🔸 تاریخچه روزنامه‌نگاری دانشگاهی ایران
تجربه آموزش منظم #روزنامه‌نگاری در ایران به سال ۱۳۴۶ برمی‌گردد که موسسه #کیهان دانشكده علوم #ارتباطات اجتماعی را بنا نهاد. موسسه كیهان از یک سال قبل از آن در نظر داشت برای تربیت نیروی انسانی متخصص وسایل ارتباط جمعی دانشکده‌ای تاسیس کند. شورای مركزی دانشگاه‌های کشور نیز پس از چندین ماه بحث و بررسی در بهمن‌ماه ۱۳۴۵ شمسی‌ با واگذاری امتیاز تأسیس "مؤسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی‌" به روزنامه كیهان موافقت كرد می‌توان از آن به عنوان مهم‌ترین اقدام مؤثر در زمینه آموزش روزنامه‌نگاری و رشته‌های وابسته نام برد. این مؤسسه از پاییز سال بعد با پذیرش دانشجو در دوره‌های لیسانس روزنامه‌نگاری‌، #روابط‌‌عمومی و #تبلیغات‌، #فیلمبرداری و #عكاسی‌ و مترجمی‌ شروع به فعالیت كرد. در خرداد ۱۳۵۰ شمسی‌، همزمان با پایان تحصیلات دوره لیسانس نخستین دانشجویان‌، نام این مؤسسه عالی‌، به دانشكده علوم ارتباطات اجتماعی‌ تغییر نام یافت‌.
روزنامه‌نگاری دانشگاهی قبل و بعد از انقلاب‌
دانشكده علوم ارتباطات اجتماعی‌، در آخرین سال‌های پیش از پیروزی انقلاب اسلامی‌ به فعالیت‌های آموزشی خود در رشته‌های یاد شده ادامه داد و در كنار آن به #چاپ یك مجموعه انتشارات‌ كه تا سال ۱۳۵۷ بیش از ۳۰ جلد كتاب درسی تخصصی را در برمی‌گرفت‌، تولید چند فیلم مستند سینمایی‌، انجام طرح‌های پژوهشی و انتشار یك نشریه تجربی به نام پیام ارتباطات‌ نیز اقدام كرد.
توجه به گرایش ارتباطات اجتماعی‌
پس از آغاز انقلاب فرهنگی در سال ۱۳۵۹ شمسی و تعطیل دانشگاه‌ها، فعالیت آموزشی این دانشكده نیز متوقف شد و در سال ۱۳۶۱، همزمان با تدوین برنامه‌های جدید برای بازگشایی دانشگاه‌ها از سوی ستاد انقلاب فرهنگی‌، دانشكده علوم ارتباطات اجتماعی عملاً منحل شد.
مهرماه ۱۳۶۲ كه برنامه‌های آموزشی دانشگاه‌ها پس از وقفه‌ای سه ساله از سر گرفته شدند، به جای آموزش دروس تخصصی دوره‌های لیسانس روزنامه‌نگاری‌ و روابط عمومی‌، تنها به آموزش ۳۸ واحد دروس گرایش ارتباطات اجتماعی‌ پرداخته شد و از آن زمان تا مدت چند سال‌، برنامه آموزشی گرایش مذكور در قالب لیسانس علوم اجتماعی در محل دانشكده علوم اجتماعی علامه طباطبایی‌، كه محل سابق دانشكده علوم ارتباطات اجتماعی بود، ادامه یافت‌.
▫️احیای استقلال رشته علوم ارتباطات اجتماعی‌
پس از آن‌، كوشش‌های اعضای هیئت‌علمی گروه آموزشی ارتباطات اجتماعی‌ برای تجدید نظر در برنامه آموزشی گرایش یادشده و استقلال مجدد رشته علوم ارتباطات اجتماعی‌ دنبال شد. سرانجام در سال ۱۳۶۸، برنامه آموزشی پیشنهادی این گروه برای تأسیس دوره كارشناسی علوم ارتباطات اجتماعی با دو شاخه روزنامه‌نگاری‌ و روابط عمومی، از سوی شورای عالی برنامه‌ریزی وزارت فرهنگ و آموزش عالی به تصویب رسید. همزمان شورای یاد شده برنامه آموزشی دوره كارشناسی ارشد علوم ارتباطات اجتماعی را نیز تصویب کرد که هر دو دوره نیز به‌طور مستقل به پذیرش دانشجو پرداختند. پس از برگزاری نخستین آزمون گزینش دانشجو برای دوره كارشناسی ارشد علوم ارتباطات و تشكیل كلاس‌های درس این دوره‌، بنا به مقتضیاتی همچون ارتقای سطح كیفی علمی دانشجویان و ایجاد انگیزه لازم برای تدارك شبکه‌سازی اعضای هیئت‌علمی در این رشته‌، به ضرورت تأسیس دوره دكترای علوم ارتباطات نیز توجه نشان داده شد. برنامه آموزشی پیشنهادی گروه علوم ارتباطات اجتماعی برای دوره دكترای این رشته در زمستان ۱۳۷۲، پس از تأیید شورای دانشگاه علامه‌طباطبایی‌ برای تصویب به وزارت فرهنگ و آموزش عالی ارائه شد و پس از دو سال بحث و بررسی‌، در دی‌ماه ۱۳۷۴ از سوی شورای عالی برنامه‌ریزی تصویب شد. به دنبال برگزاری نخستین آزمون گزینش دانشجو دوره دکتری علوم ارتباطات در اردیبهشت ۱۳۷۵، كلاس‌های درس آن در مهرماه همان سال با مراسم خاصی در محل دانشكده علوم اجتماعی دانشگاه علامه‌طباطبایی (محل سابق دانشكده علوم ارتباطات اجتماعی‌) افتتاح شدند. پس از آن نیز كوشش برای تأسیس مجدد دانشكده مستقل علوم ارتباطات در دانشگاه علامه طباطبایی دنبال شد.
▫️منبع: شماره دوازدهم #ماهنامه مدیریت ارتباطات، اردیبهشت ۱۳۸۹

