بنیاد توسعه صلح و مهربانی های کوچک

داستان یک و دو زندگی در شهر صلح و مهربانی ...

*به بهانه روز جهانی صلح

https://t.iss.one/Sopskf/6142

(بخش اول:👇)
خودش را کنشگر صلح و محیط زیست معرفی می کند.

تعریف می کرد که؛
"در مردادماه سال جاری، یک روز قرار شد جمعی اندک اما پرمغز از شایستگان شهر، بر سفره مهربانی خانواگی ما، جمع شوند.

در حال آماده سازی بالکن ها بودیم که نادانسته و یه هویی، کانال موقت کولر، روی بالکن ولو افتاد پایین..
جنسش آلومینیومی متمایل به زرورق بود😂
زورکی، جای کانال، جاش انداخته اند و ما هم به ناچار استفاده می کردیم!
یک سال خدمت کرده و زیر تیغ آفتاب، کم جان شده بود.
البته حق داشت، فرو بریزد رو سر صاحبخانه،
اما مردانگی کرده و آویزان بالکن شده بود!

سریع وراندازش کردم و تقریبی متر زدم. بازار رفته و چندمتری از همان قماش کانال اما کمی مرغوب ترش[برترین جنس موجود و دم دستی] خریداری کردم تا شب نرسیده و مهمان نیامده، تعمیرش کنم..

از نردبان بالارفتم و از پشت بام و دریچه کولر شروع کردم به نصب واتصال کانال جدید..

تا رسیدم به قسمت انتهایی و چند ده سانتی مانده به دریچه پنجره هال پذیرایی...
شوکه شدم!

تلی از کاه و کُلِش و شاخک های درختی و
کبوتری محجوب اما هراسان، با تاپ تاپ تپش قلب و نبض بالا!

کبوتر کمی که جابجا شد، دو تخم کوچک در گودی سبد لانه ای که هنرمندانه چیده شده بود اما لرزان نشان می داد، ظاهر شدند!

موضوع شیر فهم شد و آرام کنار رفتم و چون اکیوسان، در اندیشه فرو رفتم که چه کنم؟

از یک سو، مهمانان شب و نیاز به کولر و خنکی هوا در آن شب گرم تابستانی
و
از دگر سو، مانعی در جایگزینی کانال به جهت مهمانی دگر اما این یکی واجب التوجه تر!

جرقه ای به ذهنم خطور کرد و آن تعویض قسمت بالایی و نگهداشت بخش انتهایی متصل به دریچه هال پذیرایی و اما زحمت پینه بستن و اتصال آن جدید و سوار کردن روی آن قدیم زوار در رفته...

هر هنر ناپیدایم هم که هیج گاه در حضور دوست صنعتکار و هنرمند و همواره ایثارگرم، مهندس سعید[با بزرگ منشی اش، کمتر مجال دست ورزی ام داده بود] بروز نکرده بود، غلیان کرد و به کار رفت تا بلاخره توفیق یافتم سه چهارم کانال را تعویض و آن یک چهارم لانه بر دوش را ثابت کرده و محفوظ نگه دارم؛
اینک هم خنکای کولر در هال پذیرایی برقرار است
و
هم کبوتر نیز با خیالی آسوده، در سپری کردن عُدَّه ی خوابیدن خود بر تخم ها، مجال لازم دارد.

به مهربانویم و دو پسر نازم توصیه های لازم دادم تا در باز و بسته کردن درب بالکن، احتیاط و بخالت بیشتری به خرج دهند و ضمن پاییدن اوضاع کبوتر و تخم هایش، هیچ تسهیلگری ممکن چون تامین دانه و آب و... نداشته باشند تا روال طبیعی و غریزی تبدیل تخم ها به جوجه طی شود.

دو سفر پشت سر هم اتفاق افتاد و دیگری اینبار پا به رکاب، برنامه ریزی شد و ۶۵۰ کیلومتر برای هشدار اوضاع جنگل های زاگروس طول کشید و تا برگشتم اول بار، سراغ بالکن، کبوتر و لانه اش رفتم...

چشم مان به جمالِ دو نوزندگی منور شد و داستان زندگی در شهر صلح و مهربانی و در سایه ایست به روال همیشگی،تلنگر به ذهن، هم فهمی مشترک، دادن مجال به دیگری، احترام قایل شدن به حق بر متفاوت بودن، و مراعات اصل بر برائت، مهربانی هوشمندانه و حمایت همدلانه، چنین شیرین تداوم یافت...

اینک ماییم و سه کبوتر صلح، یکی مادرِ رنج چشیده اما سرافراز، دو دیگر دو فرزندِ در حال تجربه که به جهت احساس امنیت، گرچه به سفر جهت کسب شناخت بیشتر ازجهان پیرامونی و تجارب افزونتر از مادر، می اندیشند ولی گمان نکنم به کوچ و مهاجرت به هر قیمتی از جغرافیای زیست شان، فکر کرده باشند.."

آن کنشگر صلح و محیط زیست، داستان را که تمام کرد، باز اضافه کرد:

"اینجا سردشت است و اولین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی جهان که اینک علی رغم همه زخم ها و رنج های تاریخی، چنین خانه هایش لبریز از صلح اند و چنین زندگی را سراسر از امنیت، صلح و عاری از جنگ و سلاح های کشتار جمعی برای دگری می طلبند و در عمل نیز چنین پاسدار زیست آسوده، آرام و فارغ از هر دغدغه امنیت زدایند که تغییر تابلوی ورودی شهر به -میعادگاه صلح جهانی-معرف آنست"

تا این مؤخره را به داستانش، اضافه کرد، ذهن راوی نیز تلنگری خورد و آهی از نهاد بیرون فرستاد و در تصویر بازنمایی شده اما مبتنی بر واقعیتی دگر، فرو غلتید و تصاویری از کوچ فوج فوج جوانان، ولع فرار از زمین، دریا و هوای بسیاری آینده سازان و نیز شعله شعله حریق بر جان جنگل و تیغ بر جهان زیست مردمان صلح ورز، صلح دوست و کنشگران صلح ساز سردشت،
جلوی چشمانش رژه رفت و در فضای ذهن وهم آلودی به کُما رفت و اگر نبود قلم عاریتی از آن کنشگر صلح و محیط زیست، محتمل که این داستان نیز چون بسیاری از داستان های واقعی دگر این جغرافیای فراموش شده صلح خیز، ذیل تلِ خاکستر زمان، انفال می شد!