▪️دفاعیات ۵

جنگ اخیر نشان داد که اپوزیسیون برنداز درک درستی از جامعه ایران ندارد و همچنان گرفتار توهم و خیال‌پردازی است.

#دفاعیات
@h_ghazvini
https://t.iss.one/H_Ghazvini

📸یک نفر برای حمل این تابوت کافی است

🔴نخست‌و‌زیر رژیم صهیونیستی: ما با مردم عادی کاری نداریم!

🌷🇮🇷 @jamarannews

شهدای رسانه تجاوز اسراییل به ایران
💠 @Sadra_Ghazi

▪️دفاعیات ۶

مردم ایران مدت‌هاست به ملت تبدیل شده‌اند و به خوبی از عهده حفظ آن بر می‌آید.

#دفاعیات
@h_ghazvini
https://t.iss.one/H_Ghazvini

▪️دفاعیات ۷

در حملات اسرائیل علیه ایران، جمعی از دانشگاهیان و نیروهای نخبه علمی از ‌اهداف اصلی بودند.
حداقل ۲۷ استاد و دانشجو و تعدادی از کارکنان مراکز علمی و تحقیقاتی شهید شدند.

#دفاعیات
@h_ghazvini
https://t.iss.one/H_Ghazvini

‍ ما می‌مانیم
چرا روایت مردم عادی در جنگ مهم است؟

میلاد حسینی
روزنامه‌نگار

این جنگِ ما بود، پس روایتش هم باید روایتِ ما باشد. چرا که در نهایت ما می‌مانیم.

ما هنوز در شوک هستیم. واقعاً چیزهایی که دیدیم و شنیدیم حقیقت داشت؟ واقعاً جنگ را تجربه کردیم؟ همین الان که فاصله‌ی چندانی نگرفتیم از واقعه -و راستش معلوم نیست پایان ماجرا یا هستیم وسطش- خاطرات و دردها و تجربه‌ها دارد مخدوش می‌شود.

با ترکیبی از روایت‌ها طرف هستیم: صداوسیما، اینترنشنال، و کمک‌کنند‌گان به گرفتنِ زهرِ جنگ یا خلاصه‌کردنش در پیروزی و شکست. گاهی هم صدایی به گوش می‌رسد که می‌خواهد جنگ را رمانتیک کند. تبدیلش کند به نوستالژی و خاطره که شاید سال‌های بعد دلتنگش هم بشویم. اما چیزی که ما شهروندان ایران از دور و نزدیک دیدم و لمس کردیم کثافت بود، جنگ بود، نه امری که بشود تقلیلش داد‌.

طبیعی‌ست با پروپاگاندا و تلاش‌ها برای ارائه‌ی روایتی رسمی طرف باشیم از هر طرف. تاریخ رسمی کار خودش را می‌کند، اما تاریخ غیررسمی گوشه‌های کم‌نور و صدای زندگی را به نسل‌های بعدی منتقل می‌کند. در چنین شرایطی باید صدای آدم‌های معمولی باقی بماند. راستش من نگرانم ترس‌ها و خاطرات فراموش شوند. نباید از یاد برود که در این جنگ دوازده‌روزه خانه و زندگی آدم‌های معمولی -که مردم هستند- از بین رفته.

باید بنویسیم تا از یاد نرود بر زندگان و مردگان چه گذشته از آن بامداد جمعه‌ی بیست و سوم خرداد تا صبحی که خبر آتش‌بس رسید و با تردید به خبرها نگاه می‌کردیم.

من نگرانم. نگرانِ روایت‌های مانده از این جنگ. جنگی که اتفاقاً جنگِ ما بود. اگر نبود که اینجوری زندگی و بدن و روان‌مان درگیرش نمی‌شد. این جنگِ ما بود که نگران مرگ نزدیکان و دوستان‌مان بودیم. نگرانِ ویران‌شدن خانه‌مان بودیم.

نگرانِ آینده‌ی فرزندمان بودیم. نگرانِ شغل‌مان، پول‌مان، زنده‌ماندن‌مان بودیم. دور یا نزدیکِ جنگ، خیلی‌های‌مان هنوز از صدا می‌ترسیم. از خبرهای کوتاهِ دمِ صبح وهم داریم. مبادا که واهمه‌ها و ترس فراموش شوند. بدتر از فراموشی، جایگزین‌شدن با روایت‌هایی‌ست که روایت ما نیست. این جنگِ ما بود. پس روایتش هم باید روایت ما باشد.

