دانشنامه دفاعی| جنگ ایران و اسرائیل
▪️تراست وکتورینگ و تاثیر آن بر عملکرد جنگنده @armyir
▪️سیستم تراست وکتورینگ و تاثیر آن بر عملکرد هواپیما
یکی از ویژگی های مهم و در عین حال هیجان انگیز یک جنگنده، مانورپذیری بالای آن است. قابلیتی که می‌تواند تماشاچیان یک نمایش هوایی را به وجد بیاورد یا جان یک خلبان و هواپیمای گران قیمتش را نجات دهد.
به طور خلاصه، "تراست وکتورینگ" سامانه‌ای برای تغییر زاویه خروجی موتور‌های جنگنده به شکل دو بعدی (بالا و پایین) یا سه بعدی (به تمامی جهات) است که مستقیما دستورات را از اهرم فرامین هواپیما می‌گیرد و مانورپذیری هواپیما را به طرز چشم گیری افزایش می‌دهد.
تراست وکتورینگ مانورپذیری جنگنده را حتی در سرعت های بسیار پایین هم حفظ می‌دهد. به این ترتیب می‌توان دو کاربرد اصلی برای آن در نظر گرفت که یکی خروج ایمن و راحت‌تر هواپیما از استال و ریکاوری سریع‌تر و دیگری مانورپذیری بالاتر در داگفایت است.
با تکنولوژی و سلاح های امروزی، پیروز یک داگفایت را می‌توان جنگنده‌ای دانست که حتی برای یک ثانیه در موقعیت مناسب قرار بگیرد و بتواند کار هواپیمای دشمن را با توپ یا موشک های کوتاه برد خود یکسره کند. و اینجاست که تراست وکتورینگ با فراهم کردن مانورپذیری بالاتر، می‌تواند داگفایت را در ثانیه‌های اول به پایان برساند.
در نگاه اول به نظر می‌رسد که برتری قطعی، داشتن تراست وکتورینگ است. اما نکته‌ای وجود دارد و آن این است که این سیستم با اعمال مانورپذیری بیشتر، مقاومت هوا را در بدنه جنگنده افزایش می‌دهد و این به معنای فدا کردن انرژی و سرعت برای کسب زاویه حمله بالاتر و ایجاد چند ثانیه فرصت مناسب برای شلیک به دشمن است. اما کافی است که خلبان این فرصت را از دست بدهد تا تبدیل به یک هدف آسان و تقریبا ثابت در آسمان شود. به همین علت خلبانان در استفاده از تراست وکتورینگ بسیار محتاطانه عمل می‌کنند. همچنین در کابین امکان فعال یا غیرفعال این سیستم به صورت دستی وجود دارد.
از جمله جنگنده‌هایی که دارای تراست وکتورینگ هستند در نمونه های شرقی می‌توان به سوخو-35، سوخو-57 و جی-20 و در نمونه های غربی به اف-22 رپتور (نوع دو بعدی آن) اشاره کرد. شرکت سازنده علت استفاده از نمونه دو بعدی در رپتور را، کاهش سطح مقطع راداری اعلام کرده است.
#Thrust_vectoring #Dogfight
@armyir
یکی از ویژگی های مهم و در عین حال هیجان انگیز یک جنگنده، مانورپذیری بالای آن است. قابلیتی که می‌تواند تماشاچیان یک نمایش هوایی را به وجد بیاورد یا جان یک خلبان و هواپیمای گران قیمتش را نجات دهد.
به طور خلاصه، "تراست وکتورینگ" سامانه‌ای برای تغییر زاویه خروجی موتور‌های جنگنده به شکل دو بعدی (بالا و پایین) یا سه بعدی (به تمامی جهات) است که مستقیما دستورات را از اهرم فرامین هواپیما می‌گیرد و مانورپذیری هواپیما را به طرز چشم گیری افزایش می‌دهد.
تراست وکتورینگ مانورپذیری جنگنده را حتی در سرعت های بسیار پایین هم حفظ می‌دهد. به این ترتیب می‌توان دو کاربرد اصلی برای آن در نظر گرفت که یکی خروج ایمن و راحت‌تر هواپیما از استال و ریکاوری سریع‌تر و دیگری مانورپذیری بالاتر در داگفایت است.
با تکنولوژی و سلاح های امروزی، پیروز یک داگفایت را می‌توان جنگنده‌ای دانست که حتی برای یک ثانیه در موقعیت مناسب قرار بگیرد و بتواند کار هواپیمای دشمن را با توپ یا موشک های کوتاه برد خود یکسره کند. و اینجاست که تراست وکتورینگ با فراهم کردن مانورپذیری بالاتر، می‌تواند داگفایت را در ثانیه‌های اول به پایان برساند.
