سپیدی وهم‌آلود. ماه کوچک دوردست، دست نایافتنی است و شاخه‌های سبز دست‌های پرتمنای من کوتاه. آسمانی میان ما فاصله انداخته است. عاشقی سرکشیده به بالا تا نگاهی به معشوق دست نایافتنی بیاندازد. درخت در گرمای شبانه پس از یک روز طولانی تابستانی می سوزد. هنوز بدنش داغ است و غروبی که از راه می رسد، بزحمت توان آرام کردنش را دارد. پاهایش در زمین فرو رفته. ریشه‌ها. ریشه‌ها؟ کدام ریشه‌ها. همان زنجیرهای ابدی که مرا به به اسارت زمین در آورده‌اند؟ اینجا نشسته‌ام زیرا چاره‌ای ندارم جز آنکه اینجا بنشینم. سبزم. چون چاره‌ای ندارم جز آنکه سبز باشم. پوستی که خود انتخاب نکرده‌ام. باد مرا می لرزاند. از شب می ترسم اما تنها دلخوشی‌ام شبی است که از راه برسد و آسمانی روشن داشته باشد و ماهی چون تو رنگ باخته‌ که خود را به من می نمایاند و می خواهد در هوس در آغوش کشیدنش بسوزم. آفتاب را از یاد نمی برم. هر روز می بینمش. نگاهی به او نیز ممکن نیست. او توخالی است و آتشین و پرغرور و متکبر و سوزاننده و بی‌رحم. نه فروتنی تو را دارد. نه زیبایی‌ات را و نه هوس‌آمیز بودنت را. گِردی دایره زنانه‌ای که تخیل را تا ابدیت هدایت می‌کند. و درست آنگاه که گمان می کنی به او دست یافته‌ای باز هم خورشیدی از راه می رسد، چنان خود را بر آسمان و زمین تحمیل می کند که دیگر جایی برای تو نیست. هیچ نمی گویی. چیزی برای گفتن نیست. زیرا همه چیز در این دایره و در آن رنگ پریده ، در آن آسمان خالی بی‌رنگ خاکستری. در پاهای فلج و زمین‌گیر شده من، در دستهای بی‌پایان سبز و مرطوب و بیجانم که با نسیمی به هر سو می روند، گفته‌ام و گفته‌ای. زندگی را می توان درهمین «خواهش» دست نایافتنی و در همان سکوت بوالهوسانه خلاصه کرد. فردا روز دیگری است و باز انتظارت را خواهم کشید.

یک #عکس / یک #روایت / #ناصر_فکوهی
عکاس: #مهرداد_ اسکویی / #ماه و #درخت #فرانسه- بهار 2020


انتشارات دیداری شنیداری انسانشناسی و فرهنگ

https://t.iss.one/IIAC_AV_Productions