🔸تاریخ آموزش روزنامه‌نگاری در ایران ١
▫️#سید‌فرید_قاسمی
حدود ۱۹۰ سال از حضور #میرزا_صالح بانی نشر اولین روزنامه در ایران در دوره آموزش #روزنامه‌نگاری در انگلستان می‌گذرد.
آموزش اول سبب نشر نخستین نشریه در ایران شد اما نسل‌پروری به دنبال نداشت. گسستگی مطبوعاتی در سپیده‌دم روزنامه‌نگاری موجب شد آموزش و تجربه اول دفن شود. حرکت‌های بعدی هم پایه ذوقی، ادیبانه و کارگزاری داشت.
از حیث محتوا با الگوبرداری از روزنامه‌های خارجی ایرانیزه شدن مطبوعات را پی‌سازی کردند و از نظر شکل روزنامه‌های نخست به نوعی ادامه صفحه‌آرایی نسخه‌های خطی و کتاب‌های چاپ سنگی بود تا این که ایرانیان فرنگ رفته به ویژه آن‌هایی که در عثمانی تجربه کار روزنامه‌نگاری داشتند پس از مراجعت به خدمت دستگاه انطباعات درآمدند و تا حدودی محتوا و شکل روزنامه‌ها را دگرگون کردند. با پایان دوره ناصری پایه روزنامه‌نگاری دولتی لق شد اما روزنامه‌نگاری خصوصی حرفه‌ای به وجود نیامد.
دومین نوع مالکیت مطبوعاتی در ایران پس از روزنامه‌نگاری دولتی روزنامه‌نگاری خصوصی خانوادگی است. پسر و دختر و عروس و داماد وارد این عرصه شدند و جمع‌های خانوادگی مطبوعاتی به وجود آمد که از مطبخ نوشته‌های خود را مطبعه می‌فرستادند.
در روزگار قاجار، اساساً نسل‌پروری و نهادسازی برای مطبوعات به وسیله دولت معنا و مفهوم نداشت آنچه تحول می‌بینیم براساس کوشش فردی است.
عده‌ای علاقه‌مند حدود ۱۷ سال قبل از تأسیس خبرگزاری پارس از آشفته‌نویسی #خبر به تنگ آمدند و اولین #خبرگزاری‌خصوصی را در ایران راه‌اندازی کردند تا به همکاران خود یادآور شوند #خبرنویسی آداب دارد و نمونه‌هایی را روزانه با سیاق آن روزگار در گرما و سرما با پای پیاده به دفتر روزنامه‌ها می‌رساندند.
به مرور از حدود ۹۰ سال پیش پایه آنچه که امروز روزنامه‌نگاری می‌نامیم گذاشته شد، تحریریه‌ها شکل گرفت و نظام استاد - شاگردی تقویت شد.
تا زمان تاسیس اولین موسسه آموزش روزنامه‌نگاری در سال ۱۳۱۷ تمام ایرانیانی که به اروپا رفتند و دوره‌های روزنامه‌نگاری را گذراندند تاثیری در جهان مطبوعات ایرانی نداشتند حتی کارنامه #محمود_مسعود که در بلژیک روزنامه‌نگاری خواند نشان می‌دهد آنچه آموخت وانهاد و چنان جوگیر روزگار شد و جنجالی‌آفرینی کرد که به جان‌باختگی رسید. #بنگاه‌روزنامه‌نگاری به‌عنوان اولین مرکز آموزش روزنامه‌نگاری، پس از برگزاری یک دوره و به دنبال رویدادهای شهریور ۱۳۲۰ برچیده شد. دهه ۲۰ نیز بیشتر به هم‌اندیشی صنفی سیاسی گذشت تا به آموزش.
دهه ۳۰ رقابت مطبوعاتی سبب توجه به مقوله #آموزش‌روزنامه‌نگاری شد.
مدیر وقت #کیهان به همراه مدیر #اتحاد‌ملل و دیگران به فکر برگزاری دوره‌هایی در #دانشگاه‌تهران افتادند و مدیر روزنامه #اطلاعات هم ۳ دوره کارآموزی ۲ ماهه برای جذب نیروهای مستعد برگزار کرد.
کوشش دانشگاهی آموزشی به دانشگاه تهران و موسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی در دهه ۴۰ ختم می‌شود. بیشترین دوره‌های کوتاه‌مدت را در آن دهه #روزنامه‌اطلاعات و #مجله‌توفیق برگزار کردند.
در دهه ۵۰ دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی متولی دانشگاهی آموزش بود و وزارت اطلاعات و جهانگردی بیشتر دوره های کوتاه‌مدت را برگزار کرد.
به طورکلی ۴ نوع آموزش روزنامه‌نگاری در آن سال‌ها باب بود.
