#سینماویژن🔸عمق میدان در سینما چیست؟
▫️نوشته #کارن_بکستن*
▫️ترجمه #یونس_شکرخواه
عبارت عمق میدان (depth of field) به گستره و محدوده‌ای که تمام اشیا در کادر فیلم با وضوح و به روشنی دیده می‌شوند، اشاره می‌کند
اگر از لنز زاویه باز (wide angle) استفاده کنیم، همه چیز در پس‌زمینه و پیش‌زمینه به خوبی دیده می‌شود.
اما در عمق میدان کم (shallow field) تنها بخش کوچکی از شیء قابل رؤیت است و بقیه آن محو و غیر قابل تشخیص به نظر می‌رسد.
کارگردانانی چون #ژان_رنوار (Jean Renoir)، #روبرتو_روسیلینی (Roberto Rossellini) و #اورسن_ولز (Orson Welles) در فیلم‌هایشان از عمق میدان باز (wide depth of field) استفاده می‌کردند.
علاوه بر این، ویژگی دیگر فیلم‌های آنان، استفاده از دکورهایی بود که با کمال دقت و وسواس در صحنه چیده می‌شدند. آنها از بازیگران و الگوهای حرکتی آنان چنان بهره می‌بردند که نگاه هر بیننده‌ای را بر پرده سینما به دنبال خود می‌کشاند. این کارگردانان با استفاده از این تکنیک‌ها نوعی توهم سه بعدی ایجاد می‌کردند.
#اندره باز_ (Andre Bazin)، منتقد معروف سینما، این شیوه‌ها را به دلیل زیبایی‌شناسی واقعگرایانة آنها مورد تحسین و تأیید قرار داده است.
Karen Backsten *
▫️نوشته #کارن_بکستن*
▫️ترجمه #یونس_شکرخواه
عبارت عمق میدان (depth of field) به گستره و محدوده‌ای که تمام اشیا در کادر فیلم با وضوح و به روشنی دیده می‌شوند، اشاره می‌کند
اگر از لنز زاویه باز (wide angle) استفاده کنیم، همه چیز در پس‌زمینه و پیش‌زمینه به خوبی دیده می‌شود.
اما در عمق میدان کم (shallow field) تنها بخش کوچکی از شیء قابل رؤیت است و بقیه آن محو و غیر قابل تشخیص به نظر می‌رسد.
کارگردانانی چون #ژان_رنوار (Jean Renoir)، #روبرتو_روسیلینی (Roberto Rossellini) و #اورسن_ولز (Orson Welles) در فیلم‌هایشان از عمق میدان باز (wide depth of field) استفاده می‌کردند.
علاوه بر این، ویژگی دیگر فیلم‌های آنان، استفاده از دکورهایی بود که با کمال دقت و وسواس در صحنه چیده می‌شدند. آنها از بازیگران و الگوهای حرکتی آنان چنان بهره می‌بردند که نگاه هر بیننده‌ای را بر پرده سینما به دنبال خود می‌کشاند. این کارگردانان با استفاده از این تکنیک‌ها نوعی توهم سه بعدی ایجاد می‌کردند.
#اندره باز_ (Andre Bazin)، منتقد معروف سینما، این شیوه‌ها را به دلیل زیبایی‌شناسی واقعگرایانة آنها مورد تحسین و تأیید قرار داده است.
Karen Backsten *
عرصه‌های ارتباطی
#سینماویژن🔸همشهری ولز: آمیزۀ نبوغ، بیماری و جاه‌طلبی ▫️یادداشتی به یهانۀ زادروز #اورسن_ولز
#سینماویژن 🔸همشهری ولز؛
آمیزۀ نبوغ، بیماری و جاه‌طلبی
▫️یادداشت: #مهران_آرین
"از اوج شروع کردم و پس از آن چیزی جز سراشیبی نبود"
وقتی #اورسن_ولز ٢۵ساله در حال ساخت اولین و بهترین فیلمش بود، نمی‌دانست دارد با همراهی و یاری گرگ تولندِ فیلمبردار و هرمن منکیه‌ویچِ فیلمنامه‌نویس – که سهمی هم‌پای او در خلق این شاهکار داشتند - یکی از بهترین آثار تاریخ سینما را می‌سازد. پیش از این، البته، اجرای رادیویی واقع‌نما و خلاقانه‌اش از #جنگ_دنیاها کشوری را به هم ریخته بود اما هنوز این‌که چگونه کمپانی معظمی چون RKO در آن زمان به جوانی بیست‌وچندساله وبدون سابقه فیلمسازی اعتماد می‌کند تا با قراردادی هنوز بی‌نظیر در تاریخ سینما با "اختیار تام" و "کنترل خلاقانه کامل" فیلمش را بسازد، هنوز در پرده‌ای از ابهام است. وسواس بیمارگونه اما، تنها بخش کوچکی از کلکسیون بیماری‌های ولز بود؛ بیماری‌هایی از دیفتری و سیاه‌سرفه و مالاریا گرفته تا آسم و کف پای صاف و تبعاتش، کمردرد و پادرد مزمن. می‌گفتند بداخلاق، متفرعن، غیرقابل‌تحمل و بالاتر از همه بودجه‌خوار است؛ موجودی مورد تنفر تهیه‌کنندگان و سرمایه‌گذارها و دلال‌ها و همیشه لنگ بودجه وامکانات و گله‌مند از طمع تهیه‌کننده‌ها (روایت دست اول بهمن فرمان‌آرا از بازی‌های ولزی شنیدنی‌ست). اما نابغۀ خود ویرانگر، به رغم همه این‌ها، برایمان نیم‌دوجین اثر درخشان به جای گذاشته که در بالاترین رتبه‌های همۀ پانتئون‌ها قرار می‌گیرند، هرچند کمی آن‌سوتر چند پروژۀ ناکامل یا شکست‌خورده (دن‌کیشوت، تاجر ونیزی) و انبوهی فیلمنامه و طرح ساخته‌نشده خودنمایی می‌کنند که دیگر نه توان و حوصله‌ای برای ساختن‌شان داشت و نه دیگر کسی پول بی‌زبانش را دودستی تقدیمش می‌کرد تا جاه‌طلبی‌هایش را تکمیل کند. از جایی به بعد به خاطر یک مشت دلار در فیلم این و آن بازی می‌کرد یا با آن صدای قوی و پرطنین برای آگهی‌های تجاری، نریشن می‌گفت.
اورسن ولز، این مجنون بیمارِناکامِ سربه هوا، سینمارفتن را اصلا دوست نداشت.
@filmemrooz_official
Music: Coward Of The County by Kenny Rogers
آمیزۀ نبوغ، بیماری و جاه‌طلبی
▫️یادداشت: #مهران_آرین
"از اوج شروع کردم و پس از آن چیزی جز سراشیبی نبود"
وقتی #اورسن_ولز ٢۵ساله در حال ساخت اولین و بهترین فیلمش بود، نمی‌دانست دارد با همراهی و یاری گرگ تولندِ فیلمبردار و هرمن منکیه‌ویچِ فیلمنامه‌نویس – که سهمی هم‌پای او در خلق این شاهکار داشتند - یکی از بهترین آثار تاریخ سینما را می‌سازد. پیش از این، البته، اجرای رادیویی واقع‌نما و خلاقانه‌اش از #جنگ_دنیاها کشوری را به هم ریخته بود اما هنوز این‌که چگونه کمپانی معظمی چون RKO در آن زمان به جوانی بیست‌وچندساله وبدون سابقه فیلمسازی اعتماد می‌کند تا با قراردادی هنوز بی‌نظیر در تاریخ سینما با "اختیار تام" و "کنترل خلاقانه کامل" فیلمش را بسازد، هنوز در پرده‌ای از ابهام است. وسواس بیمارگونه اما، تنها بخش کوچکی از کلکسیون بیماری‌های ولز بود؛ بیماری‌هایی از دیفتری و سیاه‌سرفه و مالاریا گرفته تا آسم و کف پای صاف و تبعاتش، کمردرد و پادرد مزمن. می‌گفتند بداخلاق، متفرعن، غیرقابل‌تحمل و بالاتر از همه بودجه‌خوار است؛ موجودی مورد تنفر تهیه‌کنندگان و سرمایه‌گذارها و دلال‌ها و همیشه لنگ بودجه وامکانات و گله‌مند از طمع تهیه‌کننده‌ها (روایت دست اول بهمن فرمان‌آرا از بازی‌های ولزی شنیدنی‌ست). اما نابغۀ خود ویرانگر، به رغم همه این‌ها، برایمان نیم‌دوجین اثر درخشان به جای گذاشته که در بالاترین رتبه‌های همۀ پانتئون‌ها قرار می‌گیرند، هرچند کمی آن‌سوتر چند پروژۀ ناکامل یا شکست‌خورده (دن‌کیشوت، تاجر ونیزی) و انبوهی فیلمنامه و طرح ساخته‌نشده خودنمایی می‌کنند که دیگر نه توان و حوصله‌ای برای ساختن‌شان داشت و نه دیگر کسی پول بی‌زبانش را دودستی تقدیمش می‌کرد تا جاه‌طلبی‌هایش را تکمیل کند. از جایی به بعد به خاطر یک مشت دلار در فیلم این و آن بازی می‌کرد یا با آن صدای قوی و پرطنین برای آگهی‌های تجاری، نریشن می‌گفت.
اورسن ولز، این مجنون بیمارِناکامِ سربه هوا، سینمارفتن را اصلا دوست نداشت.
@filmemrooz_official
Music: Coward Of The County by Kenny Rogers