KRYVIS
351 subscribers
408 photos
16 videos
51 files
126 links
Crivica. Baltica. Indogermanica
Этнарэлігійнае з'адзіночанне

Супраць экстрымізмы ў любых праявах. У адносінах да сучаснай палітыкі займаем пазіцыю апалітэйі


Зваротная сувязь — @kryvisbot
Download Telegram
Городище на Менке не перестает удивлять! Теперь там нашли "дуб громовержца"

Во время изучения деревянных конструкций, которые лежали в основании вала, обнаружился дуб, с вживленной туда челюстью кабана. Это такая первая находка на территории Беларуси, сообщает Институт истории НАН.

Челюсть вепря была вживлена в древесину, когда дерево было еще живым. Только потом его срубили и использовали для постройки клетей. Такие находки дубов с вживленными челюстями кабанов известны из других регионов.

Находили подобные дубы на территории Подесенья и польского Гнезно. Обычно их отождествляют с культом бога-громовержца в силу того, что дуб традиционно считается деревом бога грома. По одной из гипотез, челюсти принадлежали не дикими кабанам, а домашним свиньям. Это была такая своеобразная жертва, которая проводилась поздней осенью или в зимний период.

Если оттолкнуться от этой гипотезы, то очень соблазнительно провести параллели с ритуальным забоем свиньи на Каляды. Вполне вероятно, что такой обычай уходит в седую индоевропейскую древность, поскольку ритуальное жертвоприношение свиньи в конце года было известно, например, римлянам, которые закалывали хрюшек на Сатурналии.

Культ кабана в Беларуси известен с самых древних времен. Про это рассказывают, например, неолитические подвески из Кривинского торфяника. А использовать клыки кабана в качестве подвески начали в каменном веке и носили их чуть ли не до средневековья.

Интересный аспект еще связан с кабаном в сюжете правильного погребения человека. Совий, изобретатель традиции трупосожжения, поймал однажды кабана и его девять селезенок раздал сыновьям, чтобы они испекли их. Дети съели селезенки, а разгневанный Совий решил отправиться на тот свет. Спуститься он смог только через девятые ворота. Дети похоронили Совия в земле, на утро он пришел и сказал, что изъеден червями. Тогда дети положили тело Совия в дерево, на утро он снова пожаловался, что его ели комары и совы. Лишь после сожжения душа Совия успокоилась. В тексте «Хроники» Иоанна Малалы Совий назван проводником в царство мертвых. Миф о Совии связан с Солнцем, ученые связывают пойманного вепря и огонь с солярными элементами. Девять селезёнок вепря символизируют девять ворот в потусторонний мир. Необходимо отметить, что по селезёнке вепря литовцы гадали, каким будет следующий год.

Тацит, описывая быт балтов эстиев, сообщает, что они поклоняются праматери богов и как отличительный знак своего культа носят на себе изображения вепрей; они им заменяют оружие и оберегают чтящих богиню даже в гуще врагов. В скандинавских мифах вепрь служил ездовым животным бога Фрейра, а у полабских славян существовало предание, что недалеко от священного города Ретры из озера выходит гигантский вепрь с блестящими клыками, валяется в болоте и таким образом предсказывают войну.

Напомню, что буквально недавно при обработке и консервации конструкций из-под вала Менского городища обнаружилась фигура, которая одним исследователям напомнила птиц или дракона, а другие склонны видеть в ней голову барана.
Надо помнить и то, что восточные периферийно-балтийские племена наподобие голяди исторически не имеют прямого отношения к современным балтам. Будучи родственны и им, и славянам языком, физически они являются предками немалой части именно современных славян. Подавляющая часть «балтов» была поглощена славянами в процессе их расселения, и лишь немногие племена у Балтийского моря сохранили прежний язык. Эта малая часть на крайнем северо-западе и стала предками литовцев, латышей, а также пруссов. Остальные полностью ославянились и влились в состав белорусского, отчасти русского, украинского и польского народов. Эти современные славянские народы и являются подлинными наследниками как своих прямых предков — древних славян, так и древних «эстиев» Восточной Европы. С такой точки зрения древние «балты», основными потомками которых являются славянские народы, тоже могут в известном смысле претендовать на определение «праславяне».