۱- دانشگاهی
۲- کوتاه‌مدت روزانه و شبانه
۳- هنرستانی
۴- تجربی (استاد - شاگردی)
مرور آموزش روزنامه‌نگاری تا بهمن ۱۳۵۷ نشان می‌دهد که بیشترین تاثیر دانشگاهی را دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی و دوره‌های کوتاه‌مدت نتیجه‌بخش که به وسیله روزنامه‌ها و مجله‌ها برگزار شده بود، داشته‌اند.
بعد از انقلاب اولین دوره کوتاه‌مدت آموزشی را روزنامه #جمهوری‌اسلامی برگزار کرد. مدرس آن دوره استادی خارجی بود که به زبان فارسی تسلط داشت. از انحلال دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی تا بازگشایی رشته ارتباطات جز دوره‌های کوتاه‌مدت روزنامه‌ها و ایرنا، دوره آموزشی دیگری را به خاطر ندارم.
در دو دهه اخیر از حیث کمی بر شمار مراکز آموزشی افزوده شد. افزون‌‌بر دانشگاه علامه طباطبایی، دانشگاه آزاد اسلامی در تهران و شهرستان‌ها، دانشگاه تهران، سوره و انجمن صنفی و سایر مراکز آموزش عالی دوره‌های کوتاه‌مدت بسیاری برگزار شد که از ذکر نام تک‌تک آنها در‌می‌گذرم.
اما از نام دو مرکز موثر نمی‌توانم چشم‌پوشی کنم.
نخست مرکز گسترش آموزش رسانه‌ها که ۸ سال دوام آورد و اکنون ۱۲ سال است که پاره‌ای از مجموعه‌ای است که مرکز تحقیقات و توسعه رسانه‌ها نام گرفته و دو دیگر خانه روزنامه‌نگاران جوان.
دو مرکز یادشده از تاثیرگذارترین مراکز آموزش کوتاه‌مدت در دو دهه اخیرند. اگر بخواهیم از تجربه تاریخی بهره بگیریم و تجارب دیروز را به خدمت امروز و فردا درآوریم باید عرض کنم هدف اولین مرکز آموزش روزنامه‌نگاری تربیت مقاله‌نویس بود.
اولین آموزشگاه بیشتر ادیب‌پرور بود تا یک مرکز آموزش روزنامه‌نگار.
▫️#سید‌فرید_قاسمی
حدود ۱۹۰ سال از حضور #میرزا_صالح بانی نشر اولین روزنامه در ایران در دوره آموزش #روزنامه‌نگاری در انگلستان می‌گذرد.
آموزش اول سبب نشر نخستین نشریه در ایران شد اما نسل‌پروری به دنبال نداشت. گسستگی مطبوعاتی در سپیده‌دم روزنامه‌نگاری موجب شد آموزش و تجربه اول دفن شود. حرکت‌های بعدی هم پایه ذوقی، ادیبانه و کارگزاری داشت.
از حیث محتوا با الگوبرداری از روزنامه‌های خارجی ایرانیزه شدن مطبوعات را پی‌سازی کردند و از نظر شکل روزنامه‌های نخست به نوعی ادامه صفحه‌آرایی نسخه‌های خطی و کتاب‌های چاپ سنگی بود تا این که ایرانیان فرنگ رفته به ویژه آن‌هایی که در عثمانی تجربه کار روزنامه‌نگاری داشتند پس از مراجعت به خدمت دستگاه انطباعات درآمدند و تا حدودی محتوا و شکل روزنامه‌ها را دگرگون کردند. با پایان دوره ناصری پایه روزنامه‌نگاری دولتی لق شد اما روزنامه‌نگاری خصوصی حرفه‌ای به وجود نیامد.
دومین نوع مالکیت مطبوعاتی در ایران پس از روزنامه‌نگاری دولتی روزنامه‌نگاری خصوصی خانوادگی است. پسر و دختر و عروس و داماد وارد این عرصه شدند و جمع‌های خانوادگی مطبوعاتی به وجود آمد که از مطبخ نوشته‌های خود را مطبعه می‌فرستادند.
در روزگار قاجار، اساساً نسل‌پروری و نهادسازی برای مطبوعات به وسیله دولت معنا و مفهوم نداشت آنچه تحول می‌بینیم براساس کوشش فردی است.
عده‌ای علاقه‌مند حدود ۱۷ سال قبل از تأسیس خبرگزاری پارس از آشفته‌نویسی #خبر به تنگ آمدند و اولین #خبرگزاری‌خصوصی را در ایران راه‌اندازی کردند تا به همکاران خود یادآور شوند #خبرنویسی آداب دارد و نمونه‌هایی را روزانه با سیاق آن روزگار در گرما و سرما با پای پیاده به دفتر روزنامه‌ها می‌رساندند.
به مرور از حدود ۹۰ سال پیش پایه آنچه که امروز روزنامه‌نگاری می‌نامیم گذاشته شد، تحریریه‌ها شکل گرفت و نظام استاد - شاگردی تقویت شد.
