#oʻquvchilar_ijodidan
#nasr

Guldondagi gul
(Hikoya)

Guldon egasi har kun guldonga yangi gullar joylardi. O'ylaganingizdek,guldon chiroyli, nozik va qalbga yaqin gullarga to'la. Ularni ko'rgan odamning bahri-dili ochiladi.Guldon egasi esa yolg'iz...
Unga faqat gullar tirgak...
  Bir kuni guldonda gullar juda ko'payib ketdi.Guldon ichida bir-biriga yaqin gullar ham bor edi. Ikki xushro'y gul bir-biri bilan do'st tutingan edi, ularni hech kim ajratolmasdi.Taqdir taqozosi bilan, yangi gullar qo'shildi. Birinchi gul yangi gulga joy berish uchun, ikkinchi gul ya'ni do'stini tasodifan itarib yubordi. Ikkinchi gul derazadan tashqariga tushib ketdi. U do'stiga ishongandi, uning qalb ''guldon''ini sindirdi. Birinchi gul uni pastga tushib ketganini ko'rgach, vijodini azoblana boshladi...
    Bir haftlardan so'ng, guldon egasi yangi guldon olib keldi va o'sha guldondagi gullarning yarmini ehtiyotkorlik bilan soldi. Qarasa bir gul so'lgan ekan...

✍: Mamatsolayeva Gulira'no,
Ogahiy ijod maktabining 8-"A" sinf o‘quvchisi

Ogahiy nomidagi ijod maktabi kanaliga ulanish uchun shu yerga bosing
👇👇👇👇👇👇👇👇👇

https://t.iss.one/Ogahiy_ijod_Maktabi

#Oʻquvchilar_ijodidan
#Nasr

Ko‘zgudagi aks
(Hikoya)

Hakim oy suzib yurgan tund osmonga qarab alg‘ov-dalg‘ov xayollarini yig‘ib olishga harakat qilardi. Ichidagi iztirobini o‘zini tark etgan yaqinlari singari bularni ham tark etishni xohlardi. Uni qiynayotgan alam erib, ko‘zlaridan oqmoqda edi. Oniy soniyaga bolalikka qaytdi...
...Bobosi bilan yasagan ko‘zguda o‘zini ko‘rdi. Bu ko‘zgu bobosi va bolalikdan unga yagona xotira manbai edi. Uni ham otasi boshqa xotiralari kabi ko‘z oldida chilparchin qilib tashlagandi. O‘sha xotira siniqlaridan Hakim o‘ziga yangi bir hayot, yangi bir olam yaratishni o‘ylab qoldi. Va barcha narsalarni yig‘ishtirib ishga kirishdi. O‘zi ko‘zlagan yangi bir olamni yaratdi. Uni sayqalladi va unda birinchi bo‘lib, o‘z aksini emas, balki yuzidagi dog‘lari bilan ham hamma o‘ziga jalb qilgan oyni ko‘rdi. Keyin esa o‘zini... Ko‘zguga qarab beixtiyor yuziga kulgi yugurdi. Tashqi tarafdan o‘zgargan bo‘lsa ham botini o‘zgarmaganini anglab yetdi va bu tosh oynani uyining oldiga qo‘ydi. Bu ko‘zgu o‘zining serjiloligi bilan hammani o‘ziga jalb qilardi. Hayotdan ham, o‘zidan ham xafa savdoyi kelib bu ko‘zguga qaradi va shuni anglab yetdiki, bularning hammasi baxtdan ko‘zlari quvongan, quvonchi ichiga sig‘magan kishining ko‘zi ko‘zguga qadaldi. Uni chetlab o‘ta olmadi. Unga borib qaradi va yuzidagi kulgi o‘rnini qayg‘uga bo‘shatib berdi. Shuni anglab yetdiki, bu kulgi bilan hammani aldasa ham o‘zini aldolmaydi...