🔸تاریخ آموزش روزنامه‌نگاری در ایران ١
▫️#سید‌فرید_قاسمی
حدود ۱۹۰ سال از حضور #میرزا_صالح بانی نشر اولین روزنامه در ایران در دوره آموزش #روزنامه‌نگاری در انگلستان می‌گذرد.
آموزش اول سبب نشر نخستین نشریه در ایران شد اما نسل‌پروری به دنبال نداشت. گسستگی مطبوعاتی در سپیده‌دم روزنامه‌نگاری موجب شد آموزش و تجربه اول دفن شود. حرکت‌های بعدی هم پایه ذوقی، ادیبانه و کارگزاری داشت.
از حیث محتوا با الگوبرداری از روزنامه‌های خارجی ایرانیزه شدن مطبوعات را پی‌سازی کردند و از نظر شکل روزنامه‌های نخست به نوعی ادامه صفحه‌آرایی نسخه‌های خطی و کتاب‌های چاپ سنگی بود تا این که ایرانیان فرنگ رفته به ویژه آن‌هایی که در عثمانی تجربه کار روزنامه‌نگاری داشتند پس از مراجعت به خدمت دستگاه انطباعات درآمدند و تا حدودی محتوا و شکل روزنامه‌ها را دگرگون کردند. با پایان دوره ناصری پایه روزنامه‌نگاری دولتی لق شد اما روزنامه‌نگاری خصوصی حرفه‌ای به وجود نیامد.
دومین نوع مالکیت مطبوعاتی در ایران پس از روزنامه‌نگاری دولتی روزنامه‌نگاری خصوصی خانوادگی است. پسر و دختر و عروس و داماد وارد این عرصه شدند و جمع‌های خانوادگی مطبوعاتی به وجود آمد که از مطبخ نوشته‌های خود را مطبعه می‌فرستادند.
در روزگار قاجار، اساساً نسل‌پروری و نهادسازی برای مطبوعات به وسیله دولت معنا و مفهوم نداشت آنچه تحول می‌بینیم براساس کوشش فردی است.
عده‌ای علاقه‌مند حدود ۱۷ سال قبل از تأسیس خبرگزاری پارس از آشفته‌نویسی #خبر به تنگ آمدند و اولین #خبرگزاری‌خصوصی را در ایران راه‌اندازی کردند تا به همکاران خود یادآور شوند #خبرنویسی آداب دارد و نمونه‌هایی را روزانه با سیاق آن روزگار در گرما و سرما با پای پیاده به دفتر روزنامه‌ها می‌رساندند.
به مرور از حدود ۹۰ سال پیش پایه آنچه که امروز روزنامه‌نگاری می‌نامیم گذاشته شد، تحریریه‌ها شکل گرفت و نظام استاد - شاگردی تقویت شد.
تا زمان تاسیس اولین موسسه آموزش روزنامه‌نگاری در سال ۱۳۱۷ تمام ایرانیانی که به اروپا رفتند و دوره‌های روزنامه‌نگاری را گذراندند تاثیری در جهان مطبوعات ایرانی نداشتند حتی کارنامه #محمود_مسعود که در بلژیک روزنامه‌نگاری خواند نشان می‌دهد آنچه آموخت وانهاد و چنان جوگیر روزگار شد و جنجالی‌آفرینی کرد که به جان‌باختگی رسید. #بنگاه‌روزنامه‌نگاری به‌عنوان اولین مرکز آموزش روزنامه‌نگاری، پس از برگزاری یک دوره و به دنبال رویدادهای شهریور ۱۳۲۰ برچیده شد. دهه ۲۰ نیز بیشتر به هم‌اندیشی صنفی سیاسی گذشت تا به آموزش.
