خوان کرم دوست و نوای صلح و مهربانی یاران

تیغه چاقو، ظرفیت تهدید دارد اما می دانیم اگر همان تیغه فولادی، در دستان آشپز ماهری باشد، بهترین ها را روی سفره زندگی محصول خواهد داد!

شبکه های اجتماعی و ابزارهای تکنولوژیکی نیز، همچون تیغه فولادی می توانند تهدید آفرین باشند ولی به تجربه دریافته ایم اگر اهل خرد، معرفت و فن، عزم کنند، چنین ابزار و تکنولوژی ای می تواند منشٲ امورات خیر بسیاری باشد که خوشبختانه هموندان ما در این بنیاد، از موهبت آن کم بهره نبوده و نیستند و چه دلخوشیم که این ظرفیت را در مسیر مبارک خود، رهنمون بوده ایم.

در این سال های هژمونی رسانه و خاصه شبکه های اجتماعی، فرصت آن یافتیم که حتی از سریال تخریب و حریق زاگروس، چالش جهانی بلوط، بحران زلزله، دانشگاه مهربانی و از کرونا، چالش فرصت سازی و قبل تر از مصیبت ژینوساید بمباران شیمیایی، شهر صلح و مهربانی و کمپین مهربانی های کوچک و ده و صد و بیشتر پروه های صلح ساز، استحصال کنیم.

اینبار نیز ماحصل آشنایی مجازی مان در محضر چندبزرگوار، برای دوم سال بر خوان کرم دوستی فاضل، جمع مان کرد و از نعمت دیدار یار، فرصت بهره مندی همزمان از موهبت صدای دل انگیز عزیزان و نیز تماشای حرکت هنرمندانه انگشتان جوان رعنایی دیگر و استماع دلنوازی اش در همسایگی بلوط های وطن نصیب مان کرد.

از اذان و نماز و نیایش، جوک و متل و چیستان تا پذیرایی گرم و روده بُرشدن مکرر مشارکت کنندگان، و حتی اسب سواری و سخنوری و دلبری، چهره عوض کردیم و آنچه خاطره شد تلطیف قلوب و پالایش اذهان و غنچه شدن لب ها و عبور از رنج ها و روزمرگی ها، به مقصود گنج همدلی ها و همنوایی ها بود..

خدای را بابت الطاف کریمانه اش، دوستان را به جهت خوان کرم و هنر دلنوازشان و تکنولوژی و رسانه و شبکه های اجتماعی را به سبب فرصت همرسانی و بهمرسانیدن و تقویت رشته های ارتباطی و تٲلیف قلوب، شاکر و سپاسگزار و ثناگوییم و امیدواریم در سایه دولت وفاق ملی و همت وثیق مدنی، طنین دل انگیز صلح و مهربانی با تلفیق امور معنوی، فرهنگی و اجتماعی، در هرکوی و برزنی، سرودنی شود و بر لطافت زندگی و معنای باهمزیستی در عصر موج جدید کنشگری، بیفزاید...

#خوان_کرم_دوست
#طنین_هنر_یار
#شبکه_همرسانی
#سرود_صلح_و_مهربانی
@sopskf
----
گزارش تصویری👇
https://www.instagram.com/p/C_WFMnNowLh/?igsh=YTZnY2VndXdtbmFq

چند سال قبل، با دوستی در فضای پُرابهام شبکه های اجتماعی، گفت و گویی انتقادی داشتیم که در نهایت، به مجادله ای دلگزا منتهی شد.

دقایقی نگذشته بود که از هر طرف، سیل عنایت و لطف دوستان ساری و جاری شد و هریک به نحوی، آن ذات ناچسب با چنین واکنشی و رویه غیر معمول مرا یادآور شده و سئوال کردند.🙏

گرچه هنوز هم خود را محق می دانم اما از شما چه پنهان، از آن تندی در سخن و قلم، احساس بدی یافتم و بلافاصله فردای روز، با آن عزیز، قراری گذاشتم و بر سفره شامی، هر آنچه که نیاز بود تا از آن فضای ابهام فاصله گیریم، در حق همدیگر ادا کردیم و در کمال سبکی دل و پالایش ذهن، از همدیگر خداحافظی کردیم.

شب دیر وقت بعد برگشت، قصد داشتم چند جمله ای بنگارم تا حس خوبم را به آن عزیز منتقل کنم که در همین اثنا، پیامی منقول از دوست، برادر و استاد نازنینم دکتر محمدخانی بر صفحه گوشی ظاهر شد.

چند جمله ای، بر پیشانی مطلب منقول چسباندم و بدون کم و کاست، به آن عزیز رساندم.