در نگاه اول به نظر می‌رسد که برتری قطعی، داشتن تراست وکتورینگ است. اما نکته‌ای وجود دارد و آن این است که این سیستم با اعمال مانورپذیری بیشتر، مقاومت هوا را در بدنه جنگنده افزایش می‌دهد و این به معنای فدا کردن انرژی و سرعت برای کسب زاویه حمله بالاتر و ایجاد چند ثانیه فرصت مناسب برای شلیک به دشمن است. اما کافی است که خلبان این فرصت را از دست بدهد تا تبدیل به یک هدف آسان و تقریبا ثابت در آسمان شود. به همین علت خلبانان در استفاده از تراست وکتورینگ بسیار محتاطانه عمل می‌کنند. همچنین در کابین امکان فعال یا غیرفعال این سیستم به صورت دستی وجود دارد.
از جمله جنگنده‌هایی که دارای تراست وکتورینگ هستند در نمونه های شرقی می‌توان به سوخو-35، سوخو-57 و جی-20 و در نمونه های غربی به اف-22 رپتور (نوع دو بعدی آن) اشاره کرد. شرکت سازنده علت استفاده از نمونه دو بعدی در رپتور را، کاهش سطح مقطع راداری اعلام کرده است.
#Thrust_vectoring #Dogfight
@armyir
دانشنامه دفاعی| جنگ ایران و اسرائیل
▪️معرفی مانور های مورد استفاده در نبرد های نزدیک "داگفایت" قسمت اول تک دایره و دو دایره @armyir
▪️مانور های مورد استفاده در نبرد های هوایی نزدیک "داگفایت"
قسمت اول
مانور های تک دایره و دو دایره
▫️نکته قابل توجه: این مانورها صرفا از نظر توانایی هدف گیری روی دشمن و شلیک از فاصله نزدیک با توپ جنگنده، بدون در نظر گرفتن نقش موشک های کوتاه برد مورد بررسی قرار می‌گیرند.
هنگامی که دو جنگنده از سد موشک یکدیگر عبور کرده، کاملا رو در رو شدند و از کنار یکدیگر عبور کردند، نبردی که طی چند صدم ثانیه بعد آن اتفاق خواهد افتاد به احتمال بالا تک دایره یا دو دایره خواهد بود.
با گذر کردن دو جنگنده از کنار هم اگه هر دو بلافاصله به سمت یکدیگر و از یک جهت یکسان گردش کنند، وارد تک دایره شده‌اند. در تک دایره، مانورپذیری حرف اول را می‌زند. زیرا جنگنده‌ای که چرخش نیم دایره خود را زودتر کامل کند، زودتر هم فرصت آتش بر دشمن پیدا می‌کند.
اگر گردش دو جنگنده بعد از رویارویی، خلاف جهت، اما همچنان به سوی یکدیگر باشد، دو دایره شکل می‌گیرد. در دو دایره فاصله دو جنگنده برای چند ثانیه از یکدیگر زیاد می‌شود که این یک فرصت طلایی برای هواپیمایی با مانورپذیری کمتر است تا دشمن را در HUD خود قرار داده و شلیک کند.
در دو دایره قدرت و انرژی حرف اول را می‌زنند. زیرا درست زمانی که جنگنده‌ای که مانورپذیری کمتر دارد دشمن را در تیرراس خود قرار داده، جنگنده دیگر با مانورپذیری بیشتر، برای هرچه زودتر نابود کردن هدف یک گردش شدید انجام داده و بخش عمده انرژی خود را از دست داده است و تبدیل به یک هدف آسان و تقریبا ثابت می‌شود.
سوالی که پیش می‌آید این است که خلبان چطور می‌داند که به چه شکل وارد نبرد مطلوب جنگنده خود شود؟ جواب سوال فریب دادن دشمن است! به عنوان مثال در صورت وقوع نبرد رو در رو، اگر خلبان قصد انجام دو دایره داشته باشد، می‌تواند ابتدا کمی به یک جهت گردش کند و درست بعد از عبور جنگنده دشمن، ناگهان در جهت مخالف گردش کند. این گونه می‌توان دشمن را به اشتباه انداخته و او را وارد محدوده تسلط خود کرد.
از دو دایره بازان معروف می‌توان به F-14 تامکت، F-16 و همچنین Su-27 و J-11 اشاره کرد. در مقابل، جنگنده هایی چون F-22 رپتور و Su-57 پکفا هم مناسب انجام مانور تک دایره هستند. مخصوصا Su-57 که دارای تراست وکتورینگ سه بعدی است.