دهه ۳۰ رقابت مطبوعاتی سبب توجه به مقوله #آموزش‌روزنامه‌نگاری شد.
مدیر وقت #کیهان به همراه مدیر #اتحاد‌ملل و دیگران به فکر برگزاری دوره‌هایی در #دانشگاه‌تهران افتادند و مدیر روزنامه #اطلاعات هم ۳ دوره کارآموزی ۲ ماهه برای جذب نیروهای مستعد برگزار کرد.
کوشش دانشگاهی آموزشی به دانشگاه تهران و موسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی در دهه ۴۰ ختم می‌شود. بیشترین دوره‌های کوتاه‌مدت را در آن دهه #روزنامه‌اطلاعات و #مجله‌توفیق برگزار کردند.
در دهه ۵۰ دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی متولی دانشگاهی آموزش بود و وزارت اطلاعات و جهانگردی بیشتر دوره های کوتاه‌مدت را برگزار کرد.
به طورکلی ۴ نوع آموزش روزنامه‌نگاری در آن سال‌ها باب بود.
۱- دانشگاهی
۲- کوتاه‌مدت روزانه و شبانه
۳- هنرستانی
۴- تجربی (استاد - شاگردی)
مرور آموزش روزنامه‌نگاری تا بهمن ۱۳۵۷ نشان می‌دهد که بیشترین تاثیر دانشگاهی را دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی و دوره‌های کوتاه‌مدت نتیجه‌بخش که به وسیله روزنامه‌ها و مجله‌ها برگزار شده بود، داشته‌اند.
بعد از انقلاب اولین دوره کوتاه‌مدت آموزشی را روزنامه #جمهوری‌اسلامی برگزار کرد. مدرس آن دوره استادی خارجی بود که به زبان فارسی تسلط داشت. از انحلال دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی تا بازگشایی رشته ارتباطات جز دوره‌های کوتاه‌مدت روزنامه‌ها و ایرنا، دوره آموزشی دیگری را به خاطر ندارم.
در دو دهه اخیر از حیث کمی بر شمار مراکز آموزشی افزوده شد. افزون‌‌بر دانشگاه علامه طباطبایی، دانشگاه آزاد اسلامی در تهران و شهرستان‌ها، دانشگاه تهران، سوره و انجمن صنفی و سایر مراکز آموزش عالی دوره‌های کوتاه‌مدت بسیاری برگزار شد که از ذکر نام تک‌تک آنها در‌می‌گذرم.
اما از نام دو مرکز موثر نمی‌توانم چشم‌پوشی کنم.
نخست مرکز گسترش آموزش رسانه‌ها که ۸ سال دوام آورد و اکنون ۱۲ سال است که پاره‌ای از مجموعه‌ای است که مرکز تحقیقات‌ و ‌توسعه رسانه‌ها نام گرفته و دو دیگر خانه روزنامه‌نگاران جوان.
دو مرکز یادشده از تاثیرگذارترین مراکز آموزش کوتاه‌مدت در دو دهه اخیرند. اگر بخواهیم از تجربه تاریخی بهره بگیریم و تجارب دیروز را به خدمت امروز و فردا درآوریم باید عرض کنم هدف اولین مرکز آموزش روزنامه‌نگاری تربیت مقاله‌نویس بود.
اولین آموزشگاه بیشتر ادیب‌پرور بود تا یک مرکز آموزش روزنامه‌نگار.

