#ویژه‌نامه_شعر_محرم_و_صفر_آفتابگردانها

به تنِ خسته‌ام سفید شده
پیرهن مشکیِ عزای حسین
مثل چشمان مادرم بر در
که به قولِ خودش فدای حسین

خاطراتِ گذشته باعث شد
بغض را از گلوم وا بکنم
قسمت این شد که در لباس سفید
نذر امسال را ادا بکنم

سال‌های گذشته عاشورا
سرِ هر کوچه‌ای قیامت بود
دستِ من سالِ پیش جای سِرُم
سینیِ استکانِ هیئت بود

هیئت امسال توی درمانگاه
بینِ ده‌ها مریضِ بدحال است
هر کسی روی تختِ بیماری‌ست
همدمش خاطراتِ هر سال است

پیرمردی میان خس‌خس‌هاش
خلوتی کرده بود با اشکش
روضه می‌خواند بی‌صدا در دل
از علمدار و حسرتِ مشکش

تا که نزدیک‌تر شدم دیدم
جمله‌ای بینِ گریه‌هایش بود:
با چه تسکین دهم دلی را که
چاییِ روضه‌ات دوایش بود؟

گفت: با این که یادت افتادم
باز در لحظه‌ی گرفتاری
بیش از آنی که دوستت دارم
شک ندارم تو دوستم داری

ناگهان دست روی سینه گذاشت
السلام علیکَ یا ... اما
اجلش مهلتش نداد و نگفت
آخرین یاحسینِ عمرش را

او که عمری نفس کشید: حسین
نفسش هم که می‌بُرید: حسین
درِگوشش یواش گفتم مَرد!
تو نگفتی ولی شنید حسین

#فاطمه_مهدی‌زاده
#دوره_هشتم_آفتابگردانها
#ما_همه_آفتابگردانیم

@Aftab_gardan_ha