✍: Begmatova Dilnura,
Ogahiy nomidagi ijod maktabining 9-"A" sinf o‘quvchisi

Ogahiy nomidagi ijod maktabini kuzatib borishingiz mumkin
👉 |Telegram| |Facebook|
👉 |YouTube|  |Instagram|

#Oʻquvchilar_ijodidan
#Nasr

IZLAM
(Hikoya)

Uzoq o‘ylanib, ko‘zguga qarayman. Ko‘zgudagi men. Lekin bu men emas. Qarayotgan "men" emas. Akslanayotgan "men" negadir g‘alati. Go‘yo oyna meni emas, boshqa insonni ko‘rsatayotgandek... Endi u yerda - ko‘zguda o‘zimning yo‘qligimni ko‘raman. Yuragimda qandaydir hissiyot boshqa tomonga qarashga majbur qiladi. Endi tushunyapman: o‘zimni yo‘qotib qo‘ydim. Butun dunyodan izlayapman. U yo‘q. Menimcha u qora tunga singib ketgan. Endi o‘zimni qora tundan qutqarmog‘im kerak. Tundan so‘rayman: meni ko‘rmadingmi? Tun javob bermaydi. Faqat osmon "parilari" nur sochib turibdi. Quyosh uyg‘ona boshladi. Uning zarrin nurlari ko‘zimni qamashtirdi. O‘zligim quyoshni, tabiatni sevardi. Balki u gullar orasidan go‘zallik izlayotgandir... Yo‘nalishimni o‘zgartirdim. Rang-barang gullar shamol og‘ushida yangi kelinchak misol "ta‘zim qiladi". O‘zimni qidiraman. Yo‘q, u yerda ham yo‘q. Yana boshqa yerlardan izlayman. Ammo "men" dan darak yo‘q. G‘amgin bir holatda ketarkanman, kechagina majburan voz kechgan sevimli, hayotimdan ham ustun qo‘yuvchi bir hayot egasini uchratib qoldim. "Nima qilib yuribsan?" - so‘rayman undan. Ajab! U ham men kabi "o‘zini" izlayotgan ekan. Endi sevgim bilan birga "o‘zimizni" izlaymiz. Shunday deya o‘ylarkanman, o‘zimni ko‘rib qoldim. O‘zligim uning o‘zligi bilan quyosh chiqqan tomonga ketishardi...

✍: Komila Bahodirova,
Ogahiy nomidagi ijod maktabining 10-"A"sinf o‘quvchisi

Ogahiy nomidagi ijod maktabini kuzatib borishingiz mumkin
👉 |Telegram| |Facebook|
👉 |YouTube|  |Instagram|

#Ijod_zavqi
#Oʻquvchilar_ijodidan
#Nazm

BERUNIY

Xorazm!
Qancha daholarga beshiksan o'zing,
Avaylab o'stirding necha niholni.
O'shal nihollaring chinordir bugun,
Osmonga yetishdi olib dunyoni.

Ikkinchi umrini yashaydi bari,
Nurli kelajak-chun mayoqdir bizga.
Ular yurgan yo'ldan borib bizlar ham,
Yetamiz bir kuni oy-u yulduzga.

Beruniy atalmish yuksak bir chinor,
Zehn shamshiri-la oldi dunyoni.
Quyosh olamga nur taratgan misol,
Beminnat bizlarga sochdi ziyoni.

Aql-zakovatin yo'ldoshi qilib,
Yer sharin tutqazdi bashar qo'liga.
Jahon minbaridan yangramoq uchun,
Renessans yo'lini ochdi eliga.

Hindistonni yoritgan daho,
"Al-Ustad" nomila bo'ldi mo'tabar.
Anglasak gar sirin, uqib olsak bas,
Har qoldirgan kitob asli siym-u zar.

Shul sabab boshimiz mag'rur har doim,
Yorqin xotirasi qalbda to abad.
Shu charog'on yo'ldan borib bizlar ham,
Munosib avlodlar bo'lamiz, albat!

