#سینماویژن #چهره
🔸ریچارد دایر | Dyer, Richard
▫️نویسنده: #اندرو_اوترسون
▫️مترجم: #یونس_شکرخواه
#ریچارد_دایر پژوهشگر و منتقد انگلیسی (۱۹۵۴)، به سبب نوشته‌هایش درباره سیاست‌های #بازنمود، شخصیتی معروف است. او در آثارش نحوه به تصویر کشیده شدن جامعه از سوی رسانه‌ها و به ویژه نحوه عرضه شدن مردم در رسانه‌ها را از جنبه‌های نژاد و جنسیت، به خوبی شالوده‌شکنی کرده است. وی در کتاب سفید (white) که در سال 1997 منتشر ساخت، مقوله بازنمود را به طرزی عمیق‌تر بازبینی و راه‌های نفوذ تصویرسازی نژادی را به فرهنگ معاصر غرب تحلیل کرد. تجلی کمرنگ‌تری از این نگرانی‌ها نسبت به بازنمود را می‌توان در شیفتگی ریچارد دایر به صنعت جمعی سرگرمی یافت؛ برای مثال، آنگونه که در کتاب ستاره‌ها (stars)، تألیف 1998 ترسیم شده، ستاره‌سازی هالیوود به منبعی از نمایش دائمی، با شخصیت‌هایی که تغییر می‌کنند، تبدیل شده و به شکلی سامان یافته دست یافته است. ریچارد دایر در ارزیابی درک ما از متون محبوب و رایج، تضادهای چندگانه‌ای را به رخ می‌کشد که همواره بین تصویر صحنه و هویت شخصی وجود داشته است.
ANDREW UTTERSON
🔸ریچارد دایر | Dyer, Richard
▫️نویسنده: #اندرو_اوترسون
▫️مترجم: #یونس_شکرخواه
#ریچارد_دایر پژوهشگر و منتقد انگلیسی (۱۹۵۴)، به سبب نوشته‌هایش درباره سیاست‌های #بازنمود، شخصیتی معروف است. او در آثارش نحوه به تصویر کشیده شدن جامعه از سوی رسانه‌ها و به ویژه نحوه عرضه شدن مردم در رسانه‌ها را از جنبه‌های نژاد و جنسیت، به خوبی شالوده‌شکنی کرده است. وی در کتاب سفید (white) که در سال 1997 منتشر ساخت، مقوله بازنمود را به طرزی عمیق‌تر بازبینی و راه‌های نفوذ تصویرسازی نژادی را به فرهنگ معاصر غرب تحلیل کرد. تجلی کمرنگ‌تری از این نگرانی‌ها نسبت به بازنمود را می‌توان در شیفتگی ریچارد دایر به صنعت جمعی سرگرمی یافت؛ برای مثال، آنگونه که در کتاب ستاره‌ها (stars)، تألیف 1998 ترسیم شده، ستاره‌سازی هالیوود به منبعی از نمایش دائمی، با شخصیت‌هایی که تغییر می‌کنند، تبدیل شده و به شکلی سامان یافته دست یافته است. ریچارد دایر در ارزیابی درک ما از متون محبوب و رایج، تضادهای چندگانه‌ای را به رخ می‌کشد که همواره بین تصویر صحنه و هویت شخصی وجود داشته است.
ANDREW UTTERSON
#سینماویژن 🔸 اجرا و بازیگری
▫️ترجمه: #یونس_شکرخواه
#ریچارد_دایر (Richard Dyer) #اجرا (performance) را چنین تعریف می‌کند. تعریف او را می‌توان به #بازیگری نیز تعمیم داد:
اجرا آن چیزی است که اجراکننده [بازیگر] علاوه بر کنش‌ها صورت می‌دهد / کارکردهایی که او در یک موقعیت بر عهده می‌گیرد و سطوری که باید آنها را بیان کند. اجرا چگونگی یا نحوه کنش / کارکرد است، نحوه بیان سطور.
و نشانه‌های اجرا عبارتند از: #بیان_چهره‌ای، صدا، ژست‌ها (به ویژه دست‌ها از شانه تا نوک انگشتان و به طور کلی اعضای بدن نظیر گردن و پا)، حالت بدن (نحوه نشستن و ایستادن)، حرکات بدن (حرکت کل بدن، شامل نحوه برخاستن و نحوه نشستن، راه رفتن، دویدن و غیره). (Dyer, 1979: 151)
تعریف دایر متضمن آن است که اجرا، نوعی خلق شخصیت افسانه‌ای با استفاده از کنش و دیالوگ، به وسیله به کارگیری بدن بازیگر باشد. بنابراین، سنگ پایه هر تحلیل پژوهشگرانه از بازیگری باید بر توصیف نحوه استفاده بازیگران از بدن‌هایشان و چگونگی به کارگیری علایم از سوی آنها استوار باشد.
