توحیدی عظیم با کیفیت پایین پدید آورده نه اقلیتی کوچک به توهم کیفیت و خلوص بالا. او به دنبال حزبی جهانی است که تنها شاخص پیوستن به آن مستکبر نبودن است، یعنی تنها شاخص پیوستن به آن پیوستن به آن است، همین.
راز کبیر بودن خمینی در بزرگ بودن "ما" ی اوست.

🔸اما آنچه در سالهای بعد اتفاق میفتد خیلی جالب است. عده ای با همان ادعا ها، با همان کارت شناسایی که البته خودشان برای خودشان صادر کرده اند، میدان دار حرکت خمینی شده اند در حالی که چالش هایشان از این جنس است که چرا فیلم "ما" را کسی نمی بیند، چرا کاندیدای "ما" رای نمی آورد، چرا پوشش "ما" در اقلیت است، چرا فرهنگ "ما" مورد استقبال نیست، چرا "ما" تنها هستیم و ...
در مطالعات فرهنگی این دسته سوالات، سوالاتی است که اهالی یک خرده فرهنگ از خود میپرسند. اما آیا واقعا میدان داران یک جریان جهانی، هویت اجتماعی به آن وسعت را تبدیل کرده اند به یک خرده فرهنگ درون یک کشور؟ اگر آری، چگونه موفق شده اند چنین کاری بکنند؟

🔸به نظرم پاسخ "آری" است و توضیح هم اینکه این امر محصول رویکردی خالص سازانه به توهم کیفیت بخشی است که در باطن جز به کام شیطان نیست. همان رویکردی که با هنرمند، با ورزشکار، با اندیشمند، با دانشمند، با مردم عادی و حتی با هم سنگران خودش به گونه ای تعیین نسبت میکند که راه برای پیوستن به "ما" ی او بسیار ضیق و شاخص ها برای کسب مقام "ما" بودن با او، بسیار زیاد و متنوع است.
این رویکرد همان رویکردی است که پیوسته به دنبال رو کردن نفاق این و آن و افشا کردن بصیرانه آینده تاریک دیگران است. رویکردی که برای خودش جشنواره جدا راه می اندازد، کانال تلویزیونی جدا راه می اندازد، دانشگاه جدا راه می اندازد، حوزه جدا راه می اندازد، اخیرا کافی شاپ جدا راه می اندازد، شهرک جدا راه می اندازد و اگر با همین فرمان ادامه بدهد، کشور را تجزیه می کند و کشوری جدا راه می اندازد.

🔸این همان رویکردی است که اینگونه هویت یک حزب جهانی میلیارد نفری انسانی را تبدیل کرد به یک خرده فرهنگ در یک کشور که در همان کشور هم کم کم احساس اقلیت بودن خواهد کرد و این سیر ادامه دارد تا جایی که به درون خود فرو رفته و نابود خواهد شد. عجیب آنکه هر سال با همان تصور "خمینی کبیر" به خود نگاه میکند، همان حرفها را میزند اما وقتی آن نتیجه ها را نمیگیرد حتی یک بار از تفاوت نتیجه تعجب نمیکند و حتی یک بار هم اشاراتی اینچنینی را به دیده تنبیه جدی نمیگیرد که شاید "ما" واقعا ادامه جریان خمینی نیستیم.

🔸طرف "ما" ی خود را کوچک کرده و از بیرون افتادن دیگران متعجب میشود‌.

هاشم کیانی
https://telegram.me/daaarvag