✍: Boynazarova Muxlisa,
Ogahiy nomidagi ijod maktabining 10-"A" sinf o‘quvchisi

👉 |Telegram| |Facebook|
👉 |YouTube|  |Instagram|

#Oʻquvchilar_ijodidan
#Nasr

YURAK VA AQL

(Erkin Vohidovning "Yurak va aql" she'ridan ta'sirlanib...)

  Osmonda quyosh yer yuziga tabassum ila nur sochmoqda. Yo‘lda esa jiddiy, hech narsaga parvo qilmaydigan Aql har narsadan rohatlanuvchi, doimo xursand yuruvchi Yurakni sudrab qayoqqadir ketardi. Aql va Yurak bir-biriga teskari edi. Ular qanday qilib birga yurishi mumkin? Aqlning xayoliga shu fikr kelarkan, Yurakdan so‘radi:
   - Yurak, nega sen men bilan ketishga rozi bo‘lding?
   - Chunki odamlar meni ko‘p vaqtdan beri eslashmaydi. Oldinlari ular bilan ko‘p suhbatlashardim. Vaqt o‘tib ular meni unutishdi. Ustiga ustak, odamlar bir-birining yuragi borligini o‘ylamasdan ularni jarohatlashadi...
   "Demak, hech kim yuraklar bilan suhbatlashmasa, ular jim bo‘lib qolisharkan-da!"- o‘zicha xulosa chiqardi Aql.
   - O‘zing nega ketyapsan?
   - Hozirgi zamon odamlari uchun mening keragim yo‘q. Axir, ularda ishlatish uchun "Hazrati Google" bor-ku! - kinoya aralash kuldi.
   - Ehha, shunaqa degin.
   - Ha, shunaqa.
   Bu yog‘iga ular jim ketishdi. Aql Yurakni ip bilan tortib kelyapti. Aql manzili tomon ildam qadam tashlasa, Yurak yon-atrofdagi gullarga, daraxtlarga qarab undan orqada qolayotgandi. Bu Aqlning jahlini asta-sekinlik bilan chiqara boshladi. Yurak shu-shu tabiatga oshiq bo‘lgancha to‘xtab qolaverdi.
   - Bo‘ldi qilgin!
   Hayron qolgan Yurak so‘radi.
   - Men nima qildim?
   - Har yerga qarab to‘xtab qolyapsan. Tezroq manzilga yetib olish kerak, axir.
   - Yetib borarmiz o‘sha yerga.
   - Bu ketishda yetib bormaymiz. Odamlar seni unutib to‘g‘ri qilishibdi. Aynan sen tufayli ular baxtsiz bo‘lishyapti.
   Bu gap Yurakka juda qattiq ta'sir qildi. Endi u hech narsaga qaramay, Aqlga jimgina ergashib boraverdi. Biroz vaqt o‘tib Yurakning tanasida siniq chiziq paydo bo‘ldi. Quyosh ham charchab uyquga ketdi.
   Yurakdagi siniq chiziqlarni ko‘rib, Aql juda yomon ish qilganini tushundi.
   - Meni kechir. Senga yomon gapirdim, - deya Yurakning qo‘lini ushladi. - Faqaf xafa bo‘lma. Sen har doim yaxshisan. Hattoki mendan ham. Sen bo‘lmasang insonlar inson ekanligini unutgan bo‘lishardi.
   - Sendan xafa emasman. To‘g‘ri aytding. Tezroq manzilga yetish kerak.
   Bu safar Aql Yurakning qo‘lidan mahkam ushlab o‘z manzili tomon yo‘l oldi. Aql va Yurak birlashsagina ular o‘z maqsadlariga erishishi mumkinligini tushunishdi. Va Yurak yerdagi quyosh misol tunni kunga aylantirgandi...

✍: Bahodirova Komila,
Ogahiy ijod maktabining 10-"A" sinf o‘quvchisi

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉 |Telegram| |Facebook|
👉 |YouTube|  |Instagram|

#Oʻquvchilar_ijodidan
#Nasr

BESH DAQIQA

(Hikoya)

U yashar mensiz va lekin
Men tirikman u bilan...
        