امروز و بعد از چندسال، چشمانم مجدد به پیام منقول واصله، منور شد و مناسب دیدم که آن را اینبار با هموندان عزیزم در این صفحه به اشتراک بگذارم بلکه همه ما از بهلول های زمانه، نکته ای برگیریم و با داشته های بیش خود، تلفیق تا شاید معجونی از خوردن سالم، سخن گفتن احسن و خوابیدنی نکو، بهره مند شویم.👇                    
____  
           بهلول و جنید بغدادی

شیخ جنید عازم سفر شد،و مریدان به دنبال او، شیخ احوال بهلول را پرسید.

گفتند او مردی دیوانه است. گفت او را طلب کنید که مرا با او کار است. پس  او را در صحرایی یافتند.

شیخ پیش او رفت و در مقام حیرت مانده، سلام کرد.
بهلول جواب سلام او را داده پرسید چه کسی هستی؟
عرض کرد شیخ جنید بغدادی.

فرمود تویی که مردم را ارشاد می‌کنی؟ عرض کرد آری..

بهلول فرمود: طعام چگونه می خوری؟
عرض کرد اول بسم‌الله می‌گویم و از پیش خود می‌خورم و لقمه کوچک برمی‌دارم، به طرف راست دهان می‌گذارم و آهسته می‌جوم و به دیگران نظر نمی‌کنم و در موقع خوردن از یاد حق غافل نمی‌شوم و هر لقمه که می‌خورم بسم‌الله می‌گویم و در اول و آخر دست می‌شویم...

بهلول برخاست و دامن بر شیخ فشاند و فرمود:
تو می‌خواهی که مرشد خلق باشی در صورتی که هنوز طعام خوردن خود را نمی‌دانی و به راه خود رفت.

مریدان شیخ را گفتند:
یا شیخ این مرد دیوانه است.
خندید و گفت: سخن راست از دیوانه باید شنید و دنبال او رفت.

بهلول پرسید چه کسی؟ جواب داد: شیخ بغدادی که طعام خوردن خود را نمی‌داند.
بهلول فرمود آیا سخن گفتن خود را می‌دانی؟

عرض کرد آری.
بهلول پرسید چگونه سخن می‌گویی؟
عرض کرد سخن به اندازه می‌گویم و بی‌حساب نمی‌گویم و به قدر فهم مستمعان می‌گویم و خلق را به خدا و رسول دعوت می‌کنم و چندان سخن نمی‌گویم که مردم از من ملول شوند .پس هر چه تعلق به آداب کلام داشت بیان کرد.

بهلول گفت گذشته از طعام خوردن سخن گفتن را هم نمی‌دانی..

پس برخاست و دامن بر شیخ افشاند و برفت.

مریدان گفتند یا شیخ دیدی این مرد دیوانه است؟ تو از دیوانه چه توقع داری؟
جنید گفت مرا با او کار است، شما نمی‌دانید.
باز به دنبال او رفت تا به او رسید.

بهلول گفت از من چه می‌خواهی؟ تو که آداب طعام خوردن و سخن گفتن خود را نمی‌دانی، آیا آداب خوابیدن خود را می‌دانی؟

عرض کرد آری.
بهلول فرمود چگونه می‌خوابی؟ عرض کرد چون از نماز عشا فارغ شدم داخل جامه‌ خواب می‌شوم، پس آنچه آداب خوابیدن که از حضرت رسول (ص) رسیده بود بیان کرد.

بهلول گفت فهمیدم که آداب خوابیدن را هم نمی‌دانی.

خواست برخیزد جنید دامنش را بگرفت و گفت ای بهلول من هیچ نمی‌دانم، تو را به خدا مرا بیاموز.

بهلول گفت چون به نادانی خود معترف شدی تو را بیاموزم.   

بدانکه اینها که تو گفتی همه فرع است و اصل در خوردن طعام آن است که لقمه حلال باید و اگر حرام را صد از این گونه آداب به جا بیاوری فایده ندارد و سبب تاریکی دل شود. جنید گفت آفرین ،

و در سخن گفتن باید دل پاک باشد و نیت درست باشد و آن گفتن برای رضای خدای باشد و اگر برای غرضی یا مطلب دنیا باشد یا بیهوده و هرزه بود.. هر عبارت که بگویی آن وبال تو باشد. پس سکوت و خاموشی بهتر و نیکوتر باشد.

و در خواب کردن این‌ها که گفتی همه فرع است. اصل این است که در وقت خوابیدن در دل تو بغض و کینه و حسد دیگران نباشد   
       
   @mxani
---
بازنشر:
#بنیاد_توسعه_صلح_و_مهربانی
#مهربانی_های_کوچک
#شبکه_همرسانی

@sopskf