تا زمان تاسیس اولین موسسه آموزش روزنامه‌نگاری در سال ۱۳۱۷ تمام ایرانیانی که به اروپا رفتند و دوره‌های روزنامه‌نگاری را گذراندند تاثیری در جهان مطبوعات ایرانی نداشتند حتی کارنامه #محمود_مسعود که در بلژیک روزنامه‌نگاری خواند نشان می‌دهد آنچه آموخت وانهاد و چنان جوگیر روزگار شد و جنجالی‌آفرینی کرد که به جان‌باختگی رسید. #بنگاه‌روزنامه‌نگاری به‌عنوان اولین مرکز آموزش روزنامه‌نگاری، پس از برگزاری یک دوره و به دنبال رویدادهای شهریور ۱۳۲۰ برچیده شد. دهه ۲۰ نیز بیشتر به هم‌اندیشی صنفی سیاسی گذشت تا به آموزش.
دهه ۳۰ رقابت مطبوعاتی سبب توجه به مقوله #آموزش‌روزنامه‌نگاری شد.
مدیر وقت #کیهان به همراه مدیر #اتحاد‌ملل و دیگران به فکر برگزاری دوره‌هایی در #دانشگاه‌تهران افتادند و مدیر روزنامه #اطلاعات هم ۳ دوره کارآموزی ۲ ماهه برای جذب نیروهای مستعد برگزار کرد.
کوشش دانشگاهی آموزشی به دانشگاه تهران و موسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی در دهه ۴۰ ختم می‌شود. بیشترین دوره‌های کوتاه‌مدت را در آن دهه #روزنامه‌اطلاعات و #مجله‌توفیق برگزار کردند.
در دهه ۵۰ دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی متولی دانشگاهی آموزش بود و وزارت اطلاعات و جهانگردی بیشتر دوره های کوتاه‌مدت را برگزار کرد.
به طورکلی ۴ نوع آموزش روزنامه‌نگاری در آن سال‌ها باب بود.
۱- دانشگاهی
۲- کوتاه‌مدت روزانه و شبانه
۳- هنرستانی
۴- تجربی (استاد - شاگردی)
مرور آموزش روزنامه‌نگاری تا بهمن ۱۳۵۷ نشان می‌دهد که بیشترین تاثیر دانشگاهی را دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی و دوره‌های کوتاه‌مدت نتیجه‌بخش که به وسیله روزنامه‌ها و مجله‌ها برگزار شده بود، داشته‌اند.
بعد از انقلاب اولین دوره کوتاه‌مدت آموزشی را روزنامه #جمهوری‌اسلامی برگزار کرد. مدرس آن دوره استادی خارجی بود که به زبان فارسی تسلط داشت. از انحلال دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی تا بازگشایی رشته ارتباطات جز دوره‌های کوتاه‌مدت روزنامه‌ها و ایرنا، دوره آموزشی دیگری را به خاطر ندارم.
در دو دهه اخیر از حیث کمی بر شمار مراکز آموزشی افزوده شد. افزون‌‌بر دانشگاه علامه طباطبایی، دانشگاه آزاد اسلامی در تهران و شهرستان‌ها، دانشگاه تهران، سوره و انجمن صنفی و سایر مراکز آموزش عالی دوره‌های کوتاه‌مدت بسیاری برگزار شد که از ذکر نام تک‌تک آنها در‌می‌گذرم.
اما از نام دو مرکز موثر نمی‌توانم چشم‌پوشی کنم.
نخست مرکز گسترش آموزش رسانه‌ها که ۸ سال دوام آورد و اکنون ۱۲ سال است که پاره‌ای از مجموعه‌ای است که مرکز تحقیقات و توسعه رسانه‌ها نام گرفته و دو دیگر خانه روزنامه‌نگاران جوان.
دو مرکز یادشده از تاثیرگذارترین مراکز آموزش کوتاه‌مدت در دو دهه اخیرند. اگر بخواهیم از تجربه تاریخی بهره بگیریم و تجارب دیروز را به خدمت امروز و فردا درآوریم باید عرض کنم هدف اولین مرکز آموزش روزنامه‌نگاری تربیت مقاله‌نویس بود.
اولین آموزشگاه بیشتر ادیب‌پرور بود تا یک مرکز آموزش روزنامه‌نگار.
Forwarded from دُمِ خروس
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🔴 گفت‌وگوی طنز دم خروس با #محمد_بلوری (سلطان حادثه‌نویسی ایران) 🔴 به‌زودی منتشر می‌شود
گفت‌وگو کننده‌ها:
#هادی_حیدری #سوشیانس_شجاعی_فرد
محمد بلوری که اولین بار در دهه ۳۰ بخش حوادث را در مطبوعات ایران در روزنامه کیهان بنا نهاد و به همین دلیل به‌عنوان پدر حادثه‌نگاری ایران شناخته می‌شود.