Erkin Vohidov
          

   "- Mening shu darajaga erishishim sababchisi..."
   Shunday deya Saidahror oʻylanib qoldi.
   - Buning sababchisi oʻsha ma’yus qiz edi. Haligacha esimda, uni birinchi marta uchratganim. Qarshimda sochlari biroz toʻzgʻigan (lekin oʻziga juda yarashgandi), oppoq koʻylak kiygan moviy koʻzli, boʻyi menikidan pastroq qiz. Mendan universitet kutubxonasi qayerdaligini soʻragandi. Mening fikrimcha, qiz bu yil yangi kelgan. Kutubxona qayerdaligini har bir talaba juda yaxshi biladi, axir, shahardagi eng kichkina universitet bizniki boʻlsa. Shularni hayol qilib qizning savoliga javob berish yodimdan koʻtarilibdi. U menga hayron boʻlgancha tikilib turardi. Menday landavur bolani umrida koʻrmagan boʻlsa kerak-da. Hayolimdan oʻtkazdim.
   - Kutubxona qayerdaligini siz ham bilmaysiz, shekilli?
   Uning menga boqib turgan koʻzlari shunchalar chiroyli ediki,  meni karaxt qilib qoʻydi. Ahmoqdek unga tikilib turardim, xolos.
   - Hoy, meni eshityapsizmi? - deya barmoqlarini shaqillatdi.
   - Ikkinchi qavat chap tomonda, - dedim shoshib.
   - Bilarkansiz-ku.
   - Kim aytdi meni bilmaydi deb?
   - Qaydam, oʻylanib qolganingizga...
   - Ha, men bu yerda oʻqiyotganimga bir yil boʻldi. Kutubxonani topish qiyin emas. Soʻraganingizga hayron qoldim.
   Qiz yana menga tikilib turaverdi. Bu safar uning koʻzlarida maʼyuslikni payqadim. Biroz tikilib turdi-da, ketdi. Shundan soʻng u qizni boshqa koʻrmadim. Hamma fakultetlardan uni qidirdim, aksiga olib, ismini ham bilmasdim. Shunday boʻlsa ham, uni qidiraverdim. Bora-bora uni izlashni toʻxtatdim. Uni tasavvurimda gavdalantira boshladim. U bilan tun-u kun gaplashardim (albatta, hayolan). Qizning ismini bilmaganimdan keyin unga oʻzim ism oʻylab topdim. Mavzuna. Bu ism unga juda mos tushardi. Vaqt oʻtib, hayollarimdagini qogʻozga tushira boshladim va bosib chiqarish uchun nashriyotga berdim. Negadir birinchi urinishimdayoq omadim keldi. Tez orada "Izlam" kitobim bosib chiqarila boshladi. Negaligini hali ham tushuna olmayman. Hamma narsada omadim keldi, ammo qizning kim ekanligini, uning ismini, nima uchun aynan mendan kutubxona qayerdaligini soʻraganini hali ham anglab yetolmadim. Uni yana uchratib qolish mening ushalmas orzumga aylandi.
   - Yutuqlarim sababchisi Mavzuna ismli qiz. U bilan atigi 5 daqiqa suhbatlashganman. Keyin uni butunlayga yoʻqotib qoʻydim. U bilan hayoliy suhbatlarim, sarguzashtlarimni qogʻozga tushirdim. Va bu kitob hozir koʻpchiligingizning qoʻlingizda. Bu mukofotning aynan sababchisi oʻsha qiz.
   Saidahror shunday deb minbardan uzoqlashdi. Zinadan pastga tushyotganida ne koʻz bilan koʻrsinki, Mavzuna turardi.
   - Ismim Samira, - dedi tabassum bilan. Saidahror unga hayron tikilib turardi. Samira baland ovozda yosh bolalarcha kula boshladi.
   - 5 daqiqalik suhbatimizda ham jim turgan edingiz. Hozir yana ketib qolsam, meni qidirib kitob yozasizmi?
   - Yozaman. Albatta, yozaman.
    Ular bir-biriga qarab kulib yuborishdi.