#موسیقی🔸 #کیهان_کلهر
▫️قطعه: آخ لیل و داخ لیل، لیلی باوانم

🔴 گفت‌وگوی طنز دم خروس با #محمد_بلوری (سلطان حادثه‌نویسی ایران) 🔴 به‌زودی منتشر می‌شود

گفت‌وگو کننده‌ها:
#هادی_حیدری #سوشیانس_شجاعی_فرد

محمد بلوری که اولین بار در دهه ۳۰ بخش حوادث را در مطبوعات ایران در روزنامه کیهان بنا نهاد و به همین دلیل به‌عنوان پدر حادثه‌نگاری ایران شناخته می‌شود.
بررسی حوادث مختلف همچون ماجرای خودکشی جهان‌پهلوان تختی و قتل‌های زنجیره‌ای از شاخص‌ترین کارهای او محسوب می‌شوند.

#روزنامه #حوادث #صداوسیما #کیهان #تختی

#دم_خروس
آخرین رسانه آنلاین طنز ایران

@dome_khoroos


سه‌شنبه بیست و هفتم آبان نود و نه

www.domekhoroos.com

#موسیقی 🔸 #کیهان_کلهر

#موسیقی
🔸 بداهه نوازی #کیهان_کلهر و #نوید_افقه

#موسیقی 🔸 شرنگ
#شرنگ (چهار مضراب سازها) با آهنگسازی استاد #کیهان_کلهر از آلبوم شب، سکوت، کویر استاد #محمدرضا_شجریان

#موسیقی🔸 چند لحظه با نوای سه‌تار #کیهان_کلهر

#موسیقی 🔸به تماشای آب‌های سپید
#ژیوان_گاسپاریان موسیقی‌دان شهیر ارمنی، در ۹۳ سالگی درگذشت. تمامِ شهرت او به نوازندگی ساز اصیل مردم ارمنستان یعنی #دودوک برمی‌گردد. مردم ایران اما او را با اجراهای مشترکش با #حسین_علیزاده و همچنین #کیهان_کلهر در خاطر ثبت کرده‌اند.
آلبوم به تماشای آب‌های سفید اثر مشترک وی و حسین علیزاده برنده جایزه #گرمی شده است

#موسیقی🔸اجرای #علی_قمصری با یادی از استاد #محمدرضا_شجریان
▫️قطعات #بارون و #شرنگ از آلبوم شب، سکوت، کویر به آهنگسازی #کیهان_کلهر
▫️گروه دف نوازان مانا در شهر توس.