بررسی حوادث مختلف همچون ماجرای خودکشی جهان‌پهلوان تختی و قتل‌های زنجیره‌ای از شاخص‌ترین کارهای او محسوب می‌شوند.
#روزنامه #حوادث #صداوسیما #کیهان #تختی
#دم_خروس
آخرین رسانه آنلاین طنز ایران
@dome_khoroos
سه‌شنبه بیست و هفتم آبان نود و نه
www.domekhoroos.com
گفت‌وگو کننده‌ها:
#هادی_حیدری #سوشیانس_شجاعی_فرد
محمد بلوری که اولین بار در دهه ۳۰ بخش حوادث را در مطبوعات ایران در روزنامه کیهان بنا نهاد و به همین دلیل به‌عنوان پدر حادثه‌نگاری ایران شناخته می‌شود.
بررسی حوادث مختلف همچون ماجرای خودکشی جهان‌پهلوان تختی و قتل‌های زنجیره‌ای از شاخص‌ترین کارهای او محسوب می‌شوند.
#روزنامه #حوادث #صداوسیما #کیهان #تختی
#دم_خروس
آخرین رسانه آنلاین طنز ایران
@dome_khoroos
سه‌شنبه بیست و هفتم آبان نود و نه
www.domekhoroos.com
#تاریخ #روزنامه‌نگاری #عکاسانه
🔸روزنامه‌نگاری در دوران جنگ
سال‌‌های جنگ عراق علیه ایران در دوره جنگ شهرها و حملات موشکی به تهران که تحریریه روزنامه #کیهان در پایین‌ترین طبقه یک پارکینگ کار می‌کرد تا کار انتشار زمین نماند
🔸روزنامه‌نگاری در دوران جنگ
سال‌‌های جنگ عراق علیه ایران در دوره جنگ شهرها و حملات موشکی به تهران که تحریریه روزنامه #کیهان در پایین‌ترین طبقه یک پارکینگ کار می‌کرد تا کار انتشار زمین نماند
Audio
#موسیقی 🔸 شرنگ
#شرنگ (چهار مضراب سازها) با آهنگسازی استاد #کیهان_کلهر از آلبوم شب، سکوت، کویر استاد #محمدرضا_شجریان
#شرنگ (چهار مضراب سازها) با آهنگسازی استاد #کیهان_کلهر از آلبوم شب، سکوت، کویر استاد #محمدرضا_شجریان
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#موسیقی🔸 چند لحظه با نوای سه‌تار #کیهان_کلهر
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#موسیقی 🔸به تماشای آب‌های سپید
#ژیوان_گاسپاریان موسیقی‌دان شهیر ارمنی، در ۹۳ سالگی درگذشت. تمامِ شهرت او به نوازندگی ساز اصیل مردم ارمنستان یعنی #دودوک برمی‌گردد. مردم ایران اما او را با اجراهای مشترکش با #حسین_علیزاده و همچنین #کیهان_کلهر در خاطر ثبت کرده‌اند.
آلبوم به تماشای آب‌های سفید اثر مشترک وی و حسین علیزاده برنده جایزه #گرمی شده است
#ژیوان_گاسپاریان موسیقی‌دان شهیر ارمنی، در ۹۳ سالگی درگذشت. تمامِ شهرت او به نوازندگی ساز اصیل مردم ارمنستان یعنی #دودوک برمی‌گردد. مردم ایران اما او را با اجراهای مشترکش با #حسین_علیزاده و همچنین #کیهان_کلهر در خاطر ثبت کرده‌اند.
آلبوم به تماشای آب‌های سفید اثر مشترک وی و حسین علیزاده برنده جایزه #گرمی شده است
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
#موسیقی🔸اجرای #علی_قمصری با یادی از استاد #محمدرضا_شجریان
▫️قطعات #بارون و #شرنگ از آلبوم شب، سکوت، کویر به آهنگسازی #کیهان_کلهر
▫️گروه دف نوازان مانا در شهر توس.
▫️قطعات #بارون و #شرنگ از آلبوم شب، سکوت، کویر به آهنگسازی #کیهان_کلهر
▫️گروه دف نوازان مانا در شهر توس.
#روزنامه‌نگاری
🔸صدرالدین الهی درگذشت
#صدرالدین_الهی روزنامه‌نگار ایرانی
صبح ۲۹ دسامبر ۲۰۲۱ (۸ دی ۱۴۰۰) در سانفرانسیسکو آمریکا در سن ٨٧ سالگی درگذشت.