— Сергей Алексеев

#quotes #historia
KRYVIS
Надо помнить и то, что восточные периферийно-балтийские племена наподобие голяди исторически не имеют прямого отношения к современным балтам. Будучи родственны и им, и славянам языком, физически они являются предками немалой части именно современных славян.…
Славяна-расеянскае паганства цяпер выводзіць сваю кволую ідэнтычнасць з балтаў, бо сучасныя балцкія народы не маюць дачынення да перыферыйных плямёнаў сваёй жа супольнасці... а веруны ў рэлігію народа, што ніколі не існаваў, як этнічнічная структура -- маюць.
Любое пытанне можна разгледзіць толькі пры ўмове спасылкі на яго грунт. Спекуляцыі ў паветры, заснаваныя на ўмоўнасцях парадзігмаў, у якіх знаходзіцца іх рэпрэзентатары не з'яўляюцца для нас чымсьці цікавым. Толькі Традыцыя, іскра Ісціны, Промень Таго, можа даць адказы на хоць якія пытанні. У дадзеным артыкуле мы разгледзім пытанне сацыяльнага ўладкавання такім метадам.
Праўдзівай бядой эгалітарнай эпохі ёсць тое, што кожная кухарка (ці ўжо бульба?), гаворачы па-польску, ma coś do powiedzenia, у любой тэме, да якой яна не павінна падыходзіць на стрэл гарматны . У сваю чаргу, бядой айчынных геапалітыкаў на поўстаўцы ёсць неразуменне таго, што этнічная традыцыя, закон крыві і глебы не можа, паводле прынцыпу, служыць утылітарна-прапагандысцкім цэтлікам “альтэрнатывы Маскве”, “франтыру еўрапейскай цывілізацыі” ці тым больш адзінству “цэнтральных славянаў”. Раз за разам бяручы суцэльна рускую (калі хочаце расейскую) ідэю адзінства славян, гэтыя дзеячы па нейкай незразумелай і крыўднай несправядлівасці забываюць яе праўдзівага аўтара – Расею. Вялізарны рэгіён паміж Віслай і Днепрам не аб'ядноўваюць ані “цэнтральныя”, ані “пярэднія”, ані “заднія” славяне, бо на гэтай тэрыторыі паняцце “славянскі” з’яўляецца сута над-этнічным моўным тэрмінам. Нікай таямнічай сувязі, якая б аб’ядноўвала жыхароў фіна-балцкай Плескавы з казакамі ў шараварах ці польскімі мазурамі і кашубамі наўпрост не можа існаваць. Сучасныя польскі і ўкраінскі народы – гэта поліэтнічныя культурна-канфесыйныя аб’яднанні, якія ў сваім сучасным выглядзе існуюць дастаткова нядаўна і ў іх яднанні з Псковам і Смаленскам праўды ці, не дай Бог, традыцыйнасці не больш, чым у выпадку з чачэнцамі ды якутамі.

Усе гэтыя праекты польска-ўкраінска-беларускага адзінства – плод бязглуздых паліттэхнагічных чужынцаў да саміх сябе. Да той краіны-мары, як цяпер ужо зразумела, на шчасце, яны не далучаюць усялякіх незразумелых “латышоў ды летувісаў”, бо куды ж гэтым стратэгам бачыць тое, што ляжыць пад нагамі.
Сярэднявечны Браслаў — добры прыклад спекуляцый беларускай гісторыяграфіі. Яны пачынаюцца з вывядзення назвы ад імя рускага князя Брачыслава(*), з якога вызначаюць заснаванне паселішча апошнім. З гэтага гіпатэтычнага заснавання выводзяць "заходнюю" плынь палітыкі полацкага князя ў дусе ўмацавання межаў і "славянскай каланізацыі балцкіх земляў". А для падцверджання гэтых высноў праводзіцца вольная інтэрпрэтацыя матэрыялаў археалогіі, добры прыклад якой прадэманстраваны ў фрагменце на фота.