#موسیقی
▫️نوازندگان:
#کیهان_کلهر #سیامک_آقایی

#موسیقی🔸همنوازی کمانچه و باقلاما
▫️قطعه گل‌نشان، کمانچه #کیهان_کلهر، باقلاما #اردل_ارزنجان

#روزنامه‌نگاری
🔸صدرالدین الهی درگذشت
#صدرالدین_الهی روزنامه‌نگار ایرانی
صبح ۲۹ دسامبر ۲۰۲۱ (۸ دی ۱۴۰۰) در سانفرانسیسکو آمریکا در سن ٨٧ سالگی درگذشت.
صدرالدّین الهی (۱۳۱۳-١۴٠٠) متولد تهران که از سال آخر دبیرستان #روزنامه‌نگار شد؛ کار خود را در روزنامهٔ #کیهان آغاز کرد. او از فرانسه دیپلم‌های تخصصی گرفت و از سال ۱۳۵۷ که برای مطالعه به دانشگاه‌های سن‌خوزه و برکلی آمریکا رفت دیگر به ایران برنگشت. از او که مدرس گزارش‌ نویسی در دانشکدهٔ علوم ارتباطات و از پایه‌گذاران کیهان ورزشی و روزنامه‌نگاری مدرن در ایران بود آثاری چون با سعدی در بازارچه زندگی، دوری‌ها و دلگیری‌ها، و سید ضیاء: مرد اول یا مرد دوم کودتا به جا مانده استً

#موسیقی🔸قطعه مطرب دل
▫️خوانندگان: #محمدرضا_شجریان، #همایون_شجریان
▫️تار: #حسین_علیزاده
▫️کمانچه: #کیهان_کلهر

#موسیقی🔸محمدرضا شجریان
تار: #حسین_علیزاده، کمانچه: #کیهان_کلهر، تنبک: #همایون_شجریان
تو باخدای خود انداز کار و دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند
بسوخت حافظ و بویی به زلف یار نبرد
مگر دلالت این دولتش صبا بکند
#حافظ