✍ Saidova Shaxnoza,
Ogahiy ijod maktabining 10-"A" sinf oʻquvchisi

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉 |Telegram| |Facebook|
👉 |YouTube|  |Instagram|

#Oʻquvchilar_ijodidan
#Nasr

IKKI XILQAT
(Hikoya)

     Barcha shodlik senga bo'lsin
     Bor sitam zorlik menga...
                  ( Erkin Vohidov)

   Tong olam bozoriga allaqachon o'z zeb-ziynatlarini yoyib ulgurgandi. Ufq osminiga  tortilgan mato qizil rangga bo'yalgandi, so'ngra musavvir - quyoshning o'zi chiqib keldi. Kun xayr bilan nurlandi. Zarifa kechasi bilan mijja qoqqani yo'q. Xayolida o'zi bilan o'zi tortishib chiqdi. Lekin bir xulosaga kelolmadi...
      Kalla-yu saharlab hamma ishlarini tugatdi. Sabri chidamagan Zarifa kun chiqishini ham kutib o'tirmay, qari chinor tagiga yo'l oldi. Qalbini hazin kuyday bir kuy chulg'ab oldi. Bu mung, bu xazin kuy, dilining eng nozik torlarini ohista chertib, ko'ngilda qandaydir xasta, notavon hislarni qo'zg'atdi. Ruhining daxlizlarida yolg'izlik to'la dovul ko'tarilgandi. Botinida bo'ronlar-u to'fonlar bo'lsa ham, ko'zi kulib turar, labida tabassum qalqib turardi. So'qmoqlarni bezagan , dunyoga tarovat bag'sh etgan, hayotga ko'rk bag'ishlagan butun borliq ko'zida yo'qlik bo'lib aks etdi. Go'yo u bu yorug' dunyoda yolg'iz qolgan, hamma undan yuz o'girgan, undan hamma vos kechgan va hamma uni tark etgandi. Chinor uni yolg'iz kutib olmadi. Yonida Kamron ham xayol dengiziga cho'mgancha o'tirardi. Oldiniga Kamron uni payqamadi. Salom bergach darrov payqadi:
- Iye, sen bu yerda nima qilyapsan, kalla-yu saharlab?
- Kalla-yu saharlab qolibdimi?! Kun yorishgani qachon edi. Sen o'zing bu yerda nima qilyapsan?
- Shunchaki, o'zim.
- Shunchaki,- dedi Zarifa miyig'ida kulib. Kamronni ko'rgan zahoti   botinidagi chang-to'zonlar tarqab, qalb osmoniga quyosh chiqqandek bo'ldi.
Vaqt daryosi oqib borardi. Ularni esa sukunat allalaydj. Bir muddat nigohlar to'qnashdi:
- Mmm. Sendan  bir narsa so'rasam  maylimi? Menga yordam bera olasanmi?- deya , yuziga soya solgan kipriklarini pirpiratgancha termulardi Kamron.
Uning bu gaplaridan Zarifa bjroz hayron qoldi. Chunki u har doim hamma yumushini o'zi bajarardi. Hech kimdan yordam so'ramasdi ham. Undan yordam so'raganiga biroz hayron qoldi:
- Qo'limda kelsa, bajonidil,- dedi Zarifa yuzida har doimgi tabassum bilan.
   - Seni tug'ilgan kuningga yoki umuman olganda mendan qanday sovg'a olishni xohlaysan? 
Zarifa uyalganidanmi yoki to'satdan berilgan bu savoldanmi biroz o'ng'aysizlandi.
- Uyalmasang-chi, aytaqol. So'ragan narsangni balki bera olarman.
-Mmm. To'g'risi bilmayman. Menimcha hech narsa kerak emas. Xayolimga ham keltirmagan ekanman. Yaxshilab o'ylab ko'rish kerak. Miyig'ida kulib qo'ydi Zarifa.
- Ho'p, mayli . O'ylab aytarsan . Ha , aytgancha. Senga ko'pdan beri bir gap aytmoqchi bo'lib yurgandim.
   Zarifa nima ekanligini tezroq bilish maqsadida , ko'zlarida o't yona boshladi.
- O'zing bilasanmi, qanday chiroyli ekaningni? Tun kabi qora, sunbul sochlaring , aqiq lablaring, yuzinggga soya solgan kipriklaring, ohu ko'zlaring...
- Tushunmadim..?
Zarifa xiyol o'ng'aysizlanib, chuqur nafas ola boshladi.
- Yosh bolacha kabi beg'uborliging, samimiyliging. Esalysanmi yo'qmi bilmayman. Sen bilan ilk bor kutubxonada tanishgandik.
"- Kamron bilan yoshlikdan do'stmiz-ku. Nimalar deyapti o'zi-a?"
- Sen meni tanimaysan hatto. To'g'rimi?
Zarifaning qalbidagi umid mash'alalari asta-sekin o'chib bormoqda edi. Gap u haqida ketmayotganini allaqachon tushunib yetgandi.
- Ismimni ham bilmaysan hatto, tuyg'ularimni qaydan bilarding. Meni hatto nazarga ham ilmaysan, Bonu.
"- Bonu, Bonu..." - deb qayta qayta takrorlardi Zarifa.
- Agar sen o'tgan yil sovg'a qilgan kitobimni o'qimasang ham bir bora ochib ko'rganingdami, meni tuyg'ularimni tushunib yetgan bo'larmiding. Tuyg'ularim haqida bilmaysanmi demak u sovg'am ham boshqa sheriklari kabi mavhumlik qabristonidan joy oldi. Shunday bo'lsa-da, bu gal ham sening tug'ulgan kuningga sovg'a olib keldim . Qabul ayla yuragimni senga hadya qilayin...

