ببین میتوانی بمانی بمان
عزیزم تو خیلی جوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان
زمین گیر من آسمانی بمان

اگر می شود می توانی بمان
اگر راه دارد بمانی بمان

چه شد با علی همسفر ماندنت
چه شد ماجرای سپر ماندنت

چه شد پای حرف پدر ماندنت
پس از قصه پشت در ماندنت

ندارد علی هم زبانی بمان
پس از تو چه آبی چه نانی بمان

ببین می توانی بمانی بمان
عزیزم تو خیلی جوانی بمان

برای علی بی تو بد می شود
بدون تو غم بی عدد می شود

نرو که غرورت لگد می شود
و این سنگ، سنگ لحد می شود

چه کم دارد این زندگانی بمان

چرا اشک را آبرو میکنی
چرا چادرت را رفو میکنی

چرا استخان در گلو میکنی
چرا مرگ را آرزو میکنی

چه کم دارد این زندگانی بمان
اگر می شود می توانی بمان ...

واحد ( غم گرفته سرتا پامو ببين )
عمه مولا بود
عمه زهرا بود
عمه دریا بود
عمه تنها بود ...

@daaarvag

سَلِ المَصانعَ رَکباً تَهیمُ فی الفَلَواتِ
تو قدر آب چه دانی که در کنار فراتی

شبم به روی تو روز است و دیده‌ها به تو روشن
و اِن هَجَرتَ سَواءٌ عَشیَّتی و غَداتی

اگر چه دیر بماندم امید برنگرفتم
مضی الزَمانُ و قلبی یقولُ اَنَّکَ آتی

من آدمی به جمالت نه دیدم و نه شنیدم
اگر گلی به حقیقت عجین آب حیاتی

شبان تیره امیدم به صبح روی تو باشد
و قَد تُفَتَّشُ عَینُ الحیوةِ فی الظُّلُماتِ

فَکَم تُمَرِّرُ عَیشی و أنتَ حاملُ شهدٍ
جواب تلخ بدیع است از آن دهان نباتی

نه پنج روزهٔ عمر است عشق روی تو ما را
وَجَدتَ رائِحَةَ الوُدِّ اِن شَمَمتَ رُفاتی

وَصَفتُ کُلَّ مَلیحٍ کما یُحبُّ و یُرضی
محامد تو چه گویم که ماورای صفاتی

اخافُ مِنکَ و اَرجوا و اَستَغیثُ و اَدنو
که هم کمند بلایی و هم کلید نجاتی

ز چشم دوست فتادم به کامهٔ دل دشمن
اَحبَّتی هَجَرونی کَما تَشاءُ عُداتی

فراقنامهٔ سعدی عجب که در تو نگیرد
و اِن شَکَوتُ اِلی الطَّیرِ نُحنَ فی الوُکَناتِ

*

سل المصانع رکبا تهیم فی الفلوات=
درباره چشمه‌ها از سوارانی که در بیابان‌ها سرگردانند، بپرس

و ان هجرت سواء عشیتی و غدات=
اگر از پیشم بروی شب و روزم یکسان می‌شود

مضی الزمان و قلبی یقول انک آت=
زمان گذشت ولی قلبم می‌گوید که تو می‌آیی

و قد تفتش عین الحیوة فی الظلمات=
که همانا چشمه حیات در تاریکی‌ها جستجو می‌شود.

فکم تمرر عیشی و انت حامل شهد=
پس چقدر زندگی‌ام را تلخ می‌کنی در حالی که تو حامل شهد هستی.

وجدت رائحة الود ان شممت رفات=
بوی عشق را خواهی شنید اکر کفنم را بو کنی

وصفت کل ملیح کما یحب و یرضی=
هر نمکینی را آنچنانکه پسند افتد، توصیف کردم.

اخاف منک و ارجو و استغیث و ادنو=
هم از تو می‌ترسم و هم به تو امید دارم. هم از تو به دیگری پناه می‌برم و هم به تو نزدیک می‌شوم.

احبتی هجرونی کما تشاء عداتی=
دوستانم ترکم کردند همان طور که دشمناتم می‌خواستند.

و ان شکوت الی الطیر نحن فی الوکنات=
که اگر به پرندگان شکایت می‌بردم، در آشیانه خود نوحه سر می‌دادند.

https://soundcloud.com/arjanga/feraqnameh

https://soundcloud.com/m-bahrami/xyix3k5si3rp

@daaarvag

هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال
او در دل است و هیچ دلی نیست بی ملال

محتشم کاشانی

@daaarvag

ندهد فرصت گفتار به محتاج کریم
گوش این طایفه آواز گدا نشنیده است ...

#صائب

@daaarvag

بیا بیا که مرا طاقت جدایی نیست
رها مکن که دلم را ز غم رهایی نیست

دلم ببردی و گر سر جدا کنی ز تنم
به‌جان تو که دلم را سر جدایی نیست

بریز جرعه که هنگامهٔ غمت گرم است
بگیر باده که هنگام پارسایی نیست

مرا بپرسی کاخر مرا ز تو غم نیست
اگر نیایی هست و گر بیایی نیست...