در نهایت این ما هستیم که می‌مانیم. این «ما» ته‌مانده‌ی امید ماست و فهمیدیم هنوز چیزهایی در ناخودآگاه جمعی‌مان هست که می‌تواند بالاتر از عقایدمان باشد. ما حول ایران اشتراک داریم و همین نگه‌مان داشت. ظلم و جنایتی که شاهدش بودیم نباید فراموش شود.

تلاش روزنامه‌نگاران در گزارش‌های‌شان در این روزها تحسین‌برانگیز است. کسانی که در سخت‌ترین شرایط کار کردند و صدایی بودند علیه فراموشی. راهِ فراموش‌نشدن از ثبت می‌گذرد. مبادا که جان‌های رفته تبدیل به عدد و آمار شوند. هر کدام اسمی داشتند و زندگی‌ای. مبادا که شوکِ بازماندگان از یاد برود. ما باید از این روزها بنویسیم. از دوستان روزنامه‌نگار و نویسنده‌ام دعوت می‌کنم روایت‌های‌شان را بنویسند. ما هم‌جنگ بودیم و در نهایت این ما هستیم که می‌مانیم.

@journalistsclub1

🔹مفهوم بی‌تفسیر وطن!

✅ تجاوز دوازده‌روزه صهیونیست‌ها به ایران عزیز فعلا تمام شده است. این‌که می‌گویم فعلا به این دلیل است که از ماهیت تبهکارانه و ددمنشانه‌ی رژیم اسراییل باید هر نوع تجاوزی را انتظار داشت. گذشته از پاسخ افتخارآفرین نیروهای مسلح ما به متجاوزان، همبستگی کم‌نظیر ایرانی‌ها در مواجهه با شرایط جنگی ستودنی بود. عشق به ایران گروه‌های مختلفی را به هم پیوند داد. همه چیز به کنار رفت و وطن ماند. از شهرام شب‌پره و معین بگیرید تا علی دایی و رسول خادم؛ از عبدالکریم سروش و ملیحه محمدی بگیرید تا نفیسه کوهنورد و بهمن کلباسی و سیاوش اردلان، همه و همه به نام وطن گرد هم آمدند و هم‌دلی کردند. در این دوازده روز، همه بجز صدا و سیما یادشان رفت سید محمد خاتمی اصلاح‌طلب است یا اصول‌گرا. یادشان رفت صلاحیت لاریجانی در انتخابات ریاست‌جمهوری تایید شد یا قالی‌باف. در این دوازده روز "ما" خیلی فربه‌تر شده بود. بزرگ‌تر از همیشه. وطن مفهوم پُرکِششی‌ست. مسئولیّت می‌آورد و مراقبت. هم‌کاری می‌آورد و هم‌صدایی. وطن مثل ترانه‌ی کار است. ترانه‌ای که شالی‌کاران رشت موقع نشا می‌خوانند و یا ماهی‌‌گیران بوشهر موقع بیرون کشیدن تور. انرژی می‌دهد و هماهنگی می‌آفریند. وطن پیراهن تن‌ ماست. خیمه امن و باغ وجودمان. وطن مفهوم بی‌تفسیری‌ست که در آن هیچ اختلافی نداریم. همه معنای‌ش را می‌فهمیم. خود را در آن سهیم می‌دانیم و بی‌دلیل دوستش داریم؛ مثل مادر، مثل خودمان، و برای‌ش "خون دل‌ها می‌خوریم". هیچ چیز به اندازه‌ی وطن نمی‌تواند همه ما را با همه‌ی تنوع‌های‌مان گرد هم بیاورد. بگذارید وطن هم‌چنان حرف مشترکمان باقی بماند.

مهراب صادق‌نیا
۱۴۰۴/۴/۴
@sadeghniamehrab
https://t.iss.one/sadeghniamehrab

✍️ جنگ پایان خواهد یافت
و باقى می‌ماند
آن مادر پیرى که چشم به راه فرزند شهیدش است
و آن دختر جوانى که منتظر معشوق خویش است
و فرزندانى که به انتظار پدر قهرمان‌شان نشسته‌اند
نمی‌دانم چه کسى وطن را فروخت
اما دیدم چه کسى
بهاى آن را پرداخت.

👤 محمود درویش


#روجین
🌹

🔹 نام و پرچم ایران در میانه‌ی هیئت

✅ در تاریخ اجتماعی شیعیان، عزاداری برای امام حسین (ع) با هر سوگواری دیگری فرق داشته است. مشاهده‌پذیری، اعتراض، تحول‌طلبی، تاب‌آوری، شورمندی، و ظلم‌ستیزی از مهم‌ترین مؤلفه‌های این عزاداری بوده‌اند. در حقیقت، این نهاد اجتماعی هیچ وقت سوگواری و عزاداری به معنای غمگین بودن صرف نبوده است. هیئت‌های عزادار امام حسین(ع) واقعیت اجتماعی را در قالب مضامین بالا صورت‌بندی کرده و برای ایجاد تغییر در امر واقع به کار می‌گرفته‌اند. در حقیقت، یک رفت و برگشت دائمی میان واقعیت اجتماعی و عزاداری برای امام حسین(ع) وجود داشته است. اکنون و در شرایط پس از تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران، مضامینی چون وطن، ایران، مقاومت، و مبارزه در سوگواری‌های محرم برجسته شده و تاب‌آوری جامعه را بالا می‌برد و به آن کمک می‌کند تا مواجهه با وضعیّت پیش‌آمده و چالش‌های ایجاد شده را پشت سر بگذارد. اگر چه برخی از گروه‌های مذهبی‌تر جامعه ممکن است از این که مردم با شعر "ای ایران ایران" یا "ای ایران ای خاک پرگهر" سینه بزنند ناراحت شده و احساس می‌کنند باز شدن پای ملیّت به نوحه‌خوانی نوعی انحراف است؛ ولی واقعیّت این است که عزاداری محرم همیشه به امر واقع تا این اندازه حساس بوده است. در دهه‌ی پنجاه شمسی، وقتی جامعه به انقلاب و تغییر وضع موجود نیاز داشت، هیئت‌های محرم بر پایه‌ی همین نیاز عزاداری کردند و منبری‌ها سخن گفتند. حالا نیز جامعه احساس می‌کند وطن در خطر است و ایران تهدید شده است، طبیعی است که پرچم ایران در وسط هیئت قرار بگیرد و سوگواران با نام وطن و ایران سینه بزنند و خاطره‌ی مبارزه و ظلم‌ستیزی امام حسین (ع) و یارانش را با احساس وطن‌دوستی خود درآمیزند.

مهراب صادق‌نیا
۱۴۰۴/۴/۱۱
@sadeghniamehrab
https://t.iss.one/sadeghniamehrab

🔴حمله به ایران؛ جنگی برای آینده ی خاورمیانه و فلسطین

💠نوشته ی جرمی سالت

@iranfardamag

پس از قرن‌ها سلطه‌گری بر جهان اسلام و عرب از راه جنگ، تهاجم، اشغال و خرابکاری، غرب اکنون به اوج خشونت افسارگسیخته، بی‌رحمانه و نژادپرستانه‌اش نزدیک شده است. این خود گواه آن است که جنگ علیه کشورهای مسلمان، همواره بخشی از جنگ پنج‌قرن امپریالیسم غربی علیه سایر ملت‌های جهان بوده است.
نتیجه‌ی جنگ علیه ایران، چشم‌انداز قرن پیش رو را بازتعریف خواهد کرد: یا ایران موفق به مقاومت می‌شود، یا خاورمیانه برای یک قرن دیگر زیر چکش سلطه غرب فرو خواهد رفت.
فتح خاورمیانه و شمال آفریقا با حمله ناپلئون به مصر در سال ۱۷۹۸ آغاز شد. این حمله پس از چند سال فروپاشید، اما رقابتی بر سر سلطه آغاز کرد که به تدریج کل منطقه را فراگرفت. زبان این حمله "تمدن" بود و ابزار آن پیشرفته‌ترین سلاح‌های فنی زمان، که فقط در اختیار اروپایی‌ها قرار داشت.
از گلوله‌های هسته خرمای سربی( اشاره به ابزار و سلاح ابتدایی و محدود) که الجزایری‌ها در دهه ۱۸۳۰ علیه فرانسوی‌ها شلیک کردند، از نیزه‌ها و تفنگ‌هایی که جنگجویان سودانی در مقابل مسلسل‌های ماکسیم بریتانیایی در ام‌دورمان ۱۸۹۸ داشتند؛ از جنگنده‌های رادارگریز و بمب‌های هوشمندی که در جنگ ۲۰۰۳ علیه عراق استفاده شدند؛ از پهپادهای مسلحی که امروز در یمن و فلسطین جان زنان و کودکان را می‌گیرند؛ از بمب‌های سنگرشکن که علیه ایران استفاده می‌شود؛ تا تسلیحات هسته‌ای که در صورت شکست همه‌چیز در دسترس قرار خواهند گرفت.
این، برتری اخلاقیِ فرض‌شدهٔ یک تمدن نیست، بلکه برتری‌ای است که از دل فناوری‌ای پدید آمده که خود محصول ثروت در یک جامعهٔ صنعتیِ مدرن است. این برتری همواره پیروز نمی‌شود و ممکن است هنگام رخ‌دادن امور غیرمنتظره شکست بخورد؛ چنان‌که زمانی که ژاپن در جنگ سال‌های ۱۹۰۴–۱۹۰۵ روسیه را شکست داد. پیروزی نظامی یک قدرت آسیایی، غرب را شوکه کرد، اما نشان داد که می‌توان اروپایی‌ها را در بازی خودشان شکست داد، و به ستمدیدگان سراسر جهان امید بخشید.
در «بازی بزرگ» قرن نوزدهم میان روسیه و بریتانیا، ایران دقیقاً در چهارراه میان هندِ تحت استعمار بریتانیا و آسیای میانهٔ تحت سلطهٔ روسیه قرار داشت. تلاش‌های ایرانیان برای رهایی از تهدید این دو قدرت و همچنین حکومت فاسد شاهان قاجار از اواخر قرن نوزدهم آغاز شد.
«قیام تنباکو» در سال ۱۸۹۰، زمانی رخ داد که ایرانیان از مصرف تنباکو خودداری کردند تا شاه امتیاز کامل رشد، برداشت و فروش تنباکو را که به یک تبعه بریتانیایی واگذار کرده بود، لغو کند. این واقعه یکی از رویدادهای کلیدی تاریخ مدرن ایران بود. با موفقیت این جنبش، نهضت مشروطه شکل گرفت که همه اقشار جامعه ایرانی از آن حمایت کردند، و در آن زنان نقشی قدرتمند و حتی رادیکال ایفا نمودند. در سال ۱۹۰۶، اعتراضات مردمی گسترده شاه را وادار ساخت تا قانون اساسی را اعلام کند و مجلس را افتتاح نماید. اما نزاع میان مردم و شاه بر سر حاکمیت مشروطه ادامه یافت تا آنکه در سال ۱۹۱۱، شاه هزاران سرباز روسی را فراخواند و مجلس را منحل کرد. تحولات ناشی از جنگ جهانی اول در نهایت به سقوط سلسله قاجار انجامید و با حمایت بریتانیا، رضاشاه پهلوی به قدرت رسید.....

متن کامل:
https://cutt.ly/wrTPLYeA
https://t.iss.one/iranfardamag

◾️واکنش دختر شهید سردار شادمانی به صحبت‌های رئیس پدافند غیرعامل/ جاسوسی فراتر از واتس‌اپ است، روش‌های اصلی را پیدا کنید

🌷🇮🇷 @jamarannews

✍️ افسانه نجاتی

🖊 کاخ‌های بی کتاب!


@sokhanranihaa
در کاخی که کتابخانه ندارد، جنگ زاده می‌شود
بیگانگی با مطالعه؛ ریشه‌ی خاموش عقب‌ماندگی در ساختارهای قدرت

▪️در جهان پرآشوب امروز، هر بار که آتش جنگی افروخته می‌شود، هر بار که ملتی به عقب رانده می‌شود، نگاه‌ها به سوی قدرت‌ها می‌چرخد. اما کمتر کسی از خود می‌پرسد: آیا در کاخ‌هایی که این تصمیم‌ها گرفته می‌شود، کتابخانه‌ای وجود دارد؟ سیاستمداری که دستور جنگ می‌دهد، آخرین کتابی که خوانده چه بوده است؟ آیا در اتاق‌های فکر دولت‌ها، هنوز کتابی باز می‌شود یا همه‌چیز به برگه‌های آمار و شعارهای ایدئولوژیک تقلیل یافته است؟

🔸بیگانگی با مطالعه در میان حاکمان، بیماری خاموشی‌ست که نه تنها پایه‌های حکومت‌ها را سست می‌کند، بلکه مردم را نیز از امید به دانایی تهی می‌سازد. در بسیاری از کشورهای توسعه‌نیافته یا گرفتار در بحران‌های مداوم، سرانه‌ی مطالعه به‌شدت پایین است و این موضوع تنها مسئله‌ای فرهنگی یا آموزشی نیست؛ بلکه بازتابی از نوع حکمرانی، اولویت‌گذاری و ساختار قدرت است.

▪️به‌عنوان نمونه، بر اساس داده‌های یونسکو، سرانه‌ی مطالعه‌ی روزانه در برخی کشورهای خاورمیانه کمتر از دو دقیقه است؛ در حالی که در فنلاند یا نروژ، مردم به‌طور میانگین بیش از ۷ ساعت در هفته مطالعه می‌کنند. این کشورها نه تنها در حوزه‌ی آموزش و سلامت، بلکه در دموکراسی، آزادی بیان، و رفاه اجتماعی نیز در صدر فهرست‌ها قرار دارند. اما ماجرا به اعداد محدود نمی‌شود.

🔸تاریخ نیز حکایت می‌کند که حاکمان اهل کتاب، توانسته‌اند افق‌هایی نو بگشایند. مهاتما گاندی در دوران تبعید، با آثار تولستوی و فلسفه‌ی عدم خشونت خو گرفت و همین آموخته‌ها را به الگویی برای رهایی هند بدل ساخت. آتاتورک، با خواندن آثار روشنگران غربی، بنیادهای نظام آموزشی ترکیه را دگرگون کرد. نلسون ماندلا، در زندان روبن آیلند، کتاب‌هایی خواند که روحش را آماده‌ی بخشایش، مدارا و ساختن کرد. این کتاب‌ها، نه فقط الهام‌بخش، بلکه عنصر تعیین کننده‌ای در شکل‌گیری سیاست‌های آنان بودند.
در مقابل، استبداد همواره با سانسور و بی‌ کتابی همراه بوده است. بسیاری از خودکامگان معاصر، نه فقط کتابی نمی‌خوانند، بلکه از کتاب می‌ترسند؛ چرا که کتاب، آیینه‌ای ست که نادانی پوشیده را رسوا می‌کند. به تعبیر نیل پستمن، ملتی که خواندن را ترک کند، دیر یا زود با حکومت های روبه‌رو می‌شود که نوشتن قانون را نیز فراموش می‌کنند.

▪️در ایران نیز، نمونه‌هایی از این دو سر طیف قابل شناسایی است. امیرکبیر، اهل مطالعه و نوسازی بود، و به همین سبب دارالفنون را بنیاد گذاشت؛ اما حاکمی چون ناصرالدین شاه، با فاصله گرفتن از اندیشه، راه را برای تکرار استبداد گشود. روشنفکران عصر مشروطه، برخاسته از مطالعه و تأمل بودند، نه وابستگی و اطاعت؛ و نهضت ملی، با اتکای به خرد جمعی و سواد تاریخی زنده ماند.

🔸فراموش نکنیم: کتابخانه‌ها، قلب تپنده ی یک ملت اند. جایی که نه تنها کتاب، که آینده‌ اندوخته می‌شود.کاخی که در آن کتابخانه‌ای نیست، دیر یا زود پر از سلاح خواهد شد. اتاق‌ فکرهای که به جای حافظ و افلاطون، تنها به بولتن‌های امنیتی تکیه دارند، راهی جز فرو غلطیدن در تاریکی ندارند.

▪️اگر قرار است فردای بهتری ساخته شود، نخست باید کتاب به متن زندگی مردم و نیز قدرت بازگردد.نه به‌عنوان نماد یا ویترین، بلکه به‌عنوان مرجع. و آن روز که سیاستمداری، پیش از سخنرانی، کتابی بخواند ، شاید نخستین روز صلحی پایدار در تاریخ ما باشد.
----------------
منابع :
۱. UNESCO Report on Global Reading Habits, 2022
۲. Human Development Index, UNDP 2023
۳. Freedom of Expression Rankings, Reporters Without Borders
۴. نوشته‌های زندان نلسون ماندلا
۵. تاریخچه‌ی دارالفنون و اصلاحات امیرکبیر، مرکز اسناد ملی ایران
۶. نیل پستمن، زندگی در حال مصرف شدن


#ایران_فردا
#افسانه_نجاتی
#کتاب_و_جنگ


.
🆔 @sokhanranihaa
🆔 @iranfardamag
🆑 #کانال‌سخنرانی‌ها
🌹