#کتاب 🔸موهایم را دوباره خواهم بافت
▫️از صمیم قلب خوشحالم.
نخستین کتاب نشر #زیزفون به قلم همکار روزنامه‌نگارم #نازنین_متین‌نیا منتشر شد: "موهایم را دوباره خواهم بافت".
این کتاب، تجربه زیسته اوست با رنج سرطان، اما به‌دور از تلخی و نومیدی، سرشار از تلاش و عشق به زندگی.
طرح‌های فوق‌العاده کتاب اثر #اردشیر_رستمی عزیز است و لوگوی زیزفون، کار فرشید جان شفیعی.
دوست عزیز، دکتر #ارسیا_تقوا، روان‌پزشک، هم لطف کرده و مقاله‌ای درباره شرایط روان بیماران سرطان و خانواده‌شان نگاشته‌اند؛ کسانی که به اندازه بیما رنج می‌برند، اما باید در نهایت اندوه صبوری پیشه کنند، همراه و سنگ صبور باشند.
"موهایم را دوباره خواهم بافت" کتابی بسیار خواندنی است. قول می‌دهم.
▫️اینستاگرام دکتر #حسن_نمک‌دوست
https://www.instagram.com/p/CSgjGCeKBjM/?utm_medium=copy_link

#کتاب 🔸 موهایم را دوباره خواهم بافت
نشست نقد و جشن امضای کتاب «موهایم را دوباره خواهم بافت» نوشته #نازنین_متین‌نیا برگزار می‌شود.
به گزارش ایسنا، #ارسیا_تقوا (روانپزشک)، #یونس_شکرخواه (متخصص ارتباطات)، #اردشیر_رستمی (تصویرساز) و نازنین متین‌نیا (نویسنده) در نشست نقد و جشن امضای کتاب "موهایم را دوباره خواهم بافت" سخنرانی خواهند کرد. این برنامه ساعت ۳ بعدازظهر روز پنجشنبه (۴ آذرماه) در موسسه فرهنگان (واقع در فرشته، خیابان فیاضی، بعد از چناران، پلاک ۵۰، فرهنگان فرشته) برگزار خواهد شد.
در معرفی کتاب موهایم را دوباره خواهم بافت که توسط انتشارات #زیزفون منتشر شده آمده است: این کتاب مجموعه یادداشت‌هایی است از روزگار مبارزه با بیماری سرطان. نازنین متین‌نیا، روزنامه‌نگار و دبیر صفحه آخر روزنامه اعتماد بخشی از این یادداشت‌ها را در دوران بیماری در این روزنامه منتشر کرده و پس از بهبودی، با اضافه کردن یادداشت‌هایی تازه این مجموعه را کامل کرده است. طرح‌های اردشیر رستمی و یادداشتی از ارسیا تقوا روانپزشک، در کنار نوشته‌های متین‌نیا، کتابی خواندنی از شرح حال یک بیمار مبتلا به سرطان شده است؛ کتابی که قرار است روایتی تازه از روزگار بیماران مبتلا به بیماری‌های سخت باشد و دریچه‌ای به شناخت هرچه بهتر و بیشتر از این قشر جامعه.

#کتاب 🔸 موهایم را دوباره خواهم بافت
نشست نقد و جشن امضای کتاب «موهایم را دوباره خواهم بافت» نوشته #نازنین_متین‌نیا برگزار می‌شود.
به گزارش ایسنا، #ارسیا_تقوا (روانپزشک)، #یونس_شکرخواه (متخصص ارتباطات)، #اردشیر_رستمی (تصویرساز) و نازنین متین‌نیا (نویسنده) در نشست نقد و جشن امضای کتاب "موهایم را دوباره خواهم بافت" سخنرانی خواهند کرد. این برنامه ساعت ۳ بعدازظهر روز پنجشنبه (۴ آذرماه) در موسسه فرهنگان (واقع در فرشته، خیابان فیاضی، بعد از چناران، پلاک ۵۰، فرهنگان فرشته) برگزار خواهد شد.
در معرفی کتاب موهایم را دوباره خواهم بافت که توسط انتشارات #زیزفون منتشر شده آمده است: این کتاب مجموعه یادداشت‌هایی است از روزگار مبارزه با بیماری سرطان. نازنین متین‌نیا، روزنامه‌نگار و دبیر صفحه آخر روزنامه اعتماد بخشی از این یادداشت‌ها را در دوران بیماری در این روزنامه منتشر کرده و پس از بهبودی، با اضافه کردن یادداشت‌هایی تازه این مجموعه را کامل کرده است. طرح‌های اردشیر رستمی و یادداشتی از ارسیا تقوا روانپزشک، در کنار نوشته‌های متین‌نیا، کتابی خواندنی از شرح حال یک بیمار مبتلا به سرطان شده است؛ کتابی که قرار است روایتی تازه از روزگار بیماران مبتلا به بیماری‌های سخت باشد و دریچه‌ای به شناخت هرچه بهتر و بیشتر از این قشر جامعه.