امیرخسرو دهلوی
دیوان کامل امیرخسرو دهلوی/ م.درویش

@daaarvag

ای یار جفا کرده پیوند بریده
این بود وفاداری و عهد تو ندیده

در کوی تو معروفم و از روی تو محروم
گرگ دهن آلوده یوسف ندریده

ما هیچ ندیدیم و همه شهر بگفتند
افسانه مجنون به لیلی نرسیده

در خواب گزیده لب شیرین گل اندام
از خواب نباشد مگر انگشت گزیده

بس در طلبت کوشش بی فایده کردیم
چون طفل دوان در پی گنجشک پریده

مرغ دل صاحب نظران صید نکردی
الا به کمان مهره ابروی خمیده

میلت به چه ماند به خرامیدن طاووس
غمزت به نگه کردن آهوی رمیده

گر پای به در می‌نهم از نقطه شیراز
ره نیست تو پیرامن من حلقه کشیده

با دست بلورین تو پنجه نتوان کرد
رفتیم دعا گفته و دشنام شنیده

روی تو مبیناد دگر دیده سعدی
گر دیده به کس باز کند روی تو دیده

@daaarvag

دلا تا باغ سنگی، در تو فروردین نخواهد شد
به روز مرگ شعرت سوره ی یاسین نخواهد شد

فریبت می دهند این فصل ها تقویم ها، گل ها
از اسفند شما پیداست فروردین نخواهد شد

مگر در جستجوی ربّنای تازه ای باشیم
وگرنه صد دعا زین دست، یک نفرین نخواهد شد

مترسانیدمان از مرگ، ما پیغمبر مرگیم
خدا با ما که دلتنگیم، سرسنگین نخواهد شد

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله ور در باد
بگو تا انتظار این است، اسبی زین نخواهد شد!

علیرضا قزوه

شانه‌ات را دیر آوردی سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد

از غزل‌هایم فقط خاکستری مانده به جا
بیت های روشن و شعله ورم را باد برد

با همین نیمه همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه‌ی عاشقترم را باد برد

بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد

از حامد عسگری

با دست‌های کوچک خویش
بشکاف از هم پردهٔ پاک هوا را
بشکن حصار نور سردی را که امروز
در خلوت بی بام و در کاشانهٔ من
پر کرده سر تا سر فضا را

با چشم‌های کوچک خویش
کز آن تراود نور بی نیرنگ عصمت
کم کم ببین این پر شگفتی عالم ناآشنا را

دنیا و هر چیزی که در اوست
از آسمان و ابر و خورشید و ستاره
از مرغ‌ها، گل‌ها و آدم‌ها و سگ‌ها
وز این لحاف پاره پاره
تا این چراغ کور سوی نیم مرده
تا این کهن تصویر من، با چشم‌های باد کرده
تا فرش و پرده
کنون به چشم کوچک تو پر شگفتی ست
هر لحظه رنگی تازه دارد
خواند به خویشت
فریاد بی تابی کشی، چون شیههٔ اسب
وقتی گریزد نقش دلخواهی ز پیشت
یا همچو قمری با زبان بی زبانی
محزون و نامفهوم و گرم، آواز خوانی

ای لالهٔ من
تو می‌توانی ساعتی سر مست باشی
با دیدن یک شیشهٔ سرخ
یا گوهر سبز
اما من از این رنگ‌ها بسیار دیدم
وز این سیه دنیا و هر چیزی که در اوست
از آسمان و ابر و آدم‌ها و سگ‌ها
مهری ندیدم، میوه‌ای شیرین نچیدم
وز سرخ و سبز روزگاران
دیگر نظر بستم، گذشتم، دل بریدم
دیگر نیم در بیشهٔ سرخ
یا سنگر سبز
دیگر سیاهم من، سیاهم
دیگر سپیدم من، سپیدم
وز هرچه بود و هست و خواهد بود، دیگر
بیزارم و بیزار و بیزار
نومیدم و نومید و نومید
هر چند می‌خوانند «امید»م

نازم به روحت، لاله جان! با این عروسک
تو می‌توانی هفته‌ای سرگرم باشی
تا در میان دست‌های کوچک خویش
یک روز آن را بشکنی، وز هم بپاشی
من نیز سبز و سرخ و رنگین
بس سخت و پولادین عروسک‌ها شکستم
و کنون دگر سرگشته و ولگرد و تنها
چون کولی‌ی دیوانه هستم
ور باده‌ای روزی شود، شب
دیوانه مستم

من از نگاهت شرم دارم
امروز هم با دست خالی آمدم من
مانند هر روز
نفرین و نفرین
بر دست‌های پیر محروم بزرگم
اما تو دختر
امروز دیگر هم بمک پستانکت را
بفریب با آن
کام و زبان و آن لب خندانکت را
و آن دست‌های کوچکت را
سوی خدا کن
بنشین و با من « خواجه مینا » را دعا کن

#اخوان_ثالث