يادداشت مهندس #محمد_درويش، لوكوموتيوران قطار توسعه سبز ايران به مناسبت هفتم تيرماه، سالروز بمباران شيميايي شهر سردشت و كامنت "بنياد توسعه صلح و مهرباني" ذيل آن👇

https://www.instagram.com/p/CB7lHtGF0C7/?igshid=1kfl2iuywuw8g
-------
كامنت بنياد:👇
"
سلام و درود مهندس جان..
سپاسگزاريم كه مناسبت ها را بهانه مي كنيد تا اوراقي از مصايب دامنگير اين سرزمين را ورق بزنيد و بيشتر سپاس تان مي گوييم چون هربار از دل مصيبت ها، هنرمندانه به دنبال استحصال فرصت هاي نابي هستيد كه اگر با زاويه ديدجنابعالي توسط متوليان هم رصد و ديده شوند، اقدامات خارق العاده و خدمات ماندگاري را سبب مي شوند كه جهانيان را به تحسين وادار مي كنند..

متأسفانه ما در اين سامان، با جمعي مسئول بزدل صندلي چسب مواجهيم كه هر آنچه شايستگان كاشتند و به پاي جوانه شدن شان خون و عرق جبين ريختند، بر باد دادند!

سال ١٣٧٨ به تبع مسئوليتي كه در دانشگاه داشتم،عضو كميسيون فرهنگي اجتماعي شوراي شهر بودم و از طريق رييس وقت كميسيون(جناب معروفيان) پيشنهادي به شوراي شهر رفت تا بعد از يك دهه فراموشي، ياداواره بمباران شيميايي سردشت، برگزار شود.
از آن جهت كه شوراي دوره اول به آفت نظارت استصوابي چون امروز آلوده نشده بود، پيشنهاد مصوب شد و اولين مراسم بمباران شيميايي سال ١٣٦٦ سردشت در سال ١٣٧٨(يك دهه تأخير)و در سالن دو هزارنفري بسيار پرشور برگزار شد.
و در همان دوره اول شوراي شهر، شاهد چند يادواره متوالي بوديم كه ماحصل آن؛
الف)حضور و مشاركت هيأت هاي ژاپني و حلبچه اي و اعلام خواهرخواندگي سردشت و حلبچه و هيروشيما و نامگذاري خيابان ها و مدارس در سه شهر به نام خواهرخوانده ها و عضويت شهرداري سردشت در شهردران براي صلح جهان و حضور شهردار سردشت در اجلاس جهاني

ب) انگيزه شكل گيري انجمن دفاع از حقوق مصدومين شيميايي سردشت و كسب دو كرسي در سازمان منع كاربرد سلاح شيميايي(OPCW) و شركت ادواري در مراسمات سالگرد خواهرخوانده ها

ج) تأسيس دو دانشگاه مردم نهاد و طرح تعامل و ارتباطات بين دانشگاهي كه جلسات هم انديشي تفاهم نامه بين المللي دانشگاه آزادشهر با مديريت وقت با دانشگاه حلبچه،وزيرآموزش عالي و نخست وزير اقليم كردستان عملي شد و يك كتابچه حاوي پيام كودكان سردشتي با توليت دانشگاه آزاد با ٤زبان، براي هيروشيما و حلبچه ارسال شد

و...

اما جالبه بدانيد، در دهه هشتاد و مابعد، #موزه_صلح سردشت در گذر زمان از سطح يك تابلو عبور نكرد و تازه تابلويش هم به "موزه جنگ"؟!!! آن هم رنگ و رو رفته، تغيبر نام يافت!

سالن همايش هايي كه در دهه هفتاد وعده داده شده بود، همچنان بدون امكان بهره برداري(جز يك مورد و آن هم با كلي امكانات عاريتي و امانتي) باقي ماند!

دانشگاه هاي مردم نهاد، از اختيار مؤسسان و مديران بومي و مردمي خارج و به نيروهاي امنيت گزين واگذار و به طور كلي از حيز هدف اوليه خارج و خنثي شدند

#تابوت_جنگ و #گهواره_صلح كاروان كودكان سردشتي كه از سردشت تا تهران با همت و اسپانسري #جمعيت_امام_علي (ع)در سال ١٣٩٥ راه پيمود، حتي يك متر هم در #موزه_جنگ به نام صلح تهران، امكان استقرار و نمايش نيافت!ً

و هزار من كتابي كه اگر بنگاريم درياي خزر و خليج فارس و زاب مظلوم و در شرف انتقال هم براي اشك ريزان مان كم خواهند آورد..

اين همه بنوشتم تا مخاطب مان متوجه شود كه در همين يك بروكراسي سقط و زنگ زده هم، نقش يك نهاد برآمده از دل مردم و خرد ملت و مسئول مسئوليت شناس چه اندازه مهم است و تفاوت ها در دهه هفتاد و حتي سال هاي اوليه دهه هشتاد و دهه هاي متعاقب آن از كجا تا به كجاست؟

امروز خودتان شاهد بوديد كه "نفس كشيدن بلوط ها" نيز زير چكمه ي مسئولان وقت چقدر سخت شده است تا جايي كه؛
#رفتن_سرمزارشهداء-شيميايي و #بلوطباني هم سياسي ديده،خوانده و برخورد مي شود..

اما علي رغم همه اينها باز در "بنياد خودبنياد توسعه صلح و مهرباني" با درس آموزي در مكتب بزرگاني چون "درويش"ها و "رناني" هاي روزگار، ريه هاي شيميايي و اين روزها كرونايي را به زور "اميد"، به حركت وا مي داريم تا بلكه، نفس جانبازمان بالا آيد و خودي نشان دهد و عجب اينكه؛

بتواند پيام صلح و مهرباني اش را مخابره كند بلكه بسترساز شود و از تكرارفجايعي چون سردشت در اقصي نقاط جهان، جلوگيري كند..

اميدمان را در خس خس سينه ها، از كف نخواهيم داد تا "جوانه صلح" جهاني شود..

چون گذشته يارمان باشيد 🌹❤️🌹👏"
@sopskf