حقنه‌ی مذهب و امکان استفاده از آزادی

در یادداشت‌های روزانه محمدعلی فروغی، جایی صحبت از علاقه‌ی مفرط کسی به می‌گساری می‌شود. از قرار در متن اصلی، هر جا نام این فرد آمده، بعدها سیاه شده است. به ویژه که در ادامه گفته می‌شود این فرد ضمن مستی، به دین و پیامبران و مقدسین اهانت می‌کند و از این اهانت لذت می‌برد. ظاهراً پنهان کردن نام این فرد، برای حفظ امنیت‌اش بوده است.

حداقل دو نکته در نوشته‌ی محمدعلی فروغی قابل تأمل است: یکی اینکه خود را مدافع دین و مقدسین جا نمی‌زند و حتی گذرا تعبیر می‌کند که به خرافات معتقد نیست و «این صحبت‌ها» را تضییع عمر می‌داند.

نکته‌ی دوم این است که می‌گوید چون طعم آزادی را از کودکی و نوجوانی چشیده، حالا راه تعادل می‌رود در حالی که فرد مذکور که بدمستی و کفرگویی می‌کند، از «طفولیت و اول جوانی» با این چیزها مأنوس بوده، مقید به قیودی بوده، و به همین علت «صدمه‌ی باطنی و مفصلی خورده» است.

آیا آنچه که فروغی درباره‌ی این هم‌صحبت بد خود می‌گوید، امروز راجع به جمع بسیاری از ایرانیان صادق نیست؟

برداشت‌های خود را از این بخش از یادداشت‌های روزانه‌ی دولتمرد اصلاح‌گر اواخر قاجار و اوائل دوران پهلوی برای ما بنویسید.

#گفتگو #رواداری #دین #باورمندی #ناباورمندی #کفرگویی #بی_خدایی #خداناباوری

‏ @Dialogue1402