صدرالدّین الهی (۱۳۱۳-١۴٠٠) متولد تهران که از سال آخر دبیرستان #روزنامه‌نگار شد؛ کار خود را در روزنامهٔ #کیهان آغاز کرد. او از فرانسه دیپلم‌های تخصصی گرفت و از سال ۱۳۵۷ که برای مطالعه به دانشگاه‌های سن‌خوزه و برکلی آمریکا رفت دیگر به ایران برنگشت. از او که مدرس گزارش نویسی در دانشکدهٔ علوم ارتباطات و از پایه‌گذاران کیهان ورزشی و روزنامه‌نگاری مدرن در ایران بود آثاری چون با سعدی در بازارچه زندگی، دوری‌ها و دلگیری‌ها، و سید ضیاء: مرد اول یا مرد دوم کودتا به جا مانده استً
🔸صدرالدین الهی درگذشت
#صدرالدین_الهی روزنامه‌نگار ایرانی
صبح ۲۹ دسامبر ۲۰۲۱ (۸ دی ۱۴۰۰) در سانفرانسیسکو آمریکا در سن ٨٧ سالگی درگذشت.
صدرالدّین الهی (۱۳۱۳-١۴٠٠) متولد تهران که از سال آخر دبیرستان #روزنامه‌نگار شد؛ کار خود را در روزنامهٔ #کیهان آغاز کرد. او از فرانسه دیپلم‌های تخصصی گرفت و از سال ۱۳۵۷ که برای مطالعه به دانشگاه‌های سن‌خوزه و برکلی آمریکا رفت دیگر به ایران برنگشت. از او که مدرس گزارش نویسی در دانشکدهٔ علوم ارتباطات و از پایه‌گذاران کیهان ورزشی و روزنامه‌نگاری مدرن در ایران بود آثاری چون با سعدی در بازارچه زندگی، دوری‌ها و دلگیری‌ها، و سید ضیاء: مرد اول یا مرد دوم کودتا به جا مانده استً
Motrebe Del
Mohammadreza Shajarian
#موسیقی🔸قطعه مطرب دل
▫️خوانندگان: #محمدرضا_شجریان، #همایون_شجریان
▫️تار: #حسین_علیزاده
▫️کمانچه: #کیهان_کلهر
▫️خوانندگان: #محمدرضا_شجریان، #همایون_شجریان
▫️تار: #حسین_علیزاده
▫️کمانچه: #کیهان_کلهر
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#موسیقی🔸محمدرضا شجریان
تار: #حسین_علیزاده، کمانچه: #کیهان_کلهر، تنبک: #همایون_شجریان
تو باخدای خود انداز کار و دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند
بسوخت حافظ و بویی به زلف یار نبرد
مگر دلالت این دولتش صبا بکند
#حافظ
تار: #حسین_علیزاده، کمانچه: #کیهان_کلهر، تنبک: #همایون_شجریان
تو باخدای خود انداز کار و دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند
بسوخت حافظ و بویی به زلف یار نبرد
مگر دلالت این دولتش صبا بکند
#حافظ
#عکاسانه #فتوژورنالیسم #تاریخ #کیهان
🔸فتوژورنالیست‌ها
جمعی از فتوژورلیست‌های حرفه‌ای دهه ۶٠ روزنامه کیهان که درباره هر کدامشان می‌شود ساعت‌ها حرف زد. عکس را از اکانت اینستاگرام همکار قدیمی داریوش عسکری که خودش هم فتوژورنالیست است؛ برداشتم.
🔸فتوژورنالیست‌ها
جمعی از فتوژورلیست‌های حرفه‌ای دهه ۶٠ روزنامه کیهان که درباره هر کدامشان می‌شود ساعت‌ها حرف زد. عکس را از اکانت اینستاگرام همکار قدیمی داریوش عسکری که خودش هم فتوژورنالیست است؛ برداشتم.
#روزنامه‌نگاری
🔸لاله‌زار، خیابان مطبوعات
▫️مرتضی رحیم‌نواز
شاید کمتر کسی در وهله نخست بتواند میان خیابان #لاله‌زار و #مطبوعات نسبت پایدار و معناداری برقرار کند. لاله‌زار همواره برای ما ایرانی‌ها معادل نمایش، سینما، موسیقی و این اواخر صنایع الکترونیک و لوستر بوده و به این تناسب ذهنی عادت کرده‌ایم. اما به نظر باید در این تصور تجدید نظر کرده و به هم‌نشینی این خیابان با بخش مهمی از تاریخ دو سده گذشته توجه بیشتری داشته باشیم.
