لعنتی را نمیتوان ترجمه کرد..."جان پدر کجاستی؟" فقط مغز یک فارسی زبان رقص این کلمات را تعقیب میکند و بعد میفهمد پدری که بعد از انفجار دانشگاه کابل این را دارد تایپ میکند،این جمله را از کجای جانش بیرون کشیده است‌.
پیانو هم قشنگ است اما ان زخمی که سنتور به جگر ما میزند،را بلد نیست بزند‌.لابد ان ادم مثلا اتریشی هم با صدای سنتور چشمش تر نمیشود.
"جان پدر کجاستی" هم اگر ترجمه شود ،نمیتواند به ان شهروندی که رییس جمهور بی پدرش اسلحه میفروشد تا در این سر دنیا تروریستها ادمهای دستار به سر را تکه تکه کنند،بفهماند که پدرهای اینور دنیا هم دل دارند.و وقتی جنازه بچه شان از دانشگاه بر میگردد ،مثل شمایی که کت وشلوار میپوشید ،دلشان اتش میگیرد.و الان دلم میخواهد شانه همه جرجها و مایکلهای دنیا را بگیرم و تکان بدهم تا حالیشان بشود که محب الله ها و محمد ها و نسیم ها هم بچه هایشان را دوست دارند و منتظرشان میمانند تا زنده و تکه تکه نشده از دانشگاه برگردند و اینطور نیست که مثل فیلمهای هالیوودی هر پدری که این سر دنیا زندگی میکند دایم با شلاق و کمربند بچه هایش را داغ و درفش کند و اصلا اینطور نیست که لازم باشد اسم یک بچه ای به جای مثلا شریفه یا زکی ،امیلی یا جرج باشد تا وقتی سر کلاس روی کتابهایش تکه تکه شد،اسمش را بگذارند قربانی تروریسم.
#دانشگاه_کابل
#جان_پدر_کجاستی
@suezcanal2