#Oʻquvchilar_ijodidan
#Nasr

IXLOS
(Hikoya)

Jindek joni bor edi-yu katta ixlosi...

(Erkin Vohidov)



Bir kuni xislatlar sardori barcha hislatlarni huzuriga yig'ibdi va ularga yuzlanibdi.
– Ey xislat ahli, men inson qalbiga tuyg'ular baxsh etaman. Ammo har doim men ularni kuzatsam, ularda nimadir kamdek tuyulaveradi. Shu tuyg'u qaysi biringiz ekan-a? Men qaysi biringizdan insonlarga ko'proq baxsh etishim kerak, odamlarni go'zal qilishim uchun!
Shu payt u joyda go'azallik o'rnidan turib debdi.
– Odamlarni go'zal qilish uchun go'zallik baxsh etish kerak-da. Men tayyorman.
Shunda aql o'rnidan turib, gap boshlabdi.
– Ey, go'zallik xonim. Go'zal bo'lish uchun go'zallik emas, aql kerak. Miya esa juda shart, insonning eng zarur bir qismi. Miyaga esa aql bovar qilmas darajada aql kerak. Demak men ekanman.
Shu payt kuch o'rnidan turdi. U ham o'zini aytdi, so'ng odob, so'ng bilim, so'ng esa mardlik xullas barchasi o'rnidan turib o'zining nomzodini aytibdi. Bahs yuzaga kelibdi, janjal avjiga chiqibdi.
Xislatlar sardori ularga birin-ketin nazar tashlab, chiqdi. Shunda ko'zi birdan ixlosga tushibdi. U kitobni bir xil tekislikda ushlab, uni maroq bilan o'qimoqda. Uni ko'rgan hislatlar sardori birdan ,,Jim" deya baqirdi. Zalda sokinlik hukm sura boshladi. Shuda sardor gap boshladi.
– Men bildim. Na go'zal, na aqlli inson qalbi chiroyli bo'lar ekan. Odamlarga ixlos zarur. Insonlar hamma ishga mexr bilan qarsa, ixlos bilan bajarsa ularning qalbi go'zal bo'lar ekan, – debdi va insonlarga ixlos degan xislatni baxsh etishga qaror qilibdi...