در خیابان لاله‌زار و پهنه‌های مجاور آن در محدوده تاریخی اواخر سده سیزدهم تا اواسط دهه ١٣۴٠ بیش از ١۵٠ عنوان روزنامه، هفته‌نامه، ماهنامه و فصلنامه استقرار داشتند که برخی از آنها از جمله مهم‌ترین نشریات تاریخ اجتماعی و سیاسی کشور می‌باشند. این میزان از توجه صاحبان رسانه به این پهنه تاریخی جدا از مرکزیتی که این خیابان در دوران اوج خود از آن برخوردار بود، دلایل دیگری نیز دارد که از جمله آنها بایستی به تحولاتی اشاره کرد که لاله‌زار در هر یک از آنها تاثیرگذار بود. این خیابان مدرن به دلیل تفاوت و تمایزهایش با سایر خیابان‌های تهران مرکز تردد روشنفکران، هنرمندان، دانشجویان و طبقه متوسط شهری بود. همان‌ها که به نوعی مخاطبین اصلی مطبوعات و رسانه‌های نوشتاری به شمار می‌آمدند. بدیهی است که این حجم متراکم از جمعیت به ویژه در روزگاری که عرضه مجله با شمارگان پایین مواجه بود، تضمینی برای فروش نسخه‌های منتشر شده بود. به ویژه که تا مدتها سیستم فروش متکی بر عرضه مستقیم و مراجعه فروشندگان دورهگرد به مشتریانشان بود و طبیعی است که هر چقدر خوانندگان و علاقمندان به خرید این کالاها در دسترستر بودند، به همان نسبت فروش و بقای نشریات از ضریب اطمینان بالاتری برخوردار بود.
به طبع حضور مجلات و روزنامه‌ها، چاپخانههای متعددی نیز در این راسته پدید آمدن که برخی از آنها در زمره مهم‌ترین و موثرترین چاپخانههای ایران قلمداد می‌شوند.
یکی از قدیمی‌ترین روزنامه‌های ایران که دفتر آن در خیابان لاله‌زار واقع شده بود، روزنامه #حبل‌المتین است. این روزنامه را بایستی مهم‌ترین و تاثیرگذارترین روزنامه عصر مشروطه ایران به شمار آورد.
حبل‌المتین دو دوره انتشاراتی را تجربه کرد، روزنامه در دور نخست به مدیریت سید جلالالدین حسینی (مویدالاسلام) در کلکته هندوستان انتشار یافت. پس از صدور فرمان مشروطه، مویدالاسلام انتشار روزنامه در تهران را زیر نظر برادر کوچک‌ترش سیدحسن کاشانی و به سردبیری یحیی کاشانی (خامه‌ای) آغاز کرد. بر خلاف نسخه کلکته، ترتیب نسخه منتشر شده روزانه و تعداد صفحات آن نیز بین ۴ تا ٨ متغیر ماند.
حبل المتین تهران در دو مرحله دچار توقیف شد. با آغاز استبداد صغیر و به توپ بسته شدن مجلس شورای ملی، سیدحسن کاشانی به رشت گریخت و تا فتح تهران روزنامه را در این شهر منتشر و در سراسر کشور توزیع کرد. پس از فتح تهران بار دیگر روزنامه در پایتخت منتشر شد و روند آن ادامه یافت تا اینکه در نهایت با مهاجرت سیدحسن به هند، روزنامه در مرداد ١٢٨٨ پس از حدود ۴٠٠ شماره از فعالیت باز می‌ماند.
روزنامه حبل‌المتین را یکی از پایه‌های پیروزی مشروطه در ایران می‌دانند. توزیع رایگان روزنامه در میان علمای ایران که با حمایت تجار و بازاریان و از جمله زین‌العابدین تقی‌اف ممکن شده بود، نقش مهمی در همراهی روحانیون با خیزش ملی مشروطه‌خواهی داشت.
لاله‌زار به همراه معابر وابسته به خود مجموعه مهمی از مطبوعات ایران را در خود جای داده بودند. رسانه‌هایی که برخی از آنها به ماند روزنامه #نوبهار به مدیریت ملک‌الشعراء بهار، روزنامه اطلاعات با مدیریت عباس مسعودی، روزنامه #باخترامروز با مدیریت حسین فاطمی، روزنامه #اختر با مدیریت محمدعلی خلیلی، موسسه مطبوعاتی #کیهان و مجلات زیرمجموعه آن با مدیریت مصطفی مصباح‌زاده، نشریه #تهران‌مصور با مدیریت احمد دهقان و بسیاری از عناوین دیگر در طول حیات خیابان لاله‌زار بخش مهمی از حافظه فرهنگی و حیات اجتماعی و سیاسی کشور را در دفاتر خود در جای جای این خیابان رقم زدهاند. بخشی که اتفاقا در سرنوشت تک تک افراد جامعه بسیار مهم و تاثیرگذار بوده است. ذکر تیتروار نام این رسانه‌ها به خودی خود می‌تواند ظرفیت کامل یک مقاله را به خود اختصاص دهد، از این رو از شرح بیشتر آنها پرهیز کرده و با ذکر عنوان آنها به این امید می‌مانیم که فرصتی مناسب‌تر فراهم شود تا به شرح کاملی از روند فعالیت مطبوعات در این خیابان بپردازیم. پیش از ذکر نام مجلات و روزنامه‌های ایرانی باید به این نکته اشاره کنیم که برخی از آنها بخشی از فرایند انتشار خود را در این خیابان تجربه کرده‌اند و به دلایلی بعدها دفاتر خود را به مناطق دیگری از شهر تهران انتقال داده‌اند.