▫️ترجمه: #یونس_شکرخواه
#ریچارد_دایر (Richard Dyer) #اجرا (performance) را چنین تعریف می‌کند. تعریف او را می‌توان به #بازیگری نیز تعمیم داد:
اجرا آن چیزی است که اجراکننده [بازیگر] علاوه بر کنش‌ها صورت می‌دهد / کارکردهایی که او در یک موقعیت بر عهده می‌گیرد و سطوری که باید آنها را بیان کند. اجرا چگونگی یا نحوه کنش / کارکرد است، نحوه بیان سطور.
و نشانه‌های اجرا عبارتند از: #بیان_چهره‌ای، صدا، ژست‌ها (به ویژه دست‌ها از شانه تا نوک انگشتان و به طور کلی اعضای بدن نظیر گردن و پا)، حالت بدن (نحوه نشستن و ایستادن)، حرکات بدن (حرکت کل بدن، شامل نحوه برخاستن و نحوه نشستن، راه رفتن، دویدن و غیره). (Dyer, 1979: 151)
تعریف دایر متضمن آن است که اجرا، نوعی خلق شخصیت افسانه‌ای با استفاده از کنش و دیالوگ، به وسیله به کارگیری بدن بازیگر باشد. بنابراین، سنگ پایه هر تحلیل پژوهشگرانه از بازیگری باید بر توصیف نحوه استفاده بازیگران از بدن‌هایشان و چگونگی به کارگیری علایم از سوی آنها استوار باشد.
#سینماویژن🔸تعریف ریچارد دایر از اجرا
▫️ترجمه: #یونس_شکرخواه
تعریف #ریچارد_دایر (Richard Dyer) از اجرا (performance) را که می‌توان به #بازیگری (acting,) نیز تعمیم داد:
«اجرا آن چیزی است که اجراکننده [بازیگر] علاوه بر کنش‌ها صورت می‌دهد / کارکردهایی که او در یک موقعیت بر عهده می‌گیرد و سطوری که باید آنها را بیان کند. اجرا چگونگی یا نحوه کنش / کارکرد است، نحوه بیان سطور. و نشانه‌های اجرا عبارتند از: بیان چهره‌ای، صدا، ژست‌ها (به ویژه دست‌ها از شانه تا نوک انگشتان و به طور کلی اعضای بدن نظیر گردن و پا)، حالت بدن (نحوه نشستن و ایستادن)، حرکات بدن (حرکت کل بدن، شامل نحوه برخاستن و نحوه نشستن، راه رفتن، دویدن و غیره). (Dyer, 1979: 151)
تعریف دایر متضمن آن است که اجرا، نوعی خلق شخصیت افسانه‌ای با استفاده از کنش و دیالوگ، به وسیله به کارگیری بدن بازیگر باشد. بنابراین، سنگ پایه هر تحلیل پژوهشگرانه از بازیگری باید بر توصیف نحوه استفاده بازیگران از بدن‌هایشان و چگونگی به کارگیری علایم از سوی آنها استوار
باشد. با این همه، ماهیت پیچیده یکایک علایمی که «دایر» به آنها ارجاع می‌دهد، حتی یک توصیف ساده در این زمینه را نیز هراس‌آور می‌سازد؛ برای نمونه، صدا را در نظر بگیرید، صدا صرفاً یک علامت نیست، بلکه آمیزه پیچیده‌ای از علایم طبیعی، فرهنگ و ارادی است. فیزیولوژی هر بازیگر تا حدودی بر زیر و بم بودن صدای او و یا طنین آن مؤثر است. شرایط پرورش یافتن یک بازیگر و به طور کلی نحوه آموزش او برای نمایش، بر لهجه و نحوه تلفظ وی تأثیرگذار است، هرچند که این امر در مورد بازیگران ماهر و حرفه‌ای به عوامل متعددی بستگی دارد. بازیگر در ادای دیالوگ با انتخاب‌های ویژه‌ای سروکار دارد: پویایی، انتخاب عبارات، زیر و بم بودن صدا و غیره.
