#در_حریم_آرامش_در_محضر_قلم
🔸نویسندگی درساحت حیات اجتماعی و عاطفی
✍️#دکتر_سیدعلی_طاهرالدینی
(برگرفته از کتاب ادبیات تعلیمی ،۱۳۸۵،انتشارات آرمان رشد)
«نوشتن‌، امری اجتماعی است زیرا هیچ‌کس برای خود یا چنانکه نویسنده‌ای نوشته است از برای "سایۀ خود" نمی‌نویسد و اگر کسی چنین ادعایی کند، از اون نمی‌توان پذیرفت. زیرا که انسان بالطبع اجتماعی است و حتی آنگاه که فکر می‌کند یا با خود سخن می‌گوید، دیگری را مخاطب قرار می‌دهد و بی‌دیگری و دیگران، زندگی انسانی برای او مفهومی ندارد.
نویسنده باید هدفی داشته باشد و انگیزه و دردی برای نوشتن. هدف، چیرگی بر تیرگی‌ها و دانستن نادانسته‌هاست و انگیزه،‌ شوری و عشقی بشری که زاییدۀ روان آدمی است. نویسنده‌ای که شور و عشقی ندارد، درد را نمی‌شناسد و فکری تازه در سر نمی‌پروراند. یاوه می‌نویسد.
در اینجاست که سهم محتوا و فکر در ایجاد اثری که ارزش بشری داشته باشد، از قالب بیش‌تر می‌شود، گو اینکه محتوا و قالب در هنر، چون روان و کالبد در انسان، از هم جدایی ناپذیرند. همچنان که کالبد بی‌روح انسان نتواند بود، قالب بی‌محتوا را هم در جهان هنر جایی نیست. کار نویسنده از نظر محتوا باید نشان‌دهندۀ کوشش بشری برای یافتن چیزی تازه باشد و فکری و پیامی نه به‌صورت شعار. بلکه مانند سرخی در گل. از لابه‌لای اثر، به خواننده تبلیغ شود و به‌خصوص در داستان و نمایشنامه، فکر و پیام باید از کردار قهرمانان و از بطن حوادث زاییده شود، نه آنکه داستان، روندی دیگر داشته باشد و فکر و پیامی بی‌تمهید، در زبان قهرمانی به بیان آید.
از اینجاست که یکی از اندیشمندان نامدار جهان غرب در عصر حاضر گفته است: «غرض از ادبیات، تلاش و مبارزه است. تلاش و مبارزه برای میل به آگاهی، برای جستن حقیقت، برای آزادی انسان و از این‌روست که نویسنده در مقابل عملی که انجام می‌دهد، مسئول است. برای چه می‌نویسد؟ دست به چه اقدامی زده است و چرا این اقدام، مستلزم دست یازیدن به نگارش بوده است؟ زیرا که سخن گفتن در حکم عمل‌کردن است.»
آری، همین عرضه و حضور نوشته در بیرون است که نشان می‌دهد چه کسی حرفی برای گفتن داشته و نویسنده است و آن‌کس چگونه نویسنده‌ای است. اما همین امر نیز اهداف گوناگونی را در پی دارد: گاه جسمی رل روح بخشیدن و گاه دلی را روشنایی دادن است. گاه نامی را برای خود خواستن یا نانی را برای خود به‌دست‌آوردن. گاه عقلی را رام‌کردن و یا قلبی را آرام ساختن است.

#کانال_فرهنگیان
ورامین/قرچک/پیشوا/جوادآباد

اینستاگرام👇
instagram.com/channelfarhangiyan
تلگرام👇
t.iss.one/channelfarhangiyan
سروش👇
Sapp.ir/channelfarhangiyan
بله👇
ble.ir/channelfarhangiyan

#در_حریم_آرامش_در_محضر_قلم
🔸شیوه همسرداری
امام علی علیه السلام
✍️#دکتر_سیدعلی_طاهرالدینی
(برگرفته از کتاب «جذبه طهور» تاملی انسان‌شناسانه در نهج‌البلاغه،سال ۹۹)

امام علی(ع) در مورد رابطه خود با همسرش حضرت زهرا(س) می‌گوید:
«به خدا سوگند! هیچ‌گاه فاطمه را به اکراه به کاری وانداشتم و او را ناراحت نکردم و خشمگین نساختم تا خداوند او را نزد خویش برد و او نیز هیچ زمان مرا ناراحت و خشمگین نکرد و از دستور من سرپیچی ننمود و هر گاه به او نگاه می‌کردم همه ناراحتی‌ها و اندوه‌ها و غم‌هایم را از یاد می‌بردم».[مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۴۳، ص ۳۱]
علی(ع) در کارهای خانه به فاطمه کمک می‌کرد.[حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۴، ص۱۲۳]
 
_ رفتار با فرزندان
بنابر آنچه از امام علی نقل شده، فرزندان حقوقی دارند که باید رعایت شود.
وی می‌فرماید:
«حق فرزند بر پدر آن است که بر او نامی نیک بگذارد. ادب نیکو و پسندیده بیاموزد و قرآن را به او آموزش دهد...».[ نهج البلاغه، حکمت ۳۰۰]
وی در مورد چگونگی تربیت کودکان فرمود: «هر کس کودکی دارد، کودکی کند».[حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۵، ص ۲۰۳.]
سفارش امام علی(ع) به والدین این بوده که در تربیت فرزندان، موقعیت زمانی کودکان و فاصله میان دو نسل را در نظر داشته باشند.[ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲۰، ص ۲۶۷]
 
_ رفتار با خویشاوندان
از نظر امام علی(ع)، خویشاوندان جایگاه مهمی در زندگی افراد دارند.
به نظر وی هیچ‌کس از خویشان و بستگان خود بی‌نیاز نیست که از وی با زبان و دست دفاع کند.
خویشاوندان بزرگ‌ترین گروه از مردم هستند که از انسان پشتیبانی می‌کنند و ناراحتی او را از بین می‌برند و هنگامی که حادثه‌ای برای شخص پیش آید، آنها پرعاطفه‌ترین مردم‌اند.[نهج البلاغه، خطبه ۱۳۹].

#کانال_فرهنگیان
ورامین/قرچک/پیشوا/جوادآباد

اینستاگرام👇
instagram.com/channelfarhangiyan
تلگرام👇
t.iss.one/channelfarhangiyan
سروش👇
Sapp.ir/channelfarhangiyan
بله👇
ble.ir/channelfarhangiyan