ما و دنیای ناپایدارمان!

رئوف آذری*

شیخ اجل در بوستان، باب دوم در احسان، آورده است:


"..چه خوش گفت فردوسی پاک زاد

که رحمت بر آن تربت پاک باد

میازار موری که دانه‌کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

سیاه اندرون باشد و سنگدل

که خواهد که موری شود تنگدل

مزن بر سر ناتوان دست زور

که روزی به پایش در افتی چو مور

درون فروماندگان شاد کن

ز روز فروماندگی یاد کن.."

این قطعه تلنگری است برای همه ما و به ویژه ماهایی که مال، مقام، منال(فرزند و خانواده)،علم،شهوت و ... چنان مان در چنگال دنیاداری فرو برده که گاه و بسیار فراموش می کنیم دیروز و فرداروز #فروماندگی مان را و چنان در حالِ خود، غرق می شویم که متوجه نیستیم چه #موران_دانه_کشی را زیرپای شهوت مال و مقام، له می کنیم!

بسیاری #اندرون_سیاه شده ایم و نمی فهمیم که #تنگدلی_موران، شاید از #خودخواهی ها، بُرج اندیشی و آسمان نگری های امروز ما باشد!

#شادی را در انحصار خود درآورده ایم و نمی دانیم که #فروماندگان_امروز نیز #حق_شادی دارند و لاجرم می بایست تسهیم شان می کردیم که نکردیم!

غافلیم که روزی می رسد که "شاه ماهی ها" هم به تور می افتند:
"آن که می زد روز و شب پیوسته لاف اختیار
این زمان ترس از که دارد؟ این زمان مجبور کیست؟

بعد طوفان جز کفی در کیسه ی امواج نیست
شاه ماهی های این دریا ببین در تور کیست!"


زلزله، #سیل، حوادث و رخدادها به ویژه از نوع طبیعی اش، تلنگری اند برای همه ما تا فهم کنیم #ناپایداری_دنیا را و به گاه هضم کنیم که ما نیز چون بسیاری برای #حال_خوب امروزمان، همه آن دیروز و فردای مان را قربانی نکنیم!

آنچه را نپاید
دلبستگی نشاید

@ sopskf
------
*فعال صلح و مهربانی، کنشگر سواد رسانه ای
**نقل کلیپ از کانال اخبار فوری

https://www.instagram.com/p/BvykSDYFRNP/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=tl2b4jlfsf8n