#چهره🔸عبدالقهار عاصی
#عبدالقهار_عاصی متولد سال ۱۳۳۵ در روستای ملیمه در دره پنجشیر بود. او دوره اول ابتدائی را در پنجشیر خواند و سپس همراه با خانواده به کابل آمد و پس از گذراندن دوره متوسطه، وارد دانشگاه کابل شد و لیسانس زراعت گرفت.
دوره زندگی و فعالیت‌های ادبی او در دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ مصادف بود با حاکمیت کمونیست‌ها در افغانستان. در این دوره اگرچه رونق ادبی در کشور به چشم می‌خورد اما با مخالفان و منتقدان حکومت نیز برخوردهای تندی صورت می‌پذیرفت، با این وجود قهار عاصی هیچگاه نگاه منتقدانه خود را در نقد حاکمیت، پنهان نکرد. به سبب همین روحیه در مواجهه با سیستم حاکم، گاه در لفافه و گاه با صراحتی شاعرانه، شعرهایی در تعارض با حاکمیت می‌سرود. همین لحن معترض، پس از پایان حکومت کمونیستی نیز برجای ماند و کتاب از جزیره خون حکایتگر اعتراض او نسبت به وضعیت کشور در دوران حکومت مجاهدین و جنگ‌های داخلی بعد از اردیبهشت ۱۳۷۱ بود. جنگ‌های داخلی در ابتدای دهه ۷۰ سبب شد که او به ایران مهاجرت کوتاهی داشته باشد. او اگرچه می‌توانست راهی کشورهای بیگانه شود اما علاقه او به زبان فارسی و تلاش‌هایش برای حفظ و رشد این زبان در افغانستان، زمینه‌ساز چنین مهاجرتی به ایران شد. با این وجود او پس از اقامت بسیار کوتاه‌مدت خود در ایران، در اوج جنگ‌های داخلی به کابل برگشت و دریغا که در چهارم مهر سال ۱۳۷۳ در شهر کابل در جریان جنگ داخلی و راکت‌پراکنی‌ها میان گروه‌های مجاهدین، جان خود را از دست داد و یاران خود در حوزه #شعر و ادبیات فارسی را تنها گذاشت.
از او به دلیل نوآوری‌ها و عاطفی بودن شعرهایش به عنوان شاعر دردهای مردم #افغانستان نیز یاد می‌شود. در این میان، یکی از برجستگی‌های آثار عاصی، توجه ویژه او به زبان فارسی بود که نمود برجسته‌ای در مجموعه آثارش دارد. کتاب‌های شعر او به ترتیب زیر است:
مقامه گل سوری، لالایی برای ملیمه، دیوان عاشقانه باغ، غزل من و غم من، تنها ولی همیشه، از جزیره خون، از آتش از ابریشم.
#عبدالقهار_عاصی متولد سال ۱۳۳۵ در روستای ملیمه در دره پنجشیر بود. او دوره اول ابتدائی را در پنجشیر خواند و سپس همراه با خانواده به کابل آمد و پس از گذراندن دوره متوسطه، وارد دانشگاه کابل شد و لیسانس زراعت گرفت.
دوره زندگی و فعالیت‌های ادبی او در دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ مصادف بود با حاکمیت کمونیست‌ها در افغانستان. در این دوره اگرچه رونق ادبی در کشور به چشم می‌خورد اما با مخالفان و منتقدان حکومت نیز برخوردهای تندی صورت می‌پذیرفت، با این وجود قهار عاصی هیچگاه نگاه منتقدانه خود را در نقد حاکمیت، پنهان نکرد. به سبب همین روحیه در مواجهه با سیستم حاکم، گاه در لفافه و گاه با صراحتی شاعرانه، شعرهایی در تعارض با حاکمیت می‌سرود. همین لحن معترض، پس از پایان حکومت کمونیستی نیز برجای ماند و کتاب از جزیره خون حکایتگر اعتراض او نسبت به وضعیت کشور در دوران حکومت مجاهدین و جنگ‌های داخلی بعد از اردیبهشت ۱۳۷۱ بود. جنگ‌های داخلی در ابتدای دهه ۷۰ سبب شد که او به ایران مهاجرت کوتاهی داشته باشد. او اگرچه می‌توانست راهی کشورهای بیگانه شود اما علاقه او به زبان فارسی و تلاش‌هایش برای حفظ و رشد این زبان در افغانستان، زمینه‌ساز چنین مهاجرتی به ایران شد. با این وجود او پس از اقامت بسیار کوتاه‌مدت خود در ایران، در اوج جنگ‌های داخلی به کابل برگشت و دریغا که در چهارم مهر سال ۱۳۷۳ در شهر کابل در جریان جنگ داخلی و راکت‌پراکنی‌ها میان گروه‌های مجاهدین، جان خود را از دست داد و یاران خود در حوزه #شعر و ادبیات فارسی را تنها گذاشت.
از او به دلیل نوآوری‌ها و عاطفی بودن شعرهایش به عنوان شاعر دردهای مردم #افغانستان نیز یاد می‌شود. در این میان، یکی از برجستگی‌های آثار عاصی، توجه ویژه او به زبان فارسی بود که نمود برجسته‌ای در مجموعه آثارش دارد. کتاب‌های شعر او به ترتیب زیر است:
مقامه گل سوری، لالایی برای ملیمه، دیوان عاشقانه باغ، غزل من و غم من، تنها ولی همیشه، از جزیره خون، از آتش از ابریشم.