#روزنامه‌نگاری
🔸لاله‌زار، خیابان مطبوعات
▫️مرتضی رحیم‌نواز
شاید کمتر کسی در وهله نخست بتواند میان خیابان #لاله‌زار و #مطبوعات نسبت پایدار و معناداری برقرار کند. لاله‌زار همواره برای ما ایرانی‌ها معادل نمایش، سینما، موسیقی و این اواخر صنایع الکترونیک و لوستر بوده و به این تناسب ذهنی عادت کرده‌ایم. اما به نظر باید در این تصور تجدید نظر کرده و به هم‌نشینی این خیابان با بخش مهمی از تاریخ دو سده گذشته توجه بیشتری داشته باشیم.
در خیابان لاله‎زار و پهنه‌های مجاور آن در محدوده تاریخی اواخر سده سیزدهم تا اواسط دهه ١٣۴٠ بیش از ١۵٠ عنوان روزنامه، هفته‌نامه، ماهنامه و فصلنامه استقرار داشتند که برخی از آن‌ها از جمله مهم‌ترین نشریات تاریخ اجتماعی و سیاسی کشور می‌باشند. این میزان از توجه صاحبان رسانه به این پهنه تاریخی جدا از مرکزیتی که این خیابان در دوران اوج خود از آن برخوردار بود، دلایل دیگری نیز دارد که از جمله آنها بایستی به تحولاتی اشاره کرد که لاله‌زار در هر یک از آنها تاثیرگذار بود. این خیابان مدرن به دلیل تفاوت و تمایزهایش با سایر خیابان‌های تهران مرکز تردد روشنفکران، هنرمندان، دانشجویان و طبقه متوسط شهری بود. همان‌ها که به نوعی مخاطبین اصلی مطبوعات و رسانه‌های نوشتاری به شمار می‌آمدند. بدیهی است که این حجم متراکم از جمعیت به ویژه در روزگاری که عرضه مجله با شمارگان پایین مواجه بود، تضمینی برای فروش نسخه‎های منتشر شده بود. به ویژه که تا مدت‎ها سیستم فروش متکی بر عرضه مستقیم و مراجعه فروشندگان دوره‎گرد به مشتریانشان بود و طبیعی است که هر چقدر خوانندگان و علاقمندان به خرید این کالاها در دسترس‎تر بودند، به همان نسبت فروش و بقای نشریات از ضریب اطمینان بالاتری برخوردار بود.
به طبع حضور مجلات و روزنامه‎ها، چاپخانه‎های متعددی نیز در این راسته پدید آمدن که برخی از آنها در زمره مهم‎ترین و موثرترین چاپخانه‎های ایران قلمداد می‌شوند.
یکی از قدیمی‌ترین روزنامه‌های ایران که دفتر آن در خیابان لاله‌زار واقع شده بود، روزنامه #حبل‌المتین است. این روزنامه را بایستی مهم‌ترین و تاثیرگذارترین روزنامه عصر مشروطه ایران به شمار آورد.
حبل‌المتین دو دوره انتشاراتی را تجربه کرد، روزنامه در دور نخست به مدیریت سید جلال‎الدین حسینی (مویدالاسلام) در کلکته هندوستان انتشار یافت. پس از صدور فرمان مشروطه، مویدالاسلام انتشار روزنامه در تهران را زیر نظر برادر کوچک‌ترش سیدحسن کاشانی و به سردبیری یحیی کاشانی (خامه‌ای) آغاز کرد. بر خلاف نسخه کلکته، ترتیب نسخه منتشر شده روزانه و تعداد صفحات آن نیز بین ۴ تا ٨ متغیر ماند.
حبل المتین تهران در دو مرحله دچار توقیف شد. با آغاز استبداد صغیر و به توپ بسته شدن مجلس شورای ملی، سیدحسن کاشانی به رشت گریخت و تا فتح تهران روزنامه را در این شهر منتشر و در سراسر کشور توزیع کرد. پس از فتح تهران بار دیگر روزنامه در پایتخت منتشر شد و روند آن ادامه یافت تا اینکه در نهایت با مهاجرت سیدحسن به هند، روزنامه در مرداد ١٢٨٨ پس از حدود ۴٠٠ شماره از فعالیت باز می‌ماند.
روزنامه حبل‌المتین را یکی از پایه‌های پیروزی مشروطه در ایران می‌دانند. توزیع رایگان روزنامه در میان علمای ایران که با حمایت تجار و بازاریان و از جمله زین‌العابدین تقی‌اف ممکن شده بود، نقش مهمی در همراهی روحانیون با خیزش ملی مشروطه‌خواهی داشت.
لاله‌زار به همراه معابر وابسته به خود مجموعه مهمی از مطبوعات ایران را در خود جای داده بودند. رسانه‌هایی که برخی از آنها به ماند روزنامه #نوبهار به مدیریت ملک‌الشعراء بهار، روزنامه اطلاعات با مدیریت عباس مسعودی، روزنامه #باخترامروز با مدیریت حسین فاطمی، روزنامه #اختر با مدیریت محمدعلی خلیلی، موسسه مطبوعاتی #کیهان و مجلات زیرمجموعه آن با مدیریت مصطفی مصباح‌زاده، نشریه #تهران‌مصور با مدیریت احمد دهقان و بسیاری از عناوین دیگر در طول حیات خیابان لاله‌زار بخش مهمی از حافظه فرهنگی و حیات اجتماعی و سیاسی کشور را در دفاتر خود در جای جای این خیابان رقم زده‎اند. بخشی که اتفاقا در سرنوشت تک تک افراد جامعه بسیار مهم و تاثیرگذار بوده است. ذکر تیتروار نام این رسانه‎ها به خودی خود می‌تواند ظرفیت کامل یک مقاله را به خود اختصاص دهد، از این رو از شرح بیشتر آنها پرهیز کرده و با ذکر عنوان آنها به این امید می‌مانیم که فرصتی مناسب‌تر فراهم شود تا به شرح کاملی از روند فعالیت مطبوعات در این خیابان بپردازیم. پیش از ذکر نام مجلات و روزنامه‌های ایرانی باید به این نکته اشاره کنیم که برخی از آ‌ن‌ها بخشی از فرایند انتشار خود را در این خیابان تجربه کرده‎اند و به دلایلی بعدها دفاتر خود را به مناطق دیگری از شهر تهران انتقال داده‌اند.

#موسیقی🔸 بداهه‌نوازی
🔹شورانگیز، شاه‌کمان و زنگ
▫️شور انگیز: #حسین_علیزاده
▫️شاه‌کمان: #کیهان_کلهر
▫️زنگ سر انگشتی: #مجید_خلج