🔸رسانه‌ها و یک گذرگاه ظریف
از چاپ شدن نشریات #پنی‌پرس (به قیمت یک پنی در آمریکا) تا ظهور #نیومدیا بسيار سريع طي شد و البته در این مسير، “خبر براي مردم”، به طرز عجیبی در مسیر “خبر براي بازار” قرار گرفت.
به نظر می‌رسد حالا قدرت جهاني هر كشوری با قدرت رسانه‌اي آن در ايجاد هويت ملي و بين‌المللي برابر شده است.
#رسانه‌های‌مدرن به مدد تکنولوژی‌های نوین ارتباطی و اطلاع رسان يك مفهوم تازه اينترناسيوناليستي را در بستر گلوبالیستی خود شكل داده‌اند كه در این بستر؛ منافع ملي به شدت زير فشار همكاری جهاني قرار گرفته است؛ اما می‌شود دقیق‌تر به صحنه نگریست و دید که ممکن است رسانه‌های ملی و یا حتی افراد هم بتوانند با زیرساخت‌های مناسب و محتوای تخصصی؛ مشروع؛ سریع و حقیقت‌گرا، بلوک‌های رفتاری جهانی را زیر فشار بگیرند.
من توییت‌های دکتر #محمدجواد_ظریف وزیر امورخارجه ایران را نمونه مشخصی برای انچه گفتم؛ می‌دانم
از چاپ شدن نشریات #پنی‌پرس (به قیمت یک پنی در آمریکا) تا ظهور #نیومدیا بسيار سريع طي شد و البته در این مسير، “خبر براي مردم”، به طرز عجیبی در مسیر “خبر براي بازار” قرار گرفت.
به نظر می‌رسد حالا قدرت جهاني هر كشوری با قدرت رسانه‌اي آن در ايجاد هويت ملي و بين‌المللي برابر شده است.
#رسانه‌های‌مدرن به مدد تکنولوژی‌های نوین ارتباطی و اطلاع رسان يك مفهوم تازه اينترناسيوناليستي را در بستر گلوبالیستی خود شكل داده‌اند كه در این بستر؛ منافع ملي به شدت زير فشار همكاری جهاني قرار گرفته است؛ اما می‌شود دقیق‌تر به صحنه نگریست و دید که ممکن است رسانه‌های ملی و یا حتی افراد هم بتوانند با زیرساخت‌های مناسب و محتوای تخصصی؛ مشروع؛ سریع و حقیقت‌گرا، بلوک‌های رفتاری جهانی را زیر فشار بگیرند.
من توییت‌های دکتر #محمدجواد_ظریف وزیر امورخارجه ایران را نمونه مشخصی برای انچه گفتم؛ می‌دانم
#روزنامه‌نگاری #تاریخ
🔸روزنامه‌نگاری زرد
#روزنامه‌نگاری‌زرد برگردان عبارتی است که در غرب از آن تحت عنوان یلو جورنالیسم (Yellow Journalism) یاد می‌کنند. روند تولد چنین نشریاتی، با نشریات شهر #نیویورک در دهه ۱۸۹۰ آغاز شد. شاید بتوان گفت اصلی‌ترین نشریه‌ای که بنیان #روزنامه‌نگاری‌زرد را از نظر جذب مخاطب و نه محتوای آن پایه‌ریزی کرد، #نیویورک‌سان*
بود. این نشریه در سال ۱۸۸۳ متولد شد. نیویورک‌سان نشریه‌ای بود با قیمت یک #پنی که در واقع همین ارزان بودنش سبب فروش زیاد آن شد. از سوی دیگر نیویورک‌سان بنیانگذار دوره‌ای از نشریات است که به آنها #پنی‌پرس (penny press) (نشریات یک‌پنی) می‌گفتند.
پنی‌پرس‌ها گونه‌ای از روزنامه‌نگاری زرد بودند، تیترهای بسیار درشتی داشتند و این تیترهای درشت به این دلیل استفاده می‌شد که شاید در آن مقطع فکر می‌کردند حتی یک پنی هم برای خرید نشریات زیاد است، بنابراین آنها را روی دیوارهای شهرها نصب می‌کردند تا رهگذران بتوانند تیترها را راحت بخوانند و یا حتی اگر دلیجانی از خیابان می‌گذشت، سرنشینان آن بتوانند از موضوع روز مطلع شوند.
نشریات یک پنی در واقع روزنامه‌هایی مردمی بودند که خبر را برای مردم تولید می‌کردند. اما در قرن نوزدهم چرخشی در این پدیده به وجود می‌آید و روزنامه‌نگاری از تولید خبر برای مردم به سمت تولید خبر برای بازار کشانده می‌شود.
▫️دوران بعد از نشریه سان:
در سال ۱۸۹۶ فردی به نام #جوزف_پولیترز (۱۸۴۷-۱۹۹۱) نشریه‌ای را منتشر می‌کرد به نام #نیویورک‌ورلد** که با هر شیوه‌ای تلاش می‌کرد مخاطبان و تیراژش را افزایش دهد.