(*) Найбольш верагодным ёсць выведзене назвы ад балцкага brasla ("брод"). Яго падцвярджае як месцазнаходжанне браслаўскага гарадзішча паміж азёрамі Дрывята і Навята, так і аналагічныя назвы на тэрыторыі сучаснай Латвіі. Акрамя таго, нават у 19 ст. усходней Браслава, у раёне вёскі Іказнь, захоўвалася балтамоўнае насельніцтва.
Нашыя продкі, якія прытрымліваліся Друвы, ня ведалі такога феномена як навука ў сучасным разуменні. Так званая "навука" цалкам паходзіць ад постхрысціянскіх заходнееўрапейскіх выдумак і ня можа мець для нас ніякага аўтарытэту. Калі для кагосьці навука мае аўтарытэт, то ўзнікае пытанне патрэбнасці такому чалавеку паганства. Трэба абраць нешта адно. Сучасная навука — гэта ў прамым сэнсе антытрадыцыя. Акрамя таго, сумяшчэнне традыцыі (ці таго, што за яе выдаецца) і антытрадыцыі — яскравая рыса таго феномена, які французскі філосаф Рэнэ Генон называў неаспірытуалізм. Цяпер гэты феномен больш вядомы як "нью-эйдж". У традыцыяналізме ён разумеецца як сімптом заняпада грамадства і чалавека. Можна сказаць, што на нашым абшары ўва ўсіх паганскіх задзіночаннях у той ці іншай ступені гэты сімптом праяўляецца. Пазбегнуць яго можна толькі прыняўшы наступны прынцап: паганства — гэта традыцыяналізм, традыцыяналізм — гэта паганства. Немагчыма быць традыцыяналістам і не быць прыхільнікам канкрэтнай паганскай традыцыі.
Акрамя таго, ня можа не непакоіць зацікаўленасць пэўных прадстаўнікоў паганства заходняй філасофіяй. Любая філасофія правільная настолькі, насколькі не супярэчыць канкрэтным традыцыям і іх міту. На маю асабістую думку, заходняя філасофія ў суцэльным не нясе ў сабе амаль ніякай мудрасці, а тое што можна назваць мудрасцю, утрымлівае і філасофія паганскага Ўсходу. Для нас магчымы хіба зварот да індыйскай філасофіі, як той, што паходзіць з роднаснай традыцыі. Але зноў жа, трэба пазбягаць капіявання і прамых запазычанняў.
Веруючыму ў яго жыцці абсалютна не павінны адкрывацца пытанні Веры. Хто ён такі, каб даведацца хоць нешта аб багах і свеце? Акрамя таго, павінна быць зразумелым тое, што ў гэтым уцелаўленні чалавек можа проста па сваёй прыродзе не разумець пэўныя пытанні. Адна з галоўных рысаў традыцыі — жорсткі іерархічны прынцап. Прасцей кажучы, трэба ведаць сваё месца. Трэба здарова ацэньваць сябе. Хто ты такі, каб атрымаць хоць нейкія веды? Вера, носьбіт Ісціны, абсалютна не павінна раскрывацца тым, хто гэтага недастойны, там больш тым, хто ў ёй нават сур'ёзна не зацікаўлены. Чалавек можа пражыць усё жыццё, мала што зразумеўшы. У гэтым і ёсць уся жорсткасць і праўда нашай веры, у адрозненне ад сласцівых пропаведзяў аб боге-любові, які працягвае руку кожнаму. Шлях да Сакральнага — гэта радыкальны рывок, прарыў узроўня, злом парадзігмы. Прычым нават у гэтым выпадку яго спазнанне хоць на нейкую частку мякка кажучы не гарантавана.
Паганства — вера Сакрытага. Вернік, што мае гераічную прыроду віры — той, хто намагаецца хоць трошкі раскрыць Сакрытае, для якога гэта мае абсалютную важнасць. Ёсць і вернікі пашу — тыя, хто праз сваю прыроду ня хочуць і ня могуць ісці шляхам богапазнання.
Сярод людзей Залатога веку багі хадзілі, у нашым выпадку яны знаходзяцца так далёка, што нават пры моцнай духоўнай працы, яны могуць нават не павярнуцца ў наш бок.
Мы маем тое, што для нас адкрылася і з дапамогай багоў мы маем намагацца гэта зразумець.
Усю бязглуздасць падзелаў на правых і левых можна пабачыць на прыкладзе сучаснай палітыкі, дзе “ратавальнікі Еўропы” і “абаронцы кансерватыўных каштоўнасцяў” у сваіх выступах закранаюць тэмы знешняй палітыкі і вайны. Тут высвятляецца, што найбольшай пагрозай для іх ёсць вайна, а дрэннай палітыкай тое, што гэтую вайну набліжае. Ад іх жа — бясконцыя мірныя ініцыятывы, прага стабілізацыі.

