🔸ارزیابی دوباره ارزش‌ها
▫️#حمیدرضا_اسلامی
▫️عضو شورای سردبیری روزنامه همشهری
در ظاهر اوضاع زندگی و کسب‌و‌کار با سرعت زیادی به سمت عادی‌شدن پیش می‌رود. سفرها به راه است، کسب‌و‌کارها کمابیش راه افتاده‌اند و روابط انسانی به سمت روزگار پیش از همه‌گیری رونق می‌یابند. با درست و غلط این سرعت بازگشت کاری نداریم که امری است تخصصی و موکول به یک عامل و آن‌هم #بهداشت و یا میزان ابتلا و مرگ‌ومیر نیست. تقریبا اکثر کشورهای جهان همین راه کاهش محدودیت‌ها را در پیش گرفته‌اند و دولت‌ها و نظام‌های بهداشت و درمان امیدوارند که مردم خود تا آنجا که ممکن است، بهداشت فردی را رعایت کنند و از نقاط اوج ابتلای غیرقابل تحمل برای نظام درمان پیشگیری شود. اینها مقدمه نکته‌ای است که در سطور بعدی به اجمال خواهم گفت.
اتفاقی که افتاد، #همه‌گیری یک بیماری، جهانیان را باید متوجه ارزش دارایی‌هایی که داشتند و به آن بی‌توجهی می‌کردند، کرده باشد. در دهه‌های گذشته ما مردم متوجه ارزش چیزهایی مثل هوا و آب سالم شدیم. این متوجه‌شدن وقتی اتفاق افتاد که این دارایی‌های ما به خطر افتاد. وقتی که سینه‌هامان از هوای ناگوار سوخت، دچار تنگی نفس شدیم و عزیزانی را به‌خاطر هوای آلوده از دست دادیم یا در تامین آب شرب کافی درماندیم، آب هم اگر تامین شد با هزینه زیاد بود و برای کارهایی که تا پیش از آن بدون نگرانی از کمبود یا نبود آب انجام می‌دادیم، دچار سختی شدیم.
ویروس #کرونا که بیش از ۳ ماه است زندگی ما را تحت‌تأثیر قرار داده است، روی دیگری از ارزش‌ها و دارایی‌های گرانقدر انسانی را که می‌تواند در معرض خطر باشد، نشان داد. وجود این دارایی یعنی روابط انسانی آنقدر برای ما بدیهی بود که از پاسداشت آن و تلاش برای از دست‌ندادن آن غافل بودیم. روابط انسانی برای ما حکم آب را داشت برای ماهی و نبود آن برایمان متصور نبود. نویسندگان خیال‌پرداز در قصه‌هایی از آینده نبود روابط معمول انسانی را تخیل می‌کردند و ما آدم‌ها البته آن را دور می‌پنداشتیم. اینکه فرزندان، والدین و دوستان را نتوانی در آغوش بکشی، با آنها زیر یک سقف بنشینی و غم روزگار را با گفت‌وگو عقب برانی، از کافه و #سینما و نمایش و ورزشگاه محروم باشی و به جای همه اینها به گوشی #تلفن و نمایشگر #رایانه و صفحه #تلویزیون چشم بدوزی.
رعایت همه دستورالعمل‌های بهداشتی جدای از وجه قانونی آن حکم عقل است و واجب، اما خوب شد که با از‌دست‌دادن موقت بخشی از روابط معمول زندگانی و مورد تهدید قرار‌گرفتن سلوک و سبک زندگانی‌مان متوجه ارزش بی‌بدیل دارایی‌هایی شدیم که گاهی و چه‌بسا بیشتر اوقات به آن بی‌توجه بودیم. حالا خیلی بهتر و بدون آنکه لازم باشد در فضایی فرضی تصور کنیم، فهمیدیم (خیلی از مردم جهان فهمیدند) که چقدر دیدار، هم‌صحبتی، مسافرت رفتن با عزیزان، کافه و سینما رفتن و چشم‌دوختن به دهان و چشم کسی که با ما حرف می‌زند، ارزشمند است. چقدر خوب است که بتوانیم برای دوستی قدمی برداریم، برای همسایه نان بخریم و دست کسی را (پیر یا ناتوان) برای عبور از خیابان بگیریم.
▫️#حمیدرضا_اسلامی
▫️عضو شورای سردبیری روزنامه همشهری
در ظاهر اوضاع زندگی و کسب‌و‌کار با سرعت زیادی به سمت عادی‌شدن پیش می‌رود. سفرها به راه است، کسب‌و‌کارها کمابیش راه افتاده‌اند و روابط انسانی به سمت روزگار پیش از همه‌گیری رونق می‌یابند. با درست و غلط این سرعت بازگشت کاری نداریم که امری است تخصصی و موکول به یک عامل و آن‌هم #بهداشت و یا میزان ابتلا و مرگ‌ومیر نیست. تقریبا اکثر کشورهای جهان همین راه کاهش محدودیت‌ها را در پیش گرفته‌اند و دولت‌ها و نظام‌های بهداشت و درمان امیدوارند که مردم خود تا آنجا که ممکن است، بهداشت فردی را رعایت کنند و از نقاط اوج ابتلای غیرقابل تحمل برای نظام درمان پیشگیری شود. اینها مقدمه نکته‌ای است که در سطور بعدی به اجمال خواهم گفت.
اتفاقی که افتاد، #همه‌گیری یک بیماری، جهانیان را باید متوجه ارزش دارایی‌هایی که داشتند و به آن بی‌توجهی می‌کردند، کرده باشد. در دهه‌های گذشته ما مردم متوجه ارزش چیزهایی مثل هوا و آب سالم شدیم. این متوجه‌شدن وقتی اتفاق افتاد که این دارایی‌های ما به خطر افتاد. وقتی که سینه‌هامان از هوای ناگوار سوخت، دچار تنگی نفس شدیم و عزیزانی را به‌خاطر هوای آلوده از دست دادیم یا در تامین آب شرب کافی درماندیم، آب هم اگر تامین شد با هزینه زیاد بود و برای کارهایی که تا پیش از آن بدون نگرانی از کمبود یا نبود آب انجام می‌دادیم، دچار سختی شدیم.
ویروس #کرونا که بیش از ۳ ماه است زندگی ما را تحت‌تأثیر قرار داده است، روی دیگری از ارزش‌ها و دارایی‌های گرانقدر انسانی را که می‌تواند در معرض خطر باشد، نشان داد. وجود این دارایی یعنی روابط انسانی آنقدر برای ما بدیهی بود که از پاسداشت آن و تلاش برای از دست‌ندادن آن غافل بودیم. روابط انسانی برای ما حکم آب را داشت برای ماهی و نبود آن برایمان متصور نبود. نویسندگان خیال‌پرداز در قصه‌هایی از آینده نبود روابط معمول انسانی را تخیل می‌کردند و ما آدم‌ها البته آن را دور می‌پنداشتیم. اینکه فرزندان، والدین و دوستان را نتوانی در آغوش بکشی، با آنها زیر یک سقف بنشینی و غم روزگار را با گفت‌وگو عقب برانی، از کافه و #سینما و نمایش و ورزشگاه محروم باشی و به جای همه اینها به گوشی #تلفن و نمایشگر #رایانه و صفحه #تلویزیون چشم بدوزی.
رعایت همه دستورالعمل‌های بهداشتی جدای از وجه قانونی آن حکم عقل است و واجب، اما خوب شد که با از‌دست‌دادن موقت بخشی از روابط معمول زندگانی و مورد تهدید قرار‌گرفتن سلوک و سبک زندگانی‌مان متوجه ارزش بی‌بدیل دارایی‌هایی شدیم که گاهی و چه‌بسا بیشتر اوقات به آن بی‌توجه بودیم. حالا خیلی بهتر و بدون آنکه لازم باشد در فضایی فرضی تصور کنیم، فهمیدیم (خیلی از مردم جهان فهمیدند) که چقدر دیدار، هم‌صحبتی، مسافرت رفتن با عزیزان، کافه و سینما رفتن و چشم‌دوختن به دهان و چشم کسی که با ما حرف می‌زند، ارزشمند است. چقدر خوب است که بتوانیم برای دوستی قدمی برداریم، برای همسایه نان بخریم و دست کسی را (پیر یا ناتوان) برای عبور از خیابان بگیریم.