در همین دوران فرد دیگری هم به نام #ویلیام_راندولف‌هرست (۱۸۶۳-۱۹۵۱) یک نشریه دیگر را منتشر می‌کرد که نیویورک مورنینگ ژورنال*** نام داشت و با نشریه پولیترز رقابت می‌کرد و جنگ هر دو بر سر تیراژ آغاز شد.
▫️اما چرا روزنامه‌نگاری زرد؟
به دلیل این که ابتدا پولیترز در نشریه خودش یک شخصیت کارتونی خلق کرد که به آن اصطلاحاً Yellow Kid (بچه زرد) می‌گفتند. پس از ظهور این شخصیت در نشریه پولیترز، هرست هم بلافاصله به یک کاریکاتوریست سفارش یک شخصیت مشابه را داد و در واقع به این ترتیب بود که پدیده بچه زرد متولد و مظهر درگیری این دو روزنامه و نماد روزنامه‌نگاری جنجالی شد.
سپس رقابت آغاز شد و ضمیمه‌های رنگی و عکس‌های بزرگ و تیترهای درشت ابزار این مبارزه شد و آرام‌آرام "بچه زرد" سمبل یک نوع روزنامه‌نگاری شد که به روزنامه‌نگاری زرد شهرت یافت.
* New York Sun
** New York World
*** New York Morning Journal
🔸روزنامه‌نگاری زرد
#روزنامه‌نگاری‌زرد برگردان عبارتی است که در غرب از آن تحت عنوان یلو جورنالیسم (Yellow Journalism) یاد می‌کنند. روند تولد چنین نشریاتی، با نشریات شهر #نیویورک در دهه ۱۸۹۰ آغاز شد. شاید بتوان گفت اصلی‌ترین نشریه‌ای که بنیان #روزنامه‌نگاری‌زرد را از نظر جذب مخاطب و نه محتوای آن پایه‌ریزی کرد، #نیویورک‌سان*
بود. این نشریه در سال ۱۸۸۳ متولد شد. نیویورک‌سان نشریه‌ای بود با قیمت یک #پنی که در واقع همین ارزان بودنش سبب فروش زیاد آن شد. از سوی دیگر نیویورک‌سان بنیانگذار دوره‌ای از نشریات است که به آنها #پنی‌پرس (penny press) (نشریات یک‌پنی) می‌گفتند.
پنی‌پرس‌ها گونه‌ای از روزنامه‌نگاری زرد بودند، تیترهای بسیار درشتی داشتند و این تیترهای درشت به این دلیل استفاده می‌شد که شاید در آن مقطع فکر می‌کردند حتی یک پنی هم برای خرید نشریات زیاد است، بنابراین آنها را روی دیوارهای شهرها نصب می‌کردند تا رهگذران بتوانند تیترها را راحت بخوانند و یا حتی اگر دلیجانی از خیابان می‌گذشت، سرنشینان آن بتوانند از موضوع روز مطلع شوند.
نشریات یک پنی در واقع روزنامه‌هایی مردمی بودند که خبر را برای مردم تولید می‌کردند. اما در قرن نوزدهم چرخشی در این پدیده به وجود می‌آید و روزنامه‌نگاری از تولید خبر برای مردم به سمت تولید خبر برای بازار کشانده می‌شود.
▫️دوران بعد از نشریه سان:
در سال ۱۸۹۶ فردی به نام #جوزف_پولیترز (۱۸۴۷-۱۹۹۱) نشریه‌ای را منتشر می‌کرد به نام #نیویورک‌ورلد** که با هر شیوه‌ای تلاش می‌کرد مخاطبان و تیراژش را افزایش دهد.
در همین دوران فرد دیگری هم به نام #ویلیام_راندولف‌هرست (۱۸۶۳-۱۹۵۱) یک نشریه دیگر را منتشر می‌کرد که نیویورک مورنینگ ژورنال*** نام داشت و با نشریه پولیترز رقابت می‌کرد و جنگ هر دو بر سر تیراژ آغاز شد.
▫️اما چرا روزنامه‌نگاری زرد؟
به دلیل این که ابتدا پولیترز در نشریه خودش یک شخصیت کارتونی خلق کرد که به آن اصطلاحاً Yellow Kid (بچه زرد) می‌گفتند. پس از ظهور این شخصیت در نشریه پولیترز، هرست هم بلافاصله به یک کاریکاتوریست سفارش یک شخصیت مشابه را داد و در واقع به این ترتیب بود که پدیده بچه زرد متولد و مظهر درگیری این دو روزنامه و نماد روزنامه‌نگاری جنجالی شد.
سپس رقابت آغاز شد و ضمیمه‌های رنگی و عکس‌های بزرگ و تیترهای درشت ابزار این مبارزه شد و آرام‌آرام "بچه زرد" سمبل یک نوع روزنامه‌نگاری شد که به روزنامه‌نگاری زرد شهرت یافت.
* New York Sun
** New York World
*** New York Morning Journal