✍: Nurmamatova Oygul,
Ogahiy ijod maktabi 7-sinf o‘quvchisi

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉 |Telegram| |Facebook|
👉 |YouTube|  |Instagram|

#Oʻquvchilar_ijodidan
#Nasr

Xazonsiz kuz

Tabiatning ko'ziga xira parda tortilganday, atrofni quyuq tuman qopladi. Ikki qadam narini ko'rish amrimahol bo'lgan bir paytda Intizor olis-olislarga termulib, o'zining baxtiyor kunlarini axtarardi. Uning hayotini ko'ziga ham xira parda tortilgandi. Hozir qayerdaligini, bir qadam oldinlasa uni nima kutayotganini bilmasdi. Xayollar girdobida o'tirib, o'z olamiga sho'ng'ib ketgandi.
...Kuz elchilari ohistalik bilan derazani cherta boshlashdi. Intizorni o'ylari tarqab ketdi. Derazadan atrofga qarasa, yomg'ir asta-sekinlik bilan yer bag'riga singib ketayotgandi. O'zini shu yomg'ir o'rnida bo'lib qolishini juda xohlardi:
- Agar yomg'ir bo'lganimda, otamning diydoriga to'yib olardim. Diydor Qiyomatga qolmasdi.
... Yomg'irga o'xshayman. Undan farqim shuki, yer bag'riga emas , dardlarim ichiga sho'ng'ib ketyabman.
Xayolga berilgancha derazaga ishtiyoq bilan kulgan yuzni chizib qo'ydi.
Xayollari bilan bo'lib, onasi xonaga kirib kelganini ham sezmay qoldi. Onasi qizini bu yerda ko'rib , ajablangan ohangda :
- Bu yerda nima qilyapsann?!
Intizor javob o'rniga ko'zidagi yoshlarni artishga tushib ketdi.
Onasi qizini ko'zidagi yoshlarni ko'rib, ko'rmaganlikka oldi. Beparvolik bilan javondan nimalarnidir olishga harakat qilayotgandi. Intizor nima bo'layotganini bilmay, gandiraklab qoldi:
- Onajon, nima qilpaysiz?
Onasi qo'lidagi kiyimlarni qo'yib , o'ylanib qoldi.
- Bularni nima qilmoqchisiz?
Onasi biroz o'ylanib javob qildi:
- Dadang kiyimlarini g'ijim bo'lib turishini yoqtirmasdilar.
- Axir, ona...
Onasi javondan yaqinda dazmollangan kiyimlarni qo'liga olib, eshik oldida to'xtab qoldi:
- Qizim, soat singani bilan vaqt tugamaydi. Sening ko'zyoshing, sening dardlaring bilan hech kimni ishi yo'q. Tun-u kun yig'laganing bilan ketgan inson qaytib kelmaydi...
Onasi ko'zidagi yoshlarni ko'rsatmaslik uchun orqasiga qayrilmasdan xonani tark etdi.
Intizorning lablari ko'z ariqlaridan allaqachon suv ichayotgandi. Derazadan asta ko'chaga nazar soldi. Shamol ming yillardan beri qilib yurgan ishini davom ettirib, xazonlar bilan birga xotiralarni ham ko'z ilg'amas olis-olislarga olib ketayotgandi. Intizor ham derazani ochib ular bilan birga uzoqlarga ketishni xohlardi. Derazaga mehr bilan chizilgan kulgan yuzlar, endi yig'layotgandi...

✍: Begmatova Dilnura,
Ogahiy nomidagi ijod maktabining 10-"A"sinf o‘quvchisi

👉Telegram|👉 Facebook|
👉YouTube| 👉 Instagram