🔸رباعی؛ نوعی #شعرِ ایرانیِ خالص
🔹یک: #رباعی، نوعی شعرِ ایرانی خالص بوده که سال‌ها قبل از تولّد #رودکی در مجامعِ صوفیه با آن سماع می‌کردند.
🔹دو: رباعی، در اصطلاح صوفیه بیشتر بر شعر‌های فلکلوری، یا شعر‌هایی که گویندگانش ناشناخته بوده‌اند، اطلاق می‌شده است و غالباً سرودهٔ مردمِ عاشق‌پیشهٔ کوچه و بازار بوده است.
🔹سه: رباعی‌هایی که در حَلَقاتِ صوفیهٔ قرن سوم می‌خوانده‌اند، به زبان عربی نبوده است و به احتمال قوی به زبان دَری، یا از نمونه‌های فَهلَویات، بوده است. [تا عصر احمد غزالی (متوفی ۵۲۰) قَوّالی به شعرِ فارسی، در خانقاه‌های بغداد، هنوز رایج بوده است.]
🔹چهار: رباعی، در زبانِ عرب، نخستین بار توسط شاعران ایرانی و خراسانی پایان قرن چهارم و آغاز قرن پنجم، سروده شده است و تا آن تاریخ در زبانِ عرب سابقه نداشته است.
▫️#محمدرضا_شفیعی‌کدکنی
▫️موسیقی شعر، چاپ دوازدهم، تهران: ۱۳۸۹، صص ۴۷۸–۴۷۷