🔸لاله‌زار، خیابان مطبوعات
▫️مرتضی رحیم‌نواز
شاید کمتر کسی در وهله نخست بتواند میان خیابان #لاله‌زار و #مطبوعات نسبت پایدار و معناداری برقرار کند. لاله‌زار همواره برای ما ایرانی‌ها معادل نمایش، سینما، موسیقی و این اواخر صنایع الکترونیک و لوستر بوده و به این تناسب ذهنی عادت کرده‌ایم. اما به نظر باید در این تصور تجدید نظر کرده و به هم‌نشینی این خیابان با بخش مهمی از تاریخ دو سده گذشته توجه بیشتری داشته باشیم.
در خیابان لاله‌زار و پهنه‌های مجاور آن در محدوده تاریخی اواخر سده سیزدهم تا اواسط دهه ١٣۴٠ بیش از ١۵٠ عنوان روزنامه، هفته‌نامه، ماهنامه و فصلنامه استقرار داشتند که برخی از آنها از جمله مهم‌ترین نشریات تاریخ اجتماعی و سیاسی کشور می‌باشند. این میزان از توجه صاحبان رسانه به این پهنه تاریخی جدا از مرکزیتی که این خیابان در دوران اوج خود از آن برخوردار بود، دلایل دیگری نیز دارد که از جمله آنها بایستی به تحولاتی اشاره کرد که لاله‌زار در هر یک از آنها تاثیرگذار بود. این خیابان مدرن به دلیل تفاوت و تمایزهایش با سایر خیابان‌های تهران مرکز تردد روشنفکران، هنرمندان، دانشجویان و طبقه متوسط شهری بود. همان‌ها که به نوعی مخاطبین اصلی مطبوعات و رسانه‌های نوشتاری به شمار می‌آمدند. بدیهی است که این حجم متراکم از جمعیت به ویژه در روزگاری که عرضه مجله با شمارگان پایین مواجه بود، تضمینی برای فروش نسخه‌های منتشر شده بود. به ویژه که تا مدتها سیستم فروش متکی بر عرضه مستقیم و مراجعه فروشندگان دورهگرد به مشتریانشان بود و طبیعی است که هر چقدر خوانندگان و علاقمندان به خرید این کالاها در دسترستر بودند، به همان نسبت فروش و بقای نشریات از ضریب اطمینان بالاتری برخوردار بود.
به طبع حضور مجلات و روزنامه‌ها، چاپخانههای متعددی نیز در این راسته پدید آمدن که برخی از آنها در زمره مهم‌ترین و موثرترین چاپخانههای ایران قلمداد می‌شوند.
یکی از قدیمی‌ترین روزنامه‌های ایران که دفتر آن در خیابان لاله‌زار واقع شده بود، روزنامه #حبل‌المتین است. این روزنامه را بایستی مهم‌ترین و تاثیرگذارترین روزنامه عصر مشروطه ایران به شمار آورد.
حبل‌المتین دو دوره انتشاراتی را تجربه کرد، روزنامه در دور نخست به مدیریت سید جلالالدین حسینی (مویدالاسلام) در کلکته هندوستان انتشار یافت. پس از صدور فرمان مشروطه، مویدالاسلام انتشار روزنامه در تهران را زیر نظر برادر کوچک‌ترش سیدحسن کاشانی و به سردبیری یحیی کاشانی (خامه‌ای) آغاز کرد. بر خلاف نسخه کلکته، ترتیب نسخه منتشر شده روزانه و تعداد صفحات آن نیز بین ۴ تا ٨ متغیر ماند.
حبل المتین تهران در دو مرحله دچار توقیف شد. با آغاز استبداد صغیر و به توپ بسته شدن مجلس شورای ملی، سیدحسن کاشانی به رشت گریخت و تا فتح تهران روزنامه را در این شهر منتشر و در سراسر کشور توزیع کرد. پس از فتح تهران بار دیگر روزنامه در پایتخت منتشر شد و روند آن ادامه یافت تا اینکه در نهایت با مهاجرت سیدحسن به هند، روزنامه در مرداد ١٢٨٨ پس از حدود ۴٠٠ شماره از فعالیت باز می‌ماند.
روزنامه حبل‌المتین را یکی از پایه‌های پیروزی مشروطه در ایران می‌دانند. توزیع رایگان روزنامه در میان علمای ایران که با حمایت تجار و بازاریان و از جمله زین‌العابدین تقی‌اف ممکن شده بود، نقش مهمی در همراهی روحانیون با خیزش ملی مشروطه‌خواهی داشت.
لاله‌زار به همراه معابر وابسته به خود مجموعه مهمی از مطبوعات ایران را در خود جای داده بودند. رسانه‌هایی که برخی از آنها به ماند روزنامه #نوبهار به مدیریت ملک‌الشعراء بهار، روزنامه اطلاعات با مدیریت عباس مسعودی، روزنامه #باخترامروز با مدیریت حسین فاطمی، روزنامه #اختر با مدیریت محمدعلی خلیلی، موسسه مطبوعاتی #کیهان و مجلات زیرمجموعه آن با مدیریت مصطفی مصباح‌زاده، نشریه #تهران‌مصور با مدیریت احمد دهقان و بسیاری از عناوین دیگر در طول حیات خیابان لاله‌زار بخش مهمی از حافظه فرهنگی و حیات اجتماعی و سیاسی کشور را در دفاتر خود در جای جای این خیابان رقم زدهاند. بخشی که اتفاقا در سرنوشت تک تک افراد جامعه بسیار مهم و تاثیرگذار بوده است. ذکر تیتروار نام این رسانه‌ها به خودی خود می‌تواند ظرفیت کامل یک مقاله را به خود اختصاص دهد، از این رو از شرح بیشتر آنها پرهیز کرده و با ذکر عنوان آنها به این امید می‌مانیم که فرصتی مناسب‌تر فراهم شود تا به شرح کاملی از روند فعالیت مطبوعات در این خیابان بپردازیم. پیش از ذکر نام مجلات و روزنامه‌های ایرانی باید به این نکته اشاره کنیم که برخی از آنها بخشی از فرایند انتشار خود را در این خیابان تجربه کرده‌اند و به دلایلی بعدها دفاتر خود را به مناطق دیگری از شهر تهران انتقال داده‌اند.
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
#موسیقی🔸 بداهه‌نوازی
🔹شورانگیز، شاه‌کمان و زنگ
▫️شور انگیز: #حسین_علیزاده
▫️شاه‌کمان: #کیهان_کلهر
▫️زنگ سر انگشتی: #مجید_خلج
🔹شورانگیز، شاه‌کمان و زنگ
▫️شور انگیز: #حسین_علیزاده
▫️شاه‌کمان: #کیهان_کلهر
▫️زنگ سر انگشتی: #مجید_خلج
#روزنامه‌نگاری #دیزاین #تاریخ
🔸طراح فونت‌های روزنامه کیهان
▫️حسین عبدالله‌زاده حقیقی
حسین عبدالله‌زاده حقیقی تایپ‌دیزاینر ایرانی زاده تبریز (۱۳۱۵-۱۳۸۲) طراح مهم‌ترین حروف چاپی فارسی است که پایه گذار لحن ایرانی مرسوم در #تایپوگرافی معاصر فارسی می‌باشد. اولین اثر او باز طراحی تایپ‌فیس ۱۲ سیاه در سال ۱۳۳۶ برای شرکت حروفریزی زر است. در سال ۱۳۳۹ حروف کیهان ۸۴ را برای روزنامه #کیهان طراحی می‌کند که بعدها به نام فونت زر بولد معروف می‌شود. پس از آن در دهه ۵۰ فونت‌های معروف تیتر و نازنین را نیز مجددا برای روزنامه کیهان طراحی می‌کند. او در سال ۱۹۷۸ تایپ‌فیس "حقیقی" را به سفارش مؤسسهٔ کیهان طراحی کرد. این تایپ‌فیس که مدتی بعد نازنین نام گرفت توسط شرکت لاینوتایپ تولید شد.
تایپ‌فیس‌های تیتر، مروارید، فیروزه، فردوسی و سعدی سیاه از دیگر آثار او هستند. برخی معتقدند عبدالله‌زاده حقیقی را پدر طراحی تایپ فارسی است.
🔸طراح فونت‌های روزنامه کیهان
▫️حسین عبدالله‌زاده حقیقی
حسین عبدالله‌زاده حقیقی تایپ‌دیزاینر ایرانی زاده تبریز (۱۳۱۵-۱۳۸۲) طراح مهم‌ترین حروف چاپی فارسی است که پایه گذار لحن ایرانی مرسوم در #تایپوگرافی معاصر فارسی می‌باشد. اولین اثر او باز طراحی تایپ‌فیس ۱۲ سیاه در سال ۱۳۳۶ برای شرکت حروفریزی زر است. در سال ۱۳۳۹ حروف کیهان ۸۴ را برای روزنامه #کیهان طراحی می‌کند که بعدها به نام فونت زر بولد معروف می‌شود. پس از آن در دهه ۵۰ فونت‌های معروف تیتر و نازنین را نیز مجددا برای روزنامه کیهان طراحی می‌کند. او در سال ۱۹۷۸ تایپ‌فیس "حقیقی" را به سفارش مؤسسهٔ کیهان طراحی کرد. این تایپ‌فیس که مدتی بعد نازنین نام گرفت توسط شرکت لاینوتایپ تولید شد.
تایپ‌فیس‌های تیتر، مروارید، فیروزه، فردوسی و سعدی سیاه از دیگر آثار او هستند. برخی معتقدند عبدالله‌زاده حقیقی را پدر طراحی تایپ فارسی است.