در نمونه های کلاسیک، Zero معروف ژاپنی‌ها، Hurricane و Spitfire از جمله جنگنده های مناسب تک دایره بودند. جالب است بدانید که اکثر جنگنده های دوران جنگ جهانی دوم، در دسته دوم قرار می‌گیرند. اگر هر جنگنده را بخواهیم نسبت به نمونه هایی که در طول جنگ با آن رو به رو شد مقایسه کنیم، تقریبا تمام جنگنده های آمریکایی و BF-109 و FW-190 آلمانی‌ها را می‌توان در دسته مناسب دو دایره دانست.
▫️مطلب مفصلی درباره تراست وکتورینگ در کانال وجود دارد که می‌توانید مطالعه کنید.
#Dogfight_maneuvers
#One_circle #Two_circle
#WWII
#Thrust_Vectoring
@armyir
قسمت اول
مانور های تک دایره و دو دایره
▫️نکته قابل توجه: این مانورها صرفا از نظر توانایی هدف گیری روی دشمن و شلیک از فاصله نزدیک با توپ جنگنده، بدون در نظر گرفتن نقش موشک های کوتاه برد مورد بررسی قرار می‌گیرند.
هنگامی که دو جنگنده از سد موشک یکدیگر عبور کرده، کاملا رو در رو شدند و از کنار یکدیگر عبور کردند، نبردی که طی چند صدم ثانیه بعد آن اتفاق خواهد افتاد به احتمال بالا تک دایره یا دو دایره خواهد بود.
با گذر کردن دو جنگنده از کنار هم اگه هر دو بلافاصله به سمت یکدیگر و از یک جهت یکسان گردش کنند، وارد تک دایره شده‌اند. در تک دایره، مانورپذیری حرف اول را می‌زند. زیرا جنگنده‌ای که چرخش نیم دایره خود را زودتر کامل کند، زودتر هم فرصت آتش بر دشمن پیدا می‌کند.
اگر گردش دو جنگنده بعد از رویارویی، خلاف جهت، اما همچنان به سوی یکدیگر باشد، دو دایره شکل می‌گیرد. در دو دایره فاصله دو جنگنده برای چند ثانیه از یکدیگر زیاد می‌شود که این یک فرصت طلایی برای هواپیمایی با مانورپذیری کمتر است تا دشمن را در HUD خود قرار داده و شلیک کند.
در دو دایره قدرت و انرژی حرف اول را می‌زنند. زیرا درست زمانی که جنگنده‌ای که مانورپذیری کمتر دارد دشمن را در تیرراس خود قرار داده، جنگنده دیگر با مانورپذیری بیشتر، برای هرچه زودتر نابود کردن هدف یک گردش شدید انجام داده و بخش عمده انرژی خود را از دست داده است و تبدیل به یک هدف آسان و تقریبا ثابت می‌شود.
سوالی که پیش می‌آید این است که خلبان چطور می‌داند که به چه شکل وارد نبرد مطلوب جنگنده خود شود؟ جواب سوال فریب دادن دشمن است! به عنوان مثال در صورت وقوع نبرد رو در رو، اگر خلبان قصد انجام دو دایره داشته باشد، می‌تواند ابتدا کمی به یک جهت گردش کند و درست بعد از عبور جنگنده دشمن، ناگهان در جهت مخالف گردش کند. این گونه می‌توان دشمن را به اشتباه انداخته و او را وارد محدوده تسلط خود کرد.
از دو دایره بازان معروف می‌توان به F-14 تامکت، F-16 و همچنین Su-27 و J-11 اشاره کرد. در مقابل، جنگنده هایی چون F-22 رپتور و Su-57 پکفا هم مناسب انجام مانور تک دایره هستند. مخصوصا Su-57 که دارای تراست وکتورینگ سه بعدی است.
در نمونه های کلاسیک، Zero معروف ژاپنی‌ها، Hurricane و Spitfire از جمله جنگنده های مناسب تک دایره بودند. جالب است بدانید که اکثر جنگنده های دوران جنگ جهانی دوم، در دسته دوم قرار می‌گیرند. اگر هر جنگنده را بخواهیم نسبت به نمونه هایی که در طول جنگ با آن رو به رو شد مقایسه کنیم، تقریبا تمام جنگنده های آمریکایی و BF-109 و FW-190 آلمانی‌ها را می‌توان در دسته مناسب دو دایره دانست.
▫️مطلب مفصلی درباره تراست وکتورینگ در کانال وجود دارد که می‌توانید مطالعه کنید.
#Dogfight_maneuvers
#One_circle #Two_circle
#WWII
#Thrust_Vectoring
@armyir