#یادداشت

📚کتاب هنر تحریم ها

#قسمت_شانزدهم

🔸بسته تشویقی ۱+۵ از ژوئن ۲۰۰۶ آغاز شده و تلاش كرد چارچوبی را برای تحریم‌های احتمالی به‌ وجود بياورد، تحریم‌هایی كه متمركز بر برنامه هسته‌ای و موشكی ایران بوده و دسترسی این كشور به كالاهای حساس هسته‌ای و موشكی را هدف قرار ميداد. در آن زمان دولت آمریكا به فكر تحریم‌های وسيع‌تر و گسترده‌تر اقتصادی نيز بود، اما مشاوره با سایر اعضای ۱+۵ نشان ميداد كه اعمال چنين تحریم‌هایی در این مرحله‌ی اوليه از فرآیند، امكانپذیر نخواهد بود.

🔸خاطرم هست كه یك نگاه كلی این بود كه تحریم‌های سازمان ملل هيچوقت نخواهد توانست نحوه تفكر ایرانی‌ها را تغيير دهد چه برسد به اینكه بخواهد نگاه راهبردی آنها را در مورد تسليحات هسته‌ای عوض كند. نگاهی كه برخی در آن زمان اعتقاد داشتند برنامه هسته‌ای بخش جدایی‌ناپذیر از برنامه تحقيقاتی ایران است. این نگرش ذهنی بعد از تصویب قطعنامه ۱۷۳۷ در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۶ كاملا تغيير كرد، یعنی زمانی كه مشخص شد ایرانی‌ها از تصویب اقدامات تحریمی عليه خود ناخشنود هستند و روسيه و چين نيز از این مصوبه حمایت كردند.

🔸در آن زمان مقامات ارشد دولت آمریكا فكر می‌كردند كه ارزش خاص هر اقدام تحریمی كمتر از مجموعه اقداماتی بود كه در قالب مصوبه تصویب شده بود. به همين دليل ایالات متحده در فكر طراحی مجموعه‌ای از مصوبه‌های تحریمی شورای امنيت بود كه می‌توانستند پشت سرهم بر ایران اعمال شوند و به موازات انتشار گزارش‌های مدیر كل آژانس بين المللی انرژی اتمی در مورد عدم پایبندی ایران به تعهداتش این مصوبات تحریمی می‌توانست توسط شورای امنيت ملی آمریكا تصویب شود. ریتم و محكوميت مستمر بين‌المللی مسائلی بودند كه می‌توانستند در مسير تصویب این تحریم‌ها مورد استفاده قرار بگيرند.

🖋ادامه دارد...

#هنر_تحریم
#مصاف_اقتصادی

🌐 مصاف اقتصادی در:
👈 تلگرام | ایتا | سروش | بله | آی گپ | توییتر