ROBERTA E.PEARSON
▫️ترجمه: #یونس_شکرخواه
تعریف #ریچارد_دایر (Richard Dyer) از اجرا (performance) را که می‌توان به #بازیگری (acting,) نیز تعمیم داد:
«اجرا آن چیزی است که اجراکننده [بازیگر] علاوه بر کنش‌ها صورت می‌دهد / کارکردهایی که او در یک موقعیت بر عهده می‌گیرد و سطوری که باید آنها را بیان کند. اجرا چگونگی یا نحوه کنش / کارکرد است، نحوه بیان سطور. و نشانه‌های اجرا عبارتند از: بیان چهره‌ای، صدا، ژست‌ها (به ویژه دست‌ها از شانه تا نوک انگشتان و به طور کلی اعضای بدن نظیر گردن و پا)، حالت بدن (نحوه نشستن و ایستادن)، حرکات بدن (حرکت کل بدن، شامل نحوه برخاستن و نحوه نشستن، راه رفتن، دویدن و غیره). (Dyer, 1979: 151)
تعریف دایر متضمن آن است که اجرا، نوعی خلق شخصیت افسانه‌ای با استفاده از کنش و دیالوگ، به وسیله به کارگیری بدن بازیگر باشد. بنابراین، سنگ پایه هر تحلیل پژوهشگرانه از بازیگری باید بر توصیف نحوه استفاده بازیگران از بدن‌هایشان و چگونگی به کارگیری علایم از سوی آنها استوار
باشد. با این همه، ماهیت پیچیده یکایک علایمی که «دایر» به آنها ارجاع می‌دهد، حتی یک توصیف ساده در این زمینه را نیز هراس‌آور می‌سازد؛ برای نمونه، صدا را در نظر بگیرید، صدا صرفاً یک علامت نیست، بلکه آمیزه پیچیده‌ای از علایم طبیعی، فرهنگ و ارادی است. فیزیولوژی هر بازیگر تا حدودی بر زیر و بم بودن صدای او و یا طنین آن مؤثر است. شرایط پرورش یافتن یک بازیگر و به طور کلی نحوه آموزش او برای نمایش، بر لهجه و نحوه تلفظ وی تأثیرگذار است، هرچند که این امر در مورد بازیگران ماهر و حرفه‌ای به عوامل متعددی بستگی دارد. بازیگر در ادای دیالوگ با انتخاب‌های ویژه‌ای سروکار دارد: پویایی، انتخاب عبارات، زیر و بم بودن صدا و غیره.
ROBERTA E.PEARSON
Forwarded from عرصه‌های ارتباطی
#سینماویژن #چهره
🔸ریچارد دایر | Dyer, Richard
▫️نویسنده: #اندرو_اوترسون
▫️مترجم: #یونس_شکرخواه
#ریچارد_دایر پژوهشگر و منتقد انگلیسی (1945)، به سبب نوشته‌هایش درباره سیاست‌های #بازنمود، شخصیتی معروف است. او در آثارش نحوه به تصویر کشیده شدن جامعه از سوی رسانه‌ها و به ویژه نحوه عرضه شدن مردم در رسانه‌ها را از جنبه‌های نژاد و جنسیت، به خوبی شالوده‌شکنی کرده است. وی در کتاب سفید (white) که در سال 1997 منتشر ساخت، مقوله بازنمود را به طرزی عمیق‌تر بازبینی و راه‌های نفوذ تصویرسازی نژادی را به فرهنگ معاصر غرب تحلیل کرد. تجلی کمرنگ‌تری از این نگرانی‌ها نسبت به بازنمود را می‌توان در شیفتگی ریچارد دایر به صنعت جمعی سرگرمی یافت؛ برای مثال، آنگونه که در کتاب ستاره‌ها (stars)، تألیف 1998 ترسیم شده، ستاره‌سازی هالیوود به منبعی از نمایش دائمی، با شخصیت‌هایی که تغییر می‌کنند، تبدیل شده و به شکلی سامان یافته دست یافته است. ریچارد دایر در ارزیابی درک ما از متون محبوب و رایج، تضادهای چندگانه‌ای را به رخ می‌کشد که همواره بین تصویر صحنه و هویت شخصی وجود داشته است.
ANDREW UTTERSON
🔸ریچارد دایر | Dyer, Richard
▫️نویسنده: #اندرو_اوترسون
▫️مترجم: #یونس_شکرخواه
#ریچارد_دایر پژوهشگر و منتقد انگلیسی (1945)، به سبب نوشته‌هایش درباره سیاست‌های #بازنمود، شخصیتی معروف است. او در آثارش نحوه به تصویر کشیده شدن جامعه از سوی رسانه‌ها و به ویژه نحوه عرضه شدن مردم در رسانه‌ها را از جنبه‌های نژاد و جنسیت، به خوبی شالوده‌شکنی کرده است. وی در کتاب سفید (white) که در سال 1997 منتشر ساخت، مقوله بازنمود را به طرزی عمیق‌تر بازبینی و راه‌های نفوذ تصویرسازی نژادی را به فرهنگ معاصر غرب تحلیل کرد. تجلی کمرنگ‌تری از این نگرانی‌ها نسبت به بازنمود را می‌توان در شیفتگی ریچارد دایر به صنعت جمعی سرگرمی یافت؛ برای مثال، آنگونه که در کتاب ستاره‌ها (stars)، تألیف 1998 ترسیم شده، ستاره‌سازی هالیوود به منبعی از نمایش دائمی، با شخصیت‌هایی که تغییر می‌کنند، تبدیل شده و به شکلی سامان یافته دست یافته است. ریچارد دایر در ارزیابی درک ما از متون محبوب و رایج، تضادهای چندگانه‌ای را به رخ می‌کشد که همواره بین تصویر صحنه و هویت شخصی وجود داشته است.
ANDREW UTTERSON