Справа ў тым, што гэтае пытанне знаходзіцца па-за сімпатыямі да бакоў канфліктаў ці фармальнымі прыналежнасцямі да нейкіх рухаў. Стаўленне да вайны, як да маніфестацыі найбольш шляхетных чалавечых якасцяў — гэта храбет светапогляду індаеўрапейскіх народаў. Гэтая рыса яшчэ захоўвалася ў сярэднявечнай Еўропе, але ўшэнт знікла ў 20 стагоддзі разам з трыюфам трэцяга саслоўя. Адсюль жа — гэта скоцкая мірнасць, пацыфізм, спажывецкія каштоўнасці, з якімі ахвяраванне дзеля ідэалаў, натуральна, не можа мець нічога супольнага.
Часам сустракаюцца заявы пра "нацыянальную рэлігію беларусаў". Гэты "тытул" часцей за ўсё выдаюць грэка-каталіцтву, але могуць даць і іншай канфесіі, але абавязкова хрысціянскай. Ці можа хрысціянства быць традыцыйнай рэлігіяй нейкага народа?
Раннехрысціянскі апалагет Тэртуліян сказаў: "Хрыстос называў сябе ісцінай, а ня звычаям". Рыгор Багаслоў прызывае пазбягаць служэння айчынным багам, што б пад гэтым ня мелася на ўвазе. У Бібліі напісана: «Сапраўды кажу табе, калі хто не народзіцца нанова, не можа ўбачыць Божага Валадарства» (Ян 3:3). Хрысціянамі не нараджаюцца, а становяцца. Статус хрысціяніна нельга атрымаць у спадчыну. Ян Залатавусны выкарыстоўваў панятак "уранапаліт" ("грамадзянін неба") ў дачыненні да хрысціян. Пастаноўка этнічнага або нацыянальнага вышэй за хрысціянскае і царкоўнае (этнафілетызм) — засуджаная царквой ерась.
Такім чынам, інтэрпрэтацыя хрысціянства як нейкай культурнай спадчыны непрымальна з боку ўласна хрысціянства.
Для нашых продкаў-друвінгаў былі непатрэбныя пісьмовыя выклады Веры, бо яны ўспрымалі яе ў патрэбным для іх выкладзе з самага пачатку жыцця. Друва была для іх адзіным светаўяўленнем. Цяпер, у посттрадыцыйную эпоху, падобныя выклады неабходны, каб пазнаёміць сучаснікаў з Верай
KRYVIS pinned «Для нашых продкаў-друвінгаў былі непатрэбныя пісьмовыя выклады Веры, бо яны ўспрымалі яе ў патрэбным для іх выкладзе з самага пачатку жыцця. Друва была для іх адзіным светаўяўленнем. Цяпер, у посттрадыцыйную эпоху, падобныя выклады неабходны, каб пазнаёміць…»
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
Проклятие Европы: Прометей, Икар, Фауст

Всегда поражался, с каким упорством разного рода консерваторы и "традиционалисты" держатся за откровенно ублюдочные архетипы в европейской культуре.

00:00 Начало
01:33 Прометей и его последние люди
10:41 Наивная дерзость Икара
13:24 Фаустианское проклятие Европы

https://www.youtube.com/watch?v=qwoxtmsUnGc
Начытваючы артыкул Агусцінаса Валдэмараса (між іншым, заснавальніка арганізацыі “Жалезны Воўк”)  “Нацыянальная барацьба ў Вялікім Княстве Літоўскім у XV-XIV стагоддзях”, напрошваецца думка аб суцэальнай непрыдатнасці хрысціянства ў рэалізацыі ці нават пераказванні тутэйшых сэнсаў. Аўтар разглядае эпізоды барацьбы літоўскага біскупцтва з прасоўваннем польскай мовы праз ксянзоў, што прыяджалі з розных куткоў Польшчы. Іх, так бы мовіць, намагаліся замяняць літоўцамі, высоўвалі патрабаванні да святароў ведаць літоўскую мову, але ўсе парафіі, дзе калісьці мэтанакіравана праводзілася моўная палітыка, сталі асродкамі пальшчызны і польскага палітычнага ўплыву ўжо ў 18-19 ст.
 
Справа ў тым, што хрысціянскае вучэнне не патрабуе дадатковых легітымізацый праз тутэйшую мову, культуру, абраднасць. Усюды, дзе царква выкарыстоўвала вышэйпералічаныя з’явы, яна рабіла гэта брутальна, павярхоўна, бяручы ад “народнага” выключна форму для прасоўвання ўніверсалісцкіх каштоўнасцяў. Інакш кажучы, у знікненні нейкіх  моваў, культураў ды самабытнасцяў з біблійнага гледзішча няма ніякай праблемы. Таму Жыгімонт I у 16 стагоддзі  загадаў тлумачыць вучнаям Евангеле не толькі па-літоўску, але і па-польску, бачыўшы слабасць літоўскага духавенства ў змаганні з паганствам. Фактычна, ужо з другой паловы 15 стагоддзя эліта з этнічна-народнай пераўтварылася на дзяржаўніцкую (у тым ліку хрысціянскую), што асабліва пасілілася пасля смерці апошняга нашчадка лініі Кейстутавічаў Міхала Жыгімонтавіча.
 
Тыя, хто цешацца рознымі катэхізмамі і іншай рэлігійнай літаратурай на народных мовах, пачынаючы з 15 стагоддзя, чамусьці абсалютна не цэняць пераклады трудоў “айца народаў” таварышча Сталіна на ўсе магчымыя і немагчымыя мовы, уключаючы латышскую і літоўскую.