‍ ☀🕊
#افسردگی

ولی کاش افسردگی شاخ‌ودُم‌ داشت. مثلا روی سر آدم افسرده شاخ گوزن قطبی جوانه می‌زد و آدم هر چه بیش‌تر در افسردگی غرق می‌شد، شاخ‌اش منشعب‌تر و بزرگ‌تر می‌شد. آن‌وقت کسی به آدم افسرده نمی‌گفت تو که چیزیت نیست، این‌قدر ادا درنیار. کاش غم از دست دادن عزیزی، باعث می‌شد که روی کتف‌هات دو بال کوچک جوانه بزند تا بتوانی هر بار دلتنگ شدی، پرواز کنی به دوردست. جایی بی‌نشان و هر چه خواستی زل بزنی به ‌افق ناپیدای روبه‌رو و کسی نپرسد چه‌ات شده؟ اصلا کاش همه‌ی اختلال‌های خلقی و روانی یک نمود بیرونی داشتند. مثلا آدم کنترل‌گر یک دم دراز درمی‌آورد یا آدم پرخاش‌گر منفعل، شاخک‌هایی بلند. آن‌وقت شاید "درمان" یک کار غیرضروری و پرتجمل نبود. آن‌وقت شاید آدم‌ها کم‌تر زخم روی زخمِ دیگرانِ آزرده‌حال می‌گذاشتند و حواس‌شان بود بیش‌تر مراقب هم باشند.

#نعیمه_بخشی
@Roshanfkrane

شاید تنها چیزی که بتواند آدم را از آشوب این دنیا مصون نگه‌ دارد و فکرش را از فکر کردن به آینده‌ی مجهول و اوضاع جهان دور نگه دارد، دوست داشتن شدید و بی‌قاعده و کشش نامتعارف نسبت به دیگری باشد. جوری که حضورش تمام زندگی‌ات را احاطه کند، تمام مساحت هستی‌ات پر بشود از او، دیگر حتی خودت را هم به یاد نیاوری، حتی فراموش کنی که فردا و روزهای بعد و سال‌های پیش‌رو قرار است به‌ چه منوال بگذرند. فقط بدانی که او هست و بودنش برای آرام بودنت بس باشد. همه‌ی دلهره‌ات از عشق باشد و شور و اشتیاق به دیگری پرده‌ای باشد تا ناامنی‌ها و دشواری‌ها را نبینی و تمام غصه‌ات این باشد که مبادا آن‌طور که او تو را بس است، تو بس نباشی. خلاصه این‌که مخدر عشق شاید بتواند سختی این روزها را دود کند و به هوا بفرستد. این روزها بیش‌تر از همیشه باید چهره‌ی سرخ عشق را بوسید.

#نعیمه_بخشی

@Roshanfkrane