🔸خشونت شیرین، دربارۀ سریال دِس
▫️یادداشت #ارسیا_تقوا

🔸خشونت شیرین، یادداشتی دربارۀ سریال دِس
▫️یادداشت #ارسیا_تقوا
سریال «دِس» (لوئیس آرنولد، ۲۰۲۰) دربارۀ یک قاتل زنجیره‌ای است که در همان دقایق ابتدایی، اتفاقی و بدون هیچ گره‌گشایی یا تمهید دراماتیک خاصی، دستگیر می‌شود و به همۀ قتل‌ها بی‌معطلی اعتراف می‌کند و می‌گوید پانزده ‌نفر را کشته است! می‌پرسیم اگر قرار نیست داستانی جنایی بدون گره‌گشایی‌های کلاسیک را دنبال کنیم پس چرا برای تماشای این سریال باید وقت بگذاریم؟ آیا در نهایت می‌فهمیم که اشتباه کرده‌ایم و قاتل شخص دیگری بوده و دس (دنیس نیلسن) ما را گمراه کرده است؟ در طول تماشا از هیجان و وحشت زهره‌ترک می‌شویم یا قرار است به تحلیل دوران کودکی و شخصیت قاتل برسیم؟ هیچ‌کدام! حتی خشونت عریان فیلم آن قدر کم است که می‌توان سریال را به نوجوانان هم نشان داد.
دربارۀ داستان‌های واقعی از قاتل‌های سریالی فیلم‌های زیادی ساخته شده اما این مجموعۀ کوچک در فهم جهان‌بینی یک قاتل، مسیر تازه‌ای را پیش چشم مخاطب می‌گشاید؛ روایتی که شبیه هیچ‌کدام از قصه‌های قاتل‌های سریالی نیست. در این مینی‌سریال با عده‌ای پلیس معمولی با ظاهر و خصوصیاتی شبیه به آدم‌های عادی، قاتلی با هیبتی آرام و ساده شبیه به گریگوری پک (دیوید تنانت) و یک زندگی‌نامه‌نویس که تنها می‌دانیم با شریک هم‌جنسش زندگی می‌کند روبه‌رو هستیم. داستان مربوط به سال ۱۹۸۳ است و بدون هیجان و مثل برنامه‌های خبری با پیدا شدن چند استخوان در فاضلاب توسط یک لوله‌کش شروع می‌شود. ..*
*متن کامل این نقد را در صفحه ۱۰۲ نهمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.

🔸خشونت شیرین، سریال دِس
▫️یادداشت #ارسیا_تقوا

🔸خشونت شیرین، سریال دِس
▫️یادداشت #ارسیا_تقوا
سریال «دِس» (لوئیس آرنولد، ۲۰۲۰) دربارۀ یک قاتل زنجیره‌ای است که در همان دقایق ابتدایی، اتفاقی و بدون هیچ گره‌گشایی یا تمهید دراماتیک خاصی، دستگیر می‌شود و به همۀ قتل‌ها بی‌معطلی اعتراف می‌کند و می‌گوید پانزده ‌نفر را کشته است! می‌پرسیم اگر قرار نیست داستانی جنایی بدون گره‌گشایی‌های کلاسیک را دنبال کنیم پس چرا برای تماشای این سریال باید وقت بگذاریم؟ آیا در نهایت می‌فهمیم که اشتباه کرده‌ایم و قاتل شخص دیگری بوده و دس (دنیس نیلسن) ما را گمراه کرده است؟ در طول تماشا از هیجان و وحشت زهره‌ترک می‌شویم یا قرار است به تحلیل دوران کودکی و شخصیت قاتل برسیم؟ هیچ‌کدام! حتی خشونت عریان فیلم آن قدر کم است که می‌توان سریال را به نوجوانان هم نشان داد.
دربارۀ داستان‌های واقعی از قاتل‌های سریالی فیلم‌های زیادی ساخته شده اما این مجموعۀ کوچک در فهم جهان‌بینی یک قاتل، مسیر تازه‌ای را پیش چشم مخاطب می‌گشاید؛ روایتی که شبیه هیچ‌کدام از قصه‌های قاتل‌های سریالی نیست. در این مینی‌سریال با عده‌ای پلیس معمولی با ظاهر و خصوصیاتی شبیه به آدم‌های عادی، قاتلی با هیبتی آرام و ساده شبیه به گریگوری پک (دیوید تنانت) و یک زندگی‌نامه‌نویس که تنها می‌دانیم با شریک هم‌جنسش زندگی می‌کند روبه‌رو هستیم. داستان مربوط به سال ۱۹۸۳ است و بدون هیجان و مثل برنامه‌های خبری با پیدا شدن چند استخوان در فاضلاب توسط یک لوله‌کش شروع می‌شود. ..*
*متن کامل این نقد را در صفحه ۱۰۲ نهمین شمارۀ فیلم‌امروز بخوانید.

#سینماویژن
🔸زخم و مرهم
▫️درباره خانواده فیبلمن
▫️ژانر: درام (دورهٔ بلوغ)
▫️کارگردان: استیون اسپیلبرگ (۲۰۲۲)
🔻یادداشت دکتر #ارسیا_تقوا روانپزشک

#سینماویژن
🔸زخم و مرهم
▫️درباره خانواده فیبلمن
🔹دکتر #ارسیا_تقوا
افسانه‌ای درباره سینما می‌گفت: آن‌ها که می‌خواهند از واقعیت فرار کنند به جادوی خلوت سینما پناه می‌برند. یعنی سینما پناهگاه آدم‌های گریزان از تلخی دنیای واقعی است. شاید این حرف در مواردی مصداق داشته باشد و عده‌ای برای فرار از تلخی‌های واقعیت به دنیای فانتزی پناه ببرند اما سینما بارها نشان داده که برعکس این نظر، می‌تواند مخاطبانش را با عریانی بی‌رحمِ واقعیت‌های روزگار روبه‌رو کند و پذیرش او را برای دیدن و لمس آن‌چه هست، حتی چندش‌آورهای ایام، بالا ببرد. «خانواده فیبلمن» اسپیلبرگ نشان می‌دهد که چه‌گونه جادوی نور قادر است ما را از وهمِ خوش‌خیالی و فانتزی به دنیای متعفن واقعی پرتاب کند.
سامی فیبلمن در دنیای سرگرم‌کننده کودکی در کنار والدین، سه خواهر، مدرسه و شهر کوچکش خوش بود. سینما می‌رفت، بازی‌های تخیلی می‌کرد، بی‌دغدغه با دوستان گذران ایام می‌کرد وبا دوربین هشت میلیمتری فیلم وسترن و جنگی می‌ساخت و تحسین می‌شد. در حین همین وررفتن با فیلم‌هایی که گرفته، متوجه حقیقتی می‌شود که از هر فیلم دیگری که تا کنون دیده و ساخته هولناک‌تر است. بادکنک خیال می‌ترکد و بازی عجیبی در ذهن همه‌ ما سامی فیبلمن‌ها، شروع می‌شود. آمیزه‌ای غریب از هیجانات از ژرفای وجودمان سربرمی‌آورد و زوزه‌کش و مهیب، ذهن ما را به هم می‌ریزد.
مهاجرت به شهر بزرگتر تلخی واقعیت‌ها را بیشتر می‌کند. حالا دیگر هم‌کلاسی‌های ستایشگر شهر کوچک به هم‌مدرسه‌ای‌هایی غول‌پیکر و قلدر تبدیل شده‌اند. سامی برای درک آن‌چه بر او رفته و هضم دنیای تازه باز به همان دم‌ودستگاهی پناه می‌برد که دنیای بچگی او را از هم پاشیده بود. و این بار فیلم‌ساختن در نقش یک نجات‌بخش ظاهر می‌شود.
آن‌چه می‌توانست تنها یک رنج بماند در فرایندی خودکاوانه به مرهمی شفابخش بدل می‌شود. او به مدد سینما از آسمان کودکی به ژرفای عالم بزرگسالی وارد می‌